Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Radzyńska-Głowacka

Protokolant Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) S.A. V. (...)

o zapłatę

I.  zasądza od (...) S.A. V. (...) na rzecz P. B. kwotę 6.273,00 zł (sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt trzy złote) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) S.A. V. (...) na rzecz P. B. kwotę 314,00 zł (trzysta czternaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać Skarbowi Państwa – Kasie Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia od (...) S.A. V. (...) kwotę 325,34 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych 34/100) tytułem wydatków na biegłego poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt IC 1604/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 23 kwietnia 2013 roku (data nadania- k.24) powód P. B. wniósł przeciwko (...) S. A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 6.273,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2011 roku do dnia zapłaty, wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz o zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota wynika z zawartej z P. K. umowy cesji wierzytelności, dotyczącej przeniesienia wierzytelności P. K. wobec (...) S. A. z siedzibą w W., obejmującej odszkodowanie z tytułu szkody komunikacyjnej w pojeździe poszkodowanego przez kierującego innym pojazdem, który to posiadał polisę OC w (...) S. A. Przez okres niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu poszkodowany zmuszony był do wydzierżawienia pojazdu zastępczego o podobnej klasie oraz przystosowania go do warunków prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Za okres dzierżawy auta zastępczego wystawiona została faktura VAT. Samochód zastępczy został wydzierżawiony przez poszkodowanego od dnia 24 sierpnia 2011 roku do dnia 7 września 2011 roku (tj. do dnia, w którym potwierdzono, iż pojazd należący do poszkodowanego został naprawiony.) Samochód był, bowiem potrzebny poszkodowanemu ze względu na świadczenie usług taxi-działalność taksówek osobowych. Pomimo wezwania pozwanego do dobrowolnego świadczenia pozwany nie spełnił żądania powoda. (pozew z załącznikami, k. 1-23)

W dniu 17 maja 2013 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał, aby pozwany (...) S. A. z siedzibą w W. zapłacił powodowi kwotę 6.273,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 78, 50 zł tytułem kosztów procesu. (nakaz zapłaty, k.25)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) S. A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia drogowego, czego przejawem jest wypłata odszkodowania w wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwany kwestionuje dochodzone roszczenie, co do zasady, jak również wysokości wskazując, iż powód nie wykazał, że koszt poniesiony przez niego w celu najmu pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją drogową z dnia 23 sierpnia 2011 roku. Zakwestionował również czas naprawy pojazdu przez okres 14 dni oraz stawkę dzienną najmu pojazdu zastępczego. Wskazał również na niezasadność domagania się kosztów demontażu i montażu osprzętu taksówkarskiego. (sprzeciw od nakazu zapłaty z załącznikami, k. 28-60)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. jest właścicielem samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który to pojazd wykorzystuje przy prowadzeniu działalności gospodarczej, polegającej na wykonywaniu transportu drogowego taksówką.

Dowód: okoliczność bezsporna.

W dniu 23 sierpnia 2011 roku miała miejsce kolizja drogowa, wskutek której samochód P. K. został uszkodzony. Sprawcą kolizji była osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w C. T..U. S.A. z siedzibą w W..

Dowód: okoliczności bezsporne.

Z uwagi na niemożność korzystania z pojazdu wskutek kolizji, poszkodowany P. K.w dniu 24 sierpnia 2011 roku zawarł z P. B.prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą „(...) P. B.” umowę dzierżawy zastępczego samochodu osobowego marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...)na czas od dnia 24 sierpnia 2011 r. do odwołania. Strony ustaliły przy tym, że stawka czynszu wynosić będzie 270, 00 złotych, powiększone o należny podatek od towarów i usług (23 %) za dobę dzierżawy (umowa dzierżawy – k. 11). Dzierżawa ww. pojazdu obejmowała okres od dnia 24 sierpnia 2011 roku do dnia 7 września 2011 roku (dnia zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu). Wobec prowadzonej przez P. K.działalności gospodarczej – działalność taksówek osobowych pojazd wynajęty przez poszkodowanego został przystosowany do warunków wykonywania tej działalności. Przystosowanie samochodu zastępczego obejmowało rozbrojenie pojazdu uszkodzonego z osprzętu radio-taxi, po czym uzbrojenie go w tenże osprzęt a po naprawie pojazdu zastępczego również rozbrojenie osprzętu zastępczego. Z tytułu dzierżawy wydzierżawiający wystawił fakturę VAT nr (...)/D.na kwotę 6.273,00 zł.

Dowód: umowa dzierżawy samochodu, k.12-13; dowód rejestracyjny samochodu F. (...) nr rej. (...), k.14-14v; licencja na wykonanie transportu drogowego taksówką, k. 15; protokół przekazania pojazdu, k.16; oświadczenie, k.17; faktura VAT, k.20.

Pojazd sprawcy zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. (...) w W.. Wobec powyższego w dniu 24 sierpnia 2011 roku poszkodowany zgłosił szkodę u ubezpieczyciela. W dniu 21 września 2011 roku pozwany w związku zaistniałą szkodą wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 1.286,94 zł.

Dowód: zgłoszenie szkody, k.40-52, operat szkody, k.53; analiza kosztów naprawy, k.54-60.

W dniu 9 września 2011 roku poszkodowany zawarł z P. B. umowę cesji wierzytelności. Zgodnie z § 2 tejże umowy cedent przelał na cesjonariusza swoje prawo do odszkodowania przysługującego mu wobec C. T..U. S.A. z siedzibą w W. z tytułu szkody wyrządzonej podczas kolizji drogowej przez osobę ubezpieczoną w wymienionym towarzystwie ubezpieczeniowym. Ponadto poszkodowany upoważnił P. B. do odbioru odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego, składania wobec Towarzystwa (...) oświadczeń woli oraz udzielania pełnomocnictwa do prowadzenia wszelkich działań w przedmiotowej sprawie.

Dowód: cesja, k.8; upoważnienie, k.9.

Pismem z dnia 9 września 2011 roku P. B. wezwał C. T..U. S.A. z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 6.273,00 zł, wynikającej z faktury nr (...)/D. z dnia 7 września 2011 roku i przekazanie tejże kwoty na konto wskazane w fakturze. Ponowne wezwanie do zapłaty P. B. wystosował w dniu 14 października 2011 roku.

Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z pełnomocnictwem, k.21; ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, k.23.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o załączone do akt sprawy i wskazane wyżej dokumenty, których autentyczność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Ponadto ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd oparł również na pisemnej oraz uzupełniającej opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego– M. R. (k. 75-84, 111-117).

Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego sądowego. W ocenie Sądu opinia ta zasługiwała na uwzględnienie, została bowiem sporządzona rzetelnie i dokładnie, udzieliła wyczerpujących odpowiedzi na zadane pytania. Nie zachodziły przy tym żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności sporządzającego ją biegłego. Podkreślenia wymaga fakt, że pierwsza opinia wprawdzie była kwestionowana przez stronę pozwaną, jednakże biegły ją sporządzający, odniósł się do zarzutów w opinii uzupełniającej (k.111-116), a pozwany opinii uzupełniającej już nie kwestionował. Biegły wskazał, że niezbędny i uzasadniony czas naprawy uszkodzeń samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) powstałych w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 23 sierpnia 2011 roku wyniósł 15 dni.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Z kolei zgodnie z przepisem art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która, kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

Podnieść należy, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odszkodowania wynika wprost z art. 363 k.c. Szkoda powstaje w chwili wypadku, a w konsekwencji obowiązek jej naprawienia powstaje w tym samym momencie. W niniejszej sprawie bezspornym pozostawało, iż P. K. w wyniku kolizji z dnia 23 sierpnia 2011 roku poniósł szkodę – uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd, z którego korzystał przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Wątpliwości nie ulegało również, że pozwany, ubezpieczając pojazd sprawcy szkody od odpowiedzialności cywilnej, ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą z tego tytułu. Pozwany kwestionował jednak czas najmu pojazdu zastępczego oraz brak adekwatnego związku pomiędzy kosztami czynności, a zdarzeniem szkodzącym.

Na gruncie powyższego Sąd zważył, że w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 1 § 1 k.c.).

Rozpatrując roszczenie powoda w zakresie zwrotu w ramach odszkodowania kosztów najmu auta zastępczego Sąd zważył, że o prawie do dochodzenia tych kosztów wypowiadał się wielokrotnie Sąd Najwyższy. W orzeczeniu z dnia z dnia 5 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03) Sąd Najwyższy potwierdził, że koszty najęcia samochodu zastępczego pozostają w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Natomiast w orzeczeniu z dnia 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03) Sąd Najwyższy wskazał, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. W uzasadnieniu do wskazanego orzeczenia Sąd Najwyższy zważył ponadto, że wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. (…) normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

Wobec powyższego nie ulegało wątpliwości uprawnienie poszkodowanego do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego zwłaszcza, że pojazd ten służył poszkodowanemu do wykonywania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - rzeczą naturalną był zatem najem samochodu zastępczego. Takie działanie poszkodowanego było jedynie działaniem do realizacji gwarantowanych przez przepisy prawa uprawnień i uniknięcia szkody w postaci utraconych dochodów. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 18 marca 2003 r. (sygn. akt IV CKN 1916/00) stwierdził, że wynajęcie samochodu zastępczego przez poszkodowanego wykorzystującego pojazd do prowadzonej działalności gospodarczej należy ocenić jako działanie minimalizujące szkodę. Rezygnację z wynajęcia pojazdu zastępczego i w jej wyniku zawieszenie prowadzonej działalności można by zaś oceniać jako zachowanie się poszkodowanego prowadzące do powiększenia rozmiaru szkody. Nie sposób bowiem wykluczyć, że dochody utracone w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej przewyższyłyby koszty wynajęcia pojazdu zastępczego.

