IV CZ 107/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-04-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 107/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSA Jacek Grela
w sprawie z powództwa J. T.
i B. T.
przeciwko M. K.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 marca 2015 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 6 października 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 6 października 2014 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę kasacyjną pozwanego M. K. od postanowienia Sądu Okręgowego w B. z
dnia 27 czerwca 2014 r. Podstawą prawną odrzucenia skargi był art. 3982
§ 1 k.p.c.
ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia wynoszącą 30 000 złotych.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego pełnomocnik pozwanego
na podstawie art. 3981
par. 1 k.p.c., bez powołania jakiekolwiek przepisu
prawa materialnego lub procesowego, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych
polegający na przyjęciu, że „brak jest podstaw do uznania jakoby zgłoszenie w toku
sprawy zarzutu zasiedzenia umożliwiało złożenie skargi kasacyjnej, natomiast
o charakterze sprawy w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c. decyduje żądanie pisma
wszczynającego postępowanie”. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna w sprawach o prawa
majątkowe jest dopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa
niż 50 000 złotych. Jest bezsporne, że w rozpoznawanej sprawie wartość
nieruchomości, o której wydanie chodziło w sprawie z powództwa przeciwko M. K.
wynosiła 30 000 złotych. Tej wartości nie zmienia twierdzenie pozwanego, że
zgłosił zarzut zasiedzenia, tym bardziej, że z uzasadnienia postanowienia Sądu
drugiej instancji (k. 239 i k. 240) wynika co innego, zatem przeciwstawianie temu
uzasadnienia treści skargi kasacyjnej, jak czyni to pozwany w uzasadnieniu
zażalenia, nie ma znaczenia dla jego rozpoznania w niniejszej sprawie. Ogólnie
natomiast należy stwierdzić, że oznaczonej przez stronę wartości przedmiotu
sporu w sprawie o wydanie nieruchomości nie zmienia zgłoszenie zarzutu
zasiedzenia własności tej nieruchomości, jeżeli więc jest niższa od kwoty określonej
w art. 3982
§ 1 k.p.c., to od prawomocnego orzeczenia w takiej sprawie nie
przysługuje skarga kasacyjna.
Dla porządku należy ponadto zwrócić uwagę, że treść żądania pisma
wszczynającego postępowanie w rozpoznawanej sprawie decydowała de iure,
3
a nie de facto, jak napisał pełnomocnik pozwanego w zażaleniu, o prawnej
dopuszczalności/niedopuszczalności skargi kasacyjnej. Kwestie te nie mają jednak
znaczenia dla oczywistej bezzasadności zażalenia, które na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. należało oddalić.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSA Jacek Grela
w sprawie z powództwa J. T.
i B. T.
przeciwko M. K.
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 marca 2015 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 6 października 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 6 października 2014 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę kasacyjną pozwanego M. K. od postanowienia Sądu Okręgowego w B. z
dnia 27 czerwca 2014 r. Podstawą prawną odrzucenia skargi był art. 3982
§ 1 k.p.c.
ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia wynoszącą 30 000 złotych.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego pełnomocnik pozwanego
na podstawie art. 3981
par. 1 k.p.c., bez powołania jakiekolwiek przepisu
prawa materialnego lub procesowego, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych
polegający na przyjęciu, że „brak jest podstaw do uznania jakoby zgłoszenie w toku
sprawy zarzutu zasiedzenia umożliwiało złożenie skargi kasacyjnej, natomiast
o charakterze sprawy w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c. decyduje żądanie pisma
wszczynającego postępowanie”. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna w sprawach o prawa
majątkowe jest dopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa
niż 50 000 złotych. Jest bezsporne, że w rozpoznawanej sprawie wartość
nieruchomości, o której wydanie chodziło w sprawie z powództwa przeciwko M. K.
wynosiła 30 000 złotych. Tej wartości nie zmienia twierdzenie pozwanego, że
zgłosił zarzut zasiedzenia, tym bardziej, że z uzasadnienia postanowienia Sądu
drugiej instancji (k. 239 i k. 240) wynika co innego, zatem przeciwstawianie temu
uzasadnienia treści skargi kasacyjnej, jak czyni to pozwany w uzasadnieniu
zażalenia, nie ma znaczenia dla jego rozpoznania w niniejszej sprawie. Ogólnie
natomiast należy stwierdzić, że oznaczonej przez stronę wartości przedmiotu
sporu w sprawie o wydanie nieruchomości nie zmienia zgłoszenie zarzutu
zasiedzenia własności tej nieruchomości, jeżeli więc jest niższa od kwoty określonej
w art. 3982
§ 1 k.p.c., to od prawomocnego orzeczenia w takiej sprawie nie
przysługuje skarga kasacyjna.
Dla porządku należy ponadto zwrócić uwagę, że treść żądania pisma
wszczynającego postępowanie w rozpoznawanej sprawie decydowała de iure,
3
a nie de facto, jak napisał pełnomocnik pozwanego w zażaleniu, o prawnej
dopuszczalności/niedopuszczalności skargi kasacyjnej. Kwestie te nie mają jednak
znaczenia dla oczywistej bezzasadności zażalenia, które na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. należało oddalić.