Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 8/14
POSTANOWIENIE
Dnia 15 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie D. C., M. G., A. J. oraz S. A.
skazanych z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 15 maja 2014 r.,
kasacji, wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 lipca 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 22 czerwca 2012 r.
1) oddala wszystkie kasacje, z tym że kasacje M. G., A. J. oraz
S. A. jako oczywiście bezzasadne;
2) obciąża skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w częściach na nich przypadających.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca 2012 r., (sygn. akt …
67/10):
1) Oskarżony M. G. został skazany za czyny z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
2
29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej: u.p.n.) w zw. z art.
12 k.k. przy zast. art. 65 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3
u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., za które wymierzono mu
karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
2) Oskarżony A. J. został skazany za czyny z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §
1 k.k., z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.
282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k., z art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z
art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 56 ust. 1 i 3
u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k., za które
wymierzono mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i 360 stawek
dziennych grzywny.
3) Oskarżony S. A. został skazany za czyny z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 56
ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. przy zast. art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.,
za które wymierzono mu karę łączną 6 lat pozbawienia wolności.
4) Oskarżony D. C. został skazany za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art.
12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. , za który wymierzono mu
karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 360 stawek dziennych
grzywny.
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 lipca 2013 r., (sygn. akt … 5/13)
powyższe orzeczenie zostało zmienione m.in. w ten sposób, że w stosunku do
wszystkich oskarżonych za podstawę skazania za czyny zakwalifikowane przez
Sąd Okręgowy w G. z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n., sąd przyjął art. 56 ust. 3 tej ustawy
oraz:
1) w stosunku do oskarżonego M. G. obniżył orzeczoną za czyn z art. 56 ust. 3
u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. przy zast. art. 65 § 1 k.k. karę pozbawienia
wolności do 5 lat, uchylił rozstrzygnięcie dotyczące kary łącznej i w jej
miejsce wymierzył karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, a w pozostałym
zakresie utrzymał ten wyrok w mocy,
2) w stosunku do oskarżonego A. J. w zakresie czynów z art. 204 § 2 k.k., 282
k.k. oraz art. 59 ust. 1 u.p.n. uzupełnił podstawę prawną wymiaru grzywny o
przepis art. 33 § 1 i 3 k.k., a w stosunku do tych przestępstw oraz czynu z
art. 258 k.k. przyjął, iż przestępstwo popełniono w warunkach recydywy z
3
art. 64 § 1 k.k. , a w pozostałym zakresie utrzymał ten wyrok w mocy,
3) w stosunku do oskarżonego S. A. w opisie czynu z art. 258 § 2 k.k. przyjął
czas popełnienia przestępstwa „od września 2005 roku do czerwca 2007
roku” a w przypadku czynu z art. 56 ust. 3 u.p.n. – ustalił „iż przedmiotem
przestępstwa było co najmniej 6 kg środka odurzającego w postaci
haszyszu”,
4) w stosunku do oskarżonego D. C. przyjął, iż czynu
z art. 56 ust. 3 u.p.n. dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k.,
a w pozostałym zakresie utrzymał ten wyrok w mocy.
Od tego prawomocnego wyroku kasacje wnieśli obrońcy wszystkich
skazanych.
Obrońca skazanego M. G. zarzucił orzeczeniu:
1. rażące naruszenie prawa materialnego mające wpływ na treść wyroku, a to
art. 45 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie,
2. rażące naruszenie prawa materialnego mające wpływ na treść wyroku, a to
art.56 ust 1 i 3 u.p.n., przez jego zastosowanie.
Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
Obrońca skazanego M. G. zarzucił orzeczeniu rażące naruszenie prawa
procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to :
- art. 433 § 2 k.p.k. przez nieodniesienie się przez Sąd Apelacyjny do wszystkich
zarzutów apelacji,
- art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. oraz 457 § 3 k.p.k. przez rażące naruszenie zasady
swobodnej oceny dowodów, pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść
oskarżonego A. J. oraz niewskazanie w uzasadnieniu, czym kierował się Sąd
Apelacyjny wydając wyrok, co prowadzi, zdaniem skarżącego, do bezpodstawnego
przyjęcia tezy o winie A.J.,
- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia
polegającą na oparciu wyroku na ustaleniach nie odpowiadających prawdzie
materialnej, m.in. dlatego, że zdaniem skarżącego A. J. nie brał udziału w
międzynarodowej grupie przestępczej,
- art. 457 § 3 k.p.k. poprzez brak wyczerpującego i logicznego, z uwzględnieniem
4
wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, argumentowania w uzasadnieniu
wyroku,
- art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. wynikające z wydania wyroku opartego na podstawie,
zdaniem skarżącego, wybiórczo wyselekcjonowanych okolicznościach
przemawiających jedynie na niekorzyść A. J.
Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie wyroków sądów obu instancji i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Obrońca skazanego S. A. zarzucił orzeczeniu rażące naruszenie prawa
procesowego polegające na obrazie przepisów, a to:
- zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. oraz 437
§ 2 k.p.k. przez niewłaściwe ich zastosowanie, polegające, zdaniem skarżącego w
szczególności na pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść
oskarżonego i w konsekwencji jednostronną i dowolną ocenę zebranego w sprawie
materiału dowodowego oraz przez rażącą dysproporcję mającą miejsce podczas
weryfikowania przez Sąd dowodów przemawiających na korzyść i niekorzyść
oskarżonego,
- naruszenie art. 5 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. oraz 437 § 2 k.p.k.
przez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść
oskarżonego, - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. oraz 437 § 2 k.p.k. przez
dokonanie, zdaniem skarżącego oceny materiału dowodowego w sposób
sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia
życiowego,
- art. 457 § 3 k.p.k. i 458 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., przez sporządzenie,
zdaniem skarżącego, uzasadnienia nie odpowiadającego tym normom, co
doprowadziło do tego, że wyrok stał się niezrozumiały i niemożliwy do
merytorycznej weryfikacji,
- art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. przez
nierozpoznanie wszelkich wniosków i zarzutów apelacji.
Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego
orzeczenia w części dotyczącej oskarżonego S. A. i orzeczenia Sądu I instancji
oraz uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i
5
orzeczenia Sądu I instancji w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sadowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
Obrońca skazanego D. C. zarzucił orzeczeniu rażącą obrazę przepisów
procedury, w szczególności art. 518 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art 17
§ 1 pkt. 7 k.p.k., przez „odmówienie merytorycznego rozstrzygnięcia wnioskowi,
zgłoszonemu przez skazanego, w którym podniósł on wadliwość całego procesu
toczącego się przeciwko niemu z uwagi na ujawnienie się już na początku
negatywnej przesłanki procesowej w postaci zawisłości sprawy przed innym
Sądem”.
Wskazał, że zgodnie z pismem skazanego dołączonym do apelacji - w
sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w K. pod sygn. akt … 65/10, jest on
oskarżony o ten sam czyn oraz, że w sprawie tej postawiono mu zarzuty 9
miesięcy wcześniej niż w niniejszej sprawie tj. … 5/13. Oznacza to, że zachodzi
tożsamość podmiotowo-przedmiotowa, a dalej zawisłość sprawy przed innym
sądem. Wskazał też, że fakt toczącego się postępowania był znany Sądowi
Apelacyjnemu rozstrzygającemu w sprawie będącej kanwą kasacji (s. 39
uzasadnienia wyroku Sądu II instancji). Jednak decyzja Sądu Apelacyjnego o
przekazaniu prawomocnego wyroku w sprawie … 5/13 do Sądu Okręgowego w K.
(a nie o umorzeniu postępowania) została uznana przez skarżącego za naruszenie
art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy i
umorzenie postępowania lub uchylenia orzeczenia i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi.
Następnie do sądu wpłynęło jeszcze jedno pismo procesowe skazanego,
sporządzone przez innego obrońcę, w którym kwestie res iudicata oraz zawisłości
sprawy były omówione szerzej. Obrońca wskazał, że z uwagi na ujawnione
uchybienie wymienione w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. polegające na wydaniu
orzeczenia pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej
osoby zostało już prawomocnie zakończone, zaskarżony wyrok powinien zostać
uchylony, a sprawa przekazana Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego
rozpoznania. W piśmie tym omówione zostały inne sprawy, w jakich zdaniem
obrońcy zachodziła tożsamość czynu osądzonego w sprawie stanowiącej
6
przedmiot kasacji.
