Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 75/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy S. B.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 12 września 2013 roku,
zmieniającego w części wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 5 grudnia 2012 r., ,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego S. B.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, która miała istotny wpływ na
treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a to:
a) art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii
poprzez:
- jego nieuzasadnione zastosowanie w odniesieniu do skazanego S. B., w
sytuacji, gdy nazwane czynności sprawcze przypisywane mu aktem
oskarżenia, następnie wyrokiem Sądu I Instancji zaaprobowanym w tym
zakresie przez Sąd Odwoławczy, stanowią ciąg przedsiębranych czynów od
2
polecenia wynajęcia pomieszczenia począwszy, kończąc na decydowaniu o
rozpoczęciu zbiorów, bez wskazywania konkretnych działań mieszczących się
w znamionach „wytwarzania", a tym samym zarzucalność popełnionego przez
S. B. czynu mieści się w granicach wyłącznie przestępstwa stypizowanego w
art. 63 ust. 1, 2 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co skutkuje
przeprowadzeniem przez Sądy obu instancji nieuzasadnionej wykładni
rozszerzającej wskazanego przepisu;
- błędne uznanie, że skazany zrealizował znamiona wynikające z tego przepisu,
podczas gdy wszystkie czynności, które zostały mu zarzucone mieszczą się w
granicach „uprawy", albowiem nie zostały zrealizowane łącznie wszystkie
działania sprawcze, które pozwalają na odtworzenie znamienia „wytwarzania”,
w tym zbiór, ekstrakcja, oczyszczanie, pozyskanie soli;
b) art. 11 § 2 k.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że zachowania skazanego
enumeratywnie wymienione w akcie oskarżenia, a to polecenie wynajęcia
pomieszczenia, dostarczanie roślin, doglądanie uprawy, decyzje o
rozpoczęciu zbiorów, zlecenie czynności zmierzających do przetworzenia,
wyczerpują znamiona dwóch przestępstw pozostających ze sobą w zbiegu
kumulatywnym, podczas gdy taka konstrukcja oskarżenia, zaaprobowana
przez Sądy obu Instancji daje podstawy do przyjęcia, że skazany popełnił
wyłączenie czyn określony w art. 63 ust 1, 2, i 3 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii;
2. rażące naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść
zaskarżonego rozstrzygnięcia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez
przekraczające granice swobodnej oceny dowodów, nieoparte o względy
logicznego rozumowania, bezkrytyczne przyjęcie że zarówno biegły, jak i Sąd,
nie dysponowali wystarczającymi danymi pozwalającymi miarodajnie
zanalizować znamię wynikające z ust. 2 art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii, tj. „znacznej ilości środków odurzających", co wprost zostało
przyznane w treści uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego, wbrew normom
wynikającym z art. 410 k.p.k., i wobec takiego ustalenia- zarzucenie skazanemu
popełnienie tego przestępstwa w jego kwalifikowanej postaci, tymczasem analiza
zużycia energii elektrycznej w krytycznym miejscu i czasie nie wytrzymuje
3
rygorów wynikających z zasad rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości
na korzyść oskarżonych, albowiem Sądy Obu Instancji przyjęły wartość zużycia
energii na poziomie 694 KWh, która to energia – przy takim wskaźniku zużycia
nie pozwoliłaby, nawet zakładając realizację znamion „wytworzenia”, na
wytworzenie co najmniej 3 kg środka odurzającego.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie orzeczenia Sądu
odwoławczego oraz Sądu I instancji części oraz przekazanie sprawy temu Sądowi
do ponownego rozpoznania .
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja.
W szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie
w niewielkim zakresie odnosi się do wad postępowania odwoławczego, przede
wszystkim zaś zmierza do ponownego zakwestionowania prawidłowości
dokonanych przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w wyniku
kontroli odwoławczej przez Sąd Okręgowy – ustaleń faktycznych. Także zarzuty
naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną kwalifikację prawną niektórych
przypisanych skazanemu czynów, odnoszą się do postępowania Sądu I instancji,
gdyż to ten Sąd takiej kwalifikacji dokonywał. Zadaniem Sądu odwoławczego nie
było ponowne kwalifikowanie przypisanych skazanemu czynów, lecz kontrola
poprawności postępowania Sądu I instancji, jednakże kasacja nie zawiera zarzutów
nieprawidłowej kontroli odwoławczej. Zważyć należy, że postępowanie kasacyjne
nie może stanowić powtórzenia postępowania odwoławczego i nie jest swego
rodzaju „trzecią instancją”, która służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności
postępowania Sądu I instancji.
Z tego względu nie mogły być skuteczne zarzuty dotyczące naruszenia
prawa materialnego, ujęte w pkt 1 kasacji; odnoszą się do one do poprawności
4
postępowania Sądu Okręgowego i były już przedmiotem kontroli instancyjnej.
Zarzut w pkt 1a kasacji stanowi dość wierne powtórzenie zarzutu apelacji, do
którego Sąd Apelacyjny poprawnie ustosunkował się na s. 18 i n. uzasadnienia
wyroku. Zawarta tam argumentacja nie budzi wątpliwości z punktu widzenia
poprawności merytorycznej. Rozważania, które poczynił tam Sąd Apelacyjny
odnoszą się także do kwestii uznania „uprawy” i „wytwarzania” za dwa odrębne
czyny, a zatem do istoty zarzutu w pkt 1b kasacji. Sąd Najwyższy zarzuty to uznaje
za bezzasadne stopniu oczywistym i w pełni podziela stanowisko Sądu
Apelacyjnego, oraz argumentację, która legła u jego podstaw.
Także zarzut naruszenia prawa procesowego z pkt 2 kasacji nie mógł być
skutecznym zarzutem kasacyjnym – kwestię niedokonania analizy zużycia energii
elektrycznej w celu określenia rozmiarów hodowli konopi podniesiono w apelacji i
Sąd Apelacyjny kwestię tę rozważył rzetelnie i przekonująco ( s. 13 uzasadnienia
wyroku SA), krytycznie oceniając analizę dokonaną przez Sąd Okręgowy,
dochodząc jednocześnie do trafnego wniosku, że analiza tego rodzaju w
konkretnych okolicznościach przedmiotowej sprawy nie może być miarodajna dla
ustalenia rozmiarów hodowli, a zatem jest bezużyteczna dla postępowania.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.