III PK 151/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PK 151/14
POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa K. Ł.
przeciwko "F." F., G. spółce jawnej w K.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 6 listopada 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do merytorycznego
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, 2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi
nieważność postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Nie spełnia obowiązku określonego w art. 3984
§ 2 k.p.c. powołanie się przez
skarżącego na jakiekolwiek względy, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie
skargi do rozpoznania. Argumentacja uzasadniająca taki wniosek powinna
nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek przedsądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr
2
189753). W rozpoznawanej sprawie we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania i jego uzasadnieniu skarżący wskazał, że przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania - na podstawie art. 3989
§ 1 pkt. 4 k.p.c. - jest oczywiście
uzasadnione. Zdaniem skarżącego żaden przepis w obowiązującym systemie
prawa nie nakazuje ani też nie zakazuje zawierania przez strony stosunku pracy
określonego rodzaju umowy o prace (na czas określony, na czas nieokreślony) jak
również nie określa bądź to przez nakazy lub zakazy okresu na jaki może być przez
strony zawarta umowa o pracę na czas określony. Sąd Okręgowy uznał, że
zastrzeżenie terminu obowiązywania umowy miało na celu obejście przepisów
prawa pracy, gwarantujących ochronę pracownika w stosunkach z pracodawcą.
Uznanie przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 58 § 1 i § 3 k.c. w zw. z art. 300
k.p. zawartej umowy, jako nieważnej, pomimo zgodności zamiarów stron przy
zawarciu umowy zarówno co do rodzaju umowy jak i długości okresu jej
obowiązywania, narusza w sposób oczywisty zasadę swobody zawierania umów i
kształtowania jej treści przez strony stosunku pracy.
Powołując się na oczywistość naruszenia prawa przez zaskarżone
orzeczenie, skarżący obowiązany była wykazać kwalifikowaną postać tego
naruszenia, polegającej na jego oczywistości widocznej prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004 nr 3, poz. 49).
Przedstawiony wniosek takiej oczywistości nie wykazuje.
Powołana w skardze oczywistość naruszenia art. 58 § 1 i § 3 k.c. w zw. z art.
300 k.p. w istocie odnosi się do kwestii ustalenia faktów lub oceny dowodów. Mając
powyższe na uwadze należy wskazać, że w motywach zaskarżonego orzeczenia
Sądu drugiej instancji nie można dostrzec błędu w zastosowaniu prawa lub jego
wykładni. Zgodnie z art. 382 k.p.c. postępowanie apelacyjne polega na
merytorycznym rozpoznaniu sprawy, a wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się
na jego własnych ustaleniach faktycznych i prawnych (por. uchwałę SN z dnia 23
marca 1999 r., III CZP 59/98, OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie
Sąd drugiej instancji oceniał stan faktyczny niniejszej sprawy od złożenia pozwu aż
do zamknięcia rozprawy apelacyjnej. W tym stanie rzeczy podnoszone w skardze
zarzuty i ich uzasadnienie są oczywiście bezzasadne. Odmienna ocena
3
okoliczności faktycznych nie może być uzasadnieniem dla wykazania oczywistości
naruszenia powołanych w skardze przepisów. Sąd Najwyższy nie jest uprawniony
zaś do badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez sąd drugiej instancji. O ile bowiem ten ostatni również jest
„sądem faktu” i w myśl ogólnie niekwestionowanych zapatrywań orzecznictwa oraz
doktryny kontynuuje postępowanie merytoryczne (por. wyroki Sądu Najwyższego: z
dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 812/98, OSNC 2000 nr 10, poz. 193; z dnia 5
lutego 2006 r., IV CK 384/05, niepublikowany; postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 4 października 2002 r., III CZP 62/02, Biul. SN 2003 nr 3, s. 14), o tyle Sąd
Najwyższy jako „sąd prawa”, rozpoznając nadzwyczajny środek odwoławczy w
postaci skargi kasacyjnej, jest związany ustalonym stanem faktycznym sprawy (art.
39813
§ 2 k.p.c.). Nie jest przy tym możliwe, przy uzasadnianiu wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania, odwołanie się wprost do podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienia, ponieważ przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie
oraz sformułowanie wniosku o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie
stanowią dwa odrębne elementy konstrukcyjne skargi kasacyjnej.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa K. Ł.
przeciwko "F." F., G. spółce jawnej w K.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 6 listopada 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do merytorycznego
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, 2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi
nieważność postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Nie spełnia obowiązku określonego w art. 3984
§ 2 k.p.c. powołanie się przez
skarżącego na jakiekolwiek względy, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie
skargi do rozpoznania. Argumentacja uzasadniająca taki wniosek powinna
nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek przedsądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr
2
189753). W rozpoznawanej sprawie we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania i jego uzasadnieniu skarżący wskazał, że przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania - na podstawie art. 3989
§ 1 pkt. 4 k.p.c. - jest oczywiście
uzasadnione. Zdaniem skarżącego żaden przepis w obowiązującym systemie
prawa nie nakazuje ani też nie zakazuje zawierania przez strony stosunku pracy
określonego rodzaju umowy o prace (na czas określony, na czas nieokreślony) jak
również nie określa bądź to przez nakazy lub zakazy okresu na jaki może być przez
strony zawarta umowa o pracę na czas określony. Sąd Okręgowy uznał, że
zastrzeżenie terminu obowiązywania umowy miało na celu obejście przepisów
prawa pracy, gwarantujących ochronę pracownika w stosunkach z pracodawcą.
Uznanie przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 58 § 1 i § 3 k.c. w zw. z art. 300
k.p. zawartej umowy, jako nieważnej, pomimo zgodności zamiarów stron przy
zawarciu umowy zarówno co do rodzaju umowy jak i długości okresu jej
obowiązywania, narusza w sposób oczywisty zasadę swobody zawierania umów i
kształtowania jej treści przez strony stosunku pracy.
Powołując się na oczywistość naruszenia prawa przez zaskarżone
orzeczenie, skarżący obowiązany była wykazać kwalifikowaną postać tego
naruszenia, polegającej na jego oczywistości widocznej prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004 nr 3, poz. 49).
Przedstawiony wniosek takiej oczywistości nie wykazuje.
Powołana w skardze oczywistość naruszenia art. 58 § 1 i § 3 k.c. w zw. z art.
300 k.p. w istocie odnosi się do kwestii ustalenia faktów lub oceny dowodów. Mając
powyższe na uwadze należy wskazać, że w motywach zaskarżonego orzeczenia
Sądu drugiej instancji nie można dostrzec błędu w zastosowaniu prawa lub jego
wykładni. Zgodnie z art. 382 k.p.c. postępowanie apelacyjne polega na
merytorycznym rozpoznaniu sprawy, a wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się
na jego własnych ustaleniach faktycznych i prawnych (por. uchwałę SN z dnia 23
marca 1999 r., III CZP 59/98, OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie
Sąd drugiej instancji oceniał stan faktyczny niniejszej sprawy od złożenia pozwu aż
do zamknięcia rozprawy apelacyjnej. W tym stanie rzeczy podnoszone w skardze
zarzuty i ich uzasadnienie są oczywiście bezzasadne. Odmienna ocena
3
okoliczności faktycznych nie może być uzasadnieniem dla wykazania oczywistości
naruszenia powołanych w skardze przepisów. Sąd Najwyższy nie jest uprawniony
zaś do badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez sąd drugiej instancji. O ile bowiem ten ostatni również jest
„sądem faktu” i w myśl ogólnie niekwestionowanych zapatrywań orzecznictwa oraz
doktryny kontynuuje postępowanie merytoryczne (por. wyroki Sądu Najwyższego: z
dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 812/98, OSNC 2000 nr 10, poz. 193; z dnia 5
lutego 2006 r., IV CK 384/05, niepublikowany; postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 4 października 2002 r., III CZP 62/02, Biul. SN 2003 nr 3, s. 14), o tyle Sąd
Najwyższy jako „sąd prawa”, rozpoznając nadzwyczajny środek odwoławczy w
postaci skargi kasacyjnej, jest związany ustalonym stanem faktycznym sprawy (art.
39813
§ 2 k.p.c.). Nie jest przy tym możliwe, przy uzasadnianiu wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania, odwołanie się wprost do podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienia, ponieważ przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie
oraz sformułowanie wniosku o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie
stanowią dwa odrębne elementy konstrukcyjne skargi kasacyjnej.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.