Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 586/13
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski
w sprawie z powództwa A. P. S.A. w K.
przeciwko "K. P. M. Sp. z o.o." sp. komandytowej w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 czerwca 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lipca 2013 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; zasądza
od powoda na rzecz pozwanego 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł
kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona.
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków ograniczających dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia,
ma ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu
Najwyższego w rozwój prawa.
Choć skarżący powołał się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), to nie występuje ta przesłanka przyjęcia jej do
rozpoznania.
O oczywistej zasadności skargi kasacyjnej możemy mówić wtedy,
gdy z jej treści, bez potrzeby głębszej analizy oraz szczegółowych rozważań
wynika, że przytoczone podstawy kasacyjne uzasadniają jej uwzględnienie
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 r., III CSK
216/07, nie publ.). Innymi słowy przesłanka ta występuje, gdy sprawie dopuszczono
się takiego naruszenia prawa, które jest widoczne „na pierwszy rzut oka" i nie
nasuwa wątpliwości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września
2007 r., III CSK 219/07, niepubl.). Podniesiony przez skarżącego problem dotyczy
tego, czy zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg przedawnienia.
Problem wymogów, jakie powinno spełniać zawezwanie do próby ugodowej
aby mogło stanowić zdarzenie przerywające bieg terminu przedawnienia
(art. 123 § 1 pkt 1 k.c.), w tym, w kontekście stopnia sprecyzowania roszczenia,
był przedmiotem analizy Sądu Najwyższego m.in. w wyroku z dnia 10 sierpnia
2006 r., sygn. akt V CSK 238/06 (niepubl.) oraz wyroku z dnia 25 listopada 2009 r.,
3
sygn. akt II CSK 259/09 (niepubl.). W judykatach tych wyrażono zasadne
zapatrywanie, że zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu
przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., ale jedynie co do wierzytelności
w zawezwaniu tym precyzyjnie określonej zarówno co do przedmiotu, jak i jej
wysokości. Takiemu podejściu, jak argumentuje się, nie sprzeciwia się wynikający
z art. 185 § 1 k.p.c. obowiązek zwięzłego oznaczenia sprawy. W zawezwaniu do
próby ugodowej, zgodnie z art. 185 § 1 k.p.c., należy wprawdzie zwięźle oznaczyć
sprawę, to jednak wymóg ten należy przede wszystkim wiązać z obowiązkiem
przedstawienia argumentacji uzasadniającej żądanie oraz przytaczania dowodów
na jego poparcie.
Nie budzi też wątpliwości, że przerwanie biegu przedawnienia na
podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. przez wniesienie pozwu, następuje w granicach
żądania pozwu.
Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że wskazana we wniosku jako uczestnik
postępowania K. P. M. Spółka z o.o. w W. jest inną od pozwanej spółki
komandytowej osobą prawną, jest wspólnikiem pozwanej spółki - jej
komplementariuszem. Tym samym określenie tylko komplementariusza a nie
właściwej strony nie mogło wywrzeć skutków prawnych. Zawezwanie do próby
ugodowej musi odpowiadać podmiotowo i przedmiotowo żądaniu zgłoszonemu
w pozwie. W tym zakresie nie mają znaczenia wyjaśnienia skarżącego, że „pewne
zamieszenia spowodowała identyczność adresów powoda i jej komplementariusza".
Instytucja tzw. „przedsądu" jest etapem postępowania poprzedzającym
merytoryczne rozpoznanie skargi przez Sąd Najwyższy. Z tego też względu
art. 3989
§ 2 k.p.c. nakłada na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze
kasacyjnej odrębnego elementu, tj. wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania
wraz uzasadnieniem. Skarżący nie uzasadnił w sposób należyty wystąpienia
w sprawie przesłanki skutkującej przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania
w postaci „oczywistej zasadności", albowiem niewystarczające jest w tym zakresie
odwołanie się do uzasadnienia zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej
(por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r.,
IV CZ 109/02, niepubl.).
4
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego na rzecz pozwanego, który wniósł
odpowiedź na skargę kasacyjną, orzeczono na podstawie art. 98 i art. 99 w zw.
z art. 108 i art. 39821
k.p.c.