Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Jacek Chaciński

Protokolant starszy protokolant Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy z wniosku S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury.

na skutek odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 23 maja 2014 roku znak:(...)

z dnia 30 maja 2014 roku znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala S. B. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VII U 1609/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 maja 2014 roku, Znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił S. B. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zakład odmówił ustalenia prawa do emerytury ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych (decyzja – k. 23 a.e.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca S. B., w którym wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji skarżący wskazał, iż pracował w warunkach szczególnych będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w C. w okresie od 31 sierpnia 1972 roku do 30 września 1999 roku (odwołanie – k. 2 – 3 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6 4. a.s.).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe (protokół – k. 16 - 16 v. a.s. oraz 83 v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. B. urodzony w dniu (...) w dniu 14 maja 2014 roku złożył wniosek o emeryturę, w którego treści wskazał, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek – k. 1 - 4 a.e.).

Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania organ rentowy decyzją z dnia 23 maja 2014 roku ustalił wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 26 lat, 3 miesięcy i 13 dni tj. 25 lat i 8 miesięcy okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 13 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych (karta przebiegu zatrudnienia - k. 22 a.e.; decyzja - k. 23 a.e.).

Zakład nie uwzględnił do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia od 31 sierpnia 1972 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) SA w C., ponieważ w świadectwie pracy z dnia 30 września 1999 roku nie został określony charakter pracy ściśle wg wykazu, działu i pozycji Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Ponadto organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie przedłożył oryginału świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lecz jego kopię (decyzja - k. 23 a.e.).

W tym stanie rzeczy wydana została decyzja z dnia 23 maja 2014 roku.

W celu dokonania niezbędnych ustaleń Sąd dopuścił dowody z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS i aktach osobowych wnioskodawcy (k. 13 a.s.) oraz dowody osobowe w postaci zeznań wnioskodawcy S. B. (protokół – k. 25 v. – 26 oraz 92 v. – 94 a.s.) oraz przesłuchanych w drodze pomocy sądowej świadków C. M. (protokół – k. 54 - 54 v. a.s.) i L. L. (protokół – 80 – 81 a.s.).

S. B. od dnia 31 sierpnia 1972 roku został zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Przedsiębiorstwie (...) na wstępny staż pracy (umowa o pracę k. 73 akta osobowe – koperta k. 13 a.s.).

Następnie po ukończeniu wstępnego stażu pracy skarżący został przeszeregowany z dniem 1 grudnia 1972 roku do III grupy na stanowisko montera kotłowego (pismo k. 71 akta osobowe – koperta k. 13 a.s.).

Wnioskodawca jako monter kotłowy pracował przy budowie i montażu kotłów wysokoprężnych. Były to prace przy budowie i remontach kotłów. S. B. remontując kotły, demontował stare części i na ich miejsce instalował nowe. Wymianie najczęściej podlegały takie elementy jak podgrzewacz wody i przegrzewacz pary, zaś w sytuacji remontu kapitalnego wymieniane były ekrany i przegrzewacze pary. W początkowym okresie pracy wnioskodawca nie posiadał uprawnień spawacza (zeznania wnioskodawcy – k. 25 v. – 26 oraz 92 v. – 94 a.s.).

S. B. w okresie od 26 października 1973 roku do 14 października 1975 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową (kserokopia książeczki wojskowej – k. 8 – 9 a.e.).

Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca z dniem 11 listopada 1975 roku został ponownie przyjęty do pracy w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisko montera kotłowego (pismo k. 63 akta osobowe – koperta k. 13 a.s.).

W tym czasie wnioskodawca pełnił funkcję pomocnika spawacza. Skarżący pomagał spawaczowi przy trzymaniu i ustawianiu rurek kotłowych do spawania. S. B. demontował elementy oporęcząwe na kotle. Demontaż polegał na demontowaniu starych elementów kotła. Praca wnioskodawcy jako pomocnika spawacza, polegała na trzymaniu rurek spawaczowi, który wykonywał czynność spawania (zeznania wnioskodawcy – 92 v. – 94 a.s., zeznania świadka L. L. – k. 80 – 81 a.s.).

S. B. w dniach od 12 października 1976 roku do 29 listopada 1976 roku ukończył kurs podstawowy spawacza gazowego (kserokopia książeczki spawacza – k. 17 a.s.).

Od momentu ukończenia powyższego kursu od stycznia 1977 roku wnioskodawca spawał oraz wycinał elementy kotła. Skarżący wypalał stare elementy kotła i spawał nowe rurki – nieciśnieniowe. Ubezpieczony pracował w brygadzie, w systemie pracy jednozmianowej. Brygady różniły się ilością osób w zależności od wielkości kotła który podlegał remontowi. W tym czasie, w którym wnioskodawca posiadał jedynie uprawnienia podstawowe spawacza, czynności które wykonywał nie były udokumentowane pieczątką w książeczce spawacza (zeznania wnioskodawcy – 92 v. – 94 a.s.).

Następnie S. B. w dniach od 14 stycznia 1980 roku do 20 marca 1980 roku przeszedł kurs spawacza dozorowego kotłowego co dawało mu uprawnienia do wykonywania spawań wysokociśnieniowych elementów kotła (kserokopia książeczki spawacza – k. 17 a.s., zeznania wnioskodawcy – 92 v. – 94 a.s.).

Po ukończeniu kursu wnioskodawca w dniu 20 sierpnia 1980 roku rozpoczął pracę w kopalni w W. jako spawacz wodorowy. Wówczas budowany tam był kocioł wodny służący do ogrzewania miasta. Od tego czasu praca wnioskodawcy polegała na spawaniu rurek kotłowych. W w/w kopalni wnioskodawca pracował do 31 marca 1981 roku (kserokopia książeczki spawacza – k. 21 a.s., zeznania wnioskodawcy – 92 v. – 94 a.s.).

Wnioskodawca od ukończenia kursu spawacza dozorowego swoje obowiązki wykonywał w sposób ciągły, bez przerw między pracami przy spawaniu poszczególnych kotłów, zaś w książeczce spawacza zostały wskazane jedynie niektóre okresy pracy wnioskodawcy:

- od 6 maja 1981 roku do 31 lipca 1981 roku, od 2 stycznia 1982 roku do 25 lutego 1982 roku, od 1 marca 1982 roku do 9 października 1982 roku oraz od 11 października 1983 roku do 30 marca 1983 roku w kopalni w (...) w Ż.;

- od 11 kwietnia 1983 roku do 25 lipca 1983 roku w kopalni (...);

- od 1 stycznia 1984 roku do 31 stycznia 1984 roku w kopalni w R.;

- od 14 czerwca 1984 roku do 12 lipca 1984 roku w kopalni (...);

- od 2 stycznia 1985 roku do 30 kwietnia 1985 roku w kopalni (...);

- od 15 maja 1985 roku do 19 listopada 1986 oraz od 5 stycznia 1987 roku do 1 lipca 1987 roku w Kopalni w B.;

- od 2 lipca 1987 roku do 4 września 1987 w kopalni (...) w T.;

- od 5 września 1987 roku do 8 stycznia 1988 roku w Kopalni (...) w R.;

- od 18 stycznia 1988 roku do 29 marca 1988 oraz od 30 marca 1988 roku do 7 lipca 1988 roku w Cukrowni (...);

- od 10 lipca 1988 roku do 20 czerwca 1989 roku jako spawacz w (...), gdzie budowany był kocioł parowy, służący do produkcji węgla brunatnego;

- od 2 stycznia 1990 roku do 30 września 1990 roku w (...) Fabryce (...);

- od 1 października 1990 roku do 30 maja 1991 roku w Cukrowni (...);

- od 1 czerwca 1991 roku do 30 października 1991 w Cukrowni (...) w G.;

- od 2 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1992 roku w (...) Fabryce (...) w K.;

- od 2 lutego 1992 roku do 30 listopada 1992 roku w Cukrowni (...);

- od 1 grudnia 1992 roku do 1 grudnia 1993 roku w Cukrowni w N.;

- od 1 marca 1994 roku do 1 grudnia 1995 roku w Cukrowni w C.;

- od 4 stycznia 1996 roku do 31 grudnia 1997 roku w cukrowni (...);

- od 3 czerwca 1998 roku do 26 czerwca 1998 roku w Cukrowni (...);

- od 1 lipca 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku w Cukrowni (...) (kserokopia książeczki spawacza – k. 21 - 24 a.s., zeznania wnioskodawcy – 92 v. – 94 a.s.).

Kotły, które spawał wnioskodawca pokryte były sadzą i pyłem, zaś w środowisku pracy panował duży hałas z uwagi na pracujące turbiny oraz wysoka temperatura. Wnioskodawca w powyższym okresie pracy otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych (zeznania świadka C. M. – k. 54 – 55 v. a.s., zeznania wnioskodawcy –25 v. a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez wnioskodawcę uznając je za jasne, pełne, logiczne, spójne z zeznaniami świadków oraz analizą dowodów w postaci dokumentów, w szczególności z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych skarżącego oraz złożoną do akt książeczką spawacza.

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. Byli również pracownika w Przedsiębiorstwie (...) w okresie zatrudnienia skarżącego i mieli bezpośredni wgląd i styczność z wykonywanymi przez niego czynnościami.

Z uwagi na to, że świadkowie są osobami obcymi dla wnioskodawcy, nie ma podstaw, by kwestionować ich zeznania i zarzucać im nieprawdę czy stronniczość. Drobne rozbieżności, co do niektórych szczegółów sprawy wynikają z naturalnych ułomności pamięci ludzkiej zważywszy, że świadkowie zeznają na okoliczności zdarzeń życia codziennego niemających charakteru wyjątkowego i z tego powodu trudniejszych do zapamiętania. Okoliczność, że występują te rozbieżności przemawiają za obdarzeniem ich zeznań wiarygodnością, bowiem wskazują, że nie były one uzgadniane na potrzeby procesu. W związku z powyższym Sąd obdarzył w całości wiarą zeznania zeznających w sprawie świadków.

W świetle powyższych ustaleń należało stwierdzić, że również zeznania skarżącego złożone w trybie art. 299 kpc, w powyższym zakresie zasługują na pełne uwzględnienie.

Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach organu rentowego oraz aktach osobowych. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie noszą śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu. Na podstawie tych dokumentów w powiązaniu z zeznaniami wnioskodawcy i świadków, możliwe było ustalenie okresów pracy i zakresu obowiązków skarżącego.

Odnosząc się do świadectwa pracy wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 września 1999 roku, wobec przeprowadzenia postępowania dowodowego Sąd nie uznał jedynie okresów wykonywania pracy w tychże warunkach przez skarżącego wskazanych w powyższym świadectwie. W ocenie Sądu S. B.rzeczywiście rozpoczął wykonywanie pracy w szczególnych warunkach od dnia 20 marca 1980 roku tj. od czasu ukończenia kursu spawacza kotłowego dozorowego. Od tego bowiem czasu podstawowymi czynnościami wykonywanymi przez wnioskodawcę było spawanie kotłów, co wynika ze złożonej do akt książeczki spawacza.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis § 1 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury S. B. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego lub wnieść o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w tym funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Jak ustalono, skarżący nie był i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ukończył obniżony do 60 lat wiek emerytalny i na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymował się co najmniej dwudziestopięcioletnim stażem pracy.

Rozważając czy wykonywaną przez skarżącego pracę w trakcie okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) można zakwalifikować jako pracę w szczególnych warunkach należy podkreślić, że wnioskodawca występując do organu emerytalnego o przyznanie świadczenia przedłożył świadectwo na potwierdzenie tej okoliczności. Zakład zakwestionował jednak te dokumenty podnosząc zarzut natury formalnej odnoszący się do rozbieżności w nazewnictwie stanowisk wskazanych w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych oraz przepisach resortowych. Nadto organ rentowy podnosił, iż złożone świadectwo jest jedynie kopią, a nie oryginałem.

Taka sytuacja nie może dyskwalifikować możliwości ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć, bowiem na uwadze, że nawet brak stosownej dokumentacji nie oznacza sam w sobie, że pracownik nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Obowiązek sporządzenia odpowiadającego wymogom świadectwa obciąża pracodawcę, w związku, z czym wyciąganie jakichkolwiek negatywnych konsekwencji z nieścisłości w nim zawartych wobec pracownika byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. W przypadku, gdy pracodawca taki nie istnieje w chwili ubiegania się o prawo do emerytury skorygowanie tej dokumentacji nie jest już możliwe. Ponownie trudno w takim przypadku uznać, że braki wynikają z okoliczności obciążających pracownika.

Ustalenie przez Sąd, że praca była wykonywana w warunkach szczególnych oznacza, że praca była w takich warunkach wykonywana. Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie z treścią art. 473 kpc, w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. H UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12).

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić w sposób pewny, że S. B. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych przez okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 20 sierpnia 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku spawacz.

Czynności wykonywane przez wnioskodawcę w wyżej wskazanym okresie odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział XIV „prace różne”, poz. 12 „prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43).

Odnośnie uznanych okresów pracy, jako pracy w warunkach szczególnych, należy podkreślić, że Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko Sądu Najwyższego, które nakazuje przy ustalaniu, czy praca wykonywana była w warunkach szczególnych, kierować się przede wszystkim rzeczywistym zakresem obowiązków, a nie nazwą stanowiska pracy (por. wyrok z dnia 19 maja 2011 r., sygn. III UK 174/10, wyrok z dnia 9 marca 2010 r., sygn. I UK 324/09; wyrok z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 393/10). Nie ma zatem znaczenia fakt, że wnioskodawca formalnie miał powierzone stanowisko pracy, które nie zostało wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do odpowiedniego aktu resortowego skoro ustalono, że faktycznie świadczył on pracę zaliczaną do wykonywanych w szczególnych warunkach na podstawie przepisów cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów oraz aktu resortowego.

Stwierdzić należy, iż uznając wyżej wskazany okres jako okres pracy w warunkach szczególnych, przekracza one ustawowo wymagany próg pracy w tychże warunkach wynoszący 15 lat i wynosi 18 lata, 4 miesiące i 12 dni.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż nawet uznając jedynie okresy wskazane w książeczce spawacza jako okresy pracy w warunkach szczególnych również przekraczają one wymagany próg i łącznie wynoszą 15 lat 2 miesiące i 29 dni.

W związku z powyższym należy uznać, iż S. B. spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do ustalenia mu prawa do emerytury na podstawie omówionych przepisów. Prawo do świadczenia zostało ustalone od dnia (...) roku, to jest od dnia ukończenia 60-go roku życia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.