I CSK 654/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-03-2015
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 654/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie z powództwa R. R. reprezentanta grupy złożonej z: R. B. i innych,
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.
o ustalenie odpowiedzialności w postępowaniu grupowym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od postanowienia Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 czerwca 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
2
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Powód R. R. działający jako reprezentant grupy we wniesionej skardze
kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 czerwca 2013 r. wniosek o jej
przyjęcie do rozpoznania oparł na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2
k.p.c. Szczegółowa analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne oraz aby istniała potrzeba wykładni przepisów prawa
budzących poważne wątpliwości. To w jakim znaczeniu użyto określenia
„roszczenie” w art. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w
postępowaniu grupowym (Dz. U. 2010, Nr 7 poz., 44) wynika z nazwy treści i celu
ustawy i nie wymaga zajęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy. Natomiast ustalenie
kategorii faktów jakie powód powinien wskazać w pozwie, aby dochodzone
roszczenie w postępowaniu grupowym było oparte na tej samej lub takiej samej
podstawie faktycznej nie jest możliwe w sposób z góry ustalony i abstrakcyjny.
Oceny tego czy roszczenie dochodzone w postępowaniu grupowym jest oparte na
tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej może bowiem, analizując określony
stan faktyczny, dokonać sąd w konkretnej sprawie w postępowaniu, o którym
mowa w art. 10 wspomnianej ustawy. O dopuszczalności rozpoznania sprawy w
postępowaniu grupowym decydują ściśle określone w ustawie przesłanki, pośród
których brak celowości rozpoznawania sprawy w postępowaniu grupowym.
Celowość rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym może więc być brana
pod uwagę tylko w procesie wykładni przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r.,
co wynika z ogólnie przyjmowanych w judykaturze i doktrynie zasad wykładni
przepisów prawa. Także wobec tego i w tej sprawie nie jest potrzebne zajęcia
3
stanowiska przez Sąd Najwyższy. Wskazać należy, że nie zachodzi również
nieważność postępowania, którą Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach
zaskarżenia - z urzędu (art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego, biorąc pod uwagę charakter sprawy
i sytuację majątkową powodów, Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 102, art.
108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie z powództwa R. R. reprezentanta grupy złożonej z: R. B. i innych,
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.
o ustalenie odpowiedzialności w postępowaniu grupowym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od postanowienia Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 czerwca 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
2
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Powód R. R. działający jako reprezentant grupy we wniesionej skardze
kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 czerwca 2013 r. wniosek o jej
przyjęcie do rozpoznania oparł na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2
k.p.c. Szczegółowa analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne oraz aby istniała potrzeba wykładni przepisów prawa
budzących poważne wątpliwości. To w jakim znaczeniu użyto określenia
„roszczenie” w art. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w
postępowaniu grupowym (Dz. U. 2010, Nr 7 poz., 44) wynika z nazwy treści i celu
ustawy i nie wymaga zajęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy. Natomiast ustalenie
kategorii faktów jakie powód powinien wskazać w pozwie, aby dochodzone
roszczenie w postępowaniu grupowym było oparte na tej samej lub takiej samej
podstawie faktycznej nie jest możliwe w sposób z góry ustalony i abstrakcyjny.
Oceny tego czy roszczenie dochodzone w postępowaniu grupowym jest oparte na
tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej może bowiem, analizując określony
stan faktyczny, dokonać sąd w konkretnej sprawie w postępowaniu, o którym
mowa w art. 10 wspomnianej ustawy. O dopuszczalności rozpoznania sprawy w
postępowaniu grupowym decydują ściśle określone w ustawie przesłanki, pośród
których brak celowości rozpoznawania sprawy w postępowaniu grupowym.
Celowość rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym może więc być brana
pod uwagę tylko w procesie wykładni przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r.,
co wynika z ogólnie przyjmowanych w judykaturze i doktrynie zasad wykładni
przepisów prawa. Także wobec tego i w tej sprawie nie jest potrzebne zajęcia
3
stanowiska przez Sąd Najwyższy. Wskazać należy, że nie zachodzi również
nieważność postępowania, którą Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach
zaskarżenia - z urzędu (art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego, biorąc pod uwagę charakter sprawy
i sytuację majątkową powodów, Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 102, art.
108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.