Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 r. w Lublinie

sprawy K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt VII U 1734/12

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu
w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt III AUa 513/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 grudnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił K. M. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił, co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca K. M. domagał się jej zmiany i ustalenia prawa do emerytury. Uzasadniając swoje żądanie podał, że w okresach od 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 31 maja 2005 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł jego oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił K. M. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 18 listopada 2011 roku.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że K. M., urodzony w dniu (...)(pomyłkowo podano 1971) jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy. W dniu 18 listopada 2011 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy ustalił, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada 27 lat, 9 miesięcy i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz 9 lat, 9 miesięcy i 8 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia wnioskodawcy od 1 czerwca 1980 roku do 31 lipca 1986 roku ponieważ w tym okresie był zatrudniony na 1/3 etatu oraz okresu od 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku ponieważ w świadectwie pracy w szczególnych warunkach dotyczącym tego okresu nie wpisano w jakim okresie był kierowcą, a w jakim funkcjonariuszem pożarnictwa.

Sąd Okręgowy stwierdził, że sporne są dwa okresy pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach, t.j. od 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku w (...)w L. i od 1 stycznia 1991 roku do 1 stycznia 1999 roku w Urzędzie Miejskim w K. -(...).

Przedstawiając przebieg pracy zawodowej K. M., Sąd wskazał, że wymieniony został przyjęty do pracy w (...)w L. od 31 maja 1980 roku na stanowisko mechanika napraw samochodowych i w tym charakterze był zatrudniony do 31 lipca 1986 roku na 1/3 etatu. Sąd zauważył, że wnioskodawca nie wnosił jednak o zaliczenie tego okresu do pracy w szczególnych warunkach.

Następnie od 1 sierpnia 1986 roku został zatrudniony po reorganizacji w tym samym miejscu pracy lecz przez (...)w L. jako kierowca-mechanik i na tym stanowisku pracował do 31 grudnia 1990 roku w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym od 16 kwietnia 1987 roku został powołany na gminnego komendanta straży pożarnej na terenie gminy K..

Jako komendant uczestniczył raz na pół roku w naradach w komendzie w L. i innych obowiązków z tego tytułu nie miał. Do obowiązków wnioskodawcy w tym okresie należało dbanie o czystość i sprawność wozu bojowego strażackiego oraz sprzętu gaśniczego znajdującego się w wozie. Doprowadzanie sprzętu gaśniczego (...) do miejsca pożaru, ćwiczeń i manewrów. Wnioskodawca obsługiwał i kierował samochodem typu J. cysterna o pojemności 12 tys. litrów, S. o pojemności 6 tys. litrów i 3,3 tys. litrów w zależności od rodzaju zadania - były to pojazdy uprzywilejowane w ruchu. Wnioskodawca podlegał służbowo komendantowi w L., który wyznaczał mu zadania. Pracował w godzinach od 6 rano do 14-ej.

Następnie Sąd Okręgowy wskazał, że po kolejnej reorganizacji wnioskodawca od 1 stycznia 1991 roku był nadal zatrudniony w tym samym miejscu pracy, na stanowisku kierowcy-mechanika, ale tym razem przez Urząd Miejski w K.. Ubezpieczony wykonywał te same obowiązki co dotychczas, t.j. kierował samochodem bojowym i dbał o jego sprawność oraz sprawność sprzętu gaśniczego, jeździł tym samochodem do pożarów, powodzi i innych akcji. Wnioskodawca nie gasił bezpośrednio pożarów, gdyż nie był strażakiem, natomiast pełnił dyżury podobnie jak pozostali kierowcy. W okresach oczekiwania na wezwania do zdarzeń losowych wnioskodawca dbał o powierzony sprzęt.

Wszystkie sprawy związane z funkcjonowaniem straży prowadził Urząd Gminy w K., w tym sprawy biurowe. W przypadku awarii samochody odprowadzane były do naprawy do mechanika w K., bowiem w straży nie było warsztatu napraw samochodów. Oprócz wnioskodawcy pracowali jeszcze dwaj kierowcy-mechanicy, z którymi na zmianę pełnił dyżury, t.j. J. D. i J. C..

