Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 122/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B. Spółki z o.o. w likwidacji w W.
przeciwko M. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 stycznia 2015 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 czerwca 2013 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego na rzecz powódki
kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 11 czerwca 2013 r. odrzucił apelację
pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w W. z 20 lutego 2012 r. oddalającego
powództwo o zapłatę w całości z uwagi na przedawnienie dochodzonego
roszczenia i rozstrzygającego o kosztach procesu zgodnie z wnioskiem pozwanego.
U podstaw tego rozstrzygnięcia legła ocena, że pozwany nie ma interesu w
zaskarżeniu orzeczenia, które uwzględnia jego żądanie; w takiej sytuacji nie można
mówić o pokrzywdzeniu zaskarżonym wyrokiem, co musi skutkować odrzuceniem
apelacji (art. 373 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany wniósł o jego uchylenie.
Zarzucił Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 373 k.p.c. wskutek wadliwego
uznania, że dla oceny interesu pozwanego w zaskarżeniu wyroku nie ma znaczenia
przyczyna oddalenia powództwa, nieodpowiadającą rzeczywistemu stanowi
prawnemu. W ocenie skarżącego, powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na
nieważność umowy stanowiącej podstawę dochodzonego roszczenia.
W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący nie kwestionował samej dopuszczalności odrzucenia apelacji
z powołaniem się na braku interesu prawnego w zaskarżenia wyroku, lecz ocenę,
że przesłanka ta po jego stronie nie wystąpiła. Z zapatrywaniem tym nie można się
jednak zgodzić.
Sąd Apelacyjny wyszedł z prawidłowego założenia, że skarżącemu, który nie
wykazał pokrzywdzenia orzeczeniem (gravamen), można zarzucić brak interesu
prawnego w kwestionowaniu orzeczenia w celu uzyskania jego uchylenia albo
zmiany. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z dnia
15 maja 2014 r., III CZP 88/13, mającej moc zasady prawnej (OSNC 2014, nr 11,
poz. 108) zdecydowanie odrzucił zapatrywanie, iż pokrzywdzenie występuje wtedy,
gdy zaskarżone orzeczenie jest wprawdzie zgodne z żądaniem skarżącego,
jednakże nie zapewnia mu wszystkich możliwych korzyści, mimo użycia
właściwego środka procesowego, lub nie jest zgodne z obowiązującymi przepisami,
3
przez co podważa jego stabilność. Wskazał, że pogląd ten został oparty na
koncepcji gravaminis w ujęciu szerokim, możliwym do przyjęcia w okresie
obowiązywania tzw. prawdy obiektywnej oraz na nieznajdującym uzasadnienia
uznaniu, że pokrzywdzenie jest funkcją orzeczenia dotkniętego wadami, a nadto
został wyprowadzony z nietrafnego przekonania, iż z prawomocności materialnej
orzeczenia korzysta nie tylko jego sentencja, ale także motywy przytoczone
w uzasadnieniu.
Zarzut podniesiony w zażaleniu został skonstruowany w nawiązaniu do tego
– nietrafnego – stanowiska. Przytoczone w uzasadnieniu tego zarzutu argumenty
nie mogą zatem skutecznie podważyć przyjętej za podstawę zaskarżonego
postanowienia oceny, że wyrok, przeciwko któremu pozwany skierował apelację
jest dla niego obiektywnie korzystny.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.