Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 67/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Anna Kozłowska
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
Protokolant Ewa Krentzel
w sprawie z powództwa Z. B. (M.) Spółki z o.o. w M.
przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowemu "P." Spółce z o.o.
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 20 listopada 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 lipca 2012 r.
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania
i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Z. B. (M.) Sp. z o.o. w M. wniosła ostatecznie o zasądzenie od
Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowego „P.” Sp. z o.o. w W. kwoty 503 570,21
zł z odsetkami z tytułu zwrotu części ceny zapłaconej stronie pozwanej za towar,
który nie został jej dostarczony. Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa.
Nie kwestionując faktu zapłaty za niedostarczony towar, podniosła zarzut
potrącenia własnej wierzytelności należnej z tytułu kary umownej przewidzianej w
umowie łączącej strony.
Wyrokiem z dnia 19 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo
co do kwoty 503.570,21 z odsetkami ustawowymi od dnia 17 października 2008 r.
oraz orzekł o kosztach postępowania. Ustalił, że strony zawierały i realizowały
kontrakty dotyczące zakupu zamrażarek. Na podstawie umowy z dnia 29 stycznia
2002 r. powód zobowiązał się w okresie kolejnych 5 lat, zamawiać na swoje
potrzeby zamrażarki sprzedawane przez pozwaną, w ilości określonej w odrębnych
kontraktach. Pozwana natomiast nabyła od powoda części zamienne firmy Z. za
łączną kwotę 900.000 zł, która miała być rozliczana w częściach, proporcjonalnie
do liczby zamrażarek zakupionych przez stronę powodową w kolejnych latach,
łącznie 12000 zamrażarek. Strona powodowa zobowiązała się do magazynowania
części sprzedanych stronie pozwanej, pokrywania powstających w tym zakresie
strat, zakupienia zamrażarek wyprodukowanych z tych części, jak również do
zapłaty dodatkowego odszkodowania równego zapłaconej cenie przez stronę
pozwaną za części firmy Z. i zwolnienie pozwanego od pozostałej części tej ceny
za jednostronne zerwanie umowy albo jej niehonorowanie, a okolicznością
uwalniającą powoda od zapłaty tak ustalonego odszkodowania było zakupienie od
strony pozwanej 12 000 zamrażarek w wykonaniu umowy z dnia 29 stycznia 2002 r.
Wiosną 2008 r. strona powodowa zamówiła dalszą partię 350 zamrażarek oraz 128
witryn na łączną kwotę 1 402 449,13 zł, która w całości została zapłacona,
jednakże strona pozwana zrealizowała część zamówienia i dostarczyła zamrażarki
i witryny o wartości 985 278,92 zł, nie sprzedała natomiast stronie pozwanej
zamrażarek i witryn o wartości wynoszącej 433 162,30 zł. W fakturze z dnia 15
kwietnia 2008 r. strona pozwana dokonała kompensaty swojej należności z tytułu
rozliczenia ostatniej części ceny za części i uznając, że strona powodowa nie
3
wywiązała się z obowiązku zakupu 12 000 zamrażarek oraz że nienależycie
wywiązała się z obowiązku przechowywania części, pismem z dnia 21 listopada
2008 r., podpisanym przez radcę prawnego D. W., potrącił pozostałą część ceny
uiszczonej przez stronę powodową tj. kwotę 433.162,20 zł z własną należnością,
która na podstawie powołanej umowy została wyliczona na łączną kwotę
1.932.216 zł. Składała się na nią kwota 1.011.600 zł uiszczona tytułem ceny za
nabyte części do zamrażarek, którą powód, zdaniem strony pozwanej, powinien
zwrócić tytułem odszkodowania za niewykonanie obowiązku zakupu 12 000
zamrażarek, jak również kwota 920.616 zł z tytułu szkody spowodowanej
niewłaściwym przechowywaniem części nabytych od strony powodowej na