Sąd wskazał, że za oba sporne okresy pracy zostały wystawione świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a dokonane ustalenia znajdują potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych i emerytalnych wnioskodawcy, jak też w zeznaniach świadków i wnioskodawcy. Potwierdzają one fakt pracy K. M. w (...)w K. na stanowisku kierowcy samochodu strażackiego uprzywilejowanego w ruchu. Wprawdzie, jak zauważył Sąd pierwszej instancji, ubezpieczony miał przypisane również stanowisko mechanika, jednak zakres jego obowiązków nie obejmował napraw samochodów, a jedynie dbanie o ich sprawność przez np. wymianę żarówek oraz kierowanie nimi. Fakt takiego zatrudnienia potwierdził świadek J. C., który był zatrudniony na tym samym stanowisku pracy co wnioskodawca, a faktycznie pełnił obowiązki kierowcy. Natomiast świadek L. M., który był zatrudniony jako inspektor obrony cywilnej i spraw przeciwpożarowych w Urzędzie Miejskim w K. podał, że jego zdaniem, wnioskodawca był wyłącznie kierowcą wozu bojowego.

Nadto Sąd Okręgowy podniósł, że z akt sprawy Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w L. sygn. akt VII P 3224/02 dotyczącej sprostowania świadectwa pracy J. D., zatrudnionego razem z wnioskodawcą w spornym okresie od 1 stycznia 1991 roku wynika, że wyrokiem z dnia 16 grudnia 2004 roku sąd nakazał Urzędowi Miejskiemu w K. sprostowanie świadectwa pracy przez wpisanie, że w okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnym charakterze jako pracownik kierowca-mechanik jednostki przeciwpożarowej –(...)w K..

Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy przyjął, iż charakter pracy J. D. wskazuje, że był faktycznie pracownikiem jednostki ochrony przeciwpożarowej (...)w K. i fakt, że zatrudniał go Urząd Miejski w K. nie ma znaczenia dla zastosowania art. 32 ust. 2 i 3 ustawy FUS.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zeznania wnioskodawcy K. M. są wiarygodne albowiem są spójne, logiczne i zgodne z treścią dokumentów zgromadzonych w postępowaniu oraz zeznaniami świadków – L. M. i M. C..

Przystępując do oceny dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie K. M. jest zasadne.

Cytując przepis art. 184, art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227, ze zm. )oraz przepisy § 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym” (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) Sąd Okręgowy uznał, że w okresach 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalistycznego, uprzywilejowanego w ruchu na drogach publicznych.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, wnioskodawca wykonywał pracę ujętą w wykazie A w dziale VIII rozporządzenia, poz. 2 - prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów.

Wprawdzie, jak zaznaczył, przedłożone przez wnioskodawcę świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych zostało wystawione nieprawidłowo, to okoliczność pracy w takich warunkach zweryfikowano w toku procesu przy pomocy innych wyżej wskazanych dowodów. W rezultacie Sąd pierwszej instancji uznał, że wymieniony wyżej okres, wraz z okresem pracy w szczególnych warunkach, uwzględnionym przez organ rentowy, wynosi ponad 15 lat. Powoduje to że wnioskodawca spełnia warunki wymagane do nabycia prawa do emerytury. Z tych względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu:

- naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 2 i § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) poprzez ustalenie prawa do emerytury osobie niespełniającej przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach,

- sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach przez okres wynoszący pond 15 lat,

- naruszenie prawa procesowego poprzez przekroczenie wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że wnioskodawca udowodnił fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez okres 15 lat. Zdaniem apelanta, z materiału dowodowego sprawy jednoznacznie wynika, że wnioskodawca pracując, czy to w Urzędzie Gminy w K., czy to w (...)w L. nie wykonywał w spornych okresach pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca nie był strażakiem i jako kierowca pełnił jedynie dyżury, podczas których dbał jedynie o stan techniczny pojazdu gaśniczego.

Wnioskodawca w spornych okresach zajmował stanowiska: kierowcy mechanika oraz konserwatora sprzętu silnikowego, przy czym z zakresu czynności wynika, że dopiero od 1 stycznia 1989 roku K. M. miał obowiązek doprowadzić sprzęt gaśniczy do miejsca pożaru. Od kwietnia 1987 roku wnioskodawca pełnił funkcję gminnego komendanta (...)i w związku z tą funkcją sprawował nadzór nad całą ochotniczą strażą pożarną w gminie, czyli 5-6 jednostkami.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;

Apelacja jest zasadna w sposób skutkujący uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Sąd ten bowiem nie dokonał ustaleń faktycznych koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy, a wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia od początku postepowania dowodowego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, potrzeba prowadzenia od początku postepowania dowodowego występuje nie tylko w sytuacji, gdy Sąd nie prowadzi jakiegokolwiek postępowania dowodowego, ale także wówczas, gdy postepowanie to zawiera wady nie pozwalające na dokonanie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń.

Na wstępie wskazać należy, iż przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było prawo K. M. do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Zgodnie z treścią ust. 1 wskazanego przepisu, ubezpieczonym urodzonym po dacie 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Dodatkowe warunki określa ust. 2 przepisu, który w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ustanawiał wymóg nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Przepis ten zatem, co z resztą wynika z jego literalnego brzmienia, stanowi samoistną podstawę nabycia prawa do emerytury, a odwołanie do art. 32 ustawy, dotyczy tylko wieku emerytalnego (por. uchwałę z dnia 8 lutego 2007 r., II UZP 14/06, OSNP 2007 nr 13-14, poz. 199, wyrok dnia 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 269).

Zważywszy jednakże na fakt, że przepis art. 32 ustawy nie zawiera unormowania w zakresie wieku wymaganego do nabycia prawa do emerytury, odsyłając w tej materii do przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4), zastosowanie znajdują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm. - por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNP 2002 nr 10, poz. 243).

Do przepisów dotychczasowych, w zakresie dotyczącym posiadania na dzień wejścia w życie ustawy, okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odwołuje się także cytowany wyżej przepis art. 184 ust. 1 ustawy. W rezultacie aktem prawnym regulującym wskazaną wyżej problematykę (wymaganego wieku i okresu pracy w szczególnych warunkach) jest powołane wyżej rozporządzenie Rady Ministrów.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z kolei w myśl unormowania zawartego w § 4 ust. 1 tego aktu, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jak wynika zatem z cytowanych przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i ukształtowanego na ich tle orzecznictwa Sądu Najwyższego, praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, OSNP 2010 nr 23-24, poz. 281).

Decydującą zatem rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska tylko rodzaj wykonywanej przez niego pracy.

W rozpoznawanej sprawie, jak prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji, poza sporem pozostawał fakt ukończenia przez wnioskodawcę 60 lat życia oraz posiadania na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganego okresu zatrudnienia w rozmiarze, co najmniej 25 lat, jak też fakt rozwiązania stosunku pracy i nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Kwestią sporną natomiast było spełnienie przez wnioskodawcę warunku dotyczącego posiadania na dzień wejścia w życie ustawy wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach w rozmiarze, co najmniej 15 lat. Organ rentowy uznał bowiem, że udowodniony przez wnioskodawcę okres pracy w szczególnych warunkach wynosi 9 lat, 9 miesięcy i 8 dni i jest to okres zatrudnienia w (...) w K. w charakterze kierowcy ciągnika.

Nie uznał natomiast jako pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia wnioskodawcy zatrudnienia do wnioskodawcy w (...)w L. w okresie od 1 czerwca 1980 roku 31 grudnia 1990 roku oraz okresu zatrudnienia w Urzędzie Miejskim w K. od 1 stycznia 1991 roku do 31 maja 2005 roku, pomimo złożenia przez wnioskodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W rezultacie, jak prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji, uwzględniając treść złożonego odwołania, spór dotyczył możliwości uznania jako pracy w szczególnych warunkach, pracy wykonywanej w okresach od 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku w (...) w L. oraz w okresie od 1 stycznia 1991 roku do 1 stycznia 1999 roku (a w zasadzie do 31 grudnia 1998 roku) w urzędzie Miejskim w K.. Za prawidłowe natomiast, nie być uznane postępowanie Sądu pierwszej instancji, który swoje ustalenia oparł na dowolnie wybranych dowodach, pomijając analizę i ocenę całego materiału dowodowego sprawy.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż zdziwienie budzi konkluzja Sądu Okręgowego, że wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalistycznego, uprzywilejowanego w ruchu na drogach publicznych w okresach 1 sierpnia 1986 roku do 31 grudnia 1990 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 1 stycznia 1999 roku, w kontekście dokonanego przez Sąd opisu czynności wykonywanych przez wnioskodawcę w spornych okresach zatrudnienia. Wynika z nich bowiem, że K. M. wykonywał czynności mechanika, t.j. do jego obowiązków należało dbanie o sprzęt i porządek w pomieszczeniach, gdzie się ten sprzęt znajdował. Dokonana zatem przez Sąd kwalifikacja zatrudnienia wnioskodawcy pomija całkowicie wynikający z cytowanego przez Sąd pierwszej instancji § 2 rozporządzenia Rady Ministrów, wymóg wykonywania takiej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, wadliwego przeprowadzenia dowodu z zeznań wnioskodawcy oraz z zeznań świadków, które w żaden sposób nie odnoszą się do obszernej dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawcy , jak też w aktach rentowych, a których treść, wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji nie potwierdza wymienionych zeznań.

Mianowicie odnosząc się do pierwszego spornego okresu wskazać należy, iż w aktach osobowych znajduje się umowa o pracę z dnia 1 sierpnia 1986 roku dotycząca zatrudnienia wnioskodawcy w (...)w L., miejsce pracy (...) w K. na podstawie, której powierzono wnioskodawcy stanowisko mechanika napraw samochodowych. Takie stanowisko jest wykazywane w angażach kierowanych do wnioskodawcy, zaś pod koniec zatrudnienia wskazywano stanowisko konserwator sprzętu i konserwator sprzętu silnikowego. Takiego stanowiska dotyczą także zakresy czynności znajdujące się w aktach osobowych. Stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych wskazane zostało także w świadectwie pracy wystawionym w dniu 31 grudnia 1990 roku przez (...)w L. (świadectwo – k. 8 a.r.), którego treści wnioskodawca nie kwestionował pomimo pouczenia o możliwości żądania jego sprostowania.

Wyjaśnienia zatem wymagała kwestia rozbieżności pomiędzy treścią wymienionych dokumentów a treścią wystawionego w dniu 7 lipca 2005 roku przez (...)świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, gdzie wskazano, że wnioskodawca wykonywał „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych oraz prace funkcjonariusza pożarnictwa”. Z całą pewnością do tych dokumentów winien odnieść się wnioskodawca oraz przesłuchani świadkowie, jak też celowym było dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. S., który w imieniu pracodawcy podpisał przedmiotowe świadectwo.

Analogiczne rozbieżności występują pomiędzy dokumentacją zawartą w aktach osobowych wnioskodawcy dotyczących jego Zatrudnienia w Urzędzie Gminy w K. w okresie od 1 stycznia 1991 roku do 31 maja 2005 roku a wystawionym w dniu 18 maja 2006 roku świadectwem pracy oraz zeznaniami przesłuchanych świadków. Jak wynika bowiem z treści dokumentacji zawartej w aktach osobowych, K. M. zatrudniony został w Urzędzie Miasta w K. na podstawie umowy o pracę z dnia 31 grudnia 1990 roku jako kierowcy – mechanik. Takie stanowisko wskazywane jest także w angażach kierowanych do wnioskodawcy. Także zakres czynności dotyczy tego właśnie stanowiska.

Treść wymienionych dokumentów oraz wskazane wyżej rozbieżności pomiędzy tymi dowodami a dowodami z zeznań świadków oraz wnioskodawcy znalazły się poza sferą ustaleń i rozważań Sądu pierwszej instancji. Zaistniały stan rzeczy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, powoduje konieczność przeprowadzenia w od początku postepowania dowodowego, a tym samym konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności w sposób szczegółowy przesłucha wnioskodawcę odnośnie rodzaju, sposobu, rozmiaru i miejsca wykonywanych przez niego czynności w czasie zatrudnienia w obu spornych okresach, z uwzględnieniem dokumentacji znajdującej się w jego aktach osobowych. W analogiczny sposób przesłucha świadków występujących już w sprawie, jak też dopuści i przeprowadzi dowód z zeznań świadka W. S. na okoliczność faktycznie wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w czasie zatrudnienia w (...)w L. oraz na okoliczność wystawienia świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach w dniu 7 lipca 2005 roku.

W miarę potrzeby Sąd Okręgowy przeprowadzi inne dowody konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, mając na uwadze obowiązujące wymogi prawne pozwalające zakwalifikować wykonywaną pracę jako pracę w szczególnych warunkach.

Z tych wszystkich względów i z mocy art. 386 § 4 k.pc Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.