Obrońca wskazał w szczególności, że wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z
dnia 24 stycznia 2012 r. (sygn. akt … 927/08) D. C. został skazany za czyn z art.
56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k.. oraz za czyn z art. 57 ust. 2
u.p.n. i art. 64 § 1 k.k. popełniony w lecie 2006 roku, na karę łączną 2 lat i 3
miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 11 maja 2012
r., a więc przed wydaniem wyroku przez Sąd Okręgowy w G. w sprawie
stanowiącej przedmiot kasacji.
Argumentował ponadto, że obecnie toczy się jeszcze jedno postępowanie
przeciwko D. C. związane z braniem udziału w obrocie narkotykami przed Sądem
Okręgowym w K. (sygn. akt … 65/10), które obejmuje okres domniemanego
popełniania przez skazanego przestępstw w okresie od wiosny 2005 r. do 6
sierpnia 2006 r. Zdaniem obrońcy, zestawienie opisów czynów przyjętych we
wszystkich postępowaniach, zarówno w tych toku, jak i prawomocnie
zakończonych, nakazuje uznać, że de facto osądzeniu podlegał (i podlega) jeden i
ten sam czyn ciągły. Skutkować to winno niezależnie od treści podniesionych
zarzutów, uchyleniem zaskarżonego wyroku w zakresie przestępstwa przypisanego
skazanemu w wyroku Sąd Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca 2012 r., (sygn. akt
… 67/10), ze względu na zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w
postaci powagi rzeczy osądzonej (res iudicata - art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.).
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w odpowiedzi na kasacje wszystkich
skazanych wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych. Natomiast
Prokurator Prokuratury Generalnej na rozprawie przed Sądem Najwyższym
przyłączył się do stanowiska obrońców D. C. i wniósł o uchylenie orzeczenia Sądu
Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Wskazać należy także, że w aktach sprawy znajduje się pismo osobiste
skazanego (k. 11458 i n.) skierowane do Sądu Apelacyjnego przez rozprawą
apelacyjną, sygnalizujące potencjalną tożsamość przedmiotu obu spraw (o sygn.
akt … 65/10 oraz … 67/10). Załącznikami do tego pisma były także wybrane
protokoły przesłuchań podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym do sprawy
… 65/10 z wyjaśnieniami D. C., co do czynów związanych z obrotem narkotykami
w okresie 2005-2006 r.
7
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Z uwagi na uznanie kasacji M. G., A. J. oraz S. A. za oczywiście bezzasadne
i przedstawienie w tym zakresie ustnych motywów rozstrzygnięcia w trakcie
rozprawy przed Sądem Najwyższym, uzasadnienie pisemne ograniczono wyłącznie
do zarzutu podniesionego w kasacji D. C., który uznano za niezasadny.
Istota tego zarzutu sprowadza się do stwierdzenia, że Sąd Apelacyjny
powinien umorzyć postępowanie na zasadzie art. 17 § 1 pkt 7 in fine, skoro w tym
samym czasie toczyło się przed Sądem Okręgowym w K. postępowanie o sygn. akt
… 65/10, dotyczące tego samego czynu zarzuconego D. C.
Rację ma skarżący, że prima facie zakres wspomnianego wyżej postępowania
prowadzonego przed Sądem Okręgowym w K. obejmował także zachowania
przypisane skazanemu wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca 2012
r. (sygn. akt … 67/10), utrzymanym w mocy zaskarżonym kasacją wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 lipca 2013 r. Należy wszakże podkreślić, że ewentualne
naruszenie art. 17 § 1 pkt 7 in fine (w zakresie dotyczącym równoległego
prowadzenia dwóch postępowań) nie ma charakteru bezwzględnej przyczyny
odwoławczej, o czym przekonuje treść art. 439 § 1 k.p.k. Ten ostatni przepis nie
wymienia, bowiem wśród owych przyczyn naruszenia nakazu umorzenia
postępowania później wszczętego. Zasada ta ma, bowiem charakter funkcjonalny
służąc celom z zakresu ekonomii procesowej.
