Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu Wydział II Karny

w składzie:

Sędzia: SSR Monika Maciążek

Protokolant: Małgorzata Grecko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2015 r.

sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Zawierciu

przeciwko D. C.

ur. dn. (...) r. w S.

s. W. i A. zd. I.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 27 listopada 2014 roku w Z. na ul. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,26 grama netto

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

1.  Na podstawie art. 66 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko D. C. o czyn polegający na tym, że w dniu 27 listopada 2014 roku w Z. na ul. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,19 g, przyjmując jednocześnie że zachodzi wypadek mniejszej wagi, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  na podstawie art. 67 § 1 kk wyznacza okres próby 1 (jeden) rok;

3.  na podstawie art. 67 § 2 kk w kresie próby oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

4.  na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci marihuany opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/91/14 pod poz. 1.

5.  na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust 2 pkt 1 oraz § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 531,26 zł (pięćset trzydzieści jeden złotych 26/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

6.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.

Za zgodność z oryginałem

Sekretarz Sądowy

M. G.

Sygn. akt II K 161/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wieczór 27 listopada 2014r. D. C. (lat 20) spędzał w towarzystwie kolegów M. L. (lat 20) i P. B. (lat 23). Przyjechali samochodem ojca M. L. marki N. (...) nr rej. (...) do dzielnicy Z. - B., na ul. (...)na wzgórze z widokiem na miasto. D. C. posiadał przy sobie marihuanę w ilości 0,19 grama i szklaną lufkę służącą do palenia, w której znajdowała się marihuana. Kiedy siedzieli w samochodzie, około godz. 21.50, zostali poddani kontroli przez policję i w trakcie czynności policji D. C. usiłował pozbyć się marihuany i lufki, co zauważyli funkcjonariusze policji. Przy pozostałych mężczyznach, ani w samochodzie nie ujawniono substancji zabronionych do posiadania. Również w miejscu zamieszkania D. C. i pozostałych mężczyzn nie ujawniono takich substancji.

Oskarżony D. C. nie był dotychczas karany za przestępstwo. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Uczy się w Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych – V semestr

Podstawą powyższych ustaleń faktycznych były wyjaśnienia oskarżonego D. C. k. 71, zeznania M. L. k. 13 i 71, oraz P. B. k. 31 i 72,

a także dokumenty w postaci: notatki policji k.1, protokołów przeszukania k. 2-3, 4-5, 6-7, 11-12, 15-16, 18-19, 21-22, protokołów oględzin rzeczy k. 9-10, opinii kryminalistycznej k. 52-53, 65-66, 69-70, informacji z Krajowego Rejestru Karnego k. 47.

D. C. przyznał się do zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu kontroli policji po raz pierwszy chciał spróbować marihuany, nigdy wcześniej ani później nie miał do czynienia z narkotykami. To samo potwierdził jego kolega, z którym się znają od dzieciństwa, M. L.. Zarówno on jak i drugi kolega P. B. zgodnie zeznali, że nie mieli świadomości, że C. ma marihuanę, nikogo nie częstował tym narkotykiem, ani go nie oferował.

Nie ma powodów, by wyjaśnieniom oskarżonego, wspartym zeznaniami świadków, nie dać wiary. Taka wersja jest prawdopodobna, a nie ma dowodów świadczących inaczej, zwłaszcza, że nie znaleziono ani u D. C. i jego towarzyszy, ani w ich miejscach zamieszkania innych narkotyków, czy też przedmiotów, świadczących o tym, że kontakt C. z narkotykami nie był jednorazowy, albo by koledzy mieli tego rodzaju zainteresowania.

Fakt, że susz roślinny, znaleziony podczas czynności policji był marihuaną wynika nie tylko z wyjaśnień oskarżonego, ale jest też potwierdzony opinią Laboratorium Kryminalistycznego z dnia 23.02.2015r. Nr H-E-IV- (...), wyraźnie określającej rodzaj i ilość narkotyku. Jasno z niej wynika, że susz ten to ziele konopi innych niż włókniste, powszechnie nazywane marihuaną, a więc substancja, znajdująca się na wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N, stanowiącego załącznik do Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomani. Co do ilości narkotyku, w związku z różnicą pomiędzy wagą określoną przez funkcjonariuszy policji a wagą ustaloną przez techników z laboratorium, to miarodajną jest ilość wskazana w opinii, bowiem – jak wskazuje doświadczenie zawodowe – w laboratorium, przed przystąpieniem do badania, susz jest wysuszony i określenie jego wagi przez ekspertów jest dokładniejsze, bardziej precyzyjne.

Dokumenty ujawnione w toku postępowania ocenił Sąd jako rzetelne, obrazujące prawdziwy przebieg czynności procesowych. Informacja z K. dowodzi uprzedniej niekaralności oskarżonego za przestępstwo.

W oparciu o przedstawione dowody, okoliczności czynu zarzuconego D. C. nie budzą żadnych wątpliwości. Oczywistym jest wyczerpanie przez niego znamion występku z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 62 ust. 1 tej ustawy, tj. posiadania środków odurzających jako przypadku mniejszej wagi. Powyższe jest oczywiste w świetle powyżej omówionych dowodów. Przyjęcie przypadku mniejszej wagi podyktowane jest przede wszystkim ilością środka odurzającego, stanowiącego nie więcej niż jedną działkę handlową.

Nie tylko sprawstwo, ale też i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa jest oczywista. Oskarżony jest człowiekiem dorosłym, dostatecznie rozwiniętym, zdolnym do rozumienia przepisów prawa i przede wszystkim świadomym tego, że marihuana jest środkiem odurzającym zabronionym do posiadania, że jej posiadanie jest karalne. Świadczy o tym choćby fakt, że w czasie kontroli policji próbował pozbyć się narkotyku. Poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości. Nie działał oskarżony w sytuacji przymusowej, atypowej. Miał możliwość postąpić w sposób zgodny z prawem, jednak postanowił spędzić wolny czas naruszając prawo. Należy jednak mieć na uwadze, że to naruszenie porządku prawnego nie było rażące. Stopień społecznej szkodliwości tego czynu jest nieznaczny zważywszy niewielką ilość narkotyku, około 1 działka. Podobnie jako nieznaczny należy ocenić stopień winy.

Przy wyborze reakcji karnoprawnej Sąd kierował się tym, by dolegliwość nie przekroczyła ustalonego stopnia winy, należycie uwzględniała wszystkie okoliczności zdarzenia oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym także jego młody wiek, ustabilizowany tryb życia oraz dotychczasową niekaralność. Ponadto oskarżony przyznał się do winy, nie kwestionował faktu, że narkotyk należał do niego, wyraził żal za swoje zachowanie, a nawet chciał ponieść konsekwencje karne swojego czynu. Zatem jego postawę zaprezentowaną po popełnieniu przestępstwa przed Sądem ocenić trzeba jako pozytywną.

Ustalony stopień winy i nieznaczny stopień społecznej szkodliwości, a także zagrożenie karą przewidziane w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zestawieniu z osobowością oskarżonego pozwoliło na warunkowe umorzenie postępowania, skoro postawa, właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Wziął Sąd pod uwagę także treść art. 54 § 1 kk, a mianowicie w przypadku sprawcy młodocianego, Sąd kieruje się tym aby sprawcę wychować. Ta dyrektywa odnosi się nie tylko do wymiaru karu, albowiem na zasadzie art. 56 kk ma zastosowanie także do innych środków penalnych, w tym związanych z poddaniem sprawcy próbie. W przekonaniu Sądu, zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania będzie dla D. C. wystarczającą dolegliwością, gdyż będąc świadomy, że jest poddany próbie, nie popełni on żadnego nowego przestępstwa, przez co zostaną osiągnięte cele polityki karnej. Sąd jest przekonany, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżony w dalszym życiu będzie w większym stopniu zwracał uwagę na to, by jego postępowanie było zgodne z prawem, nie ulegnie swego rodzaju „modzie” palenia marihuany. Okres próby wyznaczył Sąd na 1 rok, przyjmując że już taki czas będzie odpowiedni dla weryfikacji trafności postawionej prognozy kryminologicznej. W celu kontroli zachowania oskarżonego w okresie próby ustalił Sąd dozór kuratora.

Miał Sąd w polu widzenia także art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, o co wnosił obrońca, jednak w przekonaniu Sądu, wobec popularności palenia marihuany wśród młodzieży, czynienia z tego modnego zwyczaju, w sytuacji gdy oskarżony nie jest uzależniony od narkotyków, kierował się ciekawością, umorzenie, o którym mowa w tym przepisie, nie byłoby wskazane.

Orzeczenie przepadku środków odurzających było obligatoryjne w myśl regulacji art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – o czym Sąd orzekł punkcie 4 wyroku.

Oskarżonego przed Sądem reprezentował obrońca wyznaczony mu z urzędu z powodu niezamożności oskarżonego. Zatem na rzecz obrońcy Sąd zasądził wynagrodzenie, według stawek wynikających z rozporządzenia powołanego w punkcie 5 wyroku.

Od kosztów postępowania Sąd oskarżonego zwolnił, albowiem nie ma on własnych dochodów, pozostaje na utrzymaniu rodziców i nadal się uczy i nie jest w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania.

Za zgodność z oryginałem

Sekretarz Sądowy

M. G.