V CNP 50/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CNP 74/07 II CNP 76/07 II CNP 84/07 V CNP 81/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 50/14
POSTANOWIENIE
Dnia 2 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi E. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w G. z dnia 31 października 2012 r.,
w sprawie z powództwa P. S.
przeciwko E. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 2 kwietnia 2015 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania oraz zasądza od
skarżącego na rzecz powoda P. S. kwotę 3600 ( trzy tysiące
sześćset ) zł z tytułu kosztów postępowania skargowego.
UZASADNIENIE
2
Zgodnie z art. 4249
k.p.c., Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia do rozpoznania
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, jeżeli
skarga jest oczywiście bezzasadna. Oceny, czy skarga jest „oczywiście
bezzasadna” należy dokonywać w powiązaniu z pojęciem „niezgodności orzeczenia
z prawem”, skoro jest ono elementem konstrukcyjnym skargi (art. 4245
§ 1 pkt 3 i 6
k.p.c.). Orzeczenie niezgodne z prawem - w rozumieniu art. 4241
k.p.c. w zw.
z art. 4171
§ 2 k.c. - to orzeczenie, które jest sprzeczne z zasadniczymi
i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami i z ogólnie przyjętymi standardami
rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku nieuzasadnionej wykładni lub
niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej
analizy prawniczej. Takie definiowanie pojęcia „orzeczenie niezgodne z prawem”
wynika ze specyfiki władzy sądowniczej oraz jej ustroju i w konsekwencji
konieczności formułowania autonomicznej, swoistej definicji bezprawności, jako
przesłanki odpowiedzialności państwa za szkodę wyrządzoną orzeczeniem
sądowym.
W związku z powyższym należy zatem przyjąć, że bezzasadność skargi jest
oczywista, gdy już z jej treści, bez głębszej analizy i jurydycznych dociekań, wynika,
że nie może być uwzględniona (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
20 czerwca 2007 r., II CNP 74/07, z dnia 22 czerwca 2007 r., V CNP 81/07, z dnia
25 czerwca 2007 r., II CNP 76/07, z dnia 28 czerwca 2007 r., II CNP 84/07,
nie publ.).
Przedstawiony w skardze wywód prawny nie zawiera argumentów
przekonujących o tym, że zaskarżone orzeczenie jest niewątpliwie sprzeczne
z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi
standardami rozstrzygnięć (dyskrecjonalności) albo, że zostało wydane w wyniku
błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa.
Warunkiem uwzględnienia skargi nie jest jakakolwiek sprzeczność
orzeczenia z prawem, lecz tylko sprzeczność wynikająca z nieuzasadnionej
wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisów i prowadząca do wyrządzenia
stronie szkody.
3
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi do
rozpoznania (art. 4249
k.p.c.). O kosztach postępowania Sąd Najwyższy orzekł na
podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 39820
i art. 42412
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 2 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi E. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w G. z dnia 31 października 2012 r.,
w sprawie z powództwa P. S.
przeciwko E. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 2 kwietnia 2015 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania oraz zasądza od
skarżącego na rzecz powoda P. S. kwotę 3600 ( trzy tysiące
sześćset ) zł z tytułu kosztów postępowania skargowego.
UZASADNIENIE
2
Zgodnie z art. 4249
k.p.c., Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia do rozpoznania
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, jeżeli
skarga jest oczywiście bezzasadna. Oceny, czy skarga jest „oczywiście
bezzasadna” należy dokonywać w powiązaniu z pojęciem „niezgodności orzeczenia
z prawem”, skoro jest ono elementem konstrukcyjnym skargi (art. 4245
§ 1 pkt 3 i 6
k.p.c.). Orzeczenie niezgodne z prawem - w rozumieniu art. 4241
k.p.c. w zw.
z art. 4171
§ 2 k.c. - to orzeczenie, które jest sprzeczne z zasadniczymi
i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami i z ogólnie przyjętymi standardami
rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku nieuzasadnionej wykładni lub
niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej
analizy prawniczej. Takie definiowanie pojęcia „orzeczenie niezgodne z prawem”
wynika ze specyfiki władzy sądowniczej oraz jej ustroju i w konsekwencji
konieczności formułowania autonomicznej, swoistej definicji bezprawności, jako
przesłanki odpowiedzialności państwa za szkodę wyrządzoną orzeczeniem
sądowym.
W związku z powyższym należy zatem przyjąć, że bezzasadność skargi jest
oczywista, gdy już z jej treści, bez głębszej analizy i jurydycznych dociekań, wynika,
że nie może być uwzględniona (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
20 czerwca 2007 r., II CNP 74/07, z dnia 22 czerwca 2007 r., V CNP 81/07, z dnia
25 czerwca 2007 r., II CNP 76/07, z dnia 28 czerwca 2007 r., II CNP 84/07,
nie publ.).
Przedstawiony w skardze wywód prawny nie zawiera argumentów
przekonujących o tym, że zaskarżone orzeczenie jest niewątpliwie sprzeczne
z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi
standardami rozstrzygnięć (dyskrecjonalności) albo, że zostało wydane w wyniku
błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa.
Warunkiem uwzględnienia skargi nie jest jakakolwiek sprzeczność
orzeczenia z prawem, lecz tylko sprzeczność wynikająca z nieuzasadnionej
wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisów i prowadząca do wyrządzenia
stronie szkody.
3
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi do
rozpoznania (art. 4249
k.p.c.). O kosztach postępowania Sąd Najwyższy orzekł na
podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 39820
i art. 42412
k.p.c.