postawie umowy z dnia 29 stycznia 2002 r. Sąd Okręgowy uznał, że powództwo
w części, w jakiej nie zostało cofnięte, zasługuje na uwzględnienie. Skoro powód
zapłacił za towar, którego w części nie otrzymał, to po odstąpieniu do umowy,
należy mu się zwrot tej części ceny. Uznał, że nie było podstaw do naliczenia przez
stronę pozwaną kary umownej, a ponadto podzielił stanowisko powoda, że strona
pozwana nie wykazała, aby radca pr. D. W. była umocowana do dokonania
potrącenia w piśmie z dnia 21 listopada 2008 r.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 26 lipca 2012 r. oddalił apelację strony
pozwanej i orzekł o kosztach procesu. Uznał, że orzeczenie Sądu pierwszej
instancji jest prawidłowe, choć przeoczył on ograniczenia obowiązujące
w postępowaniu gospodarczym, które należało w sprawie zastosować, przez co
uwzględnił takie okoliczności, które w sprawie nie podlegały badaniu. Wskazał, że
zastosowanie przepisów obowiązujących w postępowaniu w sprawach
gospodarczych obligowało obie strony do przytoczenia wszystkich okoliczności
dotyczących przedmiotu sporu w pierwszych pismach procesowych; z tych
obowiązków wywiązała się tylko strona powodowa. Strona pozwana, która
w sprzeciwie powołała się na potrącenie, miała obowiązek wykazania że D. W.,
która złożyła oświadczenie o potrąceniu, była do tego umocowana. Sąd Apelacyjny
uznał, że w sposób wymagany w postępowaniu w sprawach gospodarczych strona
pozwana nie tylko nie wykazała, że radca pr. D. W. faktycznie została umocowania
do złożenia oświadczenia o potrąceniu, ale we właściwym czasie nawet nie
podnosiła takiego twierdzenia. Zatem stosownie do art. 47914
§ 2 k.p.c., strona
4
pozwana utraciła możliwość późniejszego powołania i wykazania tej okoliczności.
Sąd Okręgowy przyjął więc trafnie, że czynność potrącenia dokonanego przed
procesem nie została prawidłowo wykazana oraz że oświadczenie złożone przez D.
W. było nieważne (art. 104 zd. 1 k.c.). Dokonując wykładni umowy uznał także, że
niezasadne było stanowisko strony pozwanej, iż powód nie wywiązał się z umowy z
dnia 29 stycznia 2002 r., co jej zdaniem uzasadniało naliczenie kary umownej
przedstawionej do potrącenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego ta umowa nie
nakładała na kupującego obowiązku nabycia 12 000 zamrażarek w okresie jej
obowiązywania. Strona pozwana nie wykazała także podstaw do dokonania
potrącenia w związku z karą umowną z tytułu nienależytego wykonania przez
stronę powodową umowy przechowania części do zamrażarek zakupionych przez
stronę pozwaną.
Wyrok Sądu Apelacyjnego został zaskarżony skargą kasacyjną przez stronę
pozwaną w całości. Skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach
określonych w art. 3983
§ 1 k.p.c. W ramach podstawy naruszenia przepisów
prawa materialnego skarżący zarzucił obrazę art. 65 § 2 k.c., art. 65 § 2 w zw. z art.
353 § 1 k.c., art. 483 § 1 k.c., art. 484 § 1, art. 498 § 1 i 2 i art. 499 k.c. oraz art.
104 k.c., a w ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania podniósł
obrazę art. 382 w zw. z art. 391, art. 47914a
i art. 47914
§ 2 k.p.c., art. 382 w zw. z
art. 47914a
i art. 47914
§ 2 k.p.c. oraz art. 47914a
i art. 47914
§ 2 k.p.c. W oparciu o te
zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego uchylenie i
oddalenie powództwa w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Strona pozwana w skardze kasacyjnej nie kwestionowała istnienia
wierzytelności strony powodowej w zakresie, w którym została zasądzona na jej
rzecz przez Sąd Okręgowy. Zarzuty skargi kasacyjnej zmierzają do
zakwestionowania oceny Sądu Apelacyjnego, że nie zachodziła podstawa
do oddalenia powództwa z uwagi na potrącenie dokonane przez stronę pozwaną.