Samo naruszenie dyrektywy wynikającej z treści art. 17 § 1 pkt 7 in fine nie
stanowi więc samoistnie rażącego naruszenia prawa procesowego, zwłaszcza gdy
w konsekwencji nie doszło do naruszenia zakazu ponownego rozstrzygania sprawy
już prawomocnie osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 in principio). Należy przy tym mieć na
uwadze subsydiarny charakter instytucji skargi kasacyjnej. Przez pryzmat tej
subsydiarności oraz zasady ochrony prawomocnych rozstrzygnięć należy
interpretować podstawy skargi kasacyjnej, w szczególności przesłankę „rażącego”
charakteru naruszenia prawa procesowego. Jak wynika z realiów rozpoznawanej
sprawy, obecnie ochronę przed negatywnymi skutkami, jakie mogłyby wynikać dla
skazanego z faktu prowadzenia dwóch równoległych postępowań dotyczących tego
samego zarzutu, skutecznie gwarantuje zasada res iudicata wyrażona w art. 17 § 1
pkt 7 in principio. Po wydaniu przez Sąd Apelacyjny prawomocnego wyroku z dnia
8
22 czerwca 2012 r. w sprawie … 67/10, musiało nastąpić uwzględnienie tego faktu
w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w K. (sygn. akt … 65/10), na co zresztą
wskazywano w uzasadnieniu zaskarżonego kasacją wyroku.
W tej sytuacji nie można przyjąć, że domniemane naruszenie art. 17 § 1 pkt
7 in fine k.p.k. przez Sąd Apelacyjny miało tak rażący charakter, że obecnie
konieczne jest uchylenie wyroku tego Sądu z dnia 2 sierpnia 2013 r. i
poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca 2012 r.
Odmienną kwestią jest podniesiona przez obrońcę skazanego w piśmie z
dnia 7 października 2013 r. okoliczność naruszenia zasady res iudicata w związku z
wydaniem w dniu 24 stycznia 2012 r. przez Sąd Rejonowy w K. wyroku, który stał
się prawomocny zanim jeszcze zapadł wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 22
czerwca 2012 r. Istotnie, gdyby w wyroku tym rozstrzygnięto o czynie, który był
następnie przedmiotem postępowania w sprawie objętej kasacją, to owo ostatnie
postępowanie dotknięte byłoby wadą określoną w art. 429 ust. 1 pkt 8 k.p.k., którą
Sąd Najwyższy powinien uwzględnić z urzędu.
Porównanie jednak zakresu rozstrzygnięć podjętych w obu prawomocnych
wyrokach wniosku takiego jednak nie uzasadnia. W szczególności, D. C. wyrokiem
Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 stycznia 2012 r. (sygn. akt … 927/08) został
skazany za czyn z art. 56 ust 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k.
polegający na tym, że „w okresie od maja 2006 roku do czerwca 2006 roku w K., w
krótkich odstępach czasu działając w realizacji z góry powziętego zamiaru, wbrew
przepisom ustawy, wprowadził do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowej
w postaci 300 gram amfetaminy o łącznej wartości nie mniejszej niż 3.000 złotych
w ten sposób, że co najmniej 5 krotnie przekazał ją A. B., celem dalszej
odsprzedaży. Z kolei w wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca 2012 r.
przypisano mu czyn zakwalifikowany ostatecznie z art. 56 ust 3 u.p.n. w zw. z art.
12 k.k. i art. 64 § 1 k.k., a polegający na tym, że „w okresie od września 2005r. do
czerwca 2006r., w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej dopuścił się czynów opisanych (…) w części
wstępnej wyroku”;
W owej części wstępnej wyroku czyny te opisano w sposób następujący:
„1.w okresie od września 2005 roku do czerwca 2006 roku w G. i K., wbrew
9
przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach
czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających, w
ten sposób, że w trakcie co najmniej kilku transakcji narkotykowych nabył od
działających wspólnie i w porozumieniu D. B. i A. S. co najmniej 25 kilogramów
haszyszu o wartości nie mniejszej niż 112 500 złotych w celu ich dalszej
odsprzedaży innym osobom;
2. w okresie od listopada 2005 roku do czerwca 2006 roku w G. i K., wbrew
przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach
czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających, w
ten sposób, że w trakcie kilku lub kilkunastu transakcji narkotykowych poprzez inne
nieustalone do tej pory osoby nabył od działających wspólnie i w porozumieniu D.
