Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 14/15
UCHWAŁA
Dnia 14 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Zawada
SSN Mirosław Bączyk
Protokolant Katarzyna Wojnicka
w sprawie A.C.
sędziego Sądu Rejonowego w […]
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
zażalenia, wniesionego przez obrońcę
na uchwałę Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 5 listopada 2014 r.,
w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej.
uchyla zaskarżoną uchwałę i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu - Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
W dniu 9 października 2014r. do Sądu Apelacyjnego w […] jako Sądu
Dyscyplinarnego wpłynął wniosek Prokuratora Rejonowego w […] o zezwolenie do
pociągnięcia sędziego Sądu Rejonowego A. C. do odpowiedzialności karnej za
następujące czyny:
I – w dniu 14.02.2014 r. w […], jako funkcjonariusz publiczny - sędzia Sądu
Rejonowego w […], a zarazem na podstawie art. 418§1 k.p.k. osoba uprawniona do
2
wystawienia dokumentu - wyroku z dnia 10.02.2014 r. w sprawie IX K …/13,
przeciwko A. L. oskarżonemu o czyn z art. 178a §2 kk. przekraczając swoje
uprawnienia poświadczyła w nim nieprawdę, co do okoliczności mających
znaczenie prawne, a mianowicie, że został on wydany, podpisany i ogłoszony
10.02.2014 r., w sytuacji gdy zdarzenia takie nie miały miejsca, czym działała na
szkodę interesu prywatnego A. L. oraz interesu publicznego rozumianego jako
zaufanie do organów wymiaru sprawiedliwości i powagi sądu,
tj. czynu z art. 271§1 kk w zb. z art. 231§1 kk w zw. z. art. 11§2 kk;
II – w dniu 26.02.2014 r. w […], działając wspólnie i w porozumieniu z inną
ustaloną osobą, jako funkcjonariusz publiczny sędzia Sądu Rejonowego w […], a
zarazem na podstawie art. 149§1 k.p.k. osoba uprawniona do wystawienia
dokumentu - protokołu rozprawy z dnia 10.02.2014 r. w sprawie IX K …/13,
przeciwko A. L. oskarżonemu o czyn z art. 178a §2 k.k., przekraczając swoje
uprawnienia poświadczyła w nim nieprawdę, co do okoliczności mających
znaczenie prawne, a mianowicie, że: „obwiniony A. L. został prawidłowo
zawiadomiony o terminie rozprawy, sąd postanowił przeprowadzić rozprawę
zaocznie, przewodniczący otworzył przewód sądowy, protokolant odczytał wniosek
o ukaranie, sąd postanowił rozpoznać sprawę według przepisów kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenie, sąd postanowił, a przewodnicząca
odczytała wyjaśnienia A. L. i zeznania świadka P. B., sąd postanowił uprzedzić
obecne strony, że czyn może zostać zakwalifikowany z art. 87§1a k.w. oraz ujawnić
dowody dołączone do wniosku o ukaranie, oskarżyciel publiczny oświadczył, że nie
żąda uzupełnienia przewodu sądowego, przewodnicząca ogłosiła zamknięcie
przewodu sądowego, a następnie po sporządzeniu wyroku ogłosiła go publicznie i
podała ustnie najważniejsze powody wyroku, a także, że rozprawę zakończono o
godz. 14:10" w sytuacji, gdy zdarzenia takie nie miały miejsca, czym działała na
szkodę interesu prywatnego A. L. oraz interesu publicznego rozumianego jako
zaufanie do organów wymiaru sprawiedliwości i powaga sądu,
tj. czynu z art. 271§1 kk w zb. z art. 231§1 kk w zw. z art. 11§2 kk;
III - w dniu 23.06.2014 r. w […], działając w krótkich odstępach czasu w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako funkcjonariusz publiczny - sędzia Sądu
Rejonowego w […], a zarazem na podstawie art. 149 § 1 kpk osoba uprawniona do
3
wystawienia dokumentu - protokołu rozprawy z dnia 13.06.2014 r. w sprawie IX K
…/13, przeciwko J. K. oskarżonemu o czyn z art. 207§1 k.k., protokołu rozprawy z
dnia 23.06.2014 r. w sprawie IXK …/14, przeciwko M. B. oskarżonemu o czyn z art.
27c ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18.04.1985 r. o rybactwie śródlądowym, protokołu
rozprawy z dnia 23.06.2014 r. w sprawie IX K …/13, przeciwko R. H. oskarżonemu
o czyn z art. 178a §1 kk oraz protokołu rozprawy z dnia 23.06.2014 r. w sprawie IX
K …/13, przeciwko A. K. oskarżonemu o czyn z art. 178a §1 k.k., przekraczając
swoje uprawnienia poświadczyła w nich nieprawdę, co do okoliczności mających
znaczenie prawne, a mianowicie:
- w protokole rozprawy z dnia 13.06.2014 r. w sprawie IX K …/13 zapisała, iż
„Sąd postanowił na podstawie art. 404 § 2 k.p.k. prowadzić rozprawę odroczoną w
dalszym ciągu, postanowienie powyższe ogłoszono, sąd postanowił oddalić
wniosek dowodowy prokuratora o dopuszczenie dowodu z opinii oraz postanowił
uznać za ujawnione bez odczytywania w całości dowody na kartach: 4, 11 – 11v,
16, 18-20v, 21-22v, 23-31v, 32-40, 41-43, 44-46, 47-47v, 48-54, 54v-55v, 70-73,
98, 100- 101v, 103-105, 108-109, 132-133, 137-143v, 160-161v, 175, 193-200,
200a, 200b, 200c, 201-228, 247a-247d, 248-249v, 261, 507-509, 581-583, 592,
593- 593v, 594-596, 630-631, 793-794v, 818-819",
- w protokole rozprawy z dnia 23.06.2014 r. w sprawie IX K …/14 zapisała, iż
„na pytanie przewodniczącej strony nie domagały się odczytywania dowodów
zgromadzonych w sprawie oraz Sąd postanowił uznać za ujawnione bez
odczytywania w całości dowody na kartach: 1-9, 13, 21, 28, 29, 30-30v, 31, 33, 49,
85",
- w protokole rozprawy z dnia 23.06.2014 r. w sprawie IX K …/13 zapisała, iż
„na pytanie przewodniczącej strony nie domagały się odczytywania dowodów
zgromadzonych w sprawie oraz Sąd postanowił uznać za ujawnione bez
odczytywania w całości dowody na kartach: 1- 8v, 10-11, 18, 20-22v, 28, 43",
- w protokole z rozprawy z dnia 23.06.2014 r. w sprawie IX K 1076/13, iż „na
pytanie przewodniczącej strony nie domagały się odczytywania dowodów
zgromadzonych w sprawie oraz Sąd postanowił uznać za ujawnione bez
odczytywania w całości dowody na kartach: l-3v, 7-9v, 13-16" w sytuacji, gdy
zdarzenia takie nie miały miejsca, a nadto, chcąc aby protokolanci sądowi A. M. i A.
4
K. poświadczyli w ten sam sposób nieprawdę nakłaniała ich do tego, czym działała
na szkodę interesu prywatnego J. K., M. B., R. H. i A. K. oraz interesu publicznego
rozumianego jako zaufanie do organów wymiaru sprawiedliwości i powaga sądu,
tj. czynu z art. 271§1 k.k. w zb. z art. 231§1 k.k. w zb. z art. 18§2 k.k. w zw. z art.
271§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Po rozpoznaniu wniosku Sąd Apelacyjny– Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia
5 listopada 2014r. w sprawie […]:
1/ zezwolił Prokuratorowi Rejonowemu w […] na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Rejonowego w […] A. C. za wyżej opisane
czyny zabronione,
2/ zawiesił sędziego A. C. w czynnościach służbowych i obniżył jej
wynagrodzenie na czas trwania tego zawieszenia o 25%.
Odwołanie od tej uchwały złożyła sędzia A. C. podnosząc w nim zarzuty:
1. obrazy prawa karnego procesowego mającą istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia, tj. art. 4, 5§2, 7, 92, 424§1 k.p.k.:
- poprzez nierozważenie wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie,
poczynienie ustaleń na podstawie fragmentów materiału dowodowego wyłącznie
niekorzystnych dla obwinionej bez przeprowadzenia wszechstronnej oceny
dowodów, a w szczególności całkowite pominiecie kwestii konfliktu istniejącego
pomiędzy pracownikiem administracyjnym - protokolantem A. M., a sędzią, której
wniosek dotyczy, złożenia przez A. M. wniosku do Dyrektora Sądu Rejonowego w
[…] w przedmiocie rzekomego mobbingowania jego osoby przez sędziego A. C.
oraz prowadzenia przeciwko A. M. postępowania karnego, co skutkowało brakiem
ukształtowania stanowiska Sądu na podstawie wszystkich zgromadzonych
dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego, a także niewskazanie które z faktów zostały uznane za
udowodnione i dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych, lakonicznym, ogólnym i
jednostronnym uzasadnieniu uchwały, czego konsekwencją było podjęcie
rozstrzygnięcia niezgodnego z powołanymi przepisami i doprowadziło do uznania,
że w wysokim stopniu uprawdopodobniono, że sędzia Sądu Rejonowego A. C.
