Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII P 33/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSA w SO w Gdańsku Hanna Witkowska-Zalewska

Protokolant:

st.sekr.sądowy Iwona Lawrenc

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2013 r. w Gdańsku

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko Zakładom (...) S.A w G. w upadłości likwidacyjnej

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  oddala powództwo, w zakresie zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy za okres od 17 maja 1996r. do 20 września 2006r.,

II.  powództwo, w zakresie zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy za okres od 14 października 1993r. do 16 maja 1996r. przekazuje do rozpoznania sędziemu komisarzowi,

III.  powództwo dotyczące zadośćuczynienia w związku z pobiciem powódki w dniu 14 października 1993r. przekazuje do rozpoznania sędziemu komisarzowi,

IV.  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Gdańsku na rzecz r.pr. T. D. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu,

V.  odstępuje od obciążenia powódki zwrotem kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez pozwanego.

/na oryginale właściwy podpis/

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 września 2010 r. E. B. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Zakładów (...) S.A. w G. w upadłości likwidacyjnej odszkodowania w wysokości 300.000 zł wraz z odsetkami za:

pobicie jej na stanowisku pracy w dniu 14 października 1993 r. przez pijanego pracownika Z. B. (1),

rozwiązanie z nią umowy o pracę w czasie usprawiedliwionej nieobecności,

czas pozostawania bez pracy.

Dnia 15 listopada 2010 r. powódka, składając oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania, wniosła o zwolnienie od ponoszenia kosztów sądowych.

Postanowieniem z dnia 17 listopada 2010 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z/s/ w Gdyni zwolnił powódkę od ponoszenia kosztów sądowych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym koszów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Równocześnie wniósł o przeprowadzenie dowodu:

z dokumentacji akt sprawy prowadzonej w Sądzie Rejonowym w Gdyni na okoliczność przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powódką,

z dokumentacji akt sprawy prowadzonej w Sądzie Okręgowym w Gdańsku pod sygn.: VII P 68/87 o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy ,

z dokumentacji akt Prokuratury Rejonowej w Sopocie pod sygn. akt: Ds. 2484/93.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że dochodzone wierzytelności nie zostały zgłoszone do masy upadłości w terminie, tj. do dnia 23 października 1996 r., zatem powódka nie jest uczestnikiem postępowania. Nadto, pozwany wskazał, że żądanie zasądzenie odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w czasie usprawiedliwionej nieobecności powódki i czas pozostawania przez nią bez pracy przed ogłoszeniem upadłości pozwanego nie zostało zgłoszone do masy upadłości i jako roszczenie ze stosunku pracy, uległo przedawnieniu z upływem 3 lat.

Na rozprawie z dnia 15 lutego 2011 r. powódka wniosła o przyznanie jej pomocy prawnej z urzędu.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2011 r. tut. Sąd ustanowił dla powódki pełnomocnika z urzędu.

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2011 r. powódka podtrzymując swoje dotychczasowe żądania wniosła również o:

dopozwanie Z. B. (2),

zasądzenie solidarnie od pozwanych 300.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki w związku z nieuzasadnioną utratą pracy oraz pobiciem w dniu 14 października 1993 r. przez Z. B. (2) w miejscu zatrudnienia i w godzinach pracy,

obciążenie pozwanych kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego także w przypadku przegrania przez powódkę niniejszej sprawy z uwagi na jej bardzo trudna sytuację majątkową.

Równocześnie, na okoliczność jej pobicia, sfałszowania dokumentów stanowiących podstawę zwolnienia dyscyplinarnego z pracy, powódka wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków A. K., R. W., S. B. oraz G. W..

Nadto, pełnomocnik powódki wniósł o przyznanie mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych i oświadczył, że opłaty te nie zostały zapłacone w całości ani w części.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzone przez nią roszczenia wynikają z przestępstwa i jako takie przedawniają się z upływem 20 lat od popełnienia przestępstwa, a zatem zarzut przedawnienia zgłoszony prze pozwanego jest bezpodstawny.

