Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Godlewski(spr.)

Sędziowie:SSA Janina Kacprzak

SSA Jacek Zajączkowski

Protokolant: stażysta Weronika Skalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2015 r. w Ł.

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek apelacji J. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt V U 1266/13

1. zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzje organu rentowego i przyznaje J. G. prawo do emerytury poczynając od dnia 1 sierpnia 2013roku;

2. stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz J. G. 30 ( trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III AUa 426/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie J. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 9 sierpnia 2013 roku, którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z art. 184 ustawy o emeryturach i renach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych, z uwagi na niespełnienie warunku 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wydając przedmiotowy wyrok sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, następujące ustalenia faktyczne.

J. G. urodzony (...) złożył 6 sierpnia 2013 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, posiadał ogólny staż ubezpieczeniowy wynoszący 30 lat, 3 miesiące i 2 dni. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres pracy w Miejskim Zakładzie (...) w S. w wymiarze 10 lat, 10 miesięcy i 26 dni (od 1.01.1988 r. do 31.12.1998 r. na stanowisku kierowcy powyżej 3,5 tony.) Z tego okresu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy wyłączył wnioskodawcy okresy zasiłkowe: od 17 września 1994 roku do 7 października 1994 roku oraz od 17 grudnia 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1977 r. do 20 listopada 1983 r.

W okresie od 1 października 1971 roku do dnia 20 listopada 1983 roku wnioskodawca był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. na stanowisku: ślusarz, mechanik warsztatowy, kierowca. Spółdzielnia zajmowała się zaopatrywaniem sklepów spożywczych oraz rolników w sprzęt rolniczy, węgiel i nawozy.

W początkowym okresie wnioskodawca pracował jako ślusarz i spawacz w warsztacie samochodowym. Następnie w latach 1972-1974 odbywał służbę wojskową. Po powrocie z wojska powrócił do pracy do warsztatu samochodowego, a po nabyciu uprawnień do prowadzenia samochodów (kategorii B) od dnia 10 marca 1978 roku zaczął pracować jako kierowca samochodu ciężarowego marki Ż..

W dniu 13 lutego 1980 roku wnioskodawca nabył uprawnienia do prowadzenia pojazdów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony (prawo jazdy kategorii C). Od tego czasu, aż do końca swojego zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S. pracował w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony marki S.. Samochodem tym wnioskodawca przewoził żywiec.

Dokonując ustaleń w zakresie wymiaru i rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie pracy tj. od 1 stycznia 1977 roku do dnia 20 listopada 1983 roku Sąd oparł się na zeznaniach świadków: M. A., E. N., T. N., L. M., wnioskodawcy oraz dokumentach zgromadzonych w jego aktach osobowych. W powyższym okresie wnioskodawca pracował w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego z tym, że samochody ciężarowe o ładowności powyżej 3,5 tony marki S., którym woził tuczniki prowadził dopiero od dnia 13 lutego 1980 roku. Wówczas bowiem – jak wynika z okazanego przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 roku prawa jazdy - nabył uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony (prawo jazdy kategorii C). Brak uprawnień do prowadzenia samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony przed 13 lutym 1980 roku wyklucza możliwość ustalenia, że ubezpieczony wykonywał prace kierowcy takiego pojazdu. Okoliczność tą ostatecznie potwierdził sam wnioskodawca zeznając, że przed nabyciem prawa jazdy kategorii C pracował wprawdzie jako kierowca samochodu ciężarowego, ale marki Ż.. Z angażu z dnia 10 marca 1978 roku wynika, że z tym dniem wnioskodawca rozpoczął pracę w takim charakterze. Wówczas bowiem zmieniło się stanowisko wnioskodawcy z mechanika warsztatowego na kierowcę samochodu ciężarowego. Skoro zaś wnioskodawca nie miał uprawnień do prowadzenia samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony, to mógł być tylko i wyłącznie kierowcą samochodów o mniejszej ładowności takich, jak Ż.. Powyższe stwierdzenie koresponduje z zeznaniami świadka E. N., który zeznał, że po powrocie z wojska (1974 rok) wnioskodawca powrócił do warsztatu samochodowego, a następnie po uzyskaniu prawa jazdy kategorii B jeździł (...), aż do nabycia prawa jazdy kategorii C. Od tego momentu, aż do końca zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S. wnioskodawca pracował tylko i wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego ładowności powyżej 3,5 tony marki S.. Przedstawiona przez E. N. chronologia zatrudnienia wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka M. A., z tym że ten ostatni świadek nie był w stanie wskazać od kiedy wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. Potwierdził jednak, że w takim charakterze wnioskodawca pracował do końca swojego zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S.. Także zeznania świadków T. N. i L. M. podobnie przedstawiają charakter pracy wnioskodawcy z tym, że według nich wnioskodawca pracował w charakterze kierowcy pojazdów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony przez cały okres zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S.. Zważywszy, jednakże że wnioskodawca z uwagi na brak uprawnień do prowadzenia pojazdów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony przed 13 lutym 1980 roku nie mógł przed tą datą pracować w charakterze kierowcy takich pojazdów, Sąd odmówił w tym zakresie wiary T. N. oraz L. M..

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione.

Wskazując na treść art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze Sąd Okręgowy zważył, że wnioskodawca nie wykazał, aby spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości, co najmniej 15 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego mimo, że wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy już od 10 marca 1978 roku jako kierowca samochodu ciężarowego, to z uwagi na to, iż był to samochód o ładowności poniżej 3,5 tony (Ż.), okresu jego pracy w tym charakterze nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji wnioskodawca wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (marki S.) pracował dopiero po uzyskaniu uprawnień do ich prowadzenia tj. od dnia 13 lutego 1980 roku do końca swojego zatrudnienia w Spółdzielni czyli do dnia 20 listopada 1983roku.

Po zaliczeniu wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych uznanego przez organ rentowy w wymiarze 10 lat 10 miesięcy i 26 dni , okresu zatrudnienia: od 13 lutego 1980 roku do 20 listopada 1983 roku, który wynosi 3 lata 9 miesięcy i 7 dni, nadal nie legitymuje się on wymaganym 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Na powyższe stwierdzenie pozostaje bez wpływu okoliczność błędnego nieuwzględnienia wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych, bezpodstawnie odliczonych przez organ rentowy - okresów zasiłkowych przypadających w okresach pracy w warunkach szczególnych tj. okresów od dnia od 17 września 1994 roku do 7 października 1994 roku (21 dni) oraz od 17 grudnia 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku (15 dni). Nawet bowiem po ich zaliczeniu wykazany przez wnioskodawcę staż pracy w warunkach szczególnych wynosi łącznie 14 lat 9 miesięcy i 9 dni.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył apelacją wnioskodawca zarzucając naruszenie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe ustalenie, że ubezpieczony nie ma wymaganego okresu zatrudnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę wyroku poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Sąd Okręgowy nie wziął pod uwagę wskazanego przez niego okresu pracy od dnia 30.09.1985 roku do dnia 30.06.1986 roku, w którym został oddelegowany do pracy do przedsiębiorstwa (...) w Niemczech. Organizatorem tego wyjazdu był Urząd Wojewódzki w P., Wydział Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. Wnioskodawca twierdził, że pozostając cały czas w zatrudnieniu w Urzędzie Miasta i Gminy w S. na podstawie umowy o pracę z dnia 21.11.1983 roku, pracował w Niemczech i tam był zatrudniony jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Samochód, na którym pracował to K. 255 B, W 50. Nie wykonywał tam żadnej innej pracy, jak tylko jako kierowca tego samochodu. Ponadto wnioskodawca zaznaczył, że po powrocie w 1994 roku z wojska do pracy w Gminnej Spółdzielni (...) w S. uzyskał uprawnienia do pracy jako spawacz i od tego czasu pracował w warsztacie samochodowym jako spawacz.

Na okoliczność pracy w Niemczech wnioskodawca powołał dowód z przesłuchania świadka R. P., który pracował razem z wnioskodawcą w tym okresie.

Wobec konieczności uzupełnienia materiału dowodowego Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z przesłuchania świadka R. P. na okoliczność pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych oraz dodatkowej dokumentacji pracowniczej złożonej przez wnioskodawcę na etapie postępowania apelacyjnego.

Na podstawie powyższych dowodów Sąd Apelacyjny ustalił dodatkowo, że w okresie od dnia 30.09.1985 roku do dnia 30.06.1986 roku, wnioskodawca został oddelegowany do pracy do przedsiębiorstwa (...) w Niemczech. Tam pracował w kopalni odkrywkowej (...). Wnioskodawca, był kierowcą, dowoził pracowników z miejsca zamieszkania do kopalni (ok. 25 km) i z powrotem. Kierował samochodami ciężarowymi dostosowanymi do przewozu pracowników, powyżej 3,5 tony, - K. 225 B oraz I. W.. Robotnicy mieszkali poza kopalnią, a zatem ubezpieczony prowadził samochody po drogach publicznych. Ponadto podwoził elektryków i innych specjalistów wykonujących naprawy w kopalni. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i stale tylko na stanowisku kierowcy.

(dowód – zezwolenie na zatrudnienie w NRD nr 160, z okresem pracy 30.09.1985-30.06.1986 k. 51; okazane na rozprawie apelacyjnej w dniu 23 kwietnia 2015 roku karty przydzielonych pojazdów z kopalni (...); zeznania świadka R. P. – zapis protokołu na płycie CD – 4m 30s -12m 18s – k. 68; wyjaśnienia wnioskodawcy – zapis protokołu na płycie CD – 12.18s-23m.05s – k. 68 oraz zapis protokołu na płycie CD – 3m.52s-12m.23s – k. 76).

Sąd Apelacyjny dał wiarę zeznaniom świadka oraz wyjaśnieniom ubezpieczonego w zakresie stwierdzającym, że ubezpieczony w spornym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Okoliczności powyższe znajdują potwierdzenie w całokształcie materiału dowodowego sprawy, w tym w szczególności z uzupełnionego postępowania dowodowego w postępowaniu apelacyjnym. Zeznania świadka, który pracował z wnioskodawcą w spornym okresie w kopalni (...) i który był skierowany tak, jak wnioskodawca do pracy w NRD przez UW w P. oraz i wyjaśniania ubezpieczonego korelują z przedstawionymi w postępowaniu apelacyjnym dokumentami i stanowią w ocenie Sądu Apelacyjnego wiarygodne źródło dowodowe. W tym miejscu należy także podnieść, że organ rentowy nie wykazał aktywności w toczącym się postępowaniu sądowym i nie kwestionował dowodów przeprowadzonych w uzupełniającym postępowaniu dowodowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest uzasadniona i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia w kierunku wskazanym we wnioskach apelacyjnych.

Zawarty w przepisach przejściowych ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2013.1440 j.t.) art. 184 dotyczy tych ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 roku, którzy w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) osiągnęli: 1/ okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia emerytury w wieku niższym, niż 65 lat w przypadku mężczyzn; 2/ okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn). Takim ubezpieczonym emerytura przysługuje w przypadku nieprzystąpienia do OFE.

Ponadto w myśl § 2 i § 4 rozporządzenia z dnia 4 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prawo do takiej emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia i wykonywał ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego prawidłowość korzystnych dla apelującego ustaleń sądu pierwszej instancji, poprzez zwiększenie okresu pracy w szczególnych warunkach o okres pracy jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (marki S.) od dnia 13 lutego 1980 roku do końca swojego zatrudnienia w Spółdzielni, czyli do dnia 20 listopada 1983 roku oraz okres bezpodstawnie odliczonych przez organ rentowy - okresów zasiłkowych przypadających w okresach pracy w warunkach szczególnych tj. okresów od dnia od 17 września 1994 roku do 7 października 1994 roku (21 dni) oraz od 17 grudnia 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku (15 dni) nie budzi zastrzeżeń. Wobec powyższego, dla potrzeb rozpoznania spawy w postępowaniu apelacyjnym należało przyjąć za już wykazany okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat 9 miesięcy i 9 dni.

Rozważenia natomiast wymagał dodatkowo powołany okres oddelegowania wnioskodawcy do pracy w kopalni (...) w NRD od dnia 30.09.1985 roku do dnia 30.06.1986 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

W ocenie Sądu Apelacyjnego uzupełnione przed sądem drugiej instancji podstępowanie dowodowe wykazało, że w spornym okresie wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych, a jego praca kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz odpowiada zatrudnieniu wymienionemu w wykazie A, dział VIII, poz. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku.

Wprawdzie ubezpieczony nie dysponował świadectwem pracy, ani dokumentacją z UW w P. dotyczącym delegowania go do pracy w NRD to jednak do powyższych konstatacji Sąd Apelacyjny doszedł na podstawie dostępnej w sprawie dokumentacji oraz osobowym źródłom dowodowym. Korelacja zeznań wnioskodawcy z dokumentacją zawartą w aktach osobowych, a dotyczącą okresu skierowania odwołującego do pracy NRD oraz zeznań powołanego świadka daje podstawy do uznania, że w okresie od 30.09.1985 roku do 30.06.1986 roku wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w warunkach szczególnych, o której mowa w dziale V, pkt. 3 załącznika A do w/w rozporządzenia z 1983 roku.

Kwestia pracy pracowników polskich na terenie byłego NRD regulowana była postanowieniami umowy podpisanej w W. dnia 13 lipca 1957 roku pomiędzy Polską Rzecząpospolitą Ludową i Niemiecką Republiką Demokratyczną o współpracy w dziedzinie polityki społecznej (Dz.U. z 1958 roku Nr 51 poz. 246). Mimo, iż wskazana umowa utraciła moc z dniem 2 października 1990 roku w związku z podpisaniem w dniu 8 grudnia 1990 roku umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o zabezpieczeniu społecznym (Dz.U. z 1991 roku Nr 108 poz. 468) to okresy ubezpieczenia (zatrudnienia) na terytorium byłem NRD do 2 października 1990 roku nadal podlegają uwzględnieniu na zasadach określonych w umowie z 1957 roku. Skutkiem czego, wnioskodawcy należy także zaliczyć przy ustalaniu prawa i wysokości polskich świadczeń emerytalnych okres przedmiotowego zatrudnienia w NRD, analogicznie jak okres zatrudnienia w Polsce. Nie ma także jakichkolwiek przeszkód, co do zaliczenia tego okresu zatrudnienia także do stażu szczególnego. Wnioskodawca pracując na ternie byłej NRD miał status pracownika. Wykonywana praca odpowiadała rodzajowo pracy opisanej w rozporządzeniu, a jakiekolwiek różnicowanie uprawnień poprzez kryterium krajowego i zagranicznego pracodawcy jest niedopuszczalne. W tym zakresie wskazać należy tak na uchwałę SN (7) z 13 lutego 2002 roku III ZP 30/01/OSNAPiUS 2002/10/243, jak i wyrok SN z 5 marca 2003 roku (...) 196/02/OSNP 2003/11/6.

Zaliczenie powyższego okresu pracy do stażu szczególnego skutkuje uznaniem posiadania przez wnioskodawcę wymaganego okresu, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych

W tych warunkach Sąd Apelacyjny stwierdził, iż wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Reasumując w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji dokonał niepełnych ustaleń faktycznych, które skutkowały błędną oceną uprawnień emerytalnych wnioskodawcy. W ustalonych okolicznościach niniejszej sprawy uprawnione jest bowiem przyjęcie, że wnioskodawca spełnia przesłanki do przyznania spornego świadczenia, w szczególności spełnia przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z przytoczonych wyżej względów, Sąd Apelacyjny stosownie do treści art. 386 § 1 k.p.c. orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji.

Mając na uwadze treść przepis art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który jest przepisem postępowania - szczególnym w stosunku do art. 321 § 1 k.p.c. - nakazującym obejmowanie wyrokiem także kwestii, które nie stanowiły przedmiotu odwołania od decyzji w sprawie o świadczenie, sąd obowiązany jest rozstrzygnąć o odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

W realiach przedmiotowej sprawy, w ocenie Sadu Apelacyjnego organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zauważenia wymaga, że postępowanie dowodowe przed organem rentowym jest ograniczone. Rozporządzeniem regulującym sporne kwestie w niniejszej sprawie jest rozporządzenie z dnia 07.02.1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń. Zgodnie z przepisem § 21 pkt 1 cytowanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy wydane na podstawie posiadanych dokumentów oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. Tymczasem wnioskodawca przedstawił na okoliczność pracy w warunkach szczególnych w spornym okresie dowody z zeznań świadków, a zatem dowody nie wymienione w w/w przepisie.

Dopiero w postępowaniu przed Sądem, fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, a do Sądu należy ocena ich wiarygodności. W sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych w postępowaniu sądowym zgodnie z art. 473 k.p.c. nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i przesłuchania stron. Ponadto mogą być przeprowadzone dowody z innych dokumentów niż wymienione w § 20 i § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej spraw, należy podkreślić, że ostatecznych ustaleń w zakresie spełnienia przez wnioskodawcze przesłanki 15 lat pracy w warunkach szczególnych dokonano na podstawie dowodów zgromadzonych w postępowaniu sądowym, do których oceny nie był uprawniony organ rentowy na etapie wydawania zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze oraz treść przytoczonych przepisów Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie drugim sentencji.

O kosztach postępowania sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c.) zasądzając na rzecz ubezpieczonego zwrot opłaty za apelację.