V CNP 82/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CNP 19/05 VI GUz …/04
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 82/05
POSTANOWIENIE
Dnia 25 stycznia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski
w sprawie ze skargi upadłego W. D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W., Sądu Gospodarczego
z dnia 10 maja 2005 r.,
w sprawie z wniosku I. (Polska) Spółki z o.o. w W.
(poprzednio: I. S.A. w K.)
przy uczestnictwie upadłego W. D.
o wyłączenie z masy upadłości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 stycznia 2006 r.,
odrzuca skargę i zasądza od upadłego W. D. na rzecz
wnioskodawcy I. Polska Sp. z o.o. w W. 3600 zł (trzy tysiące
sześćset złotych) kosztów procesu.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie sygn. akt VI GUz …/04
Sąd Rejonowy oddalił zażalenie upadłego W. D. na postanowienie sędziego –
Komisarza wyłączającego z masy upadłości rzeczy ruchome w postaci sprzętu
rolniczego i transportowego wskazując, że przedmioty te stanowią własność
wnioskodawcy – I. Polska Sp. z o.o. w W.
Wniesioną przez upadłego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
orzeczenia Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 21 lipca 2005 r. sygn. akt V CNP
19/05 odrzucił.
Upadły W. D. wniósł od tego samego orzeczenia drugą skargę o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem, opartą na obu podstawach z art. 4244
k.p.c.
W złożonej odpowiedzi na skargę wnioskodawca I. Sp. z o.o. wnosiła w kolejności:
o odrzucenie wniosku, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o odmówienie
przyjęcia skargi do rozpoznania a w razie niepodzielenia tego wniosku o oddalenie
skargi z zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kwestia dotycząca dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego w postępowaniu unormowanym
przez ustawę z dnia 28 lutego 2003 r. – prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
Nr 60, poz. 535 ze zm.) wymaga odwołania się do art. 35 i 229 tej ustawy. Pierwszy
z nich, w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie, zawiera nakaz odpowiedniego
stosowania do postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości przepisów księgi
pierwszej części pierwszej kodeksu postępowania cywilnego, z wyłączeniem
przepisów o zawieraniu i wznowieniu postępowania. Obejmuje on fazę
postępowania, której przedmiotem jest rozstrzygnięcie o istnieniu podstaw
ogłoszenia upadłości dłużnika. Rozpoznawczy charakter postępowania
w przedmiocie ogłoszenia upadłości jako sui generis postępowania cywilnego
sprawia, że w kwestiach nieunormowanych w ustawie znajdują – z mocy art. 35 pr.
upadł. i napr. przepisy o procesie. Zasadę stosowania także w fazie właściwego
3
postępowania upadłościowego przepisów prawa upadłościowego i naprawczego
zawiera również art. 229 tej ustawy. Zgodnie z jego postanowieniami przepisy
kodeksu postępowania cywilnego stosuje się w postępowaniu upadłościowym
odpowiednio, z wyjątkiem przepisów o zawieszeniu i wznowieniu postępowania.
W myśl art. 229 ust. 1 zd. 2 pr. upadł. i napr. zażalenie na postanowienie sędziego
komisarza rozpoznaje sąd upadłościowy jako sąd drugiej instancji. Sąd ten –
w myśl art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. stosuje odpowiednio przepisy
o postępowaniu apelacyjnym.
Orzeczenie sądu upadłościowego oddalającego zażalenie na postanowienie
sędziego komisarza rozstrzygającego o wyłączeniu składników mienia z masy
upadłości spełnia zatem wymagania przewidziane w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Jednakże skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna wobec
naruszenia przez skarżącego W. D. art. 4243
k.p.c., w myśl którego od tego
samego orzeczenia, strona może wnieść tylko jedną skargę. Od wprowadzonej
zasady jednej skargi od tego samego orzeczenia powołany przepis nie przewiduje
wyjątku. Wniesienie zatem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
orzeczenia przez stronę wyłącza możliwość późniejszego zaskarżenia tego
orzeczenia przez tą samą stronę, niezależnie od rodzaju uprzednio zapadłego
rozstrzygnięcia skargi (oddalenie lub uwzględnienie skargi, odmowa jej przyjęcia do
rozpoznania, bądź odrzucenie skargi). Skarga upadłego W. D. wniesiona ponownie
w tej samej sprawie podlega odrzuceniu jako z innych przyczyn niedopuszczalna
(art. 4248
§ 1 k.p.c.), bez badania i ustalania dalszych szczególnych wymagań
formalnych tej skargi.
O kosztach procesu wywołanych wniesieniem skargi orzeczono na
podstawie art. 42412
, 39821
, 391 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zdanie pierwsze a także
art. 98 § 1 i 3 oraz 99 k.p.c.
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 25 stycznia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski
w sprawie ze skargi upadłego W. D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W., Sądu Gospodarczego
z dnia 10 maja 2005 r.,
w sprawie z wniosku I. (Polska) Spółki z o.o. w W.
(poprzednio: I. S.A. w K.)
przy uczestnictwie upadłego W. D.
o wyłączenie z masy upadłości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 stycznia 2006 r.,
odrzuca skargę i zasądza od upadłego W. D. na rzecz
wnioskodawcy I. Polska Sp. z o.o. w W. 3600 zł (trzy tysiące
sześćset złotych) kosztów procesu.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie sygn. akt VI GUz …/04
Sąd Rejonowy oddalił zażalenie upadłego W. D. na postanowienie sędziego –
Komisarza wyłączającego z masy upadłości rzeczy ruchome w postaci sprzętu
rolniczego i transportowego wskazując, że przedmioty te stanowią własność
wnioskodawcy – I. Polska Sp. z o.o. w W.
Wniesioną przez upadłego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
orzeczenia Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 21 lipca 2005 r. sygn. akt V CNP
19/05 odrzucił.
Upadły W. D. wniósł od tego samego orzeczenia drugą skargę o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem, opartą na obu podstawach z art. 4244
k.p.c.
W złożonej odpowiedzi na skargę wnioskodawca I. Sp. z o.o. wnosiła w kolejności:
o odrzucenie wniosku, a w wypadku nieuwzględnienia tego wniosku o odmówienie
przyjęcia skargi do rozpoznania a w razie niepodzielenia tego wniosku o oddalenie
skargi z zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kwestia dotycząca dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego w postępowaniu unormowanym
przez ustawę z dnia 28 lutego 2003 r. – prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
Nr 60, poz. 535 ze zm.) wymaga odwołania się do art. 35 i 229 tej ustawy. Pierwszy
z nich, w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie, zawiera nakaz odpowiedniego
stosowania do postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości przepisów księgi
pierwszej części pierwszej kodeksu postępowania cywilnego, z wyłączeniem
przepisów o zawieraniu i wznowieniu postępowania. Obejmuje on fazę
postępowania, której przedmiotem jest rozstrzygnięcie o istnieniu podstaw
ogłoszenia upadłości dłużnika. Rozpoznawczy charakter postępowania
w przedmiocie ogłoszenia upadłości jako sui generis postępowania cywilnego
sprawia, że w kwestiach nieunormowanych w ustawie znajdują – z mocy art. 35 pr.
upadł. i napr. przepisy o procesie. Zasadę stosowania także w fazie właściwego
3
postępowania upadłościowego przepisów prawa upadłościowego i naprawczego
zawiera również art. 229 tej ustawy. Zgodnie z jego postanowieniami przepisy
kodeksu postępowania cywilnego stosuje się w postępowaniu upadłościowym
odpowiednio, z wyjątkiem przepisów o zawieszeniu i wznowieniu postępowania.
W myśl art. 229 ust. 1 zd. 2 pr. upadł. i napr. zażalenie na postanowienie sędziego
komisarza rozpoznaje sąd upadłościowy jako sąd drugiej instancji. Sąd ten –
w myśl art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. stosuje odpowiednio przepisy
o postępowaniu apelacyjnym.
Orzeczenie sądu upadłościowego oddalającego zażalenie na postanowienie
sędziego komisarza rozstrzygającego o wyłączeniu składników mienia z masy
upadłości spełnia zatem wymagania przewidziane w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Jednakże skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna wobec
naruszenia przez skarżącego W. D. art. 4243
k.p.c., w myśl którego od tego
samego orzeczenia, strona może wnieść tylko jedną skargę. Od wprowadzonej
zasady jednej skargi od tego samego orzeczenia powołany przepis nie przewiduje
wyjątku. Wniesienie zatem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
orzeczenia przez stronę wyłącza możliwość późniejszego zaskarżenia tego
orzeczenia przez tą samą stronę, niezależnie od rodzaju uprzednio zapadłego
rozstrzygnięcia skargi (oddalenie lub uwzględnienie skargi, odmowa jej przyjęcia do
rozpoznania, bądź odrzucenie skargi). Skarga upadłego W. D. wniesiona ponownie
w tej samej sprawie podlega odrzuceniu jako z innych przyczyn niedopuszczalna
(art. 4248
§ 1 k.p.c.), bez badania i ustalania dalszych szczególnych wymagań
formalnych tej skargi.
O kosztach procesu wywołanych wniesieniem skargi orzeczono na
podstawie art. 42412
, 39821
, 391 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zdanie pierwsze a także
art. 98 § 1 i 3 oraz 99 k.p.c.
jc