dopuściła się popełnienia zarzucanych jej czynów;
5
- poprzez obdarzenie bezkrytyczną wiarą zeznań świadków, a w
szczególności świadka A. M. pozostającego w konflikcie z sędzią A. C. przy
jednoczesnej odmowie dania wiary jej oświadczeniom złożonym na posiedzeniu, w
których to w sposób niezwykle obszerny, szczegółowy i logiczny ustosunkowała się
do stawianych jej zarzutów oraz obciążających ją zeznań świadków, co skutkowało
bezpodstawnym przyjęciem, że wyjaśnienia sędziego Sadu Rejonowego A. C., jak
również dowody przedstawione prze obwinioną w żaden sposób nie niweczą
dostatecznego uzasadnienia popełnienia przez nią zarzucanych jej czynów;
- poprzez dokonanie przez Sąd Dyscyplinarny powierzchownej oraz mało
wnikliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażającej się w
nie wzięciu pod uwagę nadmiernego obciążenia pracą sędziego Sądu Rejonowego
A. C., zgłaszanego przez obwinioną przełożonemu, wynikającego z jednoczesnej
pracy praktycznie w dwóch Wydziałach Karnych Sądu Rejonowego w […] oraz
przydziału spraw przewyższającego możliwości fizyczne tej sędzi, które to
obciążenie miało wpływ na jakość sporządzanych przez nią protokołów,
przejawiającą się w pojawiających się w nich oczywistych omyłkach pisarskich lub
drobnych nieścisłościach, które to z urzędu lub na wniosek uprawnionego podmiotu
były przez obwinioną prostowane;
2. treść błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia,
mający wpływ na uchwały – polegający na niesłusznym uznaniu, że sędzia Sądu
Rejonowego A. C. jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu przekroczyła
swoje uprawnienia poświadczając w nim nieprawdę, co do okoliczności mających
znaczenie prawne, wskazanych w punkcie 1, II, III skarżonej uchwały, podczas gdy
prawidłowa analiza okoliczności sprawy w sposób jednoznaczny wskazuje, że
zmiany nanoszone przez nią w przedmiotowych dokumentach dotyczyły
oczywistych omyłek pisarskich, drobnych nieścisłości oraz miały charakter
„wykańczania" protokołu i w żaden sposób nie naruszały one istoty tych
dokumentów.
Mając powyższe na uwadze powyższe sędzia A. C. wniosła o uchylenie
zaskarżonej uchwały i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
6
Odwołanie sędziego A. C. zasługuje na częściowe uwzględnienie. Choć nie
wszystkie podniesione w nim argumenty są w pełni przekonujące, to jednak
zasygnalizowane w środku odwoławczym uchybienia są na tyle ważkie, że
zaskarżona uchwała w następstwie przeprowadzenia postępowania odwoławczego
nie mogła zostać utrzymana w mocy.
Zaskarżona uchwała budzi zasadnicze wątpliwości zarówno w sferze
dowodowej, co ma bezpośredni wpływ na ocenę prawidłowości dokonania ustaleń
faktycznych w sprawie, jak i ściśle prawnej – poprzez ocenę poprawności
dokonania opisu zarzuconych czynów, jak i zwłaszcza ich kwalifikacji prawnej.
Ustalając okoliczności związane z wydaniem wyroku w sprawie IX K …/13,
prowadzonej przeciwko A. L., Sąd Apelacyjny oparł się przede wszystkim na
zeznaniach A. M. Zeznania tego świadka, decydujące dla dokonania w tym
zakresie ustaleń faktycznych, nie zostały w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały
szerzej omówione. Nie można jednak nie dostrzegać tego, że świadek ten jest
osobą podejrzaną o popełnienie tożsamego czynu, a więc mającą swój „interes
procesowy”, w przedstawianiu zdarzeń w korzystnym dla siebie świetle. Jak
wskazuje w swym odwołaniu sędzia A. C., co znajduje potwierdzenie w aktach
sprawy, podjął on również działania bezpośrednio wskazujące na istnienie
poważnego konfliktu pomiędzy nim, a wymienioną sędzią – zawiadomienie o
stosowaniu wobec niego mobbingu. Bezsprzecznie pełną wiarygodność zeznań
tego świadka podważają zeznania prokuratora A. M., który wskazuje, że
kilkakrotnie próbował ustalić treść rozstrzygnięcia kończącego rozprawę w dniu 10
lutego 2014 r. Każdorazowo uzyskując informację od protokolanta, że nie ma
jeszcze decyzji w tej sprawie, by ostatecznie dowiedzieć się, że rozprawa została
odroczona do dnia 21 marca 2014 r. Tymczasem, jak wynika z opinii biegłego z
zakresu informatyki (k. 234 – 236) w dniu 14 lutego 2014 r. wyrok w sprawie IX K
…/13 przeciwko A. L. został wprowadzony do systemu informatycznego Sądu
Rejonowego w […]. Taką też datę zdarzenia przyjęto w zarzutach I i II we wniosku
Prokuratora Rejonowego w […]. Nie było zatem przeszkód, aby A. M. poinformował
o treści tego wyroku prokuratora A. M. w terminie, który umożliwiałby ewentualne
jego zaskarżenie.
