Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 156/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r.
sprawy P. K.
skazanego za popełnienie przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 8 listopada 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 lipca 2013 r.
postanowił
1.oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2.obciążyć skazanego P. K. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 15 lipca 2013 r.:
1. uznał P.K. za winnego tego, że w listopadzie 2006 r. i pod koniec 2006
r. - dokładnych dat nie ustalono, w T., działając w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, w krótkim odstępie czasu w podobny sposób
obiecując P. M. sprowadzenie z Francji samochodu Peugeot 406 i R. K.
sprowadzenie z Francji samochodu marki Mercedes, pobrał od P. M.
zaliczkę w kwocie 8 500 zł, a od R. K. 10 400 zł i nie podjął
jakichkolwiek działań zmierzających do sprowadzenia obiecywanych
samochodów - tym samym, doprowadził wyżej wymienionych do
pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem tj.,
2
ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzył
mu karę roku pozbawienia wolności;
2. uznał P. K. za winnego tego, że w październiku 2010 r. - dokładnych
dat nie ustalono w T., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
w krótkim odstępie czasu, w podobny sposób, obiecując A. D.
sprowadzenie dla niego z Francji części do samochodu ciężarowego
Iveco oraz samochodu ciężarowego Iveco, zaś W. D. sprowadzenie dla
niego z Francji samochodu ciężarowego Iveco pobrał od A. D. zaliczkę
w kwocie 6 000 zł, zaś od W. D. zaliczkę w kwocie 4 000 zł i nie podjął
jakichkolwiek działań zmierzających do sprowadzenia tychże części
oraz pojazdów tym samym doprowadził w/w pokrzywdzonych do
niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem, przy czym działał w
warunkach art. 64 § 1 k.k. opisanych w wyroku, tj. ciągu przestępstw z
art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1
k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności;
3. na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył
wymierzone oskarżonemu w punktach 1 i 2 kary pozbawienia wolności i
wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;
4. na podstawie art.46 § l k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia
wyrządzonych szkód.
Wyrok ten w całości, co do winy i kary, zaskarżył obrońca oskarżonego
zarzucając m.in. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 poprzez
niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się
przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w sytuacji, gdy z treści sentencji wyroku Sąd I
instancji wynika, iż sąd nie przypisał oskarżonemu ani znamienia wprowadzenia w
błąd pokrzywdzonych, ani wyzyskania błędu tych osób, ani też wyzyskania
niezdolności tych osób do należytego pojmowania przedsiębranego działania, które
to znamiona stanowią niezbędny element przestępstwa oszustwa. Nadto obrońca
podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazę przepisów
postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. Podnosząc
powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę orzeczenia sądu I
3
instancji i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie
przyjęcie, iż oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego, o którym mowa w art.
12 k.k. i wymierzenie oskarżonemu jednej kary z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy w P., po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego,
wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając
apelację za oczywiście bezzasadną.
Od powyższego wyroku Sądu odwoławczego, kasację na korzyść skazanego
P. K. wniósł jego obrońca z wyboru. Zarzucił on mającą wpływ na treść wyroku
rażącą obrazę art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. polegającą na nienależytej
kontroli odwoławczej i utrzymaniu w mocy wyroku I instancji, wydanego z rażącym
naruszeniem art. 286 §1 k.k. polegającym na niewłaściwym zastosowaniu art. 286
§ 1 kk poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 286 § 1 kk
w sytuacji, gdy w treści sentencji wyroku Sąd I instancji nie przypisał oskarżonemu
ani znamienia wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych, ani wyzyskania błędu tych
osób, ani wyzyskania niezdolności tych osób do należytego pojmowania
przedsiębranego działania, które to znamiona stanowią niezbędny element
przestępstwa oszustwa, o którym mowa w art. 286 § 1 k.k., które to naruszenie
miało niewątpliwie wpływ na treść wyroku, gdyż doprowadziło do przypisania
oskarżonemu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w sytuacji, gdy przypisane mu
jednocześnie w treści wyroku zachowanie nie podpada pod normę zrębowo
wysłowioną w art. 286 § 1 k.k. Powołując się na powyższe, obrońca wniósł o
uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania ewentualnie o uniewinnienie P. K. od zarzucanego mu
czynu.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja wniesiona przez obrońcę skazanego P. K. jest oczywiście
bezzasadna, z uwagi jednak na złożony przez obrońcę wniosek o sporządzenie
4
uzasadnienia postanowienia, Sąd Najwyższy zgodnie z treścią art. 535 § 3 k.p.k.
ustosunkuje się do zarzutu podniesionego w kasacji.
Przede wszystkim zauważyć należy, że zarzut kasacji był już wcześniej
podniesiony jako jeden z zarzutów apelacji i Sąd Okręgowy odniósł się do niego
szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 7-12) i Sąd Najwyższy w
pełni zgadza się z tym stanowiskiem.
Analizując opis czynów przypisanych skazanemu P. K. nie można zgodzić
się z zarzutem autora kasacji, iż Sąd I instancji nie przypisał mu ani znamienia
wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych, ani wyzyskania błędu tych osób ani też
wyzyskania niezdolności tych osób do należytego pojmowania przedsiębranego
działania. Wprawdzie w opisie tych czynów faktycznie nie powtórzono żadnego z
ustawowych określeń znamion przestępstwa oszustwa, jednak opis ten w pełni
zawiera te znamiona.
Przypomnieć należy, za Sądem odwoławczym, że z treści art. 413 § 2 pkt 1
k.p.k. nie wynika, ażeby w opisie czynu należało używać słów ustawy,
określających poszczególne znamiona przestępstwa. Chodzi natomiast o to, aby
ten opis odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego
przestępstwa. Przy opisie czynu należy posłużyć się takimi sformułowaniami, które
w sposób nie budzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion
przypisanego sprawcy czynu zabronionego. Sąd I instancji przyjął, iż P. K. dopuścił
się zarzucanych przestępstwach w ten sposób, że obiecując sprowadzenie
samochodu (bądź części), nie podjął jakichkolwiek działań zmierzających do
sprowadzenia tychże samochodów (czy też części), a więc użył sformułowań, które
są niczym innym, jak właśnie opisem znamienia wprowadzenia w błąd. Nie
podjęcie żadnych czynności zmierzających do realizacji obiecanego świadczenia to
wprowadzenie kontrahenta w błąd, tym bardziej, że obietnica spełnienia
świadczenia została złożona po to, ażeby uzyskać zaliczkę.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia, obciążając skazanego kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.
5