V KK 316/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-06-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 316/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy T. S.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 lipca 2013 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 22 października 2012
r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżycielkę posiłkową A. K.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się być bezzasadna
w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażącą obrazę prawa materialnego, poprzez błędną
wykładnię art. 207 k.k. i przyjęcie, że czyn oskarżonego nie wypełnia znamion tego
przestępstwa, przy jednoczesnym uznaniu, że niektóre zachowania oskarżonego
mogą realizować ustawowe znamiona czynów zabronionych określonych w innych
przepisach, tj. art. 189, 190, 191, 212, 216 i art. 217 k.k., gdzie zachodzi zbieg
pomijalny z zastosowaniem zasady konsumpcji, co sprawia, że ogół zachowań
oskarżonego składa się na przestępstwo z art. 207 k.k.
Podnosząc powyższe zarzuty pełnomocnik wniósł uchylenie zaskarżonego
2
wyroku Sądu Okręgowego oraz wyroku Sądu Rejonowego i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację obrońca oskarżonego wniósł o oddalenie
kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Autor kasacji zdaje się nie do końca poprawnie postrzegać rolę
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja. W szczególności
przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia służącym kontroli
poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo niedopuszczalne jest
podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w postępowaniu przed sądem
I instancji. Kasacja w przedmiotowej sprawie odnosi się wyłącznie do postępowania
Sądu I instancji, w szczególności zaś zmierza do ponownego zakwestionowania
prawidłowości dokonanych przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w
wyniku kontroli odwoławczej przez Sąd Okręgowy – ustaleń faktycznych.
Ponadto podniesiony w kasacji zarzut naruszenia prawa materialnego jest
zarzutem nierzetelnym. Wskazywany w zarzucie fragment uzasadnienia Sądu I
instancji (s. 56), w którym mowa o tym, że poszczególne fragmenty zachowania
oskarżonego mogą wypełniać znamiona różnych występków, tj. art. 189, 190, 191,
212, 216 i art. 217 k.k., nie odnoszą się bowiem do zachowania T. S., a są jedynie
poczynionymi in abstracto rozważaniami na temat znamion przedmiotowych czynu
z art. 207 k.k. Zarzut omawiany z oczywistych względów nie mógł być więc
podstawą uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy T. S.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 lipca 2013 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 22 października 2012
r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżycielkę posiłkową A. K.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się być bezzasadna
w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażącą obrazę prawa materialnego, poprzez błędną
wykładnię art. 207 k.k. i przyjęcie, że czyn oskarżonego nie wypełnia znamion tego
przestępstwa, przy jednoczesnym uznaniu, że niektóre zachowania oskarżonego
mogą realizować ustawowe znamiona czynów zabronionych określonych w innych
przepisach, tj. art. 189, 190, 191, 212, 216 i art. 217 k.k., gdzie zachodzi zbieg
pomijalny z zastosowaniem zasady konsumpcji, co sprawia, że ogół zachowań
oskarżonego składa się na przestępstwo z art. 207 k.k.
Podnosząc powyższe zarzuty pełnomocnik wniósł uchylenie zaskarżonego
2
wyroku Sądu Okręgowego oraz wyroku Sądu Rejonowego i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację obrońca oskarżonego wniósł o oddalenie
kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Autor kasacji zdaje się nie do końca poprawnie postrzegać rolę
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja. W szczególności
przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia służącym kontroli
poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo niedopuszczalne jest
podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w postępowaniu przed sądem
I instancji. Kasacja w przedmiotowej sprawie odnosi się wyłącznie do postępowania
Sądu I instancji, w szczególności zaś zmierza do ponownego zakwestionowania
prawidłowości dokonanych przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w
wyniku kontroli odwoławczej przez Sąd Okręgowy – ustaleń faktycznych.
Ponadto podniesiony w kasacji zarzut naruszenia prawa materialnego jest
zarzutem nierzetelnym. Wskazywany w zarzucie fragment uzasadnienia Sądu I
instancji (s. 56), w którym mowa o tym, że poszczególne fragmenty zachowania
oskarżonego mogą wypełniać znamiona różnych występków, tj. art. 189, 190, 191,
212, 216 i art. 217 k.k., nie odnoszą się bowiem do zachowania T. S., a są jedynie
poczynionymi in abstracto rozważaniami na temat znamion przedmiotowych czynu
z art. 207 k.k. Zarzut omawiany z oczywistych względów nie mógł być więc
podstawą uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.