WZ 11/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-09-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 11/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Buliński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Jan Bogdan Rychlicki
Protokolant : Ewa Śliwa
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Jarosława
Ciepłowskiego, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 23
września 2014 r. zażalenia adw. K. P. - pełnomocnika wnioskodawcy J. O. - na
postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 kwietnia 2014 r. (…
40/13) w przedmiocie unieważnienia orzeczenia
p o s t a n o w i ł:
1. utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy,
2. kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb
Państwa,
3. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 16 maja 1982 r.- Prawo
o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 6 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za
czynności adwokackie (Dz.U. 2003 r., Nr 97, poz. 887) zasądzić od
Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. Kancelaria Adwokacka w W.
kwotę 147,60 zł (słownie: sto czterdzieści siedem złotych
sześćdziesiąt groszy), w tym podatek VAT - tytułem nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu J. O.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2014 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w W. nie
uwzględnił wniosku ppor. rez. J. O. o uznanie za nieważne postanowienia Sądu W.
Okręgu Wojskowego w W. z dnia 5 września 1984 r., sygn. akt. … 263/83, i innych
orzeczeń zapadłych w tej sprawie.
Od powyższego postanowienia zażalenie złożył pełnomocnik wnioskodawcy,
zarzucając orzeczeniu na podst. art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach
faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i wnosząc o zmianę
zaskarżonego postanowienia poprzez uznanie orzeczenia Sądu W. Okręgu
Wojskowego w W. z dnia 5 września 1984 r., sygn. akt. … 263/83, i innych
orzeczeń zapadłych w tej sprawie za nieważne, ewentualnie o uchylenie go i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń
wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego
bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), warunkiem uznania
zapadłego orzeczenia za nieważne jest stwierdzenie, iż czyn, w związku z którym
toczyło się postępowanie karne, stanowił przejaw działalności na rzecz
niepodległego bytu Państwa Polskiego lub został popełniony w celu uniknięcia w
stosunku do siebie bądź innej osoby represji za taką działalność albo też samo
orzeczenie wydano z powodu takiej działalności.
Należy przyznać rację Wojskowemu Sądowi Okręgowemu, iż materiał
zgromadzony w postępowaniu dowodowym – zarówno w aktach sprawy, toczącej
się przed Sądem W. Okręgu Wojskowego, o sygnaturze … 263/83, a zakończonej
postanowieniem z dnia 5 września 1984 r. o umorzeniu postępowania karnego, na
podstawie art. 4 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy o amnestii z dnia 21 lipca 1984 r.
(Dz.U. nr 36, poz. 192), jak i w treści składanych przez wnioskodawcę pism – nie
dostarcza informacji wystarczających do uznania, że czyn, za który wnioskodawca
został pociągnięty do odpowiedzialności karnej, miał jakikolwiek związek z
działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Fakt, iż
wnioskodawca zasilał szeregi NSZZ „Solidarność” nie stanowi dostatecznej
3
podstawy do uznania każdej z podejmowanych przez niego aktywności za przejaw
dążeń „niepodległościowych”, podobnie nie może przesądzać o represyjnym
charakterze każdego toczącego się przeciwko niemu postępowania karnego. Ze
zgromadzonych dowodów, w tym z wyjaśnień podejrzanego przyznającego się do
popełnienia zarzucanego mu czynu, wynika jednoznacznie, że po ukończeniu
Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności w Z. w 1975 r. wyniósł on do domu
dokumenty niejawne (tajne i poufne) i przechowywał je do 1 marca 1983 r., nikomu
ich nie okazywał ani też sam z nich nie korzystał. Samo zaś umorzenie
postępowania karnego na podstawie amnestii z 21 lipca 1981 r., za czyn do którego
popełnienia wnioskodawca się przyznał i niezastosowanie w tej sprawie środka
zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, przeczy, by to
orzeczenie było formą represji za działalność wnioskodawcy w NSZZ „Solidarność”.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Buliński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Jan Bogdan Rychlicki
Protokolant : Ewa Śliwa
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Jarosława
Ciepłowskiego, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 23
września 2014 r. zażalenia adw. K. P. - pełnomocnika wnioskodawcy J. O. - na
postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 kwietnia 2014 r. (…
40/13) w przedmiocie unieważnienia orzeczenia
p o s t a n o w i ł:
1. utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy,
2. kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb
Państwa,
3. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 16 maja 1982 r.- Prawo
o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 6 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za
czynności adwokackie (Dz.U. 2003 r., Nr 97, poz. 887) zasądzić od
Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. Kancelaria Adwokacka w W.
kwotę 147,60 zł (słownie: sto czterdzieści siedem złotych
sześćdziesiąt groszy), w tym podatek VAT - tytułem nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu J. O.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2014 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w W. nie
uwzględnił wniosku ppor. rez. J. O. o uznanie za nieważne postanowienia Sądu W.
Okręgu Wojskowego w W. z dnia 5 września 1984 r., sygn. akt. … 263/83, i innych
orzeczeń zapadłych w tej sprawie.
Od powyższego postanowienia zażalenie złożył pełnomocnik wnioskodawcy,
zarzucając orzeczeniu na podst. art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach
faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i wnosząc o zmianę
zaskarżonego postanowienia poprzez uznanie orzeczenia Sądu W. Okręgu
Wojskowego w W. z dnia 5 września 1984 r., sygn. akt. … 263/83, i innych
orzeczeń zapadłych w tej sprawie za nieważne, ewentualnie o uchylenie go i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń
wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego
bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), warunkiem uznania
zapadłego orzeczenia za nieważne jest stwierdzenie, iż czyn, w związku z którym
toczyło się postępowanie karne, stanowił przejaw działalności na rzecz
niepodległego bytu Państwa Polskiego lub został popełniony w celu uniknięcia w
stosunku do siebie bądź innej osoby represji za taką działalność albo też samo
orzeczenie wydano z powodu takiej działalności.
Należy przyznać rację Wojskowemu Sądowi Okręgowemu, iż materiał
zgromadzony w postępowaniu dowodowym – zarówno w aktach sprawy, toczącej
się przed Sądem W. Okręgu Wojskowego, o sygnaturze … 263/83, a zakończonej
postanowieniem z dnia 5 września 1984 r. o umorzeniu postępowania karnego, na
podstawie art. 4 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy o amnestii z dnia 21 lipca 1984 r.
(Dz.U. nr 36, poz. 192), jak i w treści składanych przez wnioskodawcę pism – nie
dostarcza informacji wystarczających do uznania, że czyn, za który wnioskodawca
został pociągnięty do odpowiedzialności karnej, miał jakikolwiek związek z
działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Fakt, iż
wnioskodawca zasilał szeregi NSZZ „Solidarność” nie stanowi dostatecznej
3
podstawy do uznania każdej z podejmowanych przez niego aktywności za przejaw
dążeń „niepodległościowych”, podobnie nie może przesądzać o represyjnym
charakterze każdego toczącego się przeciwko niemu postępowania karnego. Ze
zgromadzonych dowodów, w tym z wyjaśnień podejrzanego przyznającego się do
popełnienia zarzucanego mu czynu, wynika jednoznacznie, że po ukończeniu
Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności w Z. w 1975 r. wyniósł on do domu
dokumenty niejawne (tajne i poufne) i przechowywał je do 1 marca 1983 r., nikomu
ich nie okazywał ani też sam z nich nie korzystał. Samo zaś umorzenie
postępowania karnego na podstawie amnestii z 21 lipca 1981 r., za czyn do którego
popełnienia wnioskodawca się przyznał i niezastosowanie w tej sprawie środka
zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, przeczy, by to
orzeczenie było formą represji za działalność wnioskodawcy w NSZZ „Solidarność”.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.