Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: WZ 19/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Buliński (przewodniczący)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca)
bez udziału stron, na posiedzeniu w dniu 23 września 2014 r., w sprawie zażalenia
ppłk. rez. M. L. z dnia 18 sierpnia 2014 r. na zarządzenie Prezesa Wojskowego
Sądu Okręgowego w P. z dnia 25 lipca 2014 r., odmawiające przyjęcia zażalenia z
dnia 21 lipca 2014 r. na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia
11 czerwca 2014 r.
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2014 r. prokurator Wojskowej Prokuratury
Okręgowej w P. odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie poświadczenia nieprawdy
w dniu 13 czerwca 2013 r., przez sędziego Wojskowego Sądu Okręgowego w P. -
przewodniczącego posiedzenia tego Sądu
w sprawie o sygn. akt: … 11/13 (… 37/12) - rozpoznającego zażalenie ppłk. rez. M.
L., na zarządzenie Wojskowego Prokuratora Okręgowego
w P. o odmowie przyjęcia zażalenia z dnia 5 lutego 2013 r., że w treści protokołu
2
tego posiedzenia poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie
prawne, tj. o czyn określony w art. 271 § 1 k.k., z uwagi na to, iż czynu nie
popełniono.
Na to postanowienie ppłk rez. M. L. złożył zażalenie, zarzucając „brak
prawdziwych ustaleń faktycznych w sprawie” i w związku z tym wniósł
o uchylenie zaskarżonego postanowienia (…).
Zarządzeniem z dnia 12 maja 2014 r. Prezes Wojskowego Sądu
Okręgowego w P. wyznaczył termin posiedzenia w przedmiocie rozpoznania
powyższego zażalenia na dzień 5 czerwca 2014 r.
W toku posiedzenia w dniu 5 czerwca 2014., przed Wojskowym Sądem
Okręgowym w P., ppłk rez. M. L. złożył wniosek o wyłączenie od orzekania w
niniejszej sprawie wyznaczonego sędziego ppłk. W. W., jak również wszystkich
sędziów Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z uwagi na zaistnienie okoliczności
wywołujących uzasadnione wątpliwości co do ich bezstronności.
Wojskowy Sąd Okręgowy w P., postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r. na
wniosek ppłk. rez. M. L. wyłączył sędziego ppłk. W. W. od orzekania w sprawie o
sygn. akt: … 12/14, oraz pozostawił bez rozpoznania wniosek o wyłączenie od
orzekania w tej sprawie innych sędziów Wojskowego Sądu Okręgowego w P.
Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2014 r. Wojskowy Sąd Okręgowy
w P., w wyżej wymienionym orzeczeniu, sprostował oczywistą omyłkę pisarską,
poprzez wyeliminowanie z jego wersu 8. stwierdzenia „sędziego WSO
w P.” Wojskowy Sąd Okręgowy w P. zawarł w treści swojego orzeczenia pouczenie,
że na to postanowienie zażalenie nie przysługuje.
W dniu 24 lipca 2014 r. do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. wpłynęło
zażalenie ppłk. rez. M. L. na powyższe postanowienie,
w którym skarżący wniósł o dokonanie weryfikacji tego orzeczenia przez Sąd
Najwyższy Izbę Wojskową, ze względu na to, iż jego zdaniem postanowienie, które
wydał Wojskowy Sąd Okręgowy w P. w dniu 11 czerwca 2014 r. zapadło
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i w związku z tym przysługuje od niego
zażalenie.
Zarządzeniem z dnia 25 lipca 2014 r. Prezes Wojskowego Sądu
Okręgowego w P., na podstawie art. 429 § 1 k.p.k., odmówił przyjęcia tego środka
3
odwoławczego. Zażalenie na to zarządzenie wniósł ppłk. rez. M. L. Nie zgadzając
się z tą decyzją procesową wniósł o jej uchylenie.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne.
Podjęta przez Prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w P. zaskarżona
decyzja procesowa jest trafna z następujących powodów. Stosownie do treści art.
105 § 1 k.p.k. sprostowania m.in. oczywistej omyłki pisarskiej można dokonać w
każdym czasie. Sprostowania omyłki może dokonać też sąd odwoławczy w toku
swego postępowania (art. 105 § 2 k.p.k.). Na tę decyzję zażalenie jednak nie służy.
Zgodnie z treścią art. 105 § 4 k.p.k., zażalenie przysługuje bowiem na
postanowienie lub zarządzenie o sprostowaniu omyłki, wydane przez organ
pierwszej instancji. W związku z tym, na postanowienie wydane przez sąd
odwoławczy w kwestii sprostowania omyłki we własnym orzeczeniu środek
odwoławczy, w postaci zażalenia, nie przysługuje. Zasadnie bowiem w literaturze
podnosi się, że w art. 105 § 4 k.p.k. chodzi o wydanie decyzji w pierwszej instancji,
czyli rozstrzygnięcia zapadłego w sądzie pierwszej instancji (zob.: T. Grzegorczyk:
Kodeks postępowania karnego, komentarz, Warszawa 2014, s. 427; S. Steinborn
(w:) J. Grajewski, L. K. Paprzycki, S. Steinborn: Komentarz aktualizowany do art.
105 Kodeksu postępowania karnego, teza 11., LEX/el. 2014; P. Hofmański, E.
Sadzik, K. Zgryzek, uwagi do art. 105 k.p.k., teza 7., Kodeks postępowania karnego.
Komentarz do 1-296. Tom I, Legalis 2014).
W przedmiotowej sprawie bezsprzecznie należy uznać, że Wojskowy Sąd
Okręgowy w P. procedował jako sąd odwoławczy, rozpoznając zażalenie na
postanowienie prokuratora Wojskowej Prokuratury Okręgowej w P.
o odmowie wszczęcia śledztwa. Stosownie do treści art. 426 § 1 k.p.k., od orzeczeń
sądu odwoławczego nie przysługuje środek odwoławczy, chyba że ustawa stanowi
inaczej. Zawarte w Kodeksie postępowania karnego wyjątki od tej reguły nie
przewidują możliwości zaskarżenia również postanowienia sądu odwoławczego
wydanego w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej.
Skoro więc Wojskowy Sąd Okręgowy w P., dokonując sprostowania omyłki w
swoim orzeczeniu, działał jako sąd odwoławczy, to wniesienie zażalenia na to
4
sprostowanie nie było dopuszczalne (zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 29 grudnia 2010 r., WZ 58/10, OSNKW 2011, z. 2, poz. 11).
Z tych powodów postanowiono jak na wstępie.