III CNP 13/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 13/14
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Z. B.
przeciwko M. B.
o zachowek,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 października 2014 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 kwietnia 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił zaskarżony
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 28 grudnia 2012 r. w sprawie o zachowek w
ten sposób, że powództwo oddalił.
Od wyroku Sądu Okręgowego powód złożył skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego wyroku niezgodnego
z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród tzw.
konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
Skarga niespełniająca tego wymagania dotknięta jest tzw. brakiem istotnym,
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega
odrzuceniu a limine. W skardze powoda nie wskazano przepisu, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga podlega odrzuceniu.
Należy zaznaczyć, że wskazanie takiego przepisu jest samodzielnym, odrębnym od
innych elementem konstrukcyjnym (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.), nie może być więc
łączony z innymi elementami ani zastępowany przez nie.
Tylko na marginesie należy wskazać, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego
przyjmuje się jednolicie, iż niezgodność z prawem w rozumieniu art. 4241
k.p.c.
w związku z art. 4171
§ 2 k.c. ma charakter kwalifikowany i zachodzi tylko wtedy,
gdy przy wydaniu orzeczenia dopuszczono się rażąco błędnej wykładni prawa
lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa w zakresie regulacji istotnych i nie
uzasadniających odmiennych ocen. W szczególności uznaje się, że nie stanowi
takiego uchybienia opowiedzenie się przez orzekający sąd za jedną z możliwych
interpretacji przepisów prawa, przeciwny bowiem pogląd zagrażałby takim
wartościom, jak stabilność obrotu prawnego, swoboda sądu w ocenie materiału
dowodowego i stosowaniu prawa (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca
3
2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz. 35 i z dnia 13 grudnia 2007 r., I BP
36/07, OSNP 2009, nr 3-4, poz. 36 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
22 czerwca 2007 r., III CNP 37/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 94).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Z. B.
przeciwko M. B.
o zachowek,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 października 2014 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 kwietnia 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił zaskarżony
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 28 grudnia 2012 r. w sprawie o zachowek w
ten sposób, że powództwo oddalił.
Od wyroku Sądu Okręgowego powód złożył skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego wyroku niezgodnego
z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród tzw.
konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
Skarga niespełniająca tego wymagania dotknięta jest tzw. brakiem istotnym,
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega
odrzuceniu a limine. W skardze powoda nie wskazano przepisu, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga podlega odrzuceniu.
Należy zaznaczyć, że wskazanie takiego przepisu jest samodzielnym, odrębnym od
innych elementem konstrukcyjnym (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.), nie może być więc
łączony z innymi elementami ani zastępowany przez nie.
Tylko na marginesie należy wskazać, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego
przyjmuje się jednolicie, iż niezgodność z prawem w rozumieniu art. 4241
k.p.c.
w związku z art. 4171
§ 2 k.c. ma charakter kwalifikowany i zachodzi tylko wtedy,
gdy przy wydaniu orzeczenia dopuszczono się rażąco błędnej wykładni prawa
lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa w zakresie regulacji istotnych i nie
uzasadniających odmiennych ocen. W szczególności uznaje się, że nie stanowi
takiego uchybienia opowiedzenie się przez orzekający sąd za jedną z możliwych
interpretacji przepisów prawa, przeciwny bowiem pogląd zagrażałby takim
wartościom, jak stabilność obrotu prawnego, swoboda sądu w ocenie materiału
dowodowego i stosowaniu prawa (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca
3
2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz. 35 i z dnia 13 grudnia 2007 r., I BP
36/07, OSNP 2009, nr 3-4, poz. 36 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
22 czerwca 2007 r., III CNP 37/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 94).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).