Pełny tekst orzeczenia

3/1/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 28 czerwca 2013 r.

Sygn. akt Tw 27/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Wróbel,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim o zbadanie zgodności:

art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. Nr 149, poz. 887, ze zm.) z art. 2 i art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607),



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.



UZASADNIENIE



W dniu 11 czerwca 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim o zbadanie zgodności art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. Nr 149, poz. 887, ze zm.; dalej: ustawa o pieczy) z art. 2 i art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607; dalej: EKSL).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 marca 2013 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia, w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku przez: wyjaśnienie, czy, a jeśli tak, to w jakim wymiarze środki finansowe, poniesione przez wnioskodawcę w 2012 r. na zadania z zakresu wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, pochodziły z dotacji celowych z budżetu państwa, o których mowa w art. 197 i art. 247 ustawy o pieczy; wykazanie, że zaskarżone przepisy, przez ograniczenie wysokości dotacji, wpływają na: „okrojenie realizacji innych zadań własnych Gminy”, „konieczność zaciągnięcia kredytów w wyższych niż planowane kwotach” oraz „zaplanowanie w budżecie stopniowej lub częściowej jedynie realizacji danego zadania”, w celu wykazania, że dochody (ogółem) tej gminy uzyskane w 2012 r. były niewystarczające do realizacji przypadających jej zadań; doręczenie – na dowód faktów, o których mowa w pkt 1 i 2 tego zarządzenia – stosownej dokumentacji; doręczenie 4 (czterech) odpisów uchwały Rady nr XI/139/2011 w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego; doręczenie 4 (czterech) odpisów wniosku.

W piśmie z 9 kwietnia 2013 r. odniesiono się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny i czy braki zostały usunięte w określonym terminie (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy wniosek pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).



2. Przedmiotem kontroli w rozpatrywanej sprawie jest, po pierwsze, art. 197 ustawy o wspieraniu rodziny w brzmieniu: „jednostki samorządu terytorialnego mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu państwa na dofinansowanie zadań własnych z zakresu realizacji zadań wspierania rodziny oraz systemu pieczy zastępczej, przy czym wysokość dotacji nie może przekroczyć 50% wydatków przeznaczonych na realizację zadania, z zastrzeżeniem ust. 2 [ust. 1. Jeżeli środki przeznaczone na dotację, o której mowa w ust. 1, pochodzą z programów, o których mowa w art. 187 ust. 1 pkt 5, wysokość dotacji nie może przekroczyć 70% wydatków przeznaczonych na realizację zadania [ust. 2]”.

Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim występuje o zbadanie art. 247 ustawy o wspieraniu rodziny w brzmieniu: „minister właściwy do spraw rodziny wprowadzi program na dofinansowanie w okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy zadań własnych gminy i powiatu z zakresu realizacji zadań wspierania rodziny oraz systemu pieczy zastępczej, w szczególności na pokrycie części wydatków związanych z powołaniem asystentów rodziny, koordynatorów rodzinnej pieczy zastępczej oraz prowadzeniem szkoleń, dla rodzin zastępczych i prowadzących rodzinne domy dziecka [ust. 1]. Program, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw rodziny opracowuje, realizuje i finansuje we współpracy z wojewodą [ust. 1a]. Program jest finansowany dotacją celową z budżetu państwa [ust. 2]. Wysokość dotacji z budżetu państwa na realizację programu będzie określana na kolejne lata w ustawie budżetowej na dany rok [ust. 3 ]. Wysokość dotacji może przekroczyć 50% wydatków na realizację zadania [ust. 4]”.



3. W ocenie Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim określona w ustawie o wspieraniu rodziny kwota dotacji w wysokości maksymalnie 50% (art. 197 ust. 1) lub 70% (art. 197 ust. 2) wydatków przeznaczonych na realizację zadania wspierania rodziny oraz systemu pieczy zastępczej, na pokrycie części tych wydatków (art. 247 ust. 1), nie spełnia przesłanki zapewnienia gminie udziału w dochodach publicznych odpowiednio do przypadających jej zadań własnych. Prowadzi to – jej zdaniem – do naruszenia art. 2 oraz art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji, a także art. 9 ust. 1, 2 i 4 EKSL.



4. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim zarzuca art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy naruszenie „interesów w toku, a zwłaszcza uprawnień nabytych na podstawie dotychczasowych przepisów”.



4.1. Trybunał Konstytucyjny zauważa na wstępie, że choć Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim czyni przedmiotem zaskarżenia przepisy ustawy o pieczy, tj. art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247, to jednak uzasadnienie wniosku dotyczy przede wszystkim przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182; dalej: ustawa o pomocy społecznej).



4.2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) dokonano wyraźnego rozróżnienia pomiędzy zadaniami własnymi z zakresu pomocy społecznej (pkt 6) i zadaniami własnymi z zakresu wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej (pkt 6a). Zasady finansowania wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej reguluje ustawa o pieczy (art. 1 pkt 4), podczas gdy organizację pomocy społecznej określa ustawa o pomocy społecznej (art. 1 pkt 3).



4.3. Przedstawiona we wniosku argumentacja sprowadza się zasadniczo do rozważań odnoszących się do przepisów ustawy o pomocy społecznej, w szczególności art. 17 ust. 1 pkt 19 i 20 tej ustawy, w myśl którego do zadań własnych gminy należy przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych i opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Trybunał Konstytucyjny przypomina, że art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. .o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753, ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca) wyłączył – w odniesieniu do zadań, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 19 i 20 ustawy o pomocy społecznej – stosowanie limitów dotacyjnych określonych w art. 115 ust. 1 tej ustawy, a z dniem 1 stycznia 2012 r. – także limitów dotacyjnych przewidzianych w art. 128 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.; dalej: ustawa o finansach publicznych). Co znamienne dla rozpatrywanej sprawy, art. 38 ust. 3 ustawy zmieniającej nie wykluczył stosowania przedmiotowych limitów do zadań własnych z zakresu pieczy, realizowanych na podstawie ustawy o pieczy, która weszła w życie 1 stycznia 2012 r. Konsekwentnie, ustawodawca wprowadził w art. 197 ustawy o pieczy maksymalny pułap dotacji na zadania z zakresu pieczy w wysokości 50% (ust. 1) lub 70% (ust. 2) wydatków przeznaczonych na realizację zadania (przepis szczególny w stosunku do art. 128 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, ustalającego maksymalną kwotę dotacji na poziomie 80% kosztów realizacji zadania).

Wymaga nadto podkreślenia, że przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych i opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne (określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) stały się zadaniami własnymi gmin 1 sierpnia 2009 r. (art. 20 w zw. z art. 39 ustawy zmieniającej), podczas gdy wspieranie rodziny i systemu pieczy zastępczej stało się zadaniem własnym gmin 1 stycznia 2012 r. (art. 207 ustawy o pieczy). Okoliczność ta nie przeszkodziła jednak Radzie Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim w sformułowaniu poglądu, w myśl którego już z chwilą gdy „przyznawanie i wypłata zasiłków stałych oraz opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne (…) stały się zadaniami własnymi (…) [tj.] od 1 sierpnia 2009 r. (…) powstał obowiązek zadań własnych z zakresu pieczy”. Powyższe dowodzi, że wnioskodawca utożsamia zadania z zakresu wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej („nowe” zadania) z zadaniami zakresu pomocy społecznej („stare” zadania). Bazując na takim uproszczeniu, Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim przenosi niejako na zadania z zakresu pieczy reguły dotyczące finansowania zadań, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 19 i 20 ustawy o pomocy społecznej. Wychodząc z tego (błędnego) założenia, wnioskodawca doszedł do wniosku, że zasada pełnego finansowania, mająca – jego zdaniem – dotychczas zastosowanie do zadań z zakresu pieczy, została naruszona przez „ograniczenie kwestionowanym przepisem [kwestionowanymi przepisami] kwoty dotacji na dofinansowanie zadań własnych bieżących i inwestycyjnych” (wyraźne nawiązanie do brzmienia niewskazanego w stosownej uchwale w sprawie wystąpienia z wnioskiem art. 128 ust. 2 ustawy o finansach publicznych), tzn. przez ustalenie limitów dotacyjnych. W ocenie Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim „wprowadzenie (…) kwestionowanych przepisów w zaskarżonym brzmieniu spowodowało, że jednostki samorządu terytorialnego zmuszone zostały do współfinansowania zadań, które wcześniej były finansowane w całości z budżetu państwa”. Zdaniem wnioskodawcy, skoro „gminy (…) dotychczas otrzymywały dofinansowanie w wysokości 100% z budżetu na zasiłki stałe i składki na ubezpieczenia zdrowotne”, to zasada ta powinna mieć zastosowanie „również w sytuacji nałożenia nowych zadań związanych z powołaniem asystentów rodziny, koordynatorów rodzinnej pieczy zastępczej oraz prowadzeniem szkoleń dla rodzin zastępczych i prowadzących rodzinne domy dziecka”. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim przekonuje, że „pokrycie jedynie części wydatków” związanych z realizacją zadań wspierania rodziny oraz systemu pieczy zastępczej narusza – w świetle „reguły w zakresie dofinansowania z budżetu państwa wypłat stałych i opłacania składek na ubezpieczenie społeczne” – art. 2 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że tak sformułowany pod adresem art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy zarzut naruszenia „interesów w toku, a zwłaszcza uprawnień nabytych na podstawie dotychczasowych przepisów”, cechuje oczywista bezzasadność. Okoliczność ta, zgodnie z art. 36 ustawy o TK, stanowi samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu w odniesieniu do zbadania zgodności art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy z art. 2 Konstytucji.



5. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim występuje o stwierdzenie niezgodności art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o wspieraniu rodziny z art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 EKSL.



5.1. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim zarzuca, że kwestionowane przepisy „limitują kwotę dotacji na dofinansowanie zadań własnych bieżących i inwestycyjnych”. Wnioskodawca zarzuca, że „gmina aby wywiązać się z tych zadań musi uzyskać dodatkowe środki aby zgromadzić wymagany wkład własny. Odbywa się to kosztem dochodów gminy, które miały być przeznaczone na realizację innych zadań lub kosztem wydatków na inne cele”.

Wnioskodawca twierdzi, że „zaskarżone uregulowania mają (…) bezpośredni wpływ na sytuację majątkową Gminy – Miasta Stargard Szczeciński”. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim koncentruje się na dowodzeniu, że „obowiązek zastosowania się Gminy do wprowadzonych uregulowań spowodował ewidentne pogorszenie sytuacji finansowej gmin jako beneficjentów dotacji”.



5.2. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, do uznania, że regulacja powodująca niekorzystny rezultat finansowy dla gmin (z powodu pozbawienia ich pewnych źródeł dochodów własnych) jest niezgodna z art. 167 ust. 1 Konstytucji, konieczne jest wykazanie – na podstawie całościowej analizy wszystkich źródeł dochodów gminy – że wskutek danej regulacji gmina nie jest w stanie realizować zadań własnych. Art. 167 ust. 1 Konstytucji nakłada na ustawodawcę obowiązek zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy wysokością dochodów jednostek samorządu terytorialnego a zakresem przypadających im zadań. Ocena, czy proporcja taka została zachowana, musi zatem uwzględniać całokształt dochodów jednostki samorządu terytorialnego danego szczebla. Oznacza to, że niezgodność przepisu ustawy z art. 167 ust. 1 Konstytucji – w tym jego aspekcie – zachodzi wówczas, gdy ogólny poziom dochodów jednostki samorządu terytorialnego uniemożliwia efektywne wykonywanie powierzonych jej zadań (zob. wyroki z dnia: 15 grudnia 1997 r., K 13/97, OTK ZU nr 5–6/1997, poz. 69; 16 marca 1999 r., K 35/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 37; 30 czerwca 2003 r. , K 8/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 57).

Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim przyznaje, że jest jej znane stanowisko, zgodnie z którym „sam fakt zwiększenia zakresu zadań samorządu terytorialnego bez zmian w zakresie finansowania nie przesądza jeszcze o niekonstytucyjności [art. 167 ust. 4] takiej regulacji, jeżeli dotychczasowe źródła dochodów pozwalają na wykonywanie wszystkich zadań publicznych”.



5.3. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że onus probandi spoczywa na wnioskodawcy. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że uzupełnienie wniosku w zakresie uzasadnienia postawionych zarzutów nie może się sprowadzać do odesłania Trybunału do załączonej dokumentacji. Wnioskodawca ma obowiązek przedstawienia wyczerpującej argumentacji na poparcie swojego stanowiska w samym piśmie stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do usunięcia braków formalnych wniosku, gdyż doręczone załączniki – choć służą jako dowód na poparcie przytoczonych w piśmie twierdzeń – nie stanowią jego osnowy.

Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że treść pisma z 9 kwietnia 2013 r., nadesłanego w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 marca 2013 r., sprowadza się zasadniczo do oświadczenia pełnomocnika: „wykazuję, że zaskarżone przepisy, przez ograniczenie wysokości dotacji wpływają na: »okrojenie realizacji innych zadań własnych Gminy« oraz konieczność zaciągnięcia kredytów w wyższych niż planowane kwotach oraz zaplanowanie w budżecie stopniowej lub częściowej jedynie realizacji danego zadania a tym samym dochody gminy uzyskane w 2012 r. były niewystarczające do realizacji przypadających jej zadań (…). Przedkładam w załączeniu dokumentację, która potwierdza podniesione zarzuty”.

W rozpatrywanej sprawie Trybunał Konstytucyjny ustalił, że z pisma z 9 kwietnia 2013 r. nie wynika: po pierwsze, ile wynosiły dochody (ogółem) Gminy Miasta Stargard Szczeciński uzyskane w 2012 r.; po drugie, jak poważne pomniejszenie (określone liczbowo i procentowo) wpływu środków pieniężnych do budżetu tej gminy spowodował (w porównaniu z sytuacją sprzed wejścia w życie kwestionowanych przepisów) art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy; po trzecie, że różnica pomiędzy kwotą dochodów i kwotą ubytku okazała się niewystarczająca do realizacji w 2012 r. przypadających gminie zadań, w szczególności spowodowała ponadprzeciętny deficyt budżetowy, którego pokrycie wymagało zaciągnięcia kredytu (i w jakiej kwocie). Pismo z 9 kwietnia 2013 r. nie zawiera ani skróconej analizy finansowej (w tym porównawczej „rok do roku” lub status quo – status quo ante), ani komentarza (omówienia i podsumowania) do doręczonej dokumentacji.

Wnioskodawca zapewnia, że przedkłada „dokumentację i zestawienia, z których wyraźnie wynika o jakie wysokości kwot wnioskowano w zakresie realizacji zadań a jakiej kwoty de facto przeznaczono na realizację zadań”. Analiza doręczonej dokumentacji pozwoliła Trybunałowi stwierdzić, że Gmina Miasto Stargard Szczeciński otrzymała z budżetu państwa na podstawie art. 247 ustawy o pieczy środki w takiej wysokości, o którą wnioskowała. Skoro tak, to dysproporcją pomiędzy otrzymanymi kwotami (w wysokości odpowiadającej kwotom objętym wnioskami gminy) a kwotami przeznaczonymi ostatecznie na realizację zadań nie można skutecznie obciążać podmiotu udzielającego dotacji ani upatrywać problemu konstytucyjnego w przepisie, na podstawie którego w tym zakresie działał. Wydaje się, że rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii należałoby raczej poszukiwać w przeprowadzeniu badania prowadzonej w gminie polityki zarządzania finansami, aniżeli w drodze hierarchicznej kontroli zgodności norm. Sam wnioskodawca przyznaje, że choć „nie zrealizowano w planowanym zakresie zasiłków celowych”, to jednak „na niektóre zadania faktycznie przeznaczono co prawda wyższe kwoty”. Jednocześnie nie znajduje uzasadnienia powoływanie się na okoliczność, że „zakres (…) zadań określony jest różnorodnymi umowami i w przypadku faktycznych kosztów, kwotowo realizacja tych zadań wzrasta”, która – co oczywiste – nie mogła być znana ustawodawcy, a nawet gdyby – nie mogła być wzięta pod uwagę przy konstruowaniu przepisów mających zastosowanie do wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, nie zaś wyłącznie do Gminy Miasta Stargard Szczeciński. Z kolei twierdzenie, że „środki finansowe, poniesione przez wnioskodawcę w 2012 r. na zadania z zakresu wspierania rodziny i pieczy zastępczej, pochodziły z dotacji celowych z budżetu państwa (…) w części, tj. około 1/3 środków”, świadczy jedynie o podjęciu przez dysponenta tych środków działań zgodnych z art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy. Powołana przez wnioskodawcę okoliczność nie dowodzi jeszcze – w szczególności w świetle ugruntowanego w orzecznictwie Trybunału poglądu o samodzielnym i kreatywnym charakterze finansowania przez jednostki samorządu terytorialnego zadań własnych – naruszenia art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji ani art. ust. 1, 2 i 4 EKSL (zob. wyrok TK z dnia 28 czerwca 2001 r., U 8/00, OTK ZU nr 5/2001, poz. 123).

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim nie wykazała, że art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy spowodowały takie pomniejszenie wpływu środków pieniężnych do budżetu Gminy Miasta Stargard Szczeciński, że dochody (ogółem) tej gminy uzyskane w 2012 r. były niewystarczające do realizacji przypadających jej zadań. Nota bene wnioskodawca sam zwraca uwagę na „brak możliwości (…) poparcia swego stanowiska bazując na konkretnych pozycjach i liczbach”. Okoliczności te są równoznaczne z nieusunięciem braków formalnych w wyznaczonym terminie i stanowią samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu (art. 36 ust. 3 ustawy o TK). W konsekwencji wnioskodawca nie przekonał Trybunału, że art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy są niezgodne z art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 EKSL. Oczywista bezzasadność postawionych zarzutów stanowi samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu we wskazanym zakresie (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).

Na marginesie należy zauważyć, że Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim przyznaje, iż znane mu jest „stanowisko orzecznicze, iż gminy (…) [powinny] wykazać w jakim stopniu zmniejszenie wpływów bądź zwiększenie zadań będzie miało wpływ na możliwość realizacji wszystkich zadań publicznych”. Wnioskodawca podkreśla, że „linia ta w ocenie Miasta jest błędna i winna ulec zmianie”.

Odnosząc się do przedstawionego przez Radę Miejską w Stargardzie Szczecińskim postulatu, Trybunał Konstytucyjny nie dostrzega okoliczności, które przemawiałyby za odstąpieniem w rozpatrywanej sprawie od utrwalonego w judykaturze Trybunału poglądu na temat wymogów stawianych wnioskodawcom domagającym się stwierdzenia naruszenia istoty samodzielności finansowej jednostki samorządu terytorialnego.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.