Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I BU 6/09
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Józef Iwulski
w sprawie z odwołania A. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę inwalidy wojennego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 czerwca 2010 r.,
wniosku ubezpieczonej z dnia 8 lutego 2010 r.,
o uzupełnienie wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 8 grudnia 2009 r., I BU 6/09,
postanowił oddalić wniosek.
Uzasadnienie
Pismem z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu do Sądu Najwyższego 8 lutego
2010 r.) adwokat Z. D. wystąpiła z wnioskiem o uzupełnienie wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 8 grudnia 2009 r., I BU 6/09, „w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o udokumentowanych wydatkach i kosztach pomocy prawnej
udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu do sporządzenia skargi
ubezpieczonej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia”,
którym to wyrokiem Sąd Najwyższy stwierdził niezgodność z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w […] z dnia 3 lipca 2007 r. i przyznał na rzecz adwokat Z.D. (będącej
2
pełnomocnikiem z urzędu skarżącej A. K.) od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
kwotę 120 zł, powiększoną o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług.
W piśmie tym wnioskodawczyni twierdzi, że „do skargi dołączony został
wykaz kosztów”, który załączyła też do niniejszego wniosku, a w samej skardze
złożyła oświadczenie, że koszty i wydatki przez nią poniesione nie zostały pokryte
przez skarżącą A. K. Załączone do wniosku „zestawienie kosztów” opiewa na
łączną kwotę 2.725 zł. Wskazane w nim czynności „były konieczne ponieważ jej
(skargi) przygotowanie z uwagi na formalne wymogi wymagały znacznego nakładu
pracy adwokata wynikającego z konieczności analizy porównawczej przepisów
prawa krajowego z prawem wspólnotowym i konstytucyjnym”, co wymagało
„zapoznania się z orzecznictwem ETS i ETPCZ” i analizy dotychczasowego
orzecznictwa Sądu Najwyższego, co z kolei „uzasadniało potrzebę poświęcenia
temu zagadnieniu odpowiedniej ilości czasu”. Zdaniem adwokat Z. D.,
„rozstrzygnięcie przez Sąd Najwyższy o kosztach przyznanej pomocy prawnej z
urzędu w wysokości 120 zł nie objęło więc udokumentowanych wydatków na
dojazd, opłaty i wykonanie 5 kserokopii skargi. Wobec przedstawionego w
załączniku zastawienia uzasadniony jest więc wniosek o uzupełnienie orzeczenia w
części dotyczącej rozstrzygnięcia o pozostałych kosztach”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Z przeprowadzonego na zlecenie Sądu Najwyższego postępowania
sprawdzającego, czy do wniesionej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 3 lipca 2007 r., był dołączony
załącznik w postaci spisu kosztów, wynika, że pełnomocnik skarżącej nie dołączyła
takiego spisu. W konsekwencji, bez „załączonego zestawienia”, które powinno być
zgłoszone najpóźniej przez zakończeniem posiedzenia niejawnego
poprzedzającego wydanie wyroku z dnia 8 grudnia 2009 r. (art. 109 k.p.c.), Sąd
Najwyższy mógł uwzględnić zgłoszony wniosek o przyznanie kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu tylko według norm przepisanych.
Niezależnie od tak ustalonej okoliczności, z „załącznika zestawienia
kosztów”, które pełnomocnik skarżącej dołączyła dopiero do wniosku o
uzupełnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2009 r., wynikało, że
adwokat J. D. wykazała w treści tego spisu między innymi 1. opłatę podstawową
3
„za wniesienie skargi kasacyjnej”, 2. dojazdy do siedziby Sądu w celu zapoznania
się z aktami sprawy oraz 3. wykonywanie kserokopii - „koszty poniesione” w łącznej
kwocie 125 zł. Ponadto wskazała 28 godzin pracy adwokata za przygotowanie i
sporządzenie skargi, płatne po 100 zł „za godzinę pracy adwokata”, tyle że
przypisała wyliczone z tego tytułu wynagrodzenie również do „skargi kasacyjnej”.
Tymczasem przedmiotem rozpoznania był inny rodzaj skargi, bo skarga na
niezgodność z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego i dlatego
wydatki jednego adwokata oraz jego wynagrodzenie nie mogły być uwzględnione
wedle kosztów sporządzenia i wniesienia „skargi kasacyjnej”, której adwokat J. D.
nie wnosiła ani nie sporządzała. W takich okolicznościach sprawy Sąd Najwyższy
nie miał możliwości przyznania adwokat J. D. kosztów pomocy prawnej za
wniesienie i sporządzenie „skargi kasacyjnej” według zestawienia kosztów
dotyczących tego środka zaskarżenia, którego adwokat J. D. nie wnosiła, nie
sporządzała, ani nawet nie sprostowała zestawienia kosztów jako dotyczących
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu drugiej
instancji, a nie „skargi kasacyjnej”. Sąd Najwyższy nie ma możliwości ani
obowiązku domyślania się, wyręczania lub prostowania profesjonalnego
pełnomocnika procesowego w profesjonalnym, a zatem precyzyjnym i dokładnym
wskazaniu kosztów procesu strony reprezentowanej przezeń w sprawie ze skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, która nie była „skargą
kasacyjną”. Wreszcie Sąd Najwyższy zawarł w wydanym wyroku orzeczenie o
kosztach, przeto nie zachodziły przesłanki żądania uzupełnienia wyroku w zakresie
przyznanych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w rozumieniu art. 351
k.p.c., nawet gdyby przyznane koszty nie satysfakcjonowały pełnomocnik
skarżącej. Takie okoliczności sprawiły, że Sąd Najwyższy uwzględnił zawarty przez
adwokat J. D. w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wniosek o
przyznanie jej kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za
sporządzenie tej skargi jedynie według norm przepisanych, która w sprawie o rentę
wynosi przyznaną jej kwotę 120 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy
oddalił wniosek o uzupełnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2009 r.