7
Wyjaśnienie powyższej kwestii ma niewątpliwie znaczenie dla ustalenia
wiarygodności zeznań świadka A. M.
Sąd Apelacyjny równie bezkrytycznie przyjął za wiarygodne zeznania
pozostałych świadków będących pracownikami sekretariatu IX Wydziału Karnego.
Dotyczy to w szczególności protokolantek A. K. i K. S. Aktywność w niniejszej
sprawie obu tych sekretarek datuje się na dni 23 – 27 czerwca 2014 r. W tych
dniach odmawiały one podpisywania protokołów z rozpraw prowadzonych pod
przewodnictwem sędziego A. C. i sporządziły notatki informujące o tym
przełożonych. Trudno nie dostrzec koincydencji pomiędzy tymi zdarzeniami, a
faktem wydania w dniu 17 czerwca postanowienia o przedstawieniu zarzutów A. M.
o czyn z art. 271§1 k.k. popełniony przy protokołowaniu w sprawie IX K …/13
(postanowienie ogłoszono podejrzanemu w dniu 2 lipca 2014r.). Wyjaśnienia
wymaga zatem, czy zdarzenia z dnia 23 czerwca 2014r. miały charakter
odosobniony, czy wymienione protokolantki już wcześniej zgłaszały zastrzeżenia,
co do treści protokołów przygotowywanych w sprawach sędziego A. C. i konkretnie,
jaka istniała praktyka u tego sędziego w zakresie ujawniania dowodów
zawnioskowanych do odczytywania w trybie art. 394 k.p.k., a w szczególności, czy
rozprawy prowadzone w dniu 23 czerwca 2014r. pod tym względem odbiegały od
przyjętej w tym Sądzie i przez tego sędziego praktyki. Powyższe pozwoli na
ustalenie, jaki był cel zachowań opisanych w pkt III wniosku i czy rzeczywiście
miały one na celu poświadczenie nieprawdy.
Nie ulega wszak wątpliwości, że sprostowania wszystkich protokołów
wymienionych w punkcie III wniosku Prokuratora Rejonowego dotyczą zdarzeń o
stosunkowo błahym znaczeniu procesowym. Mając na uwadze charakter
rozpoznawanych spraw i przyznawanie się oskarżonych do winy i popełnienia
zarzuconych im czynów, jak wydaje się, nawet brak ujawnienia dowodów z akt
sprawy, nie doprowadziłby do zmiany zapadłych orzeczeń. Rozważenia zatem
wymaga kwestia, czy dokonując określonych zapisów w protokole – nie
odpowiadających dosłownemu przebiegowi rozprawy – rzeczywiście dopuszczono
się przestępstwa fałszu intelektualnego i czy celem umyślnego działania sprawcy
było poświadczenie nieprawdy co do przebiegu rozprawy w zakresie
przedstawienia okoliczności mających znaczenie prawne. Nie można wszak
8
zapominać, że przestępstwo fałszu intelektualnego z art. 271 k.k. musi być
ukierunkowanie na poświadczenie nieprawdy co do "okoliczności mającej
znaczenie prawne", a więc ustalenia wymaga to, czy w okolicznościach danej
sprawy wykreślenie lub dopisanie fragmentu protokołu rozprawy mogło mieć
istotniejszego znaczenia prawne. Powyższa ocena rzutuje zarówno na
prawidłowość kwalifikacji prawnej czynu, za popełnienie którego sędzia miałby być
pociągnięty do odpowiedzialności karnej, na ustalenie jego szkodliwości społecznej,
jaki i tego, czy zachowaniem swym sędzia wyczerpał znamiona przestępstwa, czy
raczej deliktu dyscyplinarnego.
