V CNP 51/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 51/14
POSTANOWIENIE
Dnia 2 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi interwenienta ubocznego G. Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. w
W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 11 marca 2014 r.
w sprawie powództwa D. K.
przeciwko V. Sp. z o.o. w M.
z udziałem interwenienta ubocznego G. Towarzystwa Ubezpieczeń S.A.
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 2 kwietnia 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia interwenient uboczny wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem
wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4244
zdanie drugie k.p.c. podstawą skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Wskazane przez skarżącego art.
233 § 1 w zw. z art. 245 k.p.c. wprost dotyczą ustaleń faktów i oceny dowodów.
Przyznał to zresztą strona skarżąca zarzucając błędną ocenę wiarygodności i mocy
dowodowej dowodów z dokumentów.
Również zarzut naruszenia art. 822 w zw. z art. 6 i art. 415 k.c. w istocie
zmierza do podważenia ustaleń, dokonanych przez Sąd, w skardze zarzuca się
bowiem, że Sąd błędnie przyjął, iż powód udowodnił wszystkie przesłanki
odpowiedzialności deliktowej podczas gdy powód nie wykazał należytymi
dowodami, w tym dowodem z opinii biegłego, przesłanki wysokości szkody.
Z tych przyczyn skargę należało odrzucić (art. 4244
zd. 2 w zw. z art. 4248
§ 1 k.p.c., por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2005 r.,
III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76).
POSTANOWIENIE
Dnia 2 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi interwenienta ubocznego G. Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. w
W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 11 marca 2014 r.
w sprawie powództwa D. K.
przeciwko V. Sp. z o.o. w M.
z udziałem interwenienta ubocznego G. Towarzystwa Ubezpieczeń S.A.
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 2 kwietnia 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia interwenient uboczny wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem
wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4244
zdanie drugie k.p.c. podstawą skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Wskazane przez skarżącego art.
233 § 1 w zw. z art. 245 k.p.c. wprost dotyczą ustaleń faktów i oceny dowodów.
Przyznał to zresztą strona skarżąca zarzucając błędną ocenę wiarygodności i mocy
dowodowej dowodów z dokumentów.
Również zarzut naruszenia art. 822 w zw. z art. 6 i art. 415 k.c. w istocie
zmierza do podważenia ustaleń, dokonanych przez Sąd, w skardze zarzuca się
bowiem, że Sąd błędnie przyjął, iż powód udowodnił wszystkie przesłanki
odpowiedzialności deliktowej podczas gdy powód nie wykazał należytymi
dowodami, w tym dowodem z opinii biegłego, przesłanki wysokości szkody.
Z tych przyczyn skargę należało odrzucić (art. 4244
zd. 2 w zw. z art. 4248
§ 1 k.p.c., por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2005 r.,
III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76).