Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 8/10
POSTANOWIENIE
Dnia 1 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa Państwowego Przedsiębiorstwa Użyteczności Publicznej
'P. w W. Centrum Infrastruktury Oddział Regionalny w B.
przeciwko Z. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 1 czerwca 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w T.
z dnia 6 marca 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w T. - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z
dnia 6 marca 2008 r., po rozpoznaniu apelacji pozwanego Z. G. od wyroku Sądu
Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T. z dnia 9 listopada 2007
r., zasądzającego od pozwanego na rzecz powoda Państwowego Przedsiębiorstwa
[…] kwotę 13.216,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lipca do dnia
zapłaty z tytułu odszkodowania, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że
zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 9.912,28 zł
z ustawowymi odsetkami od 17 lipca 2007 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w
pozostałej części i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.845,75 zł
2
tytułem zwrotu kosztów procesu, a od powoda na rzecz pozwanego kwotę 450 zł
tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt I wyroku); oddalił apelację w
pozostałej części (pkt II wyroku); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
675 zł kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą (pkt III wyroku)
oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 232,50 zł tytułem kosztów
procesu za instancję odwoławczą (pkt IV wyroku).
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy podzielił rozważania Sądu pierwszej instancji
i uznał, że pozwany dopuścił się zawinionego nieumyślnie naruszenia obowiązków
pracowniczych w zakresie nadzoru nad pracownikami, z którymi miał lub powinien
mieć codzienny kontakt, przez co wyrządził stronie powodowej szkodę niedoboru w
mieniu znajdującym się w magazynach należących do powoda, za które materialnie
odpowiedzialny był magazynier R. K. - podwładny pozwanego. Do zakresu
obowiązków pozwanego należał całokształt zagadnień zawiązanych z prawidłowym
prowadzeniem gospodarki magazynowej na obszarze właściwości RUP w T., a
więc także podejmowanie takich działań jak nadzór nad sprawami kadrowymi
magazynierów, zabezpieczenie mienia znajdującego się w magazynach przed
dostępem osób trzecich, itp. Bez wątpienia uchybienia obowiązków pracowniczych
obarczały pozwanego, który w swoich zeznaniach przyznał, że był pomysłodawcą
dopuszczenia do pracy w magazynie osób, które nie były materialnie
odpowiedzialne za tam znajdujące się mienie, bez zadbania, aby podpisały umowę
o wspólnej odpowiedzialności materialnej z zatrudnionym tam R. K. Jakkolwiek z
materiału dowodowego nie wynika, aby pozwany chciał wyrządzić pracodawcy
szkodę, to jednak w wyniku swojego nierozważnego i lekkomyślnego zachowania
się taką szkodę wyrządził, co mógł i powinien był przewidzieć. Między działaniem
pozwanego a ujawniona szkodą występuje adekwatny związek przyczynowy,
ponieważ gdyby nie zachowanie się pozwanego szkoda w mieniu pracodawcy w
ogóle by nie powstała lub byłaby mniejsza. Sąd Okręgowy uznał równocześnie, że
apelacja pozwanego była zasadna w części dotyczącej wysokości zasądzonego
odszkodowania ze względu na jego stopień winy, dotychczasowy stosunek do
wykonywania obowiązków oraz to, że swoje błędne decyzje podejmował w źle
pojmowanym interesie pracodawcy. W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie
3
art. 121 k.p. obniżył zasądzone odszkodowanie o jedną czwartą do kwoty 9.912,28
zł.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia pozwany zaskarżył wyrok w części zmieniającej wyrok Sądu
Rejonowego i zasądzającej od niego na rzecz powoda kwotę 9.912,28 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 17 lipca 2007 r. do dnia zapłaty, zarzucając
naruszenie: 1/ art. 100 § 1 i § 2 pkt 4 k.p. przez przyjęcie, że skarżący nie dopełnił
obowiązków pracowniczych, w szczególności nie wykonywał pracy sumiennie i
starannie oraz nie dbał o dobro pracodawcy, 2/ art. 114 k.p. przez przyjęcie, że
skarżący wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków
pracowniczych wyrządził ze swej winy stronie powodowej ujawnioną szkodę, 3/ art.
115 k.p., przez przyjęcie, że wskutek normalnych następstw wykonywanych przez
skarżącego obowiązków pracowniczych została wyrządzona szkoda, 4/ art. 117 § 1
i art. 118 k.p. przez przyjęcie, że skarżący odpowiedzialny jest za szkodę w
wysokości 1/3 wartości szkody poniesionej przez pracodawcę. Z uwagi na wartość
przedmiotu zaskarżenia, wynoszącą mniej niż dziesięć tysięcy złotych, skarga
kasacyjna nie była dopuszczalna, a jednocześnie nie zaistniała żadna okoliczność
uzasadniająca wniesienie skargi o wznowienie postępowania, a zatem wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Szkodę spowodowaną zaskarżonym wyrokiem stanowi kwota 9.912,68 zł,
którą skarżący zapłacił stronie powodowej po uprawomocnieniu się zaskarżonego
orzeczenia. Ponieważ „pozwanego nie można obciążyć odpowiedzialnością za
powstanie szkody w mieniu powoda, a zatem zapłata przez pozwanego niesłusznie
orzeczonego odszkodowania mieści się w ramach rzeczywistej straty, pozostającej
w adekwatnym związku przyczynowym z wydaniem wyroku”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku jako
nadzwyczajny środek zaskarżenia prawomocnego orzeczenia może być uwzględniona
tylko wówczas, gdy zarzucane naruszenie prawa ma charakter kwalifikowany jako
elementarny (oczywisty), a przeto nie może być traktowana jako środek zmierzający do
dochodzenia roszczeń odszkodowawczych w odniesieniu do każdego wyroku (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., II BP 6/05, OSNP 2007 nr 3-4, poz.
4
42). W rozpoznawanej sprawie zabrakło jakichkolwiek proceduralnych zarzutów
skargowych, co oznaczało, że nie było wymaganych kwalifikowanych przesłanek do
podważania ustaleń faktycznych i oceny prawnej zebranego w sprawie materiału
dowodowego, z których wynikało, że skarżący nie dopełnił obarczających go
powinności pracowniczych, przez co przyczynił się do wyrządzenia szkody w mieniu
pracodawcy w sposób obszernie opisany i wyczerpująco oceniony w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku. Dlatego przyjęcie, że skarżący odpowiadał za część ujawnionej
szkody w żadnym razie nie mogło być zaskarżone jako postać kwalifikowanego
naruszenia prawa, a polemika skarżącego z kontestowanym wyrokiem Sądu drugiej
instancji nie zasługiwała na kolejną merytoryczną weryfikację w nadzwyczajnym trybie
postępowania skargowego.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji w
zgodzie z art. 4249
k.p.c.