Przedstawione wyżej rozważania stanowią już przejście do omówienia
kwestii prawidłowości przyjętych w niniejszej sprawie przez prokuratora konstrukcji
prawnych zaproponowanych we wniosku. Sąd Apelacyjny konstrukcje te
zaakceptował całkowicie bezkrytycznie, w istocie, nie poświęcając im większej
uwagi w uzasadnieniu swojej uchwały.
Pozostając przy omawianiu zarzutu przedstawionego w punkcie III wniosku,
niezależnie od przedstawionej wyżej potrzeby głębszego rozważenia, jaki był
rzeczywisty zamiar działania sprawcy w zakresie umieszczania poszczególnych
zapisów w przedmiotowych protokołach rozpraw, zastanowienia wymagałoby
również to, kto może być ewentualnym sprawcą tak opisanego czynu. Zgodnie
bowiem z dyspozycją art. 144 §1 k.p.k. protokół rozprawy spisuje aplikant lub
pracownik sekretariatu. Sąd Apelacyjny w tym zakresie odwołał się do treści art.
149§1 k.p.k., przepis ten jednak określa kto podpisuje protokół rozprawy, a nie to,
kto go sporządza. Rozstrzygnięcia zatem wymaga kwestia, czy również inne osoby,
poza wymienionymi wyżej, mogą mieć uprawnienia w tym zakresie i dopuścić się
czynu polegającego na „poświadczeniu w protokole rozprawy nieprawdy”?
Pamiętać bowiem należy, że poświadczenie nieprawdy zachowuje swój charakter
wyłącznie, jeśli stanowi czynność podjętą w zakresie uprawnień przysługujących
funkcjonariuszowi publicznemu lub innej osoby uprawnionej do wystawienia
dokumentu. W tej sytuacji, szczególnego rozważenia wymaga to, czy tak opisanego
przestępstwa może dopuścić się sędzia przewodniczący rozprawie sądowej, a
jeżeli tak, to w jakiej formie zjawiskowej. Wniosek prokuratora co prawda zawiera w
9
kwalifikacji czynu opisanego w pkt III wskazanie art. 18§2 k.k., jednak Sąd
Apelacyjny kwestii tej już w najmniejszym choćby stopniu uwagi nie poświęcił.
W niniejszej sprawie nie ulega też wątpliwości, że protokolanci
sporządzający protokoły wymienione w pkt III wniosku, najpierw odmawiali
wykonania tej czynności, następnie podpisania tych protokołów, a w końcu zostały
one sprostowane. I w tym zakresie rozważenia wymagałaby kwestia jaką formę
stadialną przestępstwa przybrało to zdarzenie, a konkretnie, czy można już
przypisać dokonanie tego czynu, czy dopiero usiłowanie jego dokonania?
Uzasadnienie uchwały nie poświęca też jakichkolwiek rozważań temu,
dlaczego Sąd Apelacyjny zaakceptował kwalifikację prawną omawianych zachowań
jako czynu ciągłego z art. 12 k.k., a w szczególności dlaczego przyjął, że
dopuszczając się ich sędzia A. C. działała ze z góry powziętym zamiarem.
Jako zaś najistotniejsze zastrzeżenie i to odnoszące się do kwalifikacji
wszystkich czynów opisanych we wniosku o zezwolenie na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej sędziego A. C. wskazać wypada, że zastrzeżenia może
budzić też poprawność kwalifikacji prawnej czynu z art. 271§1 k.k. w zb. z art. 231
k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Zdecydowanie głębszego niż uczynił to w uzasadnieniu
swej uchwały Sąd Apelacyjny rozważenia wymaga kwestia wzajemnego stosunku
obu wymienionych przepisów części szczególnej Kodeksu Karnego. W ocenie
Włodzimierza Wróbla – autora komentarza do art. 271 k.k. (teza 31 – (w:) A. Zoll
Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 177 – 277 Kodeksu
karnego. Kraków 2006) – „Należy przyjąć, iż art. 271§1 ma charakter lex specialis
w stosunku do art. 231§1, nie zachodzi więc potrzeba stosowania kumulatywnej
kwalifikacji”. Tożsamy pogląd prezentują też w swoich komentarzach M. Mozgawa i
T. Razowski. Stanowisko Sądu i w tej zatem kwestii wymagałoby choćby
przedstawienia.
W oczywisty sposób powyższe uwagi odnoszą się również do dwóch
pierwszych czynów opisanych we wniosku prokuratora.
Niezależnie zaś od tego, