Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku III Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSO Beata Brysiewicz

Ławnicy: Teresa Danuta Masłowska

Ewa Sawicka

Protokolant: Justyna Szmurło

przy udziale Prokuratora: Marka Dąbrowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2013roku:

s p r a w y:

D. G. (1) – s. W. i W. zd. M., ur. (...) w H.,

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 09 grudnia 2012roku około godz. 17.00 w H.przy ul. (...)w rejonie dworca (...)dwukrotnie szarpiąc za torebkę damską wyrwał ją z rąk I. S., po czym z wnętrza tej torebki zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...)o wartości 180zł oraz pieniądze duńskie w kwocie 400koron, stanowiące równowartość 221,68zł, zaś torebkę tę porzucił, powodując straty w łącznej wysokości 401,68zł na szkodę I. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Wydział Zamiejscowy Grodzki z siedziba w Hajnówcez dnia 7 września 2009roku, sygn. Akt VIIK 358/09 za przestępstwo podobne tj. czyn z art.278§1kk w zw z art. 64§1kk,

tj. o czyn art. 278§1kk w zw z art.64§1kk ,

II. w dniu 16 stycznia 2013roku około godz. 17.00 w H.w rejonie ulicy (...)posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża dokonał rozboju na osobie A. C. (1)w ten sposób, że trzymając nóż zażądał od pokrzywdzonej wydania pieniędzy, a następnie, po przewróceniu pokrzywdzonej na ziemię, zabrał w celu przywłaszczenia torebkę o wartości 60 zł, w której znajdował się portfel o wartości 5zł z zawartością pieniędzy w kwocie 90zł, piórnik z zawartością przyborów szkolnych w postaci długopisu, ołówka, linijki o łącznej wartości 20zł, kosmetyczka o wartości 20zł z zawartością kosmetyków w postaci pudru marki E.o wartości 15 zł, tuszu do rzęs marki H.o wartości 13zł, błyszczyku do ust o wartości 10 zł, oraz biżuterii w postaci zegarka marki S.o wartości 21,79zł, łańcuszka miedzianego koloru srebrnego z zawieszka w kształcie wyrazu „love” o wartości 20zł, łańcuszka wykonanego z metalu koloru żółtego o wartości 20 zł oraz bransoletki srebrnej na łańcuszku wraz ze srebrnymi zawieszkami o wartości 50zł, powodując straty w łącznej wysokości 344, 79zł na szkodę A. C. (1), która w wyniku przewrócenia jej na ziemię doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia okolicy łopatki prawej oraz żeber tylnych po obydwu stronach, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Wydział Zamiejscowy Grodzki z siedziba w Hajnówcez dnia 7 września 2009roku, sygn. Akt VIIK 358/09 za przestępstwo podobne tj. czyn z art.278§1kk w zw z art. 64§1kk,

tj. o czyn z art. 280§2kk w zb z art. 157§2kk w zw z art.64§1kk

III. w dniu 10 lutego 2013roku około godziny 20.00 w H.w rejonie wiaduktu kolejowego pomiędzy ulicą (...)a ulica (...)posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża usiłował dokonać rozboju na osobie A. D.w ten sposób, że trzymając w reku nóż i wymachując nim oraz grożąc użyciem zażądał od pokrzywdzonej wydania pieniędzy, po czym gdy pokrzywdzona próbowała zasłonić twarz przed nożem, dokonał uszkodzenia jej ciała w postaci rany ciętej palca I( prawdopodobnie powierzchniowej), głębokiej rany ciętej palca IV i V lewej ręki z uszkodzeniem ściągnięć zginaczy tych palców, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu zaboru mienia nie osiągnął z uwagi na zdecydowany opór pokrzywdzonej, która zaczęła głośno wzywać pomocy i uciekać, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Wydział Zamiejscowy Grodzki z siedziba w Hajnówcez dnia 7 września 2009roku, sygn. Akt VIIK 358/09 za przestępstwo podobne tj. czyn z art.278§1kk w zw z art. 64§1kk,

tj. o czyn z art.13§1kk w zw z art.280§2kk w zb z art.157§2kk w zw z art.64§1kk

I.  Oskarżonego D. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to za czyn opisany w pkt.I na mocy art.278§1kk w zw z art.64§1kk skazuje go, a na mocy art.278§1kk wymierza mu karę 1( jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn opisane w pkt. II na mocy art. 280§2kk w zb z art.157§2kk w zw z art.64§1kk w zw z art.11§2kk skazuje go, a na mocy art.280§2kk w zw z art.11§3kk wymierza mu karę 3( trzech) lat pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt. III na mocy art.13§1kk w zw z art.280§2kk w zb z art.157§1kk w zw z art.64§1kk w zw z art.11§2kk skazuje go, a na mocy art.. 14§1kk w zw z art.280§2kk w zw z art.11§3kk wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.

II.  Na mocy art.85kk, art.86§1kk wymierza oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

III.  Na mocy art. 63§1kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 11 lutego 2013roku do dnia 6 czerwca 2013roku przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważnym jednemu dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności.

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz: I. S. kwotę 721, 68zł( siedemset dwadzieścia jeden złote sześćdziesiąt osiem groszy), A. C. (1) kwotę 844, 79zł( osiemset czterdzieści cztery złote siedemdziesiąt dziewięć groszy), A. D. kwotę 2000zł( dwa tysiące) zł wraz z należnymi od tych kwot odsetkami od dnia 02 maja 2013roku do dnia zapłaty, tytułem powództwa cywilnego.

V.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 600(sześćset) zł, wraz z należnym od tej kwoty podatkiem VAT w wysokości 23% tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu.

VI.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych..

Sędzia: Beata Brysiewicz

Ławnicy: Teresa Danuta Masłowska

Ewa Sawicka

Sygn. akt III K 78/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. G. (1) jest mieszkańcem H.. Wraz z konkubina pozostaje bez stałego dochodu, a utrzymuje się jedynie z zasiłku MOPS i zbieranie puszek. Postanowił więc zdobyć pieniądze napadając na samotne kobiety.

W dniu 9 grudnia 2012 roku D. G. (1)przebywał w pobliżu dworca (...)w H.. Około godziny 17.00 do H.przyjechała autobusem I. S.. Po wyjściu z pojazdu i sprawdzeniu rozkładu jazdy autobusów (...) I. S.postanowiła wrócić do domu pieszo. Droga do domu kobiety prowadziła m.in. przez ul. (...), w pobliżu nasypu kolejowego i torów. Kiedy I. S.znalazła się w tamtym rejonie zauważył ją D. G. (2). Mężczyzna nałożył kominiarkę, podbiegł do niej i dwukrotnie szarpiąc za torebkę wyrwał ją z rąk kobiety, po czym zaczął uciekać w kierunku osiedla (...). I. S.podjęła pościg za uciekinierem, był on jednak szybszy i po pewnym czasie kobieta zrezygnowała z pościgu. Po odbiegnięciu jeszcze paru metrów D. G. (1)otworzył torebkę, wyjął z niej telefon komórkowy marki N. (...)o wartości 180 zł oraz pieniądze w kwocie 400 koron duńskich stanowiące równowartość kwoty 221,68 zł. Torebkę wraz z pozostałymi znajdującymi się w niej rzeczami porzucił przy nasypie kolejowym, gdzie została ona odnaleziona przez zawiadomionych przez I. S.funkcjonariuszy Policji.

W dniu 16 stycznia 2013 roku D. G. (1) przebywał w okolicach ul. (...) w H., czekając na samotne kobiety. Około godziny 17.00 A. C. (1) wracała tą ulicą do domu. D. G. (1) nałożył kominiarkę, wyjął nóż i podbiegł do młodej kobiety. Wymachując trzymanym w ręce nożem krzyczał do A. C. (1) „dawaj dziengi”. Zaatakowana nie wiedziała czego żąda od niej napastnik, D. G. (1) złapał ją za usta i przyłożył jej nóż do twarzy, a następnie przewrócił na ziemię i zaczął wyrywać torebkę. A. C. (1) nie chciała puścić torebki. D. G. (1) chcąc zmusić ją do tego złapał ją za krocze. Kobieta puściła torebkę, z którą D. G. (1) uciekł w kierunku osiedla (...). W tym samym czasie A. C. (1) zadzwoniła z telefonu komórkowego do rodziców, którzy niezwłocznie zawiadomili Policję. Po oddaleniu się z miejsca zdarzenia D. G. (1) wyjął z torebki pieniądze w kwocie 90 zł, a samą torebkę o wartości 60 zł wyrzucił na śmietnik. W torebce znajdowały się przedmioty w postaci: portfela o wartości 5 zł, piórnika szkolnego z zwartością przyborów szkolnych w postaci długopisu, ołówka, linijki, o łącznej wartości 20 zł, kosmetyczka o wartości 20 zł z zawartością kosmetyków w postaci pudru marki E. o wartości 15, tuszu do rzęs marki H. o wartości 13 zł, błyszczyku do ust o wartości 10 zł oraz biżuteria w postaci zegarka marki S. o wartości 21,79 zł, łańcuszka miedzianego koloru srebrnego z zawieszką w kształcie wyrazu „love” o wartości 20 zł, łańcuszka wykonanego z metalu koloru żółtego o wartości 20 zł oraz bransoletki srebrnej na łańcuszku wraz ze srebrnymi zawieszkami o wartości 50 zł.

W wyniku opisanego zdarzenia A. C. (1) doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia okolicy łopatki prawej oraz żeber tylnych po obydwu stronach.

W dniu 10 lutego 2013 r. D. G. (1) udał się w rejon wiaduktu kolejowego w H. znajdujący się pomiędzy ul. (...). Po przyjściu na miejsce schował się za metalowym płotem, założył kominiarkę i oczekiwał na nadejście jakiejś kobiety. Około godziny 19.50 do H. przyjechała autobusem A. D., która po wyjściu z pojazdu zaczęła iść do swojego domu znajdującego się na ul. (...). Po minięciu wiaduktu kolejowego A. D. skręciła w ścieżkę, którą można było dojść do zajmowanej przez nią posesji. Przechodząc ścieżką zauważyła stojącego w pobliżu mężczyznę. D. G. (1) podbiegł do A. D. i trzymając w ręku nóż zażądał wydania pieniędzy, grożąc kobiecie pozbawieniem życia. A. D. wyjęła portfel i poinformowała napastnika, że ma jedynie 20 zł. D. G. (1) przez cały czas wymachiwał trzymanym w ręce nożem. Kiedy A. D. zasłoniła twarz dłonią, mężczyzna wymachując nożem dźgnął ją w rękę. Po zranieniu kobieta zaczęła głośno krzyczeć i uciekać w kierunku domu, natomiast D. G. (1) niezwłocznie oddalił się z miejsca zdarzenia.

W wyniku opisanego zdarzenia A. D. doznała obrażeń ciała w postaci: rany ciętej palca I (prawdopodobnie powierzchownej), głębokiej rany ciętej palca IV i V lewej ręki z uszkodzeniem ściągnięć zginaczy tych palców.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia oskarżonego D. G. (1) (k. 38-41, 20-21, 86-87, 189, 126-127, 321v- 322), zeznania świadków: I. S. (k. 321-322), A. C. (1) (k. 3-5v, 14v, 185v-186, 320v-321v), A. D. (k. 322-322v), A. C. (2) (k. 17) i J. C. (k. 19), protokół oględzin miejsca rozboju (k. 8-12, 50-52), materiały poglądowe (k. 15-16, 34, 150-151, 191, 201-207, 236-237), protokoły oględzin miejsca odnalezienia torebki i portfela I. S. (k. 30-31), protokoły przeszukania pomieszczeń (k. 57-58, 62-67, 73-76), protokół zatrzymania rzeczy (k. 88-90), protokoły wizji lokalnej (k. 91-92), protokół oględzin miejsca ukrycia przedmiotów użytych do rozboju (k. 93-94), płyta CD-R z nagraniem wizji lokalnej (k. 148), płyta CD-R ze zdjęciami z wizji lokalnej (k. 190), protokół oględzin noża i kominiarki wraz materiałem poglądowym (k. 211-212a), dokumentację medyczną dotyczącą A. D. (k. 103-122), opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej dotyczącą A. D. (k. 165), dokumentację medyczną dotyczącą A. C. (1) (k. 231-231c), opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej dotyczące A. C. (1) (k. 233, 269).

Oskarżony D. G. (1) w toku całego prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

W trakcie pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżony złożył bardzo obszerne i szczegółowe wyjaśnienia w których opisał przebieg wszystkich trzech zdarzeń. Wskazał, że w dniu 9 grudnia 2012 r. przebywał w rejonie dworca (...) w H., gdzie zamierzał dokonać kradzieży. Po zauważeniu idącej wzdłuż torów kobiety założył na głowę kominiarkę, podszedł do niej od tyłu i chwycił za torebkę chcąc ją wyrwać. Jednocześnie krzyczał do kobiety „dawaj dziengi”. Kobieta upadła na ziemię, a jemu udało się wyrwać jej torebkę. Natychmiast po wyrwaniu torebki oskarżony pobiegł wzdłuż torów. Przez pewien czas słyszał, iż zaatakowana przez niego osoba biegnie za nim wzywając do oddania torebki, po przebiegnięciu około 300 metrów zgubił jednak pościg. Z torebki wyjął 400 koron duńskich oraz telefon marki N., a torebkę z pozostałą zawartością porzucił. Odnośnie zdarzenia z dnia 16 stycznia 2013 r. wyjaśnił, iż tego dnia zaatakował kobietę w pobliżu ul. (...)w H.. Podbiegł do idącej ulicą kobiety, krzyczał „dawaj dziengi” i starał się wyrwać jej torebkę. W wyniku szarpaniny kobieta przewróciła się ale w dalszym ciągu trzymała torebkę, w związku z czym oskarżony złapał ją za krocze, co spowodowało, że puściła torebkę. D. G. (1)chwycił ją i uciekł do lasu pomiędzy ul. (...)i ul. (...). Po przebiegnięciu na osiedle (...)oskarżony otworzył torebkę, wyjął z niej portfel z którego wyciągnął 90 zł, po czym torebkę z całą zawartością wyrzucił do kontenera na śmieci. Oskarżony opisał również szczegółowo okoliczności zdarzenia z dnia 10 lutego 2013 r. Podkreślił, iż tego dnia postanowił dokonać kolejnego napadu na kobietę. W związku z tym ukrył się w pobliżu ul. (...)i wiaduktu kolejowego. Gdy zauważył nadchodzącą ofiarę, założył kominiarkę i wyciągnął nóż. Po podbiegnięciu do kobiety od tyłu krzyknął „dawaj pieniądze”. Kobieta wyciągnęła z torebki portfel i oznajmiła oskarżonemu, że wyciągnie tylko z niego legitymację studencką. Oskarżony cały czas trzymał nóż przy sobie, kobieta chwyciła jednak za ostrze starając się odebrać broń napastnikowi. D. G. (1)cofnął energicznym ruchem nóż do siebie i zaczął uciekać z miejsca zdarzenia (k. 38-41).

Podczas kolejnych przesłuchań w toku śledztwa D. G. (2) przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i podtrzymywał swoje pierwsze wyjaśnienia (k. 20-21, 86-87). W trakcie przesłuchania z dnia 12 lutego 2013 r. oskarżony opisał ponownie w przebieg zdarzeń w sposób analogiczny do wyjaśnień złożonych po raz pierwszy (k. 126-127).

W trakcie przeprowadzonego eksperymentu procesowego oskarżony w sposób szczegółowy opisał przebieg zdarzeń wskazując gdzie czekał na kobiety oraz w jaki sposób je zaatakował. Opisał również drogę ucieczki oraz miejsce porzucenia części zrabowanych przedmiotów (k. 189).

D. G. (1) przesłuchany przez Sąd w toku postępowania jurysdykcyjnego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, potwierdzając jednak wszystkie wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 319v-320).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

1. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób nie budzący najmniejszych wątpliwości, iż D. G. (1) był sprawcą wszystkich czynów zarzuconych mu aktem oskarżenia. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stan faktyczny ustalony na podstawie zgromadzonych w trakcie postępowania karnego dowodów- zarówno osobowych, jak i uzyskanych w wyniku czynności procesowych innych niż przesłuchanie oskarżonego i pokrzywdzonych, był w zasadzie bezsporny. Wszystkie zebrane w sprawie dowody są względem siebie spójne, korelują ze sobą i brak jest w nich wzajemnych sprzeczności. Szczególne znaczenie ma przy tym fakt, iż dotyczy to kluczowych dowodów uzyskanych w sprawie, a więc wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonych I. S., A. C. (1) i A. D..

Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonego D. G. (1) wskazać należy, iż w ocenie Sądu zasługują one na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Wyjaśnienia te charakteryzują się nie tylko wewnętrzną spójnością (niesprzecznością we wszystkich fazach procesu- zarówno w trakcie przesłuchania przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, jak i podczas przesłuchania przez Sąd) ale korelują również z wszystkimi pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami. Oskarżony od chwili jego zatrzymania i pierwszego przesłuchania w toku śledztwa konsekwentnie przyznawał się do popełniania zarzucanych mu czynów (wyjaśnienia oskarżonego z k. 38-41, 20-21, 86-87, 126-127, 321v- 322). W sposób kompleksowy wytłumaczył w jakich okolicznościach podjął decyzję dotyczącą realizacji czynów zabronionych oraz opisał jak przebiegały same zdarzenia. W sposób zbieżny z innymi dowodami przedstawił fakt posłużenia się nożem w trakcie dokonywania rozbojów, nie kwestionował posiadania niebezpiecznego narzędzia. Nie ukrywał bowiem, że użył przeciwko pokrzywdzonej A. C. (1) i A. D. noża, przy czym wskazał, że celem posłużenia się tym narzędziem było wywołanie w napadniętych kobietach strachu i zmniejszenie ich oporu, a nie ich zranienie.

Powyższe wyjaśnienia oskarżonego co do zasady znalazły potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych I. S. (k. 321-322), A. C. (1) (k. 3-5v, 14v, 185v-186, 320v-321v) i A. D. (k. 322-322v). Pokrzywdzone w sposób szczegółowy opisały sposób działania oskarżonego oraz przebieg zdarzeń w trakcie których zostały poszkodowane. I. S. potwierdziła, iż mężczyzna zaatakował ją od tyłu starając się wyrwać torebkę, a po jej upadku zabrał torebkę i uciekł wzdłuż torów. Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonej I. S. są spójne nie tylko w zakresie przebiegu samego zdarzenia ale również odnośnie okoliczności następujących bezpośrednio po zdarzeniu tj. pościgu za sprawcą, jak również odnośnie ilości zrabowanej przez D. G. (1) gotówki. Oskarżony nie miał bowiem wątpliwości co do tego, iż przez pewien okres czasu był ścigany, natomiast pokrzywdzona przyznała, że goniła oskarżonego, potwierdziła również, iż portfelu znajdowały się cztery banknoty po sto koron duńskich.

Wyjaśnienia oskarżonego dotyczące porzucenia zabranej pokrzywdzonej torebki zostały również potwierdzone w wyniku przeprowadzonych przez Policję czynności. W trakcie rozpoznania rejonu torów kolejowych funkcjonariusze Policji zabezpieczyli porzuconą torebkę damską należącą do I. S., w której znajdowała się część przedmiotów- brakowało jedynie czterech banknotów po sto koron duńskich oraz telefonu komórkowego (k. 22, 30-31). Wyniki wymienionej czynności pokrywają się z rezultatem czynności eksperymentu procesowego, w trakcie którego oskarżony przedstawił nie tylko przebieg zdarzenia ale również miejsce porzucenia torebki pokrzywdzonej (k. 189).

Pokrzywdzona A. C. (1) opisała przebieg zdarzenia z dnia 16 stycznia 2013 r. w sposób zbieżny z wersją wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego. Podkreśliła, iż została zaatakowana niespodziewanie, a oskarżony starał się wyrwać jej torebkę. Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonej były spójne w zakresie przebiegu zdarzenia. Świadek była pewna co do tego, iż mężczyzna miał założoną na głowę kominiarkę i posługiwał się nożem, krzyczał do niej słowa „dawaj dzięgi” oraz przewrócił ją i złapał za krocze, co spowodowało, że puściła torebkę. Na wszystkie powyższe okoliczności oskarżony wskazywał w toku przeprowadzonych w śledztwie przesłuchań. Fakt dokonania rozboju na A. C. (1) potwierdzili również przesłuchani w sprawie świadkowie tj. A. C. (2) (k. 17) oraz J. C. (k. 19)- rodzice pokrzywdzonej. Osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a wiedzą o nim czerpali jedynie z opowieści samej pokrzywdzonej, niemniej jednak należy pamiętać, iż o zdarzeniu dowiedzieli się bezpośrednio po nim i to oni wezwali Policję.

