Pełny tekst orzeczenia

265/4/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 27 stycznia 2014 r.

Sygn. akt Ts 90/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Maria Gintowt-Jankowicz,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.T. w sprawie zgodności:

art. 607s § 4 zdanie drugie w związku z art. 607t § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE





W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 2 kwietnia 2012 r. (data nadania) J.T. (dalej: skarżący) wystąpił o zbadanie zgodności art. 607s § 4 zdanie drugie w związku z art. 607t § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji, w zakresie, w jakim przy przejęciu do wykonania kary orzeczonej przez sąd państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania adaptacja tego wyroku do prawa polskiego w celu jego wykonania jest możliwa wyłącznie w odniesieniu do wysokości reakcji karnych i tylko gdy reakcje te orzeczone przez sąd państwa wydania nakazu przekraczają górną granicę ustawowego zagrożenia przewidzianego za to przestępstwo w Polsce, „z wyłączeniem możliwości adaptacji np. elementów stanowiących składniki wykonania orzeczonej kary”.


Skargę konstytucyjną sformułowano w związku z następującą sprawą. W dniu 22 stycznia 2007 r. Sąd Magistracki w Westminster w Wielkiej Brytanii wydał europejski nakaz aresztowania przeciwko skarżącemu. Podstawy wydania nakazu odnosiły się do popełnienia czynów zabronionych wskazanych w ustawach angielskich: § 1(1) ustawy z 1981 r. o usiłowaniu popełnienia przestępstw, § 18 i 20 ustawy z 1861 r. o przestępstwach przeciwko osobie, § 1(1) ustawy z 2003 r. o przestępstwach na tle seksualnym i § 8(1) i 1(1) ustawy z 1986 r. o kradzieżach.

Skarżący został zatrzymany 9 lutego 2007 r. w Poznaniu przez funkcjonariuszy Policji i doprowadzony do Sądu Okręgowego w Poznaniu. Skarżący oświadczył, że nie wyraża zgody na przekazanie go do Wielkiej Brytanii oraz na ściganie za inne przestępstwa niż wskazane w treści europejskiego nakazu aresztowania. W tym samym dniu wydano postanowienie o tymczasowym aresztowaniu skarżącego na 60 dni.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 marca 2007 r. (sygn. akt III Kop 42/07), utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II AKz 85/07), zdecydowano o przekazaniu skarżącego do Wielkiej Brytanii na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, z zastrzeżeniem, że w razie skazania go na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności, musi nastąpić powrotne przekazanie skazanego do Polski w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub tego środka. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2007 r., utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II AKz 106/07), przedłużono stosowanie wobec skarżącego środka zapobiegawczego do 9 maja 2007 r.

W dniu 11 kwietnia 2007 r. skarżący został przekazany do Wielkiej Brytanii. W dniu 28 stycznia 2008 r. skarżący został uznany za winnego popełnienia przestępstwa zgwałcenia oraz spowodowania poważnych uszkodzeń ciała z zamiarem ich spowodowania. W dniu 29 stycznia 2008 r. Sąd Koronny w Exeter wymierzył skarżącemu za popełnienie pierwszego z tych przestępstw karę dożywotniego pozbawienia wolności z możliwością starania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu kary co najmniej 9 lat pozbawienia wolności, a za drugie z tych przestępstw – karę dożywotniego pozbawienia wolności z zaleceniem odbycia co najmniej 6 lat kary pozbawienia wolności przed warunkowym przedterminowym zwolnieniem. Sąd orzekł również, że skarżący będzie odbywać wymierzone mu kary jednocześnie, a o warunkowe przedterminowe zwolnienie będzie się mógł ubiegać po odbyciu co najmniej 9 lat kary pozbawienia wolności. Na mocy § 92 angielskiej ustawy z 2003 r. o przestępstwach na tle seksualnym postanowiono o bezterminowym umieszczeniu skarżącego na liście przestępców seksualnych.

W dniu 22 lipca 2008 r. skarżący został przekazany do Polski. Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 14 lipca 2008 r. (sygn. akt III Kop 42/07), utrzymanym w mocy przez orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2008 r. (sygn. akt II AKz 373/08), zastosował wobec skarżącego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na 3 miesiące od dnia przekroczenia przez niego granicy Rzeczypospolitej Polskiej. Stosowanie tego środka zostało przedłużone do 22 kwietnia 2009 r.

