Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 195/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 lipca 2014 r.,
sprawy R. P.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 6 marca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 21 marca 2011 r.,
postanowił:
1. w zakresie zarzutu w pkt 1 kasacji - oddalić kasację jako
oczywiście bezzasadną,
2. w pozostałym zakresie - pozostawić kasację bez
rozpoznania,
3. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
R. P.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia
w postaci obrazy art. 433 §1 i 2 k.p.k. w zw. ż art. 7 k.p.k. poprzez wadliwe
2
przeprowadzenie kontroli odwoławczej, tj. zaakceptowanie przez Sąd Okręgowy
dowolnej oceny dowodów, której dokonał sąd I instancji, a także dokonanie przez
sąd II instancji dowolnej oceny dowodów w zakresie wyjaśnień oskarżonego
złożonych na rozprawie apelacyjnej. W przedmiotowej sprawie doszło do
przeniknięcia błędów sądu I instancji do wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 6
marca 2014 r.;
2. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego mając na
uwadze treść jego wyjaśnień złożonych na rozprawie apelacyjnej.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
zmienionego nim wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania tego ostatniemu
Sądowi.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzut zawarty w pkt 1 kasacji dotyczy w istocie dwóch odrębnych kwestii, odniesienie
się do których wymaga zgoła odmiennego podejścia. Pierwszą podniesioną w tym zarzucie
kwestią jest naruszenie art. 433 § 1 i 2 k.p.k. poprzez wadliwe przeprowadzenie przez Sąd
Okręgowy kontroli odwoławczej w zakresie podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przez
Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. Druga podniesiona w tym zarzucie kwestia dotyczy naruszenia art. 7
k.p.k. przez Sąd Okręgowy poprzez niezgodną z art. 7 k.p.k. ocenę wyjaśnień skazanego
złożonych na rozprawie odwoławczej w dniu 6 marca 2014 r.
Jeśli chodzi o pierwszą kwestię, tj. poprawność kontroli odwoławczej w zakresie
naruszenia art. 7 k.p.k., trzeba zwrócić uwagę, że Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę ponownie
w postępowaniu odwoławczym w pełni podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w wyroku z dnia
18 listopada 2011 r. i odesłał do tam zawartych rozważań. Zabieg ten należy uznać za
dopuszczalny, szczególnie ze względu na okoliczność, że nowe wyjaśnienia skazanego,
złożone na rozprawie odwoławczej 6 marca 2014 r. zostały uznane przez Sąd Okręgowy za
niewiarygodne i nie wniosły do sprawy nowych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu
przypisanych mu czynów, a zatem uprzednio dokonana ocena dowodów z zeznań świadków w
pełni zachowała swoją aktualność.
Co kluczowe, poprawność kontroli instancyjnej dokonanej w postępowaniu pod sygn. II
Ka …/11 przez Sąd Okręgowy w zakresie przestrzegania przez Sąd Rejonowy reguł oceny
3
dowodów z art. 7 k.p.k., była przedmiotem kontroli kasacyjnej w sprawie pod sygn. IV KK 66/12,
a zarzuty w tym względzie Sąd Najwyższy uznał za oczywiście bezzasadne. W ocenie Sąd
Najwyższego zbędnym byłoby powielanie rozważań dotyczących poprawności kontroli
odwoławczej Sadu Okręgowego w zakresie oceny dowodów. Sąd Najwyższy w całości
podtrzymuje więc stanowisko i argumenty wskazane w postanowieniu z dnia 24 maja 2012 r.
Jeśli zaś chodzi o drugą kwestię podniesioną w zarzucie pkt 1 kasacji, tj. dowolność
oceny wiarygodności wyjaśnień złożonych przez skazanego w ponownym postępowaniu
odwoławczym, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy
obszernie i przekonująco przeanalizował treść tych wyjaśnień w kontekście innych dowodów,
posługując się poprawnie dyrektywami z art. 7 k.p.k., w szczególności zasadami doświadczenia
życiowego. Wyniki tych rozważań przedstawiono na s. 14-16 uzasadnienia zaskarżonego
wyroku, a zawarte tam wywody nie budzą zastrzeżeń Sądu Najwyższego.
Podsumowując, zarzuty zawarte w pkt 1 kasacji okazały się oczywiście bezzasadne i nie
mogły doprowadzić do uwzględnienia kasacji. Jeśli zaś chodzi o zarzut podniesiony w pkt 2
kasacji, tj. dotyczący niewspółmierności kary, jest on, zgodnie z art. 523 § 1 k.p.k.,
niedopuszczalny. W orzecznictwie SN utrwalił się pogląd, że: „Zakazu wnoszenia kasacji
"wyłącznie z powodu niewspółmierności kary" nie należy rozumieć ani jako całkowitej
niemożności zaskarżenia orzeczenia co do kary, skoro użyto tu wyraźnie słowa "wyłącznie", ani -
a contrario - że dopuszczalne jest powoływanie się w kasacji na niewspółmierność kary, jeżeli
tylko zarzutowi temu towarzyszy zarzut inny, odnoszący się do obrazy prawa materialnego lub
procesowego, choćby nietrafny. Wspomniany zakaz oznacza natomiast, że można
kwestionować w kasacji karę wymierzoną prawomocnym wyrokiem, ale tylko wówczas, gdy w
zasadny sposób podnosi się zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego bądź
procesowego, które to uchybienia mogły spowodować wymierzenie kary rażąco
niewspółmiernej” (wyrok SN z dnia 31 maja 2001 r., IV KKN 67/01). Wobec faktu, że zarzut w
pkt 2 kasacji nie połączono z tego rodzaju zarzutem naruszenia prawa, kasację w tym zakresie
należało pozostawić bez rozpoznania.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
4