Ocena ta była podyktowana stwierdzeniem o niewykazaniu przez stronę pozwaną
właściwego umocowania osoby, która złożyła oświadczenie o potrąceniu oraz
niewykazania istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia,
5
z uwzględnieniem rygorów wynikających z zastosowania w sprawie przepisów
regulujących postępowanie w sprawach gospodarczych.
Bezsporne jest, że oświadczenie o potrąceniu w imieniu strony pozwanej
złożyła radca prawny D. W. w piśmie z dnia 21 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny
stwierdził, że strona pozwana nie tylko nie wykazała jej umocowania do dokonania
potrącenia ale nawet we właściwym czasie „nie podnosiła takiego twierdzenia” i z
tego względu jej oświadczenie „było nieważne, stosownie do art. 104 k.c.”
Stanowisko to zostało zasadnie zakwestionowane w skardze kasacyjnej.
Uwzględniając, że w sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu
upominawczym miał w niej zastosowanie art. 47914a
k.p.c. W sprzeciwie od nakazu
zapłaty strona pozwana powinna była zatem powołać zarzuty przeciwko żądaniu
pozwu oraz powołać odpowiednie fakty i dowody pod rygorem ich prekluzji.
Jednakże wbrew stwierdzeniom Sądu Apelacyjnego strona powodowa
w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 7 września 2009 r. stwierdziła wyraźnie nie
tylko, że dokonała potrącenia, ale podniosła również, że potrącenia dokonał jej
pełnomocnik D. W. i wnosiła aby dla wykazania dokonanego potrącenia,
niezależnie od odpisu oświadczenia o potrąceniu dołączonego do sprzeciwu,
przesłuchać w charakterze strony prezesa zarządu strony pozwanej P. B. W
sprzeciwie znalazło się nie budzące wątpliwości stwierdzenie, że ten dowód ma
być przeprowadzony „na okoliczność umocowania radcy prawnego D. W. do
reprezentowania spółki i złożenia w imieniu pozwanego oświadczenia o potrąceniu”.
Sąd Apelacyjny bezzasadnie stwierdził również, że udowodnienie umocowania
pełnomocnika wymagało „załączenia przynajmniej osobiście potwierdzonej kopii
takiego pełnomocnictwa”. Stanowisko to jest błędne, gdyż wykazanie udzielenia
pełnomocnictwa mogło nastąpić na ogólnych zasadach, przy wykorzystaniu ogólnie
dopuszczalnych środków dowodowych. Z przyczyn wyżej wskazanych
uzasadniony był zarzut naruszenia art. 382 k.p.c. w zw. z art. 47914a
i art. 47914
§ 2
k.p.c. oraz art. 104 k.p.c.
W skardze kasacyjnej zakwestionowano również zasadnie stanowisko Sądu
Apelacyjnego dotyczące bezskuteczności dokonanego potrącenia z uwagi na
niewykazanie istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia. Sąd Apelacyjny
uwzględnił, że strona pozwana twierdziła, iż przysługuje jej wierzytelność z tytułu kary
6
umownej na dwóch podstawach, tj. z uwagi na niezakupienie przez stronę powodową
uzgodnionej ilości zamrażarek oraz z powodu niewłaściwego przechowywania przez
stronę powodową zakupionych przez nią materiałów. Oceny istnienia tych podstaw do
dokonania potrącenia dokonał odrębnie w oparciu o odmienne kryteria. Pierwszą z nich
uznał za nieuzasadnioną w oparciu o wykładnię postanowień umowy. Dokonując tej
oceny stwierdził, że „jakość zapisów zawartych w umowie z dnia 29 stycznia 2002 r.