Wobec powyższego Sąd uznał, że uzasadnionym okresem najmu pojazdu zastępczego był okres od momentu powstania szkody do dnia naprawy uszkodzonego pojazdu. Skoro zaś P. K. wynajął pojazd zastępczy w dniu 24 sierpnia 2011 roku to zasadnym jest zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego liczonych od tej daty do dnia 7 września 2011 roku. Z opinii biegłego sądowego sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy wynikało, że za konieczny czas naprawy samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) wynosi 15 dni. Z tytułu najmu pojazdu zastępczego wystawiona została faktura na kwotę 6.273,00 00 zł.

W ocenie Sądu wbrew zarzutom pozwanego zasadnym również było roszczenie w zakresie montażu osprzętu taksówkarskiego objętej w/w fakturą. Nie ulega wątpliwości, że uszkodzony pojazd służył poszkodowanemu do wykonywania pracy zarobkowej i wyposażony był w osprzęt taksówkarski, który musiał być zdemontowany, a następnie zamontowany w samochodzie zastępczym – roszczenie o zwrot tych kosztów zostało zresztą uznane przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego. W ocenie Sądu poszkodowanemu należał się nadto zwrot kosztów montażu tego osprzętu w pojeździe, który został ponownie używany przez poszkodowanego do wykonywania działalności gospodarczej – czy to nowego, czy też naprawionego za środki uzyskane z odszkodowania. Nie ulega wątpliwości, że poniesienie tych kosztów pozostawało w związku ze szkodą z dnia 23 sierpnia 2011 roku. Wobec tego, że poszkodowany zajmował się przewozem osób koszt montażu osprzętu taksówkarskiego był wydatkiem koniecznym i niezbędnym przy czym istniał normalny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem powodującym szkodę, a poniesionymi wydatkami. Jak wskazywał w wyroku z dnia 28 lutego 2006 r. (sygn. akt III CSK 135/05) Sąd Najwyższy, stosownie do art. 361 § 1 k.c. adekwatne są "normalne" następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, z reguły je wywołuje. Natomiast anormalne jest następstwo, gdy doszło do niego z powodu zdarzenia niezwykłego, nienormalnego, niemieszczącego się w granicach doświadczenia życiowego na skutek nadzwyczajnego zbiegu okoliczności, którego przeciętnie nie bierze się w rachubę. Nie wyłącza normalności w rozumieniu tego przepisu okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Sformułowanie "normalne następstwo" nie musi oznaczać skutku koniecznego. W granicach normalnego, zwykłego przebiegu zdarzeń odpowiedzialność za szkodę może powodować nie tylko przyczyna bezpośrednio ją wywołująca, lecz także dalsza, pośrednia, chyba że jej następstwa pozostają w tak luźnym związku przyczynowym, że ich uwzględnienie wykraczałoby poza normalną prawidłowość zjawisk, ocenianą według wskazanych uprzednio kryteriów doświadczenia życiowego i aktualnego stanu wiedzy.

W świetle okoliczności niniejszej sprawy, zwłaszcza z uwagi na fakt prowadzenia przez poszkodowanego działalności gospodarczej w postaci transportu taksówką, w ocenie Sądu nie ulegało żadnej wątpliwości, że koszty montażu osprzętu taksówkarskiego pozostawały w normalnym związku przyczynowym ze szkodą z dnia 23 sierpnia 2011 roku.

Wskazać w tym miejscu należało, że roszczenie poszkodowanego dotyczące pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz montażu osprzętu taksówkarskiego, jako prawo majątkowe, mogło zostać w drodze cesji przeniesione na powoda P. B.. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że pozwany ponosi pełną odpowiedzialność, za skutki wypadku zarówno w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego w czasie naprawy uszkodzonego pojazdu jak i kosztów montażu osprzętu taksówkarskiego w naprawionym pojeździe.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu o odsetkach stanowił art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, zaś zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

W niniejszej sprawie powód dochodził odsetek od kwoty 6.273,00 zł od dnia 25 września 2011 roku do dnia zapłaty

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., kreującym zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie z tą regulacją strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który to w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem wniosek taki został zgłoszony w pozwie. W niniejszej sprawie strona powodowa poniosła koszty związane z uiszczeniem opłaty sądowej od pozwu w wysokości 314, 00 złotych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Zgodnie z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Zatem pozwany winien zwrócić Skarbowi Państwa kwotę 325,34 złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego (665,49 +159,85 - 500 =325,34 zł) (k. 85+ k.121- k.70). Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.

Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.