Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CK 459/04
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko (…) Spółdzielni Mieszkaniowej "P.(...)" w K.
o uchylenie uchwały, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 2 lutego
2005 r., kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 23 kwietnia 2004 r., sygn.
akt I ACa (…),
oddala kasację.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2004 r. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w K. z dnia 25 września 1998 r. w ten sposób, że oddalił żądanie A. K.
uchylenia uchwały Zebrania Przedstawicieli Członków pozwanej (…) Spółdzielni
Mieszkaniowej „P.(…)” w K. z dnia 6 czerwca 1997 roku utrzymującej w mocy uchwałę
Rady Nadzorczej nr (…) z dnia 25 kwietnia 1996 r. wykluczającą powoda z grona
członków pozwanej. Sąd ustalił, że powód odpis tej uchwały wraz z uzasadnieniem
otrzymał najpóźniej w dniu 2 sierpnia 1997 r. W związku z tym termin do wniesienia
2
powództwa, według Sądu Apelacyjnego, upłynął 13 września 1997 r. Skoro więc powód
wniósł skutecznie pozew po jego opłaceniu dopiero w dniu 24 kwietnia 1998 r., czyli po
7 miesiącach od upłynięcia określonego terminu, proporcje pomiędzy długością terminu
(6 tygodni) a miarą opóźnienia (7 miesięcy) były nadmierne i dlatego też uzasadnione
było oddalenie powództwa, z powodu niedotrzymania terminu określonego w art. 42 § 3
Prawa spółdzielczego.
Kasacja powoda – oparta na podstawie pierwszej z art. 3931
k.p.c. – zawiera
zarzut naruszenia art. 42 § 3 prawa spółdzielczego i zmierza do zmiany zaskarżonego
wyroku przez oddalenie apelacji, bądź jego uchylenia i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ustalenie Sądu Apelacyjnego, że skarżący odpis uchwały zebrania
przedstawicieli wraz z uzasadnieniem otrzymał najpóźniej w dniu 2 sierpnia 1997 r.
oparte jest na domniemaniu faktycznym (art. 231 k.p.c.). Ustalenie tej treści może być
oparte na takim domniemaniu.
Domniemanie faktyczne bowiem polega na tym, że sąd na podstawie ustalenia
jednych faktów wnioskuje o istnieniu innych. Sąd ma w takim wypadku zupełną swobodę
wnioskowania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania
dowodowego. Musi ono być jednak poprawne z punktu widzenia zasad logiki. Możliwe
jest więc dokonanie ustalenia na podstawie domniemania faktycznego wówczas, gdy
wniosek taki nasuwa się z pewnością lub ze szczególnie dużą dozą
prawdopodobieństwa, natomiast wniosek przeciwny nie ma w danych okolicznościach
żadnego uzasadnienia bądź też jest wysoce mało prawdopodobny.
Sąd Apelacyjny wniosek prowadzący do ustalenia, że skarżący odpis uchwały
zebrania przedstawicieli wraz z uzasadnieniem otrzymał najpóźniej w dniu 2 sierpnia
1997 r. wyciągnął na podstawie innych ustalonych faktów. Są nimi znajdująca się w
aktach członkowskich powoda kopia pisma podpisanego przez Prezesa Zarządu z dnia
19 czerwca 1997 roku z adnotacją o wysłaniu tego pisma listem poleconym wraz
uchwałą z dnia 6 czerwca 1997 r., a także treść pozwu, w którym powód stwierdza, że:
„zawiadomienie mnie o powziętej zaocznie uchwale zawiera mylne pouczenie”.
Skarżący w kasacji nie tylko nie wykazał w drodze odpowiednio sformułowanego
zarzutu, ale nawet nie twierdził, aby rozumowanie Sądu Apelacyjnego przy
konstruowaniu domniemania faktycznego było nielogiczne, nie przytoczył także
3
argumentacji, która by podważała prawidłowość tego ustalenia i jego powiązanie z
pozostałymi okolicznościami w całość zgodną z doświadczeniem życiowym.
W tym stanie rzeczy niewzruszone pozostało ustalenie, że skarżący odpis
uchwały zebrania przedstawicieli wraz z uzasadnieniem otrzymał najpóźniej w dniu 2
sierpnia 1997 r. Przy tym ustaleniu nie może odnieść skutku zarzut naruszenia prawa
materialnego, które miałoby się wyrażać w błędnym zastosowaniu art. 42 § 3 prawa
spółdzielczego. W ramach uzasadnienia tego zarzutu skarżący zawarł twierdzenie, że
nie otrzymał uchwały zebrania przedstawicieli wraz z uzasadnieniem. Oczywiste jest, że
to twierdzenie natury faktycznej nie mogło prowadzić do uzasadnienia podstawy
naruszenia prawa materialnego. Wyjaśniono już w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że
nie będzie uznana za usprawiedliwioną kasacja oparta na podstawie z art. 3931
pkt. 1
k.p.c., jeżeli w uzasadnieniu podnosi zarzut naruszenia konkretnego przepisu prawa
materialnego do oceny stanu faktycznego odmiennego od przyjętego za podstawę
rozstrzygnięcia w zaskarżonym wyroku.
Z tych przyczyn orzeczono, jak w wyroku.