Na rozprawie z dnia 22 września 2011 r. powódka sprecyzowała, że domaga się zasądzenia 200.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki za okres od dnia 29 listopada 1993 r. do 20 września 2006 r. oraz 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem, które miało miejsce 14 października 1993 r.

Postanowieniem z dnia 7 maja 2012 r. Sąd uznał się niewłaściwy w sprawie i przekazał sprawę sędziemu komisarzowi.

Powódka na powyższe postanowienie złożyła zażalenie, w którym zarzuciła naruszenie przepisów prawa tj. art. 200 § l k.p.c. w zw. z art. 201 § 2 k.p.c. - przez błędne zastosowanie i przekazanie sprawy do Sądu niższego oraz uznanie, że sprawa została wszczęta przez powódkę w trybie niewłaściwym w zakresie całego zgłoszonego roszczenia pieniężnego oraz art. 316 k.p.c. - przez niewłaściwe przyjęcie, że na datę wydania zaskarżonego postanowienia zgłoszone przez powódkę roszczenie w całości powstało przed ogłoszeniem upadłości pozwanej, pomimo że wódka na rozprawie oświadczyła do protokołu, że kwota 100.00 zł stanowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w okresie zatrudnienia i bezpośrednio po jego ustaniu a kwota 200.000zł to odszkodowanie za utracone zarobki w okresie do dnia wytoczenia powództwa.

W konkluzji powódka wniosła o uchylenie skarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział VIII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych celem ustalenia jakich okresów oraz jakich dokładnie kwot za te okresy domaga się w niniejszym procesie powódka od pozwanej oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika powódki zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wywołanych postępowaniem zażaleniowym zgodnie z normami przepisanymi.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że Sąd Okręgowy niezasadnie przekazał rozpoznanie w zakresie całej sprawy dla Sędziego Komisarza do Sądu niższego. Sąd winien bowiem uprzednio ustalić, które ze zgłoszonych przez powódkę roszczeń powstały przed ogłoszeniem upadłości pozwanej, a które po tym dniu. Bez tego ustalenia postanowienie o przekazaniu sprawy w całości do Sędziego Komisarza w zakresie całego zgłoszonego roszczenia jest przedwczesne.

Postanowieniem z dnia 27 lipca 2012 r. (sygn. akt: III APz 19/12) Sąd Apelacyjny III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku w pkt I uchylił zaskarżone postanowienie, a w pkt II pozostawił sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego wywołanych postępowaniem zażaleniowym.

Sąd Apelacyjny wskazał, że o trybie właściwym do dochodzenia wierzytelności w przypadku ogłoszenia upadłości decydują dwie okoliczności, a mianowicie data ogłoszenia upadłości oraz data postania wierzytelności. W niniejszym postępowaniu powódka wystąpiła z roszczeniem o zapłatę 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę w związku z pobiciem jej na stanowisku pracy przez pracownika pozwanej w 1993 r. orz o zapłatę kwoty 200.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki za okres od dnia wniesienia pozwu. W celu ustalenia właściwego trybu dochodzenia roszczeń E. B., przy uwzględnieniu powyższych rozważań, konieczne jest zatem określenie daty ich powstania. Sąd Apelacyjny podkreślił również, że od chwili powstania szkody (także niemajątkowej) obowiązek kompensacyjny obciąża podmiot odpowiedzialny za delikt, a wezwanie dłużnika do świadczenia nie jest konieczne do określenia terminu wymagalności roszczenia (por. wyrok SA w Katowicach z dnia7 września 2007 r., I ACa 458/07, LEX nr 337315). Powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r. (I CSK 433/06, LEX nr 274209), gdzie sąd ten uznał, że zgodnie z art. 455 k.c. wezwanie wierzyciela skierowane wobec dłużnika może przekształcić bezterminowe zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § l k.c.) w zobowiązanie terminowe. Należy mieć zatem na względzie, iż dzień, w którym wystąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę należy interpretować jako dzień wystąpienia wszystkich koniecznych elementów stanu faktycznego składających się na zdarzenie, z którym ustawa łączy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego. Nie jest to więc dzień, w którym nastąpił pierwszy z elementów tego stanu faktycznego ani też dzień nastąpienia oraz definitywnego ustalenia się rozmiarów szkody.

Na rozprawie z dnia 19 marca 2013 r. powódka wskazała, że domaga się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z pobiciem przez pijanego pracownika pozwanego Z. B. (3) na stanowisku pracy i w czasie pracy w kwocie 100.000 oraz odszkodowania za czas pozostawania bez pracy od dnia 14 października 1993 r. do 20 września 2006 r. w kwocie 200.000 zł.

Nadto, wniosła o dopuszczenie dowodu z jej zeznań oraz podtrzymała wnioski dowodowe, jak w piśmie z 9 sierpnia 2011 r. oraz wniosła o zwrócenie się przez Sąd o dokumenty finansowe - księgowe do ZUS za okres przyjęty do ustalenia wysokości świadczeń socjalnych powódki.

W uzasadnieniu E. B. wskazała, że kwota 100.000 zł stanowi kwotę zadośćuczynienia za doznany przez nią ból i cierpienie w związku z pobiciem w dniu 14 października 1993r. a kwota 200.000 zł odszkodowania została wyliczona jako równowartość utraconych przez nią średnich zarobków przez okres pozostawania bez pracy, wyliczonych na podstawie wynagrodzenia uzyskiwanego w trakcie zatrudnienia na stanowisku magazynowej.

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

E. B. była zatrudniona w Zakładach (...) S.A. w G. (niesporne).

W dniach 14 i 15 października 1993 r. powódka zgłosiła się do lekarzy z powodu pobicia, w dniu 14 października 1993 r. przez Z. B. (1). Lekarz chirurg stwierdził u niej bolesną potylicę głowy przy obmacywaniu, otarcia naskórka - zaczerwienienie okolicy nad mostkowej po stronie prawej - oraz bóle prawego przedramienia (dowód: zaświadczenia lekarskie – k. 44). Nadto, pismem z dnia 19 października 1993 r., złożyła do Prokuratury Rejonowej w Sopocie, zawiadomienie o pobiciu jej przez Z. B. (3) (dowód: zawiadomienie z dnia 19 października 1993 r. – k. 45), a pismem z dnia 20 października 1993 r. o powyższym pobiciu powiadomiła Prezesa Zarządu Zakładów (...) S.A. R. K. (dowód: pismo z dnia 19 października 1993 r. - k. 46).

Powódka zgłosiła fakt podrobienia podpisu lekarza (...) na zaświadczeniu lekarskim do Prokuratury Rejonowej w Gdyni, która w wyniku przeprowadzonego postępowania przygotowawczego ustaliła, że doszło do popełnienia tego czynu, jednak uznając się za niewłaściwą, przekazała sprawę do Prokuratury Rejonowej w Sopocie (dowód: pismo Prokuratury Wojewódzkiej w Gdańsku z dnia 29 grudnia 1994 r. – k. 47-48, pismo Prokuratury Rejonowej w Sopocie z dnia 29 czerwca 2011 r. – k. 88).

W Sądzie Rejonowym w Gdyni powódka złożyła pozew o uznanie za bezskuteczne rozwiązania z nią umowy o pracę (sygn. akt: IV P 2059/93), który został oddalony.

W dniu 19 stycznia 2010 r. złożyła ona w powyższej sprawie skargę o wznowienie postępowania (sygn. akt: IV P 41/10). Skarga ta zarządzeniem z dnia 22 marca 2010r. została jej zwrócona. Na skutek zażalenia powódki z dnia 23 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2010 r. (sygn. akt: XV Pz 64/10) zażalenie to oddalił (dowód: pozew z dnia 9 grudnia 1993 r. – k. 49, pismo Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 lutego 2011 r. – k. 57).