Ostatecznie również pokrzywdzona A. D. opisała zdarzenie z dnia 10 lutego 2013 r. w sposób zbliżony do wersji wydarzeń przedstawionej przez oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonej dotyczące przedmiotowego zdarzenia są co do zasady spójne, przy czym wskazać należy, iż pewne rozbieżności pojawiły się w zakresie okoliczności w jakich doszło do zranienia dłoni pokrzywdzonej. Oskarżony wskazywał bowiem, iż pokrzywdzona sama się zraniła łapiąc za ostrze, pokrzywdzona natomiast twierdziła, że została ugodzona w trakcie zasłaniania się przed oskarżonym, który krzyczał i wymachiwał nożem. W ocenie Sądu wiarę należało dać zeznaniom pokrzywdzonej, która konsekwentnie wskazywała, iż bała się oskarżonego i była przekonana, że może on ją zabić. W świetle zasad doświadczenia życiowego nie sposób również przyjąć, iż pokrzywdzona starałaby się odebrać tego rodzaju narzędzie znacznie silniejszemu i agresywnemu mężczyźnie, w szczególności poprzez złapanie za samo ostrze noża. W ocenie Sądu wyjaśnienia D. G. (1) w tym zakresie stanowią przejaw przyjętej przez niego linii obrony, mającej na celu przekonanie Sądu, iż oskarżony nie miał zamiaru użycia noża w jakikolwiek sposób, a zranienie pokrzywdzonej spowodowane było jej zachowaniem.

W ocenie Sądu zeznania wszystkich pokrzywdzonych zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarówno I. S., A. C. (1), jak i A. D. były dla pokrzywdzonego osobami obcymi. Pokrzywdzone nie znały oskarżonego, nigdy wcześniej nie miały z nim styczności, nie istniał pomiędzy nimi żaden konflikt, a w związku z tym nie miały jakichkolwiek powodów by bezpodstawnie go obciążać. Przede wszystkim jednak pokrzywdzone nie były w stanie bezpośrednio wskazać D. G. (1) jako sprawcy dokonanych na ich osobach przestępstw z uwagi na fakt, że jego twarz była ukryta pod kominiarką. W związku z tym uznać należało, iż pokrzywdzone w sposób w pełni obiektywny relacjonowały jedynie przebieg zdarzeń w których brały udział, opisując napastnika w taki sposób w jaki go zapamiętały. Należy przy tym podkreślić, iż żadna z pokrzywdzonych nie wskazywała, iż rozpoznaje oskarżonego, co biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności zdarzenia, w tym jego dynamiczny przebieg i zasłonięcie twarzy oskarżonego znajduje pełne uzasadnienie i nie może być kwestionowane.

Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków A. C. (1) oraz A. D. w zakresie dotyczącym obrażeń doznanych przez pokrzywdzone znalazły co do zasady potwierdzenie zgromadzonej dokumentacji medycznej (k. 103-122, k. 231-231c) oraz w wydanych opiniach biegłych z zakresu medycyny sądowej. W opinii dotyczącej A. C. (1) biegły stwierdził, iż pokrzywdzona doznała stłuczenia okolicy łopatki prawej oraz żeber tylnych po obydwu stronach. Biegły zaznaczył, że uszkodzenia powstały od urazów zadanych narzędziem twardym tępym, być może od upadku na twarde podłoże (k. 269). Wnioski przedmiotowej opinii, w szczególności w zakresie mechanizmu powstania obrażeń, są zbieżne zarówno z wyjaśnieniami oskarżonego, jak i zeznaniami pokrzywdzonej A. C. (1), która twierdziła, że upadła w wyniku szarpania jej przez napastnika. Fakt posługiwania się przez D. G. (1) nożem potwierdza również treść opinii biegłego dotyczącej A. D. (k. 165). Biegły stwierdził w niej, że pokrzywdzona doznała: ran ciętych palców I (prawdopodobnie powierzchownej) oraz głębokiej rany ciętej palca IV i V lewej ręki z przecięciem ściągnięć zginaczy tych palców. Podkreślono, że uszkodzenia powstały od zadziałania narzędzia twardego, ostrego, np. noża.

Powyższe opinia są pełne, jasne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Zostały sporządzone przez biegłych dysponujących szeroką wiedzą specjalistyczną i znacznym doświadczeniem, a ich treść nie był kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

W ocenie Sądu szczególne znaczenie miał również fakt, iż zarówno w trakcie wizji lokalnej (k. 91-92), jak i eksperymentu procesowego (k. 189) oskarżony w sposób szczegółowy i zbieżny z pozostałymi dowodami przedstawił przebieg zdarzeń mających miejsce w dniach 9 grudnia 2012 r., 16 stycznia i 10 lutego 2013 r. oskarżony wskazał również miejsce ukrycia przedmiotów, których użył do popełnienia przestępstw tj. noża i kominiarki, które zostały zabezpieczone przez Policję (k. 93-94).

2. Ocena prawna zachowań oskarżonego.

Rozpoczynając omawianie zagadnień związanych z kwalifikacją prawną czynów zarzuconych oraz czynów przypisanych ostatecznie oskarżonemu w wyroku, zaznaczyć należy, iż Sąd w pełni podzielił stanowisko prezentowane przez oskarżyciela publicznego.

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy wskazał, iż oskarżony dopuścił się wszystkich przestępstw zarzuconych mu aktem oskarżenia. Zdaniem Sądu zachowanie oskarżonego opisane w punkcie I aktu oskarżenia wypełniło znamiona czynu o którym mowa w art. 278 § 1 k.k. D. G. (1) niewątpliwie pozbawił I. S. władztwa nad będącą jej własnością torebką, przy czym zaboru dokonał wyrywając torebkę z rąk pokrzywdzonej i nie stosując wobec niej przemocy ani groźby jej użycia.

Zachowania oskarżonego opisane w punkcie II i III aktu oskarżenia wypełniły natomiast znamiona przestępstw o których mowa w art. 280 § 2 k.k.

W zakresie znamion strony przedmiotowej czynu zabronionego wskazać należy, iż zachowanie się sprawcy przestępstwa opisanego w art. 280 § 2 k.k. jest ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia dokonanym przy użyciu wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę (użycie przemocy, groźby jej natychmiastowego użycia, doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności) służących do zawładnięcia rzeczą, przy czym dla przyjęcia wymienionej kwalifikacji konieczne jest by sprawca posługiwał się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działał w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem. Przenosząc powyższą ogólną definicję na grunt przypadku analizowanego w niniejszej sprawie wskazać należy, iż D. G. (1) niewątpliwie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należących do pokrzywdzonej A. C. (1) rzeczy (w przypadku przestępstwa określonego w punkcie II) lub usiłował dokonać takiego zaboru odnośnie przedmiotów należących do A. D. (w przypadku przestępstwa określonego w punkcie III- co skutkowało koniecznością ujęcia w kwalifikacji prawnej art. 13 § 1 k.k.). Nie budzi również najmniejszych wątpliwości, iż oskarżony działał z użyciem przemocy skierowanej na osoby pokrzywdzonych, jak również groźby jej użycia. Zgodnie z utrwalonymi poglądami judykatury użyciem przemocy jest już samo naruszenie nietykalności cielesnej, odpowiednio ukierunkowane i stanowiące sposób objęcia przez sprawcę władztwa nad rzeczą, charakteryzujące się wyższym od minimalnego stopniem intensywności i dolegliwości wobec pokrzywdzonego (tak też Sądu Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 23 października 2003 r. sygn. akt II AKa 292/03), tym bardziej więc za przemoc uznane musiało zostać zachowanie oskarżonego polegające na szarpaniu pokrzywdzonych, chwytaniu za twarz, przykładaniu do ich ciała noża. W efekcie oskarżony stosując tego rodzaju działania doprowadził A. C. (1) i usiłował doprowadzić A. D. do stanu bezbronności, uniemożliwiając im zapobieżenie zaborowi torebek.

W wyniku opisanych wyżej działań oskarżonego pokrzywdzone doznały obrażeń opisanych szczegółowo w opiniach biegłych z zakresu medycyny sądowej. A. C. (1) w wyniku upadku spowodowanego użyciem siły przez oskarżonego doznała obrażeń w postaci stłuczenia okolicy łopatki prawej oraz żeber tylnych po obydwu stronach co spowodowało naruszenie czynności narządu trwające nie dłużej niż 7 dni, natomiast A. D. doznała ran ciętych palców I (prawdopodobnie powierzchownej), głębokiej rany ciętej palca IV i V lewej ręki z przecięciem ściągnięć zginaczy tych palców co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Z uwagi na charakter odniesionych przez pokrzywdzone obrażeń konieczne stało się ujęcie w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu art. 157 § 1 k.k.- w przypadku czynu III oraz art. 157 § 2 k.k. – w przypadku czynu II, zachowania oskarżonego wypełniły bowiem również znamiona tych przestępstw.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony popełnił wszystkie zarzucone mu czyny w warunkach powrotu do przestępstwa o których mowa w art. 64 § 1 k.k., Sąd uwzględnił ten przepis w podstawie skazania D. G. (1). Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Wydział Zamiejscowy Grodzki z siedzibą w Hajnówcez dnia 7 września 2009roku, sygn. Akt VIIK 358/09 za przestępstwo podobne tj. czyn z art.278§1kk w zw z art. 64§1kk. Karę orzeczona przedmiotowym wyrokiem odbywał on w okresie od 17 czerwca 2010roku do 22 września 2010roku oraz w okresie od 24 września 2010roku do 16 kwietnia 2011roku. Zatem czynów objętych niniejszym postępowaniem dopuścił się on w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo.

3. Wymiar kary.

Określając rodzaj i wysokość kar wymierzonych oskarżonemu, Sąd kierował się dyrektywami sądowego wymiaru kary przewidzianymi w Rozdziale VI Kodeksu karnego.

Należy zauważyć, że oskarżony D. G. (1) jest osobą młodą, zdrową, posiadającą możliwość swobody w podejmowaniu decyzji co do swego zachowania. W ocenie Sądu w dacie czynu miał on pełną możliwość rozpoznania jego znaczenia, a co ważniejsze pokierowania swoim postępowaniem w wykonaniu podjętej decyzji.

Wymierzając kary oskarżonemu Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów (w szczególności przestępstw rozboju). Określając stopień społecznej szkodliwości Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Oskarżony swoimi zachowaniami wykazał lekceważenie podstawowych praw pokrzywdzonych: zdrowia oraz prawa własności.

W przedmiotowej sprawie występował zarówno szereg okoliczności obciążających, warunkujących konieczność wymierzenia oskarżonemu surowych kar, jak również okoliczności łagodzące, przy czym podkreślić należy, iż zdecydowana większość okoliczności przemawiała za koniecznością surowego ukarania zachowań D. G. (1). W pierwszej kolejności wskazać należy, iż okoliczności stanowiące znamię przestępstwa nie mogą stanowić okoliczności wpływającej na zaostrzenie lub złagodzenie kary. Mogą one jednak wpływać na wymiar kary, gdy są to okoliczności podlegające stopniowaniu co do ich nasilenia (np. intensywność użytej przemocy, rozmiar odniesionych obrażeń). W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania intensywność przemocy użytej przez oskarżonego w zakresie czynu opisanego w punkcie II i III była dość znaczna, co w efekcie doprowadziło do powstania obrażeń u pokrzywdzonych A. C. (1) i A. D.. Oskarżony (w szczególności w zakresie przestępstwa popełnionego przeciwko A. D.) nie ograniczył się, wbrew swoim twierdzeniom, do grożenia nożem i trzymania go w oddaleniu od ofiary ale zbliżał go do ciała pokrzywdzonej, co w efekcie spowodowało jej zranienie.

Sąd miał również na uwadze fakt, iż działania oskarżonego były starannie zaplanowane. Wychodząc w rejony dworca, torów i wiaduktu kolejowego oskarżony miał ze sobą nóż i kominiarkę. Oskarżony nie tylko oczekiwał na swoje ofiary ale miał również zaplanowaną drogę ucieczki oraz środki mające ułatwić mu zgubienie ewentualnego pościgu (k. 39-40v- oskarżony wskazał, że miał w lesie ukrytą kurtkę, którą nałożył po dokonaniu rozboju). Nie wolno również zapominać, iż także w trakcie zajść oskarżony krzyczał do pokrzywdzonych używając słów pochodzących z języka rosyjskiego i chcąc w ten sposób zmylić swoje ofiary i w rezultacie utrudnić późniejsze czynności organów ścigania. Powyższe wskazuje, iż zamiar oskarżonego był dogłębnie przemyślany, a czynności sprawcze uprzednio zaplanowane. Sąd zwrócił również uwagę, iż oskarżony atakował jedynie kobiety, a więc osoby co do których mógł przypuszczać, iż są od niego słabsze fizycznie, a kolejne popełniane przez niego przestępstwa stawały się coraz bardziej brutalne.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu nie mógł pominąć jego zachowania przed i po popełnieniu przestępstwa. Tryby życia D. G. (1)popełnieniem przez niego przestępstwa był zdecydowanie naganny. Oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za kilka przestępstw określonych w art. 280 § 1 k.k., za przestępstwo z art. 282 k.k., z art. 279 § 1 k.k. oraz inne przestępstwa przeciwko mieniu, jak również szereg innych nie zbliżonych rodzajowo przestępstw (k. 146). Jak sam oskarżony wyjaśnił, że po pierwszym czynie poczuł się bezkarny i dlatego tez postanowił dopuścić się kolejnych napaści na samotne kobiety( k. 39odw.). Powyższe wskazuje, iż D. G. (1)z popełniania przestępstw przeciwko mieniu uczynił sobie w zasadzie źródło dochodu i sposób na życie, a dotychczasowe pobyty w jednostkach penitencjarnych nie odniosły odpowiedniego efektu w zakresie prewencji indywidualnej- na co w szczególności wskazuje fakt, iż wszystkie przestępstwa przypisane oskarżonemu w przedmiotowej sprawie zostały popełnione w warunkach powrotu do przestępstwa o których mowa w art. 64 § 1 k.k.

Niewątpliwie okolicznością łagodzącą było to, iż oskarżony wielokrotnie, zarówno w trakcie przesłuchań w śledztwie, jak i podczas rozprawy sądowej przepraszał pokrzywdzone. Skrucha okazana przez oskarżonego zasługuje na aprobatę, przy czym wątpliwości może budzić to czy wyrażany przez oskarżonego żal w rzeczywistości był szczery. Należy bowiem wskazać, iż pomimo wyartykułowania przeprosin D. G. (1) nie tylko nie naprawił wyrządzonych przestępstwami szkód, ale nawet nie zobowiązał się do ich naprawienia, a w trakcie rozprawy wnosił o oddalenie powództw cywilnych (k. 319v).

Sąd miał natomiast na uwadze, iż oskarżony od początku prowadzonego przeciwko niemu procesu karnego w pełni współpracował z organami ścigania, a następnie wymiaru sprawiedliwości. Konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, złożył obszerne wyjaśnienia, wskazał miejsce ukrycia i zbycia przedmiotów pochodzących z czynów zabronionych oraz miejsce ukrycia przedmiotów służących do ich popełnienia.

Odnośnie kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu wskazać należy, iż w rzeczywistości zostały one wymierzone w wysokości zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Biorąc pod uwagę sposób działania sprawcy, natężenie jego agresji, zarówno fizycznej, jak i słownej, jedynie wystąpienie opisanych wyżej okoliczności łagodzących sprawiło, że kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu nie były znacznie bardziej surowe. Z uwagi na występujący zbieg kumulatywny przestępstw, w przypadku czynów określonych w punkcie II i III Sąd wymierzył karę na podstawie sankcji zawartej w przepisie art. 280 § 2 k.k.- zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Sąd miał na uwadze przede wszystkim bliski związek podmiotowo- przedmiotowy pomiędzy popełnionymi czynami, który w ocenie Sądu uzasadniał zastosowanie zasady asperacji. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wszystkie przestępstwa przypisane oskarżonemu w wyroku były przestępstwami podobnymi- przeciwko mieniu. Pomiędzy czynami tymi występował również bliski związek, były one bowiem popełniane w odstępach około 1 miesiąca. Zdaniem Sądu zastosowanie zasady pełnej absorpcji nie było jednak zasadne. Należy bowiem pamiętać, że każde z przestępstw popełnionych przez oskarżonego zostało dokonane na szkodę innej osoby, a fakt popełnienia przez oskarżonego szeregu przestępstw podobnych, popełnionych w zbliżony sposób wskazuje na pewnego rodzaju specjalizację D. G. (1) w tego rodzaju działalności przestępczej i nie może prowadzić do jego premiowania poprzez wyłączenie w sposób rzeczywisty jego odpowiedzialności karnej za część popełnionych czynów zabronionych.

4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku.

W ocenie Sądu wniesione przez oskarżyciela publicznego powództwa cywilne na rzecz pokrzywdzonych I. S., A. C. (1) i A. D. były w pełni zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 415 k.c. dotyczącym podstawowych zasad odpowiedzialności odszkodowawczej, każdy kto ze swojej winy wyrządził szkodę drugiej osobie obowiązany jest do jej naprawienia. W realiach przedmiotowej sprawy nie budzi wątpliwości, iż oskarżony wyrządził szkody majątkowe pokrzywdzonej I. S. i A. C. (1).

W zakresie powództwa wniesionego na rzecz I. S. uznać należało, iż żądane kwoty: 221,68 zł- zasądzona tytułem odszkodowania oraz 500 zł- zasądzona tytułem zadośćuczynienia były adekwatne do wysokości szkody i krzywdy wyrządzonych popełnionym przez oskarżonego przestępstwem. Nie budziło wątpliwości, iż oskarżony zabrał z torebki pokrzywdzonej 4 banknoty po sto koron duńskich, stanowiące w dniu zdarzenia równowartość 221,68 zł. Odnośnie natomiast zadośćuczynienia Sąd uznał, iż kwota 500 zł żądana przez prokuratora pozwoli pokrzywdzonej wynagrodzić krzywdę doznaną w dniu 9 grudnia 2012 r. Sąd miał na uwadze, że pokrzywdzona nie odniosła w trakcie zdarzenia żadnych obrażeń, niemniej jednak nagły atak na jej osobę spowodował negatywne skutki w sferze jej psychiki, wywołując lęk i obawę dotycząca możliwości ponownego popełnienia przestępstwa na jej osobie, naruszył również dobro osobiste w postaci nietykalności cielesnej pokrzywdzonej. Podstawę zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz I. S. stanowił art. 448 k.c. zgodnie z którym w przypadku naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać osobie której dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie w tej samej wysokości musiało zostać przyznane pokrzywdzonej A. C. (1), która również w dotkliwy sposób przeżyła atak oskarżonego. Jej rodzice wskazywali bowiem, iż po zdarzeniu pokrzywdzona była roztrzęsiona, bała się wychodzić z domu. Podstawą zasądzenia zadośćuczynienia w tym zakresie był natomiast art. 445 § 1 k.c. zgodnie z którym w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania ustroju zdrowia możliwe jest zasądzenie na rzecz poszkodowanego odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Odnośnie natomiast kwoty odszkodowania Sąd uznał, iż oskarżony powinien naprawić całą szkodę wyrządzoną w wyniku zaboru, a następnie porzucenia torebki, obejmującą kwotę 344,79 zł.

Na uwzględnienie zasługiwało również powództwo cywilnego wytoczone przez oskarżyciela publicznego na rzecz pokrzywdzonej A. D.. Pokrzywdzona ta nie poniosła żadnej szkody materialnej, oskarżonemu nie udało się bowiem odebrać jej torebki. Niewątpliwie natomiast pokrzywdzona doznała krzywdy. Działanie oskarżonego w stosunku do tej pokrzywdzonej było najbardziej brutalne, w wyniku czego doznała ona obrażeń opisanych w opinii biegłego. Pokrzywdzona w trakcie procesu wskazywała, iż była przekonana co do tego, że oskarżony może ją zabić. Również zachowanie pokrzywdzonej po zranieniu jej przez oskarżonego wskazuje, iż była ona przerażona. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż zdarzenie to miało negatywny wpływ na psychikę pokrzywdzonej.

Zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. W związku z tym Sąd zaliczył oskarżonemu D. G. (1), zgodnie z powyższą zasadą, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie, trwającego od dnia 11 lutego 2013 r. do dnia 6 czerwca 2013 r.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na mocy § 14 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd uznając ponadto, iż sytuacja majątkowa oskarżonego, a więc przede wszystkim brak majątku oraz perspektyw na zdobycie pracy (m.in. z uwagi na orzeczoną karę pozbawienia wolności) sprawiają, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, dlatego też na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych.