Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 95/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Karol Weitz (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi L. G.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 listopada 2008.,
wydanym w sprawie z powództwa L. G.
przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu w P.
i G. K. – M. - Komornikowi Sądowemu Rewiru II przy Sądzie Rejonowym w T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 lutego 2015 r.,
zażalenia L. G.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 kwietnia 2014 r.,
1. oddala zażalenie;
2. zasądza od L. G. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa kwotę 5 600 zł (pięć tysięcy sześćset
złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Powódka, L. G., w sprawie przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi
Okręgowemu w P. oraz G. K.-M., wniosła skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 listopada
2008 r. Jako podstawy wznowienia powołała brak należytej reprezentacji (art. 401
pkt 2 k.p.c.), mający wnikać z faktu, że reprezentujący ją w instancji apelacyjnej
pełnomocnik przedstawił sfałszowane pełnomocnictwo, oparcie zaskarżonego
wyroku na podrobionych dokumentach, w tym sfałszowanych nakazach zapłaty (art.
403 § 1 pkt 1 k.p.c.), co miał potwierdzać prawomocny wyrok karny Sądu
Rejonowego w T. z dnia 24 lipca 2008 r., w sprawie … 204/08, skazujący za
podrobienie faktur, oraz nowe okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które
wyszły na jaw po uprawomocnieniu się objętego skargą wyroku (art. 403 § 2 k.p.c.),
w postaci wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 1 lipca 2011 r., w sprawie …
168/10, którym pozbawiono wykonalności tytuły wykonawcze przeciwko L. G., oraz
zaginionych wcześniej dokumentów.
Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę o
wznowienie ze względu na niedochowanie trzymiesięcznego terminu do jej
wniesienia określonego w art. 407 § 1 k.p.c. Skarżącą nie uprawdopodobniła tego,
że o okolicznościach mających stanowić podstawy wznowienia, dowiedziała się –
jak twierdziła – w dniu 19 listopada 2013 r.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 29 kwietnia 2014 r. podniesiono
zarzuty naruszenia art. 407 § 1, art. 410 § 1, art. 401 pkt 2 i art. 403 § 1 pkt 1 i § 2
k.p.c. Na tej podstawie wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c., trzymiesięczny termin do wniesienia skargi
o wznowienie postępowania opartej na podstawie pozbawienia możności działania
lub braku należytej reprezentacji biegnie nie od dnia, gdy o tej podstawie
wznowienia dowiedziała się strona, lecz od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się
strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Powódka złożyła wniosek
o ustanowienie dla niej pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej od
3
wyroku z dnia 20 listopada 2008 r., w wyniku czego pełnomocnik taki został
ustanowiony i skarga taka została wniesiona w terminie, tj. w dniu 11 lutego 2009 r.
Wynika z tego wprost, że wiedziała o tym wyroku i jego treści przed dniem
19 sierpnia 2013 r., wobec czego w odniesieniu do tej podstawy nie dochowała
terminu wynikającego z art. 407 § 1 k.p.c.
Gdy chodzi o powołane w skardze o wznowienie podstawy określone w art.
403 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.c., to w świetle art. 407 § 1 k.p.c. trzymiesięczny termin do jej
wniesienia na tych podstawach należy liczyć od dnia, w którym strona dowiedziała
się o podstawach skargi. Powódka twierdzi, że o okolicznościach mających
stanowić powołane przez nią podstawy określone w art. 403 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.c.
dowiedziała się w dniu 19 listopada 2013 r. W tym także dniu miała przyjąć,
że okoliczności te mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Twierdzenia powyższe nie
zostały poparte przez powódkę powołaniem jakichkolwiek zdarzeń, które mogłyby
wskazywać na to, że w istocie o okolicznościach mających stanowić podstawę
wznowienia dowiedziała się w dniu 19 listopada 2013 r. Z przedłożonych
dokumentów wynika, że okoliczności te były znane powódce przed dniem
19 sierpnia 2013 r. (np. z treści załączonej do akt kopii wyroku Sądu Rejonowego
w T. z dnia 1 lipca 2011 r., w sprawie I C 168/10, wynika, że jego odpis wydano
powódce w dniu 19 stycznia 2012 r.). Pogląd, że trzymiesięczny termin określony
w art. 407 § 1 k.p.c. liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o nowych
okolicznościach faktycznych lub środkach dowodowych mających uzasadniać
podstawę wznowienia w sposób wiarygodny i mogła ocenić ich prawdopodobny
wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia
1967 r., II CZ 128/66, OSPiKA 1968, nr 9, poz. 198) nie oznacza, że decydujące w
tym zakresie jest to, kiedy strona „przyjęła”, że taki wpływ jest możliwy. Chodzi o
możność oceny prawdopodobnego wpływu na wynik sprawy, a nie o subiektywny
akt „przyjęcia”, że taki wpływ mógł wystąpić. Z tych względów należy przyjąć, że
powódka również co do powołanych w skardze podstaw wznowienia określonych w
treści art. 403 § 1 pkt 1 § 2 k.p.c. nie dochowała terminu wynikającego z art. 407 §
1 k.p.c.
4
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 oraz art. 108 § 1, art. 391 § 1, art. 39821
, art. 3941
§ 3 i art. 406 k.p.c., orzekł
jak w sentencji.