Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI C 1700/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 2 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu VI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Andrzej Michór

Protokolant:Marita Mielcarek

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. S.K.A. w W.

przeciwko B. Ś.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od strony powodowej (...) Spółka z o.o. S.K.A. w W. na rzecz pozwanej B. Ś. 77 zł zwrotu kosztów procesu, w tym 60 zł zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VI C 1700/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej B. Ś. kwoty 453,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że na podstawie umowy cesji przejęła od pkt.pl (...) sp. z o.o. prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu zawartej przez pozwaną z cedentem umowy.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że nigdy nie zawierała umowy ze spółką (...). Wskazała, że została przeprowadzona rozmowa telefoniczna, ale z jej mężem, który domagał się dodatkowo najpierw przesłania projektu umowy, którego pozwana nie otrzymała. Przesłano jej natomiast podpisaną przez konsultanta umowę z fakturą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 16.10.2012 r. konsultant pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. skontaktował się telefonicznie z mężem pozwanej B. Ś. przedstawiając ofertę zawarcia ze spółką umowy. Nie doszło do zawarcia umowy.

(dowód: pismo pozwanej z 7.11.2012 r. k. 51,

zeznania pozwanej – e –protokół z 2.06.2015 r. k. 63)

Dnia 23.10.2012 r. pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. wystawiła pozwanej fakturę na kwotę 393,60 zł. Kolejna faktura, na taka samą kwotę został wystawiona dnia 25.10.2012 r.

(dowód: faktura z 23.10.2012 r. k. 27,

faktura z 25.10.2012 r. k. 28)

Pozwana pismem z dnia 7.11.2012 r. poinformowała pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. o tym, że nie wyraziła w rozmowie telefonicznej z konsultantem zgody na zawarcie umowy.

(dowód: pismo pozwanej z 7.11.2012 r. k. 51)

Dnia 12.08.2013 r. między pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. oraz (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. sporządzona został „umowa o przelew wierzytelności”. Wskazano w niej, że postanowienia umowy zostają objęte wierzytelności wskazane w liście wierzytelności stanowiącej załącznik nr 1 do umowy.

(dowód: umowa z 12.08.2013 r. k. 29-33)

Do umowy sporządzony został przez wykaz wierzytelności w formie pisemnej na kwotę 393,60 zł ze wskazaniem danych pozwanej.

(dowód: częściowy wykaz wierzytelności k. 33-35)

Strona powodowa dnia 1.02.2014 r. sporządziła zawiadomienie skierowana do pozwanej o tym, że na mocy umowy z 20.12.2013 r. wierzytelność wobec pozwanej w została przelana na rzecz powoda.

(dowód: zawiadomienie k. 35-36)

W dniu 10.09.2012 r. sporządzona została przez Canal+ (...) S.A. w W. kopia noty księgowej na kwotę 200 zł, ze wskazanym tytułem płatności: odszkodowanie za niezwrócony sprzęt: karta cyfrowa, terminal cyfrowy SD .

(dowód: nota księgowa)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż postępowanie w niniejszej sprawie miało charakter uproszczony – a co za tym idzie - obowiązuje w nim zasada prekluzji dowodowej stosownie do art. 505 5 k.p.c.

Strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wskazała dowodów na okoliczność istnienia wierzytelności objętej pozwem. Wobec zeznań pozwanej zaprzeczającej zawarciu umowy za taki bowiem nie można uznać samych faktury, bez dołączenia nagrania potwierdzającego zawarcie umowy w formie ustnej. Ustalając stan faktyczny Sąd miał przy tym na względzie regulację art. 6 k.c. zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu) a nadto art. 3 k.p.c. wedle którego strony obowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody (zasada kontradyktoryjności). Rzeczą sądu nie jest zatem zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie obowiązuje obecnie zasada odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, z. 6-7, poz. 76; wyrok SN z dnia 7 października 1997 r., II UKN 244/98, OSNP 1999, z. 20, poz. 662; wyrok SN z dnia 16 grudnia 1997 r. II UKN 406/97, OSNP 1998, z. 21, poz. 643; wyrok SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, z. 10, poz. 251). Zasada ta znajduje uzasadnienie nawet w przypadku stron występujących w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego (por. cyt. wyrok SN z dnia 11 października 2000 r.). Za zupełnie absurdalne należy przy tym uznać przerzucanie ciężaru dowodu na pozwaną.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wedle art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Tym samym skoro w rozpatrywanej sprawie wierzytelność stwierdzona była pismem (umowa wraz z fakturami) ustawodawca nałożył na strony obowiązek zachowania formy pisemnej przelewu wierzytelności. Skoro natomiast nie wykazano istnienia stosunku umownego, który miał być objęty cesją, brak podstaw dla uwzględnienia powództwa.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W myśl § 3 tego artykułu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W myśl § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego bądź adwokata przy wartości przedmiotu sporu do 500 zł wynosi 60 zł. Natomiast stosownie do § 2 tego rozporządzenia podstawę do zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne; opłata nie może być jednak wyższa niż 6-krotna stawka minimalna ani przewyższać wartości przedmiotu sporu. Wedle § 3 ust. 1 rozporządzenia przy ustalaniu w umowie opłaty bierze się pod uwagę rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany nakład pracy pełnomocnika.

Mając powyższe na względzie na mocy powołanych przepisów prawa należało orzec jak na wstępie.