W Sądzie Okręgowym VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych prowadzona była również sprawia z powództwa E. B. przeciwko Zakładom (...) S.A. o sprostowanie protokołu powypadkowego (sygn. akt: VII P 101/94). W dniu 15 marca 1995 r. Sąd ten wydał wyrok częściowy, którym oddalił powództwo w części dotyczącej żądań powódki uznania zdarzeń z 2 października 1992 r., 13 marca 1993 r. oraz 16 lipca 1993 r. za wypadki przy pracy i sprostowanie w tym zakresie protokołów powypadkowych, a w pozostałym zakresie zawiesił postępowanie w sprawie. 17 kwietnia 1997 r. Sąd podjął postępowanie w sprawie, sprawa zarejestrowana została pod sygn. VIIP 68/97. Wyrokiem z dnia 27 czerwca 1997 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo, a wyrokiem z dnia 13 października 1997 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powódki (dowód: notatka urzędowa – k. 66, notatka służbowa z dnia 20 października 2010 r. – k. 67, pismo Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 22 czerwca 2011 r. – k. 85).

Rozwiązanie stosunku pracy z powódką miało miejsce dnia 24 listopada 1993 r. bez wypowiedzenia z winy pracownika (niesporne).

W stosunku do pozwanego zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w Gdyni sygn. akt: VI U 21/96 z dnia 17 maja 1996 r. prowadzone jest likwidacyjne postępowania upadłościowe przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku pod sygn. akt: VI U 135/05 (dowód: odpis z KRS - k.35-37).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny był zasadniczo między stronami niesporny. Ustaleń w przedmiocie daty powstania roszczeń powódki Sąd dokonał ponadto w oparciu o przedstawioną dokumentację medyczną oraz oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy z dnia 24 listopada 1993 r.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była ocena zasadności żądania przez powódkę zasądzenia na jej rzecz od pozwanego 200.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki za okres od dnia 29 listopada 1993 r. do 20 września 2006 r. oraz 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem, które miało miejsce 14 października 1993 r., tj. pobiciem przez pracownika pozwanego Z. B. (1).

Powództwo E. B. w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie.

W postanowieniu z dnia 1 października 1999 r. (sygn. akt: II CKN 672/99) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że o trybie właściwym dla dochodzenia wierzytelności przeciwko syndykowi w przypadku ogłoszenia upadłości decydują dwa zdarzenia, data ogłoszenia upadłości i data powstania wierzytelności. Jeżeli wierzytelność powstała przed ogłoszeniem upadłości, czyli dotyczy upadłego podmiotu, to właściwa jest droga postępowania upadłościowego (art. 151, 153, 161 i 203 pr. upadłościowego) i sąd winien przekazać sprawę sędziemu komisarzowi. Jeśli natomiast powstała po ogłoszeniu upadłości, czyli jest skierowana wobec masy upadłości, to właściwa jest droga procesu.

Powódka jako datę powstania zgłaszanych przez nią roszczeń podała 14 października 1993r., tj. dzień pobicia jej osoby przez pracownika pozwanego Z. B. (3), kierownika Przetwórni Eksportowej w S..

Uzasadniając swoje stanowisko powódka wskazała, że w trakcie zatrudnienia w Zakładach (...) S.A. została przeniesiona ze stanowiska pracy w magazynie odzieży na stołówkę, gdzie zakres obowiązków przekraczał jej możliwości w związku z posiadanym schorzeniem – dyskopatia kręgosłupa. Kierownik nie godził się na ich ograniczenie i przedkładając E. B. zaświadczenie lekarskie, w którym lekarz zakładowy wyraził zgodę na wykonywanie przez nią powierzonych prac, złożył jej oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy z uwagi na niewykonywanie powierzonych obowiązków. Powódka uznała, że podpis lekarza Z. K. był sfałszowany i o powyższej sytuacji zawiadomiła Prezesa Zakładach (...) S.A. Doprowadziło to do jej pobicia przez Z. B. (3), w następstwie którego doznała otarcia naskórka z przodu po prawej stronie ciała i bolała ją głowa. E. B. wskazała, że Z. B. (3) bił ją ręką, uderzał jej głową o drewnianą belkę i o ścianę wyłożoną kafelkami. Po tym zdarzeniu korzystała ona ze zwolnienia lekarskiego przez 48 dni, w trakcie którego została zwolniona dyscyplinarnie z powodu zakłócenia spokoju w miejscu pracy.

Po w/w zdarzeniu powódka została sama z małoletnim synem – ojciec dziecka płacił alimenty na syna. Po wyczerpaniu oszczędności, utrzymywała się z pomocy opieki społecznej. Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2003 r. Sąd Rejonowy w Sopocie orzekł o eksmisji powódki i jej syna (sygn. akt: I C 128/02)

E. B. podała również, że nie mogła znaleźć pracy, ponieważ dysponowała sfałszowanym świadectwem pracy, które polegało na umieszczeniu w nim nieprawdziwych informacji uzyskanych od Z. B. (3). Nie podpisała protokołu powypadkowego sporządzonego przez M. J., ponieważ nie zgadzała się z jego treścią – wskazano w nim m.in. że zespół powypadkowy nie uznał okoliczności za wypadek przy pracy.

W uzasadnieniu swojego żądania, E. B. wskazała, że kwota 100.000 zł stanowi zadośćuczynienie za doznany przez nią ból i cierpienie w związku z pobiciem w dniu 14 października 1993r., a kwota 200.000 zł odszkodowania została wyliczona jako równowartość utraconych przez nią średnich zarobków przez okres pozostawania bez pracy, wyliczonych na podstawie wynagrodzenia uzyskiwanego w trakcie zatrudnienia na stanowisku magazynowej.

Pozwany kwestionował zasadność żądania powódki, wskazując iż dochodzone wierzytelności nie zostały zgłoszone do masy upadłości w terminie, tj. do dnia 23 października 1996 r., zatem powódka nie jest uczestnikiem postępowania.

Nadto, pozwany wskazał, że żądanie zasądzenia odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w czasie usprawiedliwionej nieobecności powódki i czas pozostawania przez nią bez pracy przed ogłoszeniem upadłości pozwanego nie zostało zgłoszone do masy upadłości i jako roszczenie ze stosunku pracy, uległo przedawnieniu z upływem 3 lat.

W wyniku przeprowadzonego postępowania, Sąd Okręgowy ustalił, że żądanie zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy od dnia 14 października 1993 r. do 16 maja 1996 r. oraz zasądzenia zadośćuczynienia w związku z pobiciem powódki w dniu 14 października 1993 r. stanowią roszczenia, które powstały przed datą ogłoszenia upadłości. W związku z tym nie jest on właściwy do ich rozpoznania i zasadnym jest przekazanie ich rozpoznania sędziemu-komisarzowi. Podkreślić należy bowiem, że naruszenie postanowień art. 151 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, i orzekanie przez sędziego - komisarza w sprawach zastrzeżonych dla sądu, jak również podjęcie przez sąd czynności zastrzeżonej dla sędziego - komisarza powoduje nieważność postępowania objętego taką czynnością. Zasada ta wynika z treści art. 379 pkt 4 k.p.c., który stosuje się przez art. 229 kpc. Tym samym, nie było również zasadnym badanie przez Sąd Okręgowy kwestii przedawnienia w/w roszczeń.

Żądanie zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy od 17 maja 1996 r. do 20 września 2006 r., obejmuje okres po ogłoszeniu upadłości, toteż droga procesu jest właściwa.

Przechodząc zatem do oceny zasadności żądania powódki w zakresie odszkodowania za czas pozostawania bez pracy w w/w okresie, zaznaczyć trzeba, że niewątpliwie wynika ono ze stosunku pracy. Zgodnie z treścią art. 291 § 1 ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 j.t.) roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Zważywszy, iż pozew został złożony przez E. B. w dniu 14 września 2010 r., Sąd Okręgowy uznał, że roszczenia powódki uległy przedawnieniu i jako takie nie mogą być dochodzone na drodze postępowania sądowego. Wbrew twierdzeniom powódki, nie zachodzi bowiem sytuacja, w której termin przedawnienia roszczeń należy liczyć zgodnie z treścią przepisów prawa cywilnego.

