Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 listopada 2014 r., 29 stycznia 2015 r., 9 kwietnia 2015 r. i 9 czerwca 2015 r. sprawy, przeciwko D. S. s. T. i M. z domu M., ur. (...) w G.

obwinionego o to że:

W dniu 6 maja 2014 roku około godz. 11.05 w W. przy ul. (...) 1 (przy bramie LW), kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...), korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, czym wykroczył przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie na drogach publicznych,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 45 Ustawy PoRD

Orzeka

1)  Obwinionego D. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 2760/14

UZASADNIENIE

D. S. został obwiniony o to, że w dniu 6 maja 2014 roku około godz. 11.05 w W. przy ul. (...) 1 (przy bramie LW), kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...), korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, czym wykroczył przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie na drogach publicznych, tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 45 Ustawy PoRD

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2014 roku D. S. kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) odwoził swojego ojca na ul. (...). Na szybie jego pojazdu zawieszony był tablet, który wykorzystuje on w swojej pracy. Z tyłu jego pojazdu znajdował się sitodruk reklamowy, który uniemożliwiał obserwację jego zachowania osobom znajdującym się z tyłu kierowanego przez niego pojazdu. W swoim pojeździe posiadał on również zestaw głośnomówiący, za pomocą którego może on wykonywać połączenia telefoniczne bez konieczności trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Około godz. 11:05 D. S., z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej, zatrzymał się na ul. (...) w W. na pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w lewo w ul. 17 stycznia. Następnie energicznie wykonał on manewr zmiany pasa ruchu na pas środkowy. Po przejechaniu około 200 metrów został on zatrzymany przez zmotoryzowany patrol policji, który jechał tuż za jego samochodem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego D. S. /k. 26, 53/, częściowych zeznań świadka M. W. /k. 7v, 54/, zeznań świadka T. S. /k. 54/, zeznań świadka M. S. /e-protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:20 do godz. 00:04:07/, a także częściowo notatki urzędowej /k. 1/, karty rejestracyjnej /k. 3/ oraz dokumentacji /k. 44-51/.

Składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 roku obwiniony D. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. /k. 26 wyjaśnienia obwinionego D. S. /

Na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2015 roku obwiniony D. S. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał, iż w dniu zdarzenia ok. godz. 11:00 odwoził swojego ojca na ul. (...) i zatrzymał się na ul. (...) na pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w lewo na ul.(...) z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej. D. S. przyznał, iż sąsiednie pasy ruchu przeznaczone były do jazdy na wprost i do skrętu w prawo. Wskazał on również, iż aby nie utrudnić ruchu, zmienił energicznie pas ruchu na pas środkowy, a następnie po zmianie pasa ruchu oraz przejechaniu około 200 metrów za skrzyżowaniem został on zatrzymany przez policję.

Odnosząc się do zarzucanego mu czynu, dotyczącego korzystania podczas jazdy pojazdem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku D. S. oświadczył, iż z uwagi na to, że w tylnej części jego pojazdu znajdował się sitodruk reklamowy, policjant, który jechał za nim nie mógł widzieć wykonywanych przez niego w samochodzie czynności.

D. S. przyznał również, iż w wykonywanej pracy niezbędny jest mu tablet, który zawieszony był na szybie pojazdu. Przyznał on przy tym, iż w/w urządzenie posiada zestaw głośnomówiący i gdy chce on wykonać w samochodzie rozmowę telefoniczną to przyciska słuchawkę, głośnik i rozmawia. D. S. wskazał również, iż gdy dotyka powyższego urządzenia to nie trzyma go w dłoni. Obwiniony przyznał, iż powyższe okoliczności próbował wytłumaczyć policjantowi. Wskazał on przy tym, iż policjant nie chciał go wysłuchać. /k. 53 wyjaśnienia obwinionego D. S. /

D. S. ma 34 lata. Jest żonaty, posiada na utrzymaniu dwoje dzieci. Z zawodu jest kierowcą, mechanikiem. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości około 2000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 25 wyjaśnienia obwinionego D. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż sprawstwo D. S. odnośnie zarzucanego mu czynu budzi poważne i uzasadnione, a jednocześnie niedające się usunąć wątpliwości. W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału procesowego (przy uwzględnieniu notoryjności spraw podobnych oraz zasad doświadczenia życiowego) brak jest zdaniem Sądu podstaw do jednoznacznego przyjęcia, iż we wskazanym miejscu i czasie obwiniony faktycznie wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i korzystał podczas jazdy samochodem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Sąd nie znalazł wystarczających podstaw do przypisania D. S. sprawstwa czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na uznanie, iż obwiniony faktycznie we wskazanym miejscu i czasie popełnił zarzucane mu wykroczenie.

W pierwszej kolejności Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom obwinionego D. S., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna.

Omówione wyjaśnienia obwinionego są w pełni zgodne i korespondujące z zeznaniami świadków: T. S. /k. 54/ oraz M. S. /e-protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:20 do godz. 00:04:07/. Oceniając zeznania złożone przez w/w świadków Sąd miał na uwadze fakt, iż świadkowie ci są osobami najbliższymi dla obwinionego – M. S. jest jego żoną, zaś T. S. jest jego ojcem. Jednakże w ocenie Sądu zeznania w/w świadków były w pełni wiarygodne, albowiem były one logiczne, konsekwentne, spójne wewnętrznie i wzajemnie się uzupełniały.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: karty rejestracyjnej /k. 3/ oraz dokumentacji /k. 44-51/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z wykazu połączeń /k. 45v-51/ wynika, iż w dniu 6 maja 2014 roku około godz. 11:05 obwiniony wykonał trzy połączenia telefoniczne – dwa połączenia o godz. 11:15 i jedno połączenie o godz. 11:19. Jednakże z uwagi na to, iż jego tablet wyposażony był w zestaw głośnomówiący, mógł on prowadzić rozmowy telefoniczne bez konieczności trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie pozostały materiał dowodowy, jedynymi dowodami, które mogłyby potwierdzić winę i sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu były zeznania funkcjonariusza Policji M. W. /k. 7v, 54/, który w dniu zdarzenia brał udział w interwencji z udziałem obwinionego, a także sporządzona przez niego po przeprowadzonej interwencji notatka urzędowa /k. 1/. Sąd Rejonowy nie mógł jednak uznać zeznań świadka za w pełni wiarygodne. Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego wynika, iż z tyłu jego pojazdu znajdował się sitodruk reklamowy, który uniemożliwił policjantowi przebywającego w samochodzie znajdującym się z tyłu pojazdu obwinionego obserwację jego zachowania. Wskazać należy również, iż z wyjaśnień obwinionego, jego żony oraz jego ojca, który w czasie zdarzenia przebywał w pojeździe kierowanym przez D. S. wynika, iż obwiniony posiada w swoim pojeździe zestaw głośnomówiący, za pomocą którego może prowadzić on rozmowy telefoniczne bez konieczności trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Z uwagi na powyższe, Sąd oceniając zeznania świadka M. W. oraz treść sporządzonej przez niego notatki urzędowej /k. 1/, dał wiarę jedynie tej części jego zeznań oraz tej części notatki urzędowej, które dotyczyły okoliczności niespornej, tj. przeprowadzenia w dniu zdarzenia przez świadka interwencji z udziałem obwinionego. Wskazana część zeznań świadka, a także wskazana część sporządzonej przez niego notatki urzędowej w ocenie Sądu była spójna i zgodna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie – nie można uznać w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) obwiniony korzystał podczas jazdy pojazdem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Reasumując powyższe, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu, a tym samym nie można jednoznacznie przyjąć, iż został on przez obwinionego popełniony.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego D. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw., obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.