B. i A. S. co najmniej 15 kilogramów haszyszu o wartości nie mniejszej niż 67 500
złotych i co najmniej 3 kilogramy marihuany o nieustalonej wartości w celu ich
dalszej odsprzedaży innym osobom, przy czym z popełnienia tego czynu uczynił
sobie stałe źródło dochodu;
3. w czerwcu 2006 roku w K., działając wbrew przepisom ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził do
obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych, w ten sposób, że w trakcie
dwóch transakcji narkotykowych poprzez innego nieustalonego do tej pory
mężczyznę, odsprzedał działającym wspólnie i w porozumieniu D. B. i A. S. łącznie
5 kilogramów amfetaminy o wartości 27.500 złotych w celu ich dalszej odsprzedaży
innym osobom”.
Treść opisów czynów przypisanych skazanemu w obu cytowanych wyrokach
prowadzi do wniosku, że obejmują one różne zachowania, tyle tylko, że podjęte w
tym samym okresie czasu, podobne do siebie i kwalifikowane z tego samego
przepisu (typu czynu zabronionego). Fakt ten nie wyklucza jeszcze ewentualnego
zarzutu naruszenia powagi rzeczy osądzonej. Różne zachowania mogą bowiem
stanowić, „ten sam czyn” w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., jeżeli zachodziłyby
normatywne przesłanki uznania ich za jeden czyn w znaczeniu prawa karnego. Na
10
gruncie obowiązującego Kodeksu karnego taką normatywną jedność czynu
przewiduje w szczególności art. 12, stwierdzając, że wielość zachowań podjętych
przez sprawcę w krótkich odstępach czasu w wykonaniu „z góry powziętego
zamiaru” stanowi jeden czyn zabroniony, chyba, że naruszają one dobra osobiste a
nie zachodzi tożsamość pokrzywdzonego.
Przyjęcie, że różne zachowania, przypisane sprawcy w różnych
prawomocnych wyrokach skazujących, stanowią ten sam czyn ciągły, wymagałoby
wszakże ustalenia, że wszystkie te zachowania objęte były tym samym, z góry
powziętym zamiarem. Należy przy tym podkreślić, że owego zamiaru nie można
utożsamiać z jakąś bliżej nieokreśloną generalną akceptacją możliwości
popełnienia w przyszłości czynów zabronionych, czy też wykorzystywania tej
samej, powtarzającej się sposobności popełniania takich czynów. „Z góry powzięty
zamiar” w rozumieniu art. 12 k.k. musi być interpretowany w świetle art. 9 § 1 k.k.,
co oznacza, że sprawca musi sobie uświadamiać w sposób konkretny owe przyszłe
zachowania, które mają stanowić czyn ciągły, przynajmniej w tych ich elementach,
które mają znaczenia dla przyjęcia realizacji znamion danego typu czynu
zabronionego.
Analiza prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 czerwca
2012 r. nie daje podstaw do przyjęcia, że ustalony w tym wyroku z góry powzięty
zamiar sprawcy obejmuje choćby częściowo zachowania przypisane mu w wyroku
Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 stycznia 2012 r. Treść tego zamiaru wyraźnie
odniesiono wyłącznie do konkretnych zachowań ujętych w opisie czynu, który
przypisano w wyroku D. C., nie wskazując w żaden sposób (nawet dorozumiany),
że mogłyby być tym zamiarem objęte jeszcze jakieś inne zachowania. Do
identycznego wniosku prowadzi także analiza treści wyroku Sądu Rejonowego w K.
Przyjęcie w tej sytuacji, że mimo wszystko sprawca działał z góry powziętym
zamiarem obejmującym zachowania wskazane w obu wyrokach, wymagałoby w
istocie podważenia ustaleń faktycznych dokonanych w prawomocnych wyrokach
skazujących, do czego Sąd Najwyższy nie jest uprawniony, zwłaszcza, że w kasacji
nie sformułowano zarzutu rażącego naruszenia prawa procesowego w zakresie
odnoszącym się do sposobu dokonania tych ustaleń.
11
Mając, więc na względzie fakt, że przyjęte w prawomocnych wyrokach
ustalenia faktyczne, co do czynów przypisanych skazanemu nie dają podstaw do
uznania, że czyny te stanowią ten sam czyn ciągły w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 7 in
principio k.p.k., brak jest podstaw do przyjęcia naruszenia powagi rzeczy osądzonej
a tym samym wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art.
439 § 1 pkt 8 k.p.k.
W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji.