Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój spr

Sędziowie : Sędzia SO Roman Walewski

Sędzia SO Rafał Skrzypczak

Protokolant : st.sek.sąd.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015r.w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko Z. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. Z., J. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z. G.

z dnia 10.10.2014r. ( Sygn. akt IV P 381/14 )

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IVPa 38/15

UZASADNIENIE

Powód R. S. w pozwie skierowanym przeciwko Z. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. Z., J. w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 43.732,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. Powód wskazał, że na dochodzoną należność składa się wynagrodzenie zasadnicze za miesiąc maj 2014 r. w kwocie 11.879,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.06.2014 r. do dnia zapłaty oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w kwocie 31.852,98 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3.06.2014 r. do dnia zapłaty.

Pozwany Z. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. Z., J. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Jednocześnie pozwany podniósł zarzut potrącenia i oświadczył, że potrąca przysługującą mu wierzytelność w łącznej kwocie 31.826,20 zł wynikającą ze szkody wyrządzonej przez powoda z wierzytelnością powoda R. S. objętą pozwem w łącznej kwocie 43,732,26 zł.

Wyrokiem z dnia 10.10.2014r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z. G. uwzględnił powództwo w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód R. S. został zatrudniony przez pozwanego Z. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. Z., J. w W. od dnia 4.05.2010 r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 31.07.2010 r. w wymiarze 0,5 etatu na stanowisku koordynatora ds. wdrażania programów informatycznych.

Następnie strony zawarły umowę o pracę na czas określony do dnia 31.07.2012 r. na tych samych warunkach.

Na podstawie aneksu z dnia 17.09.2010 r. powód R. S. od dnia 20.09.2010 r. został zatrudniony na stanowisku dyrektora finansowego; pozostałe warunki umowy o pracę pozostały bez zmian. Od dnia 1.01.2011 r. powód został zatrudniony w wymiarze 1 etatu, za wynagrodzeniem w kwocie 12.000,00 zł brutto.

Oświadczeniem z dnia 13.02.2014r. powód R. S. rozwiązał łączącą go z pozwanym umowę o pracę z zachowaniem 3 – miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za miesiąc maj 2014 r. w kwocie 11.879,28 zł i ekwiwalentu za urlop w ilości 54 dni (11 dni bieżącego oraz 43 dni urlopu zaległego) w wysokości 31.852,98zł.

Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 12.480,00zł.

Przy przyjęciu zasadności twierdzeń powoda jego wynagrodzenie zasadnicze za miesiąc maj 2014 r. wynosi 11.989,08 zł brutto, zaś ekwiwalent za urlop wypoczynkowy- 32.352,48zł.

Pismem z dnia 26.06.2014r. pozwany wezwał powoda do zapłaty na swoją rzecz kwoty 42.425,00 zł tytułem odszkodowania za spowodowane szkody w okresie od stycznia 2013r. do kwietnia 2014r. w postaci niewłaściwego obliczenia należnej stawki podatku VAT, co skutkowało naliczeniem przez Urząd Skarbowy w K. odsetek ustawowych w w/w kwocie.

W konsekwencji tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Sąd Rejonowy zważył, że pozwany w odpowiedzi na pozew przyznał zarówno fakt zatrudnienia powoda, jak i niewypłacania należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Pozwany wskazał wprost, że powód nie otrzymał należnego wynagrodzenia za miesiąc maj 2014 r. w wysokości 11.879,28 zł oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w wymiarze 54 dni, a w łącznej kwocie 31.852,08 zł. Kwoty były również bezsporne (a wg wyliczeń pozwanego nawet wyższe od dochodzonych w pozwie).

Pozwany podniósł jednak zarzut potrącenia składając oświadczenie, że potrąca przysługującą mu wierzytelność w łącznej kwocie 31.826,20 zł wynikającą ze szkody wyrządzonej przez powoda z wierzytelnością powoda R. S. objętą pozwem w łącznej kwocie 43,732,26 zł.

W ocenie Sądu Rejonowego podniesienie owego zarzutu było w niniejszej sprawie niedopuszczalne.

Zgodnie z brzmieniem art. 498§1 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§2).

Potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.).

Jednak w drodze potrącenia nie mogą być umarzane wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne (art. 505 pkt 4 k.c.).

Takim przepisem szczególnym jest art. 87 k.p., zgodnie z którym, z wynagrodzenia za pracę - po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych - podlegają potrąceniu tylko następujące należności:

1) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych,

2) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne,

3) zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi,

4) kary pieniężne przewidziane w art. 108.

W myśl § 7 powołanego przepisu, z wynagrodzenia za pracę odlicza się, w pełnej wysokości, kwoty wypłacone w poprzednim terminie płatności za okres nieobecności w pracy, za który pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia.

Zgodnie zaś z art. 91§1 k.p., należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.

Nie jest zatem zdaniem Sądu Rejonowego dopuszczalne potrącenie z przysługującego pracownikowi wynagrodzenia za pracę na podstawie oświadczenia pracodawcy, przedstawiającego pracownikowi wzajemną wierzytelność wynikającą ze stosunku pracy. Potrącenie wierzytelności wzajemnej pracodawcy może być dokonane tylko na podstawie tytułu wykonawczego lub za zgodą pracownika. Jedyny wyjątek w tym zakresie stanowią udzielone pracownikowi zaliczki (art. 87 § 1 pkt 3 k.p.).

Ochronie przewidzianej w tym przepisie, oprócz wynagrodzenia w ścisłym znaczeniu podlegają inne należności przysługujące pracownikowi na podstawie przepisów prawa pracy, spełniające podobne funkcje jak np. odprawa emerytalno-rentowa (wyrok SN z dnia 17.02.2005 r., II PK 235/04, OSNP Nr 18/2008, poz. 286), nagroda jubileuszowa (wyrok SN z dnia 21.10.2003 r., I PK 517/02, PiZS Nr 6/2005), dodatek stażowy (wyrok SN z dnia 5.12.1997 r., I PRN 158/77, OSP Nt 7/78, poz. 136), ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop (SN z dnia 11.06.1998 r., I PR 43/80, SP 12/1980).

Okolicznością bezsporną było to, że powód nie wyraził zgody na dokonanie potrącenia, a wobec tego, że kwota objęta zarzutem potrącenia stanowiła odszkodowanie za rzekomo wyrządzoną szkodę- nie mieściła się w katalogu określonym w art. 87 k.p.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy pominął dowód z przesłuchania świadków wnioskowanych przez strony, którego przeprowadzenie było bezprzedmiotowe i zbędne.

Mając powyższe na uwadze Sąd w całości uwzględnił powództwo zasądzając na rzecz powoda kwoty 11.879,28 zł brutto oraz 31.852,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami o których orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu, zawartej w art. 98 k.p.c. Stosownie do tegoż przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany i zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego zmianę i oddalenie powództwa ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

Naruszenie prawa procesowego tj. art.217 kpc w zw. z art.227 kpc poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych pozwanej o przeprowadzenie dowodu z przesłuchań świadków, wnioskowanych na potwierdzenie okoliczności, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy oraz uznanie przez Sąd Rejonowy , iż przeprowadzone w sprawie dowody były wystarczające dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał , że wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie można się zgodzić, iż materiał dowodowy, który został zebrany w toku niniejszego postępowania, dał wyłączną podstawę do wydania wyroku zgodnie z żądaniami powoda.

Pozwany nie zgadził się z twierdzeniem, że zaistniała podstawa do pominięcia dowodu z przesłuchania świadków wnioskowanych przez stronę. Pozwany uważa, iż zeznania zawnioskowanych świadków mogły mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Tym samym pominięcie wyżej wymienionego dowodu i uznanie go za przymiotowe i zbędne mogło doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów następstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuję:

Apelacja pozwanego okazała się oczywiście nieuzasadniona, bowiem chybiony okazał się jedyny podniesiony w niej zarzut naruszenia prawa procesowego przez nieuwzględnienie wniosków dowodowych pozwanego.

Wbrew wywodom skarżącego złożone wnioski dowodowe nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Dochodzone przez powoda roszczenie było niekwestionowane przez pozwanego zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Pozwany podniósł jedynie zarzut potracenia wynikający z zarzucanego powodowi przez pozwanego spowodowania szkody w mieniu pracodawcy.

Sąd Rejonowy nie uwzględnił zarzutu potrącania zgłoszonego przez pozwanego nie dlatego, iż to on był nieuzasadniony lecz dlatego, że był niedopuszczalny. Stanowisko Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy w całości akceptuje, co czyni zbędnym ponowne przytaczanie argumentacji zawartej w motywach zaskarżonego wyroku.

Nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby pozwany wystąpił przeciwko powodowi o naprawienie szkody wyrządzonej – jak twierdzi pozwany – w mieniu pozwanego stosownie do obowiązujących przepisów Kodeksu pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe zważenia należało na mocy art.385 kpc orzec jak w wyroku, przy czym orzeczenie o kosztach procesu ma swoje uzasadnienie w treści art. 98 kpc.