III CSK 312/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 312/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. K.
przeciwko W. K.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 stycznia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 marca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3 600 zł (trzy
tysiące sześćset zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 marca 2014 r. Sąd Apelacyjny w sprawie
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli oddalił apelację powódki od wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 września 2013 r..
Od wyroku Sądu drugiej instancji powódka wniosła skargę kasacyjną,
wskazując na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego i na
„konieczność jednoznacznej interpretacji zasad służących ustaleniu kryteriów
definiowania pojęcia rażącej niewdzięczności w rozumieniu art. 898 § 1 k.c.”,
a także na „potrzebę jednoznacznego określenia znaczenia i funkcji procesowej
przesłuchania informacyjnego w trybie art. 212 k.p.c”. Ponadto skarżąca podniosła,
że skarga jest oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pojęcie „rażąca niewdzięczność” było wielokrotnie objaśnione
w orzecznictwie, w którym podkreśla się, że o istnieniu podstaw do odwołania
darowizny z powodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym wypadku
konkretne okoliczności, rozważane na tle zwyczajów panujących w określonym
środowisku społecznym (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
– zasada prawna – z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 32/66, OSNC 1968, nr 12, poz.
199, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2004 r., II CK 39/04, nie
publ., z dnia 4 lutego 2005 r., I CK 571/04, nie publ. i z dnia 15 lutego 2012 r.,
I CSK 278/11, nie publ., a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 lutego 2012 r., I CSK 284/11, OSP 2013, nr 1, poz. 3). Jurysdykcyjny akt
subsumpcji należy do sądu meriti. Do tego sądu należy także kwalifikowanie
określonego stanu faktycznego jako „rażącej niewdzięczności”; nie jest możliwa
unifikacja tego pojęcia ani stworzenia jego uniwersalnej syntezy (por. np. wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1998 r., II CKN 218/98, nie publ. i z dnia
22 marca 2001 r., V CKN 1599/00, „Prokuratura i Prawo” 2002, nr 5, wkładka,
s. 40).
Do sądu meriti należy także ocena dowodów oraz rekonstrukcja stanu
faktycznego. Z tych względów kontrola kasacyjna w tym zakresie jest wyłączona
albo w istotny sposób ograniczona. Trudno zatem przyjąć istnienie zagadnienia
3
prawnego uzasadniającego przyjęcie skargi, a teza o oczywistej zasadności skargi
nie została wykazana.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 3989
§ 2 k.p.c.),
o kosztach postępowania orzekając na podstawie art. 98 § 1 w związku z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. K.
przeciwko W. K.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 stycznia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 marca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3 600 zł (trzy
tysiące sześćset zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 marca 2014 r. Sąd Apelacyjny w sprawie
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli oddalił apelację powódki od wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 września 2013 r..
Od wyroku Sądu drugiej instancji powódka wniosła skargę kasacyjną,
wskazując na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego i na
„konieczność jednoznacznej interpretacji zasad służących ustaleniu kryteriów
definiowania pojęcia rażącej niewdzięczności w rozumieniu art. 898 § 1 k.c.”,
a także na „potrzebę jednoznacznego określenia znaczenia i funkcji procesowej
przesłuchania informacyjnego w trybie art. 212 k.p.c”. Ponadto skarżąca podniosła,
że skarga jest oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pojęcie „rażąca niewdzięczność” było wielokrotnie objaśnione
w orzecznictwie, w którym podkreśla się, że o istnieniu podstaw do odwołania
darowizny z powodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym wypadku
konkretne okoliczności, rozważane na tle zwyczajów panujących w określonym
środowisku społecznym (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
– zasada prawna – z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 32/66, OSNC 1968, nr 12, poz.
199, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2004 r., II CK 39/04, nie
publ., z dnia 4 lutego 2005 r., I CK 571/04, nie publ. i z dnia 15 lutego 2012 r.,
I CSK 278/11, nie publ., a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 lutego 2012 r., I CSK 284/11, OSP 2013, nr 1, poz. 3). Jurysdykcyjny akt
subsumpcji należy do sądu meriti. Do tego sądu należy także kwalifikowanie
określonego stanu faktycznego jako „rażącej niewdzięczności”; nie jest możliwa
unifikacja tego pojęcia ani stworzenia jego uniwersalnej syntezy (por. np. wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1998 r., II CKN 218/98, nie publ. i z dnia
22 marca 2001 r., V CKN 1599/00, „Prokuratura i Prawo” 2002, nr 5, wkładka,
s. 40).
Do sądu meriti należy także ocena dowodów oraz rekonstrukcja stanu
faktycznego. Z tych względów kontrola kasacyjna w tym zakresie jest wyłączona
albo w istotny sposób ograniczona. Trudno zatem przyjąć istnienie zagadnienia
3
prawnego uzasadniającego przyjęcie skargi, a teza o oczywistej zasadności skargi
nie została wykazana.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 3989
§ 2 k.p.c.),
o kosztach postępowania orzekając na podstawie art. 98 § 1 w związku z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.