II UZ 60/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 60/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z wniosku T. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 maja 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 maja 2014 r. odrzucił apelację od
wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 20 grudnia 2012 r. W uzasadnieniu wskazał,
że zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy dokonał zmiany decyzji organu
rentowego z dnia 25 czerwca 2009 r. poprzez ustalenie wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury na poziomie 104,56%. Sąd zaakceptował wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony przez biegłą sądową.
Wnioskodawca zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości, żądając jego zmiany
poprzez podwyższenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jego emerytury do
wysokości realnej, wynikającej z przeprowadzonych dowodów, wyższej niż ustalony
przez Sąd wskaźnik 104,56%. Sąd Apelacyjny stwierdził, że z konstrukcji
2
zaskarżonego wyroku wynikało, że odwołanie od decyzji organu rentowego zostało
uwzględnione w całości. W konsekwencji, iż w zaskarżonym wyroku brak było
rozstrzygnięcia o oddaleniu odwołania w jakiejkolwiek części. Zaznaczył
jednocześnie, że wnioskodawca nie złożył wniosku o uzupełnienie tego wyroku. W
takiej sytuacji, zdaniem Sąd Apelacyjny, nie było możliwości zaskarżenia przez
wnioskodawcę rozstrzygnięcia Sądu I instancji odnośnie żądania podwyższenia
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jego emerytury stosowanie do wniosku
apelacji. Tym samym, na podstawie art. 373 w zw. z art. 370 k.p.c. odrzucił
apelację w całości jako wniesioną od nieistniejącego orzeczenia.
Zażalenie na niniejsze postanowienie złożył wnioskodawca zaskarżając je w
całości. Zarzucono naruszenie art. 370 k.p.c. poprzez uznanie, że apelacja była
niedopuszczalna, ponieważ Sąd I instancji w całości miał uwzględnić odwołanie
skarżącego od decyzji organu rentowego, a w takiej sytuacji brak było substratu
zaskarżenia. Zdaniem skarżącego prawidłowa ocena sprawy i wniesionej apelacji
prowadzi do wniosku, iż Sąd I instancji nie uwzględnił w całości odwołania
wnioskodawcy od decyzji organu rentowego skoro ustalił wskaźnik wysokości
podstawy wymiaru emerytury na poziomie 104,56%, gdy skarżący domagał się aby
ten wskaźnik został ustalony na poziomie co najmniej 120%, przy uwzględnieniu
pominiętych przez biegłą dowodów z zeznań świadków, przesłuchania stron i opinii
innego biegłego. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu celem rozpoznania apelacji oraz o
zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Na wstępie należy wskazać, że w zażaleniu na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 14 maja 2014 r. pełnomocnik
wnioskodawcy zarzucił naruszenie tylko art. 370 k.p.c., co już nie pozwala na
uwzględnienie podniesionego zarzutu.
Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, że w wyroku z dnia 20
grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję podwyższając wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego w stosunku do wskaźnika
3
ustalonego przez organ rentowy. W sentencji tego wyroku brak było rozstrzygnięcia
w przedmiocie oddalenia odwołania w pozostałej części.
Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, w sytuacji gdy
strona wniosła środek odwoławczy dotyczący przedmiotu nieobjętego
rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, to środek ten podlega odrzuceniu jako
niedopuszczalny z powodu braku substratu zaskarżenia (por. postanowienia SN z
dnia: 25 lutego 1997 r., II CKN 15/97, OSNC 1997 nr 6-7, poz. 89; 11 września
2002 r., V CKN 1165/00, LEX nr 57221; 19 lipca 2006 r., I CZ 35/06, LEX nr
584195; 10 listopada 2009 r., II PZ 19/09, LEX nr 574537; 4 lutego 2011 r., I UZ
174/10, LEX nr 1391158, 21 września 2011 r., II PK 34/11, LEX nr 1103014).
Odnosząc to stanowisko do niniejszej sprawy Sąd Najwyższy uznał, że brak
w sentencji zaskarżonego apelacją wyroku rozstrzygnięcia co do oddalenia
odwołania od decyzji organu rentowego w części dotyczącej ustalenia wskaźnika
wysokości podstawy wymiaru emerytury przewyższającego 104,56%, na poziomie
co najmniej 120%, co czyni wyrok w tym zakresie nieistniejącym i uniemożliwia
skutecznego jego zaskarżenie w tej części. Wnioskodawca powinien zatem wnieść
o uzupełnienie wyroku Sądu Okręgowego w części dotyczącej oddalenia odwołania
od decyzji organu rentowego, czego nie zrobił.
W związku z powyższym zaskarżone postanowienie należało uznać za
prawidłowe, a zażalenie na to postanowienie, jako bezpodstawne oddalić.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z wniosku T. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 maja 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 maja 2014 r. odrzucił apelację od
wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 20 grudnia 2012 r. W uzasadnieniu wskazał,
że zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy dokonał zmiany decyzji organu
rentowego z dnia 25 czerwca 2009 r. poprzez ustalenie wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury na poziomie 104,56%. Sąd zaakceptował wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony przez biegłą sądową.
Wnioskodawca zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości, żądając jego zmiany
poprzez podwyższenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jego emerytury do
wysokości realnej, wynikającej z przeprowadzonych dowodów, wyższej niż ustalony
przez Sąd wskaźnik 104,56%. Sąd Apelacyjny stwierdził, że z konstrukcji
2
zaskarżonego wyroku wynikało, że odwołanie od decyzji organu rentowego zostało
uwzględnione w całości. W konsekwencji, iż w zaskarżonym wyroku brak było
rozstrzygnięcia o oddaleniu odwołania w jakiejkolwiek części. Zaznaczył
jednocześnie, że wnioskodawca nie złożył wniosku o uzupełnienie tego wyroku. W
takiej sytuacji, zdaniem Sąd Apelacyjny, nie było możliwości zaskarżenia przez
wnioskodawcę rozstrzygnięcia Sądu I instancji odnośnie żądania podwyższenia
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jego emerytury stosowanie do wniosku
apelacji. Tym samym, na podstawie art. 373 w zw. z art. 370 k.p.c. odrzucił
apelację w całości jako wniesioną od nieistniejącego orzeczenia.
Zażalenie na niniejsze postanowienie złożył wnioskodawca zaskarżając je w
całości. Zarzucono naruszenie art. 370 k.p.c. poprzez uznanie, że apelacja była
niedopuszczalna, ponieważ Sąd I instancji w całości miał uwzględnić odwołanie
skarżącego od decyzji organu rentowego, a w takiej sytuacji brak było substratu
zaskarżenia. Zdaniem skarżącego prawidłowa ocena sprawy i wniesionej apelacji
prowadzi do wniosku, iż Sąd I instancji nie uwzględnił w całości odwołania
wnioskodawcy od decyzji organu rentowego skoro ustalił wskaźnik wysokości
podstawy wymiaru emerytury na poziomie 104,56%, gdy skarżący domagał się aby
ten wskaźnik został ustalony na poziomie co najmniej 120%, przy uwzględnieniu
pominiętych przez biegłą dowodów z zeznań świadków, przesłuchania stron i opinii
innego biegłego. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu celem rozpoznania apelacji oraz o
zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Na wstępie należy wskazać, że w zażaleniu na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 14 maja 2014 r. pełnomocnik
wnioskodawcy zarzucił naruszenie tylko art. 370 k.p.c., co już nie pozwala na
uwzględnienie podniesionego zarzutu.
Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, że w wyroku z dnia 20
grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję podwyższając wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego w stosunku do wskaźnika
3
ustalonego przez organ rentowy. W sentencji tego wyroku brak było rozstrzygnięcia
w przedmiocie oddalenia odwołania w pozostałej części.
Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, w sytuacji gdy
strona wniosła środek odwoławczy dotyczący przedmiotu nieobjętego
rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, to środek ten podlega odrzuceniu jako
niedopuszczalny z powodu braku substratu zaskarżenia (por. postanowienia SN z
dnia: 25 lutego 1997 r., II CKN 15/97, OSNC 1997 nr 6-7, poz. 89; 11 września
2002 r., V CKN 1165/00, LEX nr 57221; 19 lipca 2006 r., I CZ 35/06, LEX nr
584195; 10 listopada 2009 r., II PZ 19/09, LEX nr 574537; 4 lutego 2011 r., I UZ
174/10, LEX nr 1391158, 21 września 2011 r., II PK 34/11, LEX nr 1103014).
Odnosząc to stanowisko do niniejszej sprawy Sąd Najwyższy uznał, że brak
w sentencji zaskarżonego apelacją wyroku rozstrzygnięcia co do oddalenia
odwołania od decyzji organu rentowego w części dotyczącej ustalenia wskaźnika
wysokości podstawy wymiaru emerytury przewyższającego 104,56%, na poziomie
co najmniej 120%, co czyni wyrok w tym zakresie nieistniejącym i uniemożliwia
skutecznego jego zaskarżenie w tej części. Wnioskodawca powinien zatem wnieść
o uzupełnienie wyroku Sądu Okręgowego w części dotyczącej oddalenia odwołania
od decyzji organu rentowego, czego nie zrobił.
W związku z powyższym zaskarżone postanowienie należało uznać za
prawidłowe, a zażalenie na to postanowienie, jako bezpodstawne oddalić.