W dniu 3 października 2008 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu (sygn. akt III Kop 42/07) wydał postanowienie, w którym – na podstawie art. 607s § 4 (w obowiązującym wówczas brzmieniu, zgodnie z którym sąd był związany wymiarem orzeczonej kary) w związku z art. 607t § 2 k.p.k. – stwierdził, że przestępstwa, za które skarżący został skazany wyczerpują według prawa polskiego dyspozycję art. 197 § 1 i art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.). Sąd postanowił, że za pierwszy czyn karą podlegającą wykonaniu w Polsce jest kara dożywotniego pozbawienia wolności z zastrzeżeniem możliwości ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu co najmniej 9 lat kary pozbawienia wolności, za drugi czyn – kara dożywotniego pozbawienia wolności, z zastrzeżeniem możliwości ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu co najmniej 6 lat kary pozbawienia wolności, przy czym skarżący może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania obydwu orzeczonych kar po odbyciu kary co najmniej 9 lat pozbawienia wolności. Na poczet kary zaliczono skarżącemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 9 lutego 2007 r. do 3 października 2008 r.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Sąd uznał, że w sprawie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy. Postanowieniem z dnia 4 listopada 2008 r. (sygn. akt II AKz 521/08) Sąd Apelacyjny w Poznaniu odroczył rozpoznanie sprawy i przekazał Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne: Czy regulacja z art. 607s § 4 k.p.k. – „Sąd związany jest wymiarem orzeczonej kary” – powoduje, w odniesieniu do skazanych obywateli polskich wydanych uprzednio innemu państwu na podstawie europejskiego nakazu aresztowania i odesłanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, że wyłączona jest w odniesieniu do nich procedura przekształcenia kary, o której mowa w art. 114 § 4 k.k. w związku z art. 611c § 2 k.p.k. i art. 9−11 Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu dnia 21 marca 1983 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279), oraz czy w przypadku uznania, że związanie, o którym mowa w art. 607s § 4 k.p.k., ma charakter bezwzględny, wykonanie kary następuje z uwzględnieniem wskazanych w wyroku państwa skazania warunków do korzystania przez skazanego z warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności.

Uchwałą z dnia 3 marca 2009 r. (sygn. akt I KZP 30/08) Sąd Najwyższy w Izbie Karnej stwierdził, że „Norma zawarta w zdaniu drugim art. 607s § 4 k.p.k. »Sąd związany jest wymiarem orzeczonej kary«, w związku z art. 607t § 2 k.p.k., w odniesieniu do skazanego obywatela polskiego, przekazanego uprzednio innemu państwu członkowskiemu Unii Europejskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania a następnie odesłanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, wyłącza w stosunku do niego procedurę przekształcenia kary przewidzianą w art. 114 § 4 k.k. w związku z art. 611c § 2 k.p.k. oraz w art. 10 i 11 Konwencji o przekazywaniu osób skazanych (...). Określenie w wyroku sądu innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, podlegającym wykonaniu w Polsce na podstawie art. 607s § 4 i art. 607t § 2 k.p.k., warunków, od spełnienia których uzależnione jest ubieganie się przez skazanego o warunkowe przedterminowe zwolnienie, stanowi element wymiaru kary i w związku z tym wiąże sąd orzekający w przedmiocie wykonania tej kary w Rzeczypospolitej Polskiej”.

Powyższa uchwała była wiążąca dla Sądu Apelacyjnego orzekającego w sprawie. Postanowieniem z dnia 24 marca 2009 r. (sygn. akt II AKz 521/08) utrzymał on w mocy zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 3 października 2008 r.

W dniu 31 marca 2009 r. kara pozbawienia wolności została wobec skarżącego wprowadzona do wykonania. Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2009 r. na wniosek administracji zakładu karnego rozstrzygnął na podstawie art. 13 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.; dalej: k.k.w.) wątpliwości co do wykładni orzeczenia Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 3 października 2008 r., wskazując, że orzeczone wobec skazanego kary dożywotniego pozbawienia wolności mają być wykonywane równocześnie, ze wskazaniem, że może się on ubiegać o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania obu orzeczonych kar po odbyciu co najmniej 9 lat pozbawienia wolności.

Ustawą z dnia 20 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 48, poz. 245; dalej: ustawa zmieniająca), na mocy art. 2 pkt 2 zmieniono treść art. 607s § 4 k.p.k. Zdanie drugie art. 607s § 4 k.p.k. w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą stanowi: „Jeżeli kara lub środek, orzeczone przez organ sądowy państwa wydania nakazu europejskiego, przekracza górną granicę ustawowego zagrożenia, sąd określa podlegającą wykonaniu karę lub środek według prawa polskiego, w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia, uwzględniając okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonaną tam karę lub środek”.

W związku z wejściem w życie ustawy zmieniającej obrońcy skarżącego złożyli wniosek o wznowienie postępowania.

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2011 r. (sygn. akt V Ko 18/11) Sąd Najwyższy postanowił wznowić postępowanie w przedmiocie określenia podlegającej wykonaniu kary według prawa polskiego. Sąd Najwyższy uchylił postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 marca 2009 r. (sygn. akt II AKz 521/08) oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 3 października 2008 r. (sygn. akt III Kop 42/07) w części dotyczącej określenia kary podlegającej wykonaniu i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 25 lipca 2011 r. (sygn. akt III Kop 145/11) orzekł, że karami podlegającymi wykonaniu wobec skarżącego w Rzeczypospolitej Polskiej są: za przestępstwo z art. 197 § 1 k.k. kara 12 lat pozbawienia wolności, z zastrzeżeniem, że skarżący może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu co najmniej 9 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. kara 10 lat pozbawienia wolności, z zastrzeżeniem, że skarżący może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu co najmniej 6 lat pozbawienia wolności, z jednoczesnym przyjęciem, że skazany może ubiegać się o zwolnienie warunkowe z odbycia obu wskazanych kar po odbyciu co najmniej 9 lat pozbawienia wolności. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 607s § 5 k.p.k. wykonanie kary odbywa się według przepisów prawa polskiego, co oznacza, że sąd polski nie jest związany orzeczeniem sądu innego państwa Unii Europejskiej co do sposobu wykonania kar, a tej kwestii dotyczy, orzeczona przejętym do wykonania wyrokiem, jednoczesność wykonywania obu kar. Tym samym, skoro przepisy prawa polskiego nie przewidują równoczesności wykonywania kar, dostosowane do prawa polskiego kary pozbawienia wolności będą musiały być wykonane kolejno, stosownie do art. 80 § 1 k.k.w.

Od powyższego orzeczenia obrońcy skarżącego wnieśli zażalenie. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, rozpoznając zażalenie, przychylił się do sugestii obrońców skarżącego, że w sprawie wyłoniło się istotne zagadnienie prawne i postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. zwrócił się – na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. – do Sądu Najwyższego z zagadnieniem prawnym następującej treści: „Czy poczynione przez sąd państwa wydania ENA [europejskiego nakazu aresztowania] zastrzeżenie dotyczące równoczesnego (równoległego) wykonywania kar pozbawienia wolności, które nie podlegały połączeniu, stanowi element wymiaru kary, którym sąd polski związany jest na podstawie art. 607s § 4 w związku z art. 607t § 2 k.p.k., czy też zastrzeżenie to określa wyłącznie sposób wykonania kary, do którego zastosowanie ma dyrektywa zawarta w art. 607s § 5 k.p.k.?”.

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2011 r. (sygn. akt I KZP 15/11) Sąd Najwyższy uznał, że w sprawie nie zostały spełnione wymogi art. 441 § 1 k.p.k. i odmówił podjęcia uchwały. W uzasadnieniu orzeczenia, mając jednak na względzie przede wszystkim wagę przedmiotowego zagadnienia oraz okoliczność, że przepis w zmienionym brzmieniu obowiązywał wówczas zaledwie od kilku miesięcy, Sąd Najwyższy poczynił pewne uwagi dotyczące art. 607s § 4 zdanie drugie k.p.k.

Odnosząc się do przedstawionej w tym orzeczeniu argumentacji, Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 27 grudnia 2011 r. (sygn. akt II AKz 386/11) zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 lipca 2011 r. w ten sposób, że przyjął, iż skazany kary jednostkowe 12 i 10 lat pozbawienia wolności będzie odbywać równocześnie; w pozostałym zakresie zaś utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Orzeczenie to zostało doręczone pełnomocnikom skarżącego 2 stycznia 2012 r.

W skardze konstytucyjnej skarżący zarzucił naruszenie zasady równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji) przez nieuzasadnione zróżnicowanie ze względu na miejsce zatrzymania sytuacji prawnej obywateli polskich skazanych przez sąd innego państwa i przekazanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania orzeczonej kary izolacyjnej. Ustawodawca polski przyjął dwa tryby dostosowania kary orzeczonej przez sąd państwa obcego – pełną procedurę przekształcenia kary oraz procedurę ograniczoną, która miała miejsce w sprawie skarżącego. Pełną procedurę dostosowawczą sąd polski przeprowadza w sytuacji przejęcia do wykonania orzeczenia sądu państwa obcego skazującego na karę izolacyjną obywatela polskiego zatrzymanego na terenie tegoż państwa, zgodnie z art. 611c § 2 k.p.k. w związku z art. 114 § 4 k.k., co oznacza nakaz uwzględnienia różnic między uregulowaniami obu współpracujących państw na korzyść skazanego. W przypadku, gdy obywatel polski zostanie zatrzymany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przekazany na podstawie europejskiego nakazu aresztowania do państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a następnie odesłany do Polski w celu wykonania orzeczonej tam kary, wówczas zastosowanie znajdzie zaskarżony art. 607s § 4 w związku z art. 607t § 2 k.p.k.

Zgodnie z tą regulacją sąd polski adaptuje wyrok do prawa polskiego „wyłącznie w odniesieniu do wysokości reakcji karnych i tylko gdy reakcje orzeczone przez sąd państwa wydania nakazu przekraczają górną granicę ustawowego zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo w Polsce”. Oznacza to, że w przypadku dostosowania do wykonania kary orzeczonej przez sąd państwa obcego wobec obywatela Rzeczypospolitej Polskiej przekazanego uprzednio w trybie europejskiego nakazu aresztowania, sąd polski nie ma możliwości dostosowania innych elementów wymierzonej kary.

Zdaniem skarżącego ograniczenie kognicji sądu polskiego w sposób nieuzasadniony pogarsza sytuację prawną obywateli polskich skazanych za granicą po uprzednim przekazaniu w trybie europejskiego nakazu aresztowania w stosunku do obywateli polskich skazanych w państwie obcym, których kara przekształcana jest na podstawie ogólnych regulacji, o czym świadczy sprawa skarżącego.

Orzeczona przez brytyjski sąd kara zawierała zastrzeżenie dotyczące okresu, po jakim skazany będzie mógł ubiegać się o przedterminowe warunkowe zwolnienie. Skarżący wskazał, że gdyby został zatrzymany i skazany na terytorium Wielkiej Brytanii, a następnie przekazany do Polski w celu wykonania orzeczonej kary, sąd polski przekształciłby karę zgodnie z normą określoną w art. 611c § 2 k.p.k. w związku z art. 114 § 4 k.k., przy uwzględnieniu różnic procedur na korzyść skarżącego. Wówczas – jak twierdzi skarżący – okres, po jakim mógłby ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, zostałby w jego przypadku określony zgodnie z art. 78 § 1 k.k. i wynosiłby 6 lat. Z tego jednak względu, że skarżący został zatrzymany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przekazany do Wielkiej Brytanii na podstawie europejskiego nakazu aresztowania sąd polski przy dostosowywaniu orzeczonej kary – na podstawie zakwestionowanej regulacji – jest związany wyrokiem sądu zagranicznego m.in. w zakresie zastrzeżenia okresu, po upływie którego skazany może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Oznacza to, że – zgodnie z wyrokiem sądu brytyjskiego – skarżący będzie mógł wystąpić o przedterminowe zwolnienie dopiero po odbyciu co najmniej 9 lat pozbawienia wolności. Zdaniem skarżącego „nie istnieją racjonalne przesłanki ograniczenia dyskrecjonalnej władzy sędziego polskiego w zakresie dostosowywania wymiaru kary orzeczonej przez sąd obcy, zarówno co do wysokości, jak i co do sposobu jej wykonania”. Tym bardziej że – jak zaznaczył skarżący – sąd brytyjski, wyznaczając quantum kary uprawniające do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, nie zaostrzył wyjątkowo tego okresu, „tylko oparł się na generalnych normach obowiązujących w tej materii w prawie brytyjskim”. W ocenie skarżącego „nie zachodzi zatem konieczność, aby sąd polski, adaptując wyrok do polskich realiów, przyjął go w takim właśnie kształcie ze względu na konieczność nadzwyczajnego zaostrzenia warunków, w ramach których skazany może ubiegać się o przedterminowe warunkowe zwolnienie (...)”.

Skarżący podkreślił, że przyjęte w polskim ustawodawstwie wyłączenie możliwości pełnego przekształcenia kary i ograniczenie kognicji sądu nie wynika z wiążących Polskę dokumentów międzynarodowych, ale z decyzji prawodawcy w tym zakresie. Współpraca prawna w sprawach karnych w ramach Unii Europejskiej, oparta na wzajemnym zaufaniu i zacieśnianiu integracji między państwami członkowskimi Unii, nie może być jednak uznana za wartość nadrzędną w stosunku do praw i wolności jednostki. Dlatego też za naruszające zasadę równości wobec prawa uznaje skarżący zróżnicowanie sytuacji prawnej obywatela polskiego skazanego przez sąd państwa obcego, a następnie przekazanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, w zależności od tego, czy w państwie obcym został zatrzymany i skazany, czy został skazany w państwie obcym po zatrzymaniu w Polsce i przekazaniu na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.

Zdaniem skarżącego art. 607s § 4 zdanie drugie w związku z art. 607t § 2 k.p.k. w zakresie, w jakim ogranicza możliwość dostosowania kary przez sąd polski jedynie do określenia wysokości reakcji karnych i tylko wtedy, gdy przekraczają one górną granicę zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo w Polsce, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji.





Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:





Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw i wolności, którego merytoryczne rozpoznanie uwarunkowane zostało spełnieniem licznych przesłanek wynikających bezpośrednio z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).


W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK skarga powinna zawierać wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone. W swoim orzecznictwie Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że prawidłowe wykonanie tego obowiązku polega nie tylko na numerycznym wskazaniu postanowień Konstytucji i zasad z nich wyprowadzanych, z którymi – zdaniem skarżącego – niezgodne są kwestionowane przepisy, lecz także na precyzyjnym przedstawieniu treści prawa lub wolności, wywodzonych z tych postanowień, a naruszonych przez ustawodawcę. Powinna temu towarzyszyć szczegółowa i precyzyjna argumentacja uprawdopodabniająca stawiane zarzuty. Obowiązek wskazania przez skarżącego naruszonych praw lub wolności wynika wprost z zasady wyrażonej w art. 66 ustawy o TK: „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”. Konsekwencją tego unormowania jest z jednej strony – nałożenie na skarżącego obowiązku szczegółowego określenia wzorca kontroli kwestionowanych przepisów, z drugiej zaś – niemożność zastąpienia w tym zakresie skarżącego przez działający z własnej inicjatywy Trybunał Konstytucyjny.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że rozpoznawana skarga konstytucyjna nie spełnia powyższego wymogu. Skarżący nie wskazał konstytucyjnych praw czy wolności, które zostałyby naruszone przez zaskarżoną normę, co stanowi samodzielną podstawę odmowy nadania skardze dalszego biegu.

Zarzut skargi konstytucyjnej dotyczy naruszenia zasady równości wobec prawa przez regulację art. 607s § 4 zdanie drugie w związku z art. 607t § 2 k.p.k. w zakresie, w jakim ogranicza możliwość dostosowania kary przez sąd polski jedynie do określenia wysokości reakcji karnych i tylko wtedy, gdy przekraczają one górną granicę zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo w Polsce. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą art. 32 ust. 1 Konstytucji i wyrażona w nim zasada równości wobec prawa nie stanowi samodzielnego wzorca w trybie kontroli inicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej. W wydanym w pełnym składzie postanowieniu z dnia 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wynikająca z art. 32 Konstytucji zasada równości samodzielnie jest jedynie zasadą ogólną, mającą charakter niejako prawa „drugiego stopnia”, tzn. przysługującego w związku z konkretnymi normami prawnymi, a nie w oderwaniu od nich – „samoistnie”. Z tego względu przepis ten może zostać powołany jako wzorzec kontroli jedynie w sytuacji, gdy skarżący wykaże istnienie konkretnego prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym w ramach którego dochodzi do naruszenia zasady zawartej w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Innymi słowy, skarżący, formułując zarzut naruszenia równości wobec prawa, powinien wskazać jako wzorce kontroli nie tylko unormowania wyrażające zasadę równości jako taką, ale także te przepisy konstytucyjne, które stanowią źródło konkretnych podmiotowych praw lub wolności jednostki (por. np. postanowienia TK z dnia: 3 listopada 1998 r., Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 1 marca 2000 r., Ts 57/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 72; 21 lutego 2013 r., Ts 148/12, niepubl.). W rozpoznawanej skardze konstytucyjnej skarżący ani w petitum, ani w jej uzasadnieniu nie wskazał jednak żadnych praw czy wolności konstytucyjnych, w ramach których zasada równości zostałaby naruszona. Trybunał stwierdza zatem, że wniesiona skarga nie spełnia przesłanek art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, co przesądza o konieczności odmowy nadania jej dalszego biegu.





W związku z powyższym należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.