Ts 64/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
19/1/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 13 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 64/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ł.B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 12 marca 2012 r. reprezentowany przez pełnomocnika skarżący – Ł.B. – zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 204 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112, ze zm.; dalej: k.w.). Zaskarżonemu przepisowi k.w. skarżący zarzucił niezgodność z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 10, art. 7 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z dnia 13 listopada 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał na niedopełnienie przez skarżącego przesłanek korzystania ze skargi określonych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem Trybunału skarżący nie określił prawidłowo podstawy wniesionej skargi, ponieważ nie wskazał, jakie konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone przez zaskarżony przepis k.w. Powołane w skardze unormowania Konstytucji (art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1) nie wyrażają bowiem samodzielnie podmiotowych praw podlegających ochronie za pomocą tego środka prawnego. Także art. 7 i art. 10 Konstytucji, wyrażające zasady o charakterze wyłącznie przedmiotowym, nie mogą być wzorcem kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi konstytucyjnej. W odniesieniu do art. 45 ust. 1 Konstytucji skarżący nie przedstawił natomiast argumentów przemawiających za naruszeniem wyrażonego tam prawa przez zaskarżony przepis k.w.
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podniósł w nim, że naruszenie wolności i praw gwarantowanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji upatruje w treści art. 204 ust. 6 k.w. Zdaniem skarżącego Trybunał w zaskarżonym postanowieniu błędnie skoncentrował się zaś na ocenie podjętych w niniejszej sprawie uchwał Państwowej Komisji Wyborczej. Skarżący stwierdził ponadto, że prawidłowo określił podstawę skargi konstytucyjnej, wskazał bowiem art. 2, art. 7, art. 32, art. 10, art. 31 oraz art. 45 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącego nie dostarczyło argumentów, które podważyłyby prawidłowość i zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego.
Podstawową przesłanką odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było niespełnienie przez skarżącego obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Powołanie przepisów Konstytucji, które nie mogą być samodzielną podstawą skargi (art. 2, art. 32), względnie nie wyrażają konkretnych praw podmiotowych skarżącego (art. 7, art. 10), nie może być uznane za właściwe określenie podstawy skargi konstytucyjnej. Stanowiska tego tym bardziej nie może zmienić lakoniczne jego zanegowanie w zażaleniu wniesionym na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.
Odwołaniu się przez skarżącego w zażaleniu do art. 45 Konstytucji nie towarzyszyło (podobnie jak i w samej skardze konstytucyjnej) wskazanie żadnych argumentów, które uzasadniałyby zarzut niezgodności zaskarżonego przepisu k.w. z tym właśnie unormowaniem Konstytucji.
Trybunał podkreśla również, że zasada proporcjonalności ograniczeń w korzystaniu z konstytucyjnych wolności i praw (art. 31 ust. 3 Konstytucji) służyć może jako wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi tylko wówczas, gdy skarżący dookreśli prawo podmiotowe (znajdujące podstawę w innych przepisach Konstytucji), w zakresie którego zasada ta została naruszona. Tego rodzaju dookreślenia, ani w treści samej skargi, ani w zażaleniu na odmowne postanowienie Trybunału, skarżący jednakże nie dokonał.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia skarżących wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 13 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 64/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ł.B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 12 marca 2012 r. reprezentowany przez pełnomocnika skarżący – Ł.B. – zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 204 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112, ze zm.; dalej: k.w.). Zaskarżonemu przepisowi k.w. skarżący zarzucił niezgodność z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 10, art. 7 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z dnia 13 listopada 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał na niedopełnienie przez skarżącego przesłanek korzystania ze skargi określonych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem Trybunału skarżący nie określił prawidłowo podstawy wniesionej skargi, ponieważ nie wskazał, jakie konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone przez zaskarżony przepis k.w. Powołane w skardze unormowania Konstytucji (art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1) nie wyrażają bowiem samodzielnie podmiotowych praw podlegających ochronie za pomocą tego środka prawnego. Także art. 7 i art. 10 Konstytucji, wyrażające zasady o charakterze wyłącznie przedmiotowym, nie mogą być wzorcem kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi konstytucyjnej. W odniesieniu do art. 45 ust. 1 Konstytucji skarżący nie przedstawił natomiast argumentów przemawiających za naruszeniem wyrażonego tam prawa przez zaskarżony przepis k.w.
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podniósł w nim, że naruszenie wolności i praw gwarantowanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji upatruje w treści art. 204 ust. 6 k.w. Zdaniem skarżącego Trybunał w zaskarżonym postanowieniu błędnie skoncentrował się zaś na ocenie podjętych w niniejszej sprawie uchwał Państwowej Komisji Wyborczej. Skarżący stwierdził ponadto, że prawidłowo określił podstawę skargi konstytucyjnej, wskazał bowiem art. 2, art. 7, art. 32, art. 10, art. 31 oraz art. 45 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącego nie dostarczyło argumentów, które podważyłyby prawidłowość i zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego.
Podstawową przesłanką odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było niespełnienie przez skarżącego obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Powołanie przepisów Konstytucji, które nie mogą być samodzielną podstawą skargi (art. 2, art. 32), względnie nie wyrażają konkretnych praw podmiotowych skarżącego (art. 7, art. 10), nie może być uznane za właściwe określenie podstawy skargi konstytucyjnej. Stanowiska tego tym bardziej nie może zmienić lakoniczne jego zanegowanie w zażaleniu wniesionym na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.
Odwołaniu się przez skarżącego w zażaleniu do art. 45 Konstytucji nie towarzyszyło (podobnie jak i w samej skardze konstytucyjnej) wskazanie żadnych argumentów, które uzasadniałyby zarzut niezgodności zaskarżonego przepisu k.w. z tym właśnie unormowaniem Konstytucji.
Trybunał podkreśla również, że zasada proporcjonalności ograniczeń w korzystaniu z konstytucyjnych wolności i praw (art. 31 ust. 3 Konstytucji) służyć może jako wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi tylko wówczas, gdy skarżący dookreśli prawo podmiotowe (znajdujące podstawę w innych przepisach Konstytucji), w zakresie którego zasada ta została naruszona. Tego rodzaju dookreślenia, ani w treści samej skargi, ani w zażaleniu na odmowne postanowienie Trybunału, skarżący jednakże nie dokonał.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia skarżących wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.