pozostawia wiele do życzenia” a związane z tym „ryzyko oraz konsekwencje mogą
obciążać wyłącznie stronę wywodzącą roszczenia a umowy zapisanej w tak niestaranny
sposób”, co miało dotyczyć strony pozwanej powołującej się na zastrzeżoną w umowie
karę umowną. Ta ocena nie jest uzasadniona i musi być uznana za błędną. Rolą Sądu
było stwierdzenie jakie ustalenia odnośnie kary umownej wprowadzono do umowy bez
względu na sposób jej zredagowania, przy uwzględnieniu reguł wykładni oświadczeń
woli składanych przez strony, określonych w art. 65 § 2 k.c. Wobec niejasnych
sformułowań zamieszczonych w umowie nie można było poprzestać wyłącznie na
ocenie jej postanowień, do czego ograniczył się Sąd Apelacyjny. Jednocześnie dokonał
on wadliwej wykładni zawartych w umowie zapisów. W umowie zastrzeżono karę
umowną w przypadku „niehonorowania umowy”. Sąd Apelacyjny bezzasadnie stwierdził,
że ten zapis w umowie odnosi się do „zaprzeczenia okoliczności obowiązywania umowy,
a więc z całkowitym niewykonywaniem wynikających z niej obowiązków” i nie może być
utożsamiany z pojęciem nienależytego wykonania umowy. Nie można przyjąć, że samo
użycie przez strony w umowie zwrotu „niehonorowanie umowy” wskazuje na zamiar
wyłączenia uprawienia do dochodzenia kary umownej w przypadku nienależytego
wykonania umowy.
Sąd Apelacyjny stwierdził również, ze w sprzeciwie od nakazu zapłaty strona
pozwana nie zgłosiła dowodów niezbędnych do wykazania wysokości szkody. Wskazuje
to, że Sąd Apelacyjny za przesłankę roszczenia a tytułu kary umownej uznał wykazanie
wysokości szkody, co w skardze kasacyjnej zostało zasadnie zakwestionowane
w ramach zarzutu naruszenia art. 484 § 1 k.c.
Sąd Apelacyjny bezpodstawnie uznał także, że strona pozwana nie
wykazała podstaw do naliczenia kary umownej z uwagi na nienależyte
przechowywanie części zamiennych zakupionych przez stronę pozwaną.
Stwierdzenie, że część dowodów powołanych dla wykazania wskazujących na to
7
okoliczności została zgłoszona z naruszeniem art. 47914
§ 2 k.p.c., bez określenia
jakie konkretnie dowody zostały uznane za sprekludowane, uzasadniało już zarzut
naruszenia tego przepisu. Nie budzi przy tym wątpliwości, że strona pozwana
w sprzeciwie od nakazu zapłaty zawnioskowała dowody z zeznań świadków
i dokumentacji zdjęciowej obrazującej sposób przechowywania części przez stronę
powodową. Sąd Apelacyjny bezzasadnie uznał te dowody za nieprzydatne do
wyjaśnienia tych okoliczności. Walor tych dowodów powinien był ocenić po ich
przeprowadzeniu. Zupełnie nieuzasadnione było zaś stwierdzenie, że za dowód
wykazujący aktualny stan części mógł być uznany wyłącznie dowód z ich oględzin,
a dla wykazania ich „jakości i gospodarczej przydatności” niezbędny byłby dowód
z opinii biegłego. Wybór dowodów, za pomocą których strona zamierza wykazać
istotne dla niej okoliczności należy do strony, a odmienne wyobrażenie sądu o ich
przydatności w tym zakresie nie uzasadnia ich pominięcia przy ustalaniu stanu
faktycznego sprawy.
Z przyczyn wyżej wskazanych skarga kasacyjna podlegała uwzględnieniu
i zaskarżony nią wyrok został uchylony na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.
db