Przytoczyć tutaj należy fragment uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt: I PK 205/10 w sprawie o odszkodowanie tytułem utraconych dochodów z emerytury w związku z wydaniem świadectwa pracy o nieprawidłowej treści. Sąd Najwyższy rozważał w niej kwestię przedawnienia roszczeń o odszkodowanie, co w ocenie Sądu Okręgowego pozwala na uznanie, iż w w/w zakresie sprawa ta była podobna do rozpatrywanej w niniejszym postępowaniu. Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 300 k.p. stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego do stosunków pracy może nastąpić jedynie w sprawach nienormowanych przepisami prawa pracy oraz odpowiednio, jeśli nie jest to sprzeczne z zasadami prawa pracy. Kluczowa pozostaje (zatem) ocena, w jakim zakresie sprawa odpowiedzialności pracodawcy za wady w procesie gromadzenia dokumentacji pracowniczej, z uwagi na niewydanie odpowiedniego zaświadczenia na potrzeby uprawnień emerytalnych została uregulowana przepisami prawa pracy. Chodzi tu o nadanie właściwego znaczenia pojęciu "sprawy", które może być rozumiane nie tylko (językowo) jako problem do rozstrzygnięcia, ale także jako instytucja prawna. Powstaje pytanie, czy jako instytucję należy rozumieć całą odpowiedzialność kontraktową, czy też można i należy oddzielnie traktować instytucję przedawnienia. Odwołując się w tym zakresie do poglądów doktryny i podzielając je, Sąd Najwyższy przyjął, że o sprawie nieuregulowanej przepisami prawa pracy można mówić jedynie w zakresie podstawy odpowiedzialności i stosować w związku z tym art. 471 k.c. Natomiast z uwagi na istnienie unormowań art. 291 i nast. k.p. w zakresie przedawnienia, kwestie te są uregulowane w prawie pracy i nie ma podstaw do sięgania do art. 117 i nast. k.c.

Nadmienić trzeba, że Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe powódki o przesłuchanie świadków A. K., R. W., S. B. oraz G. W. na okoliczność jej pobicia i sfałszowania dokumentów stanowiących podstawę zwolnienia dyscyplinarnego z pracy oraz o zwrócenie się przez Sąd o dokumenty finansowe - księgowe do ZUS za okres przyjęty do ustalenia wysokości świadczeń socjalnych powódki, ponieważ na podstawie treści materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w zakresie, w którym Sąd Okręgowy był właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy, doszedł do przekonania, że nastąpiło przedawnienie roszczeń zgłaszanych przez powódkę. Tym samym, dalsze prowadzenie postępowania dowodowego w przedmiocie zasadności żądań E. B. stało się bezprzedmiotowe i mogło służyć jedynie przedłużeniu niniejszego postępowania.

W związku z powyższym, Sąd, na mocy art. 291 k.p. w zw. z art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., powództwo w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy od 17 maja 1996 r. do 20 września 2006 r. jako bezzasadne, w punkcie I wyroku, oddalił.

W pkt II i III wyroku, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 151 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, powództwo w zakresie zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy za okres od 14 października 1993 r. do 16 maja 1996 r. oraz dotyczące zadośćuczynienia w związku z pobiciem powódki w dniu 14 października 1993 r. przekazał do rozpoznania sędziemu komisarzowi.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd, w pkt IV wyroku, orzekł na mocy art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 7 oraz na podstawie § 13 ust. 2 pkt 2 w zw. z 12 ust. 2 pkt 2 i w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461 j.t.).

W pkt V wyroku Sąd Okręgowy, na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążenia powódki kosztami zastępstwa procesowego poniesionych przez pozwanego.

SSA w SO H. Witkowska-Zalewska

Zarządzenie:

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

SSA w SO H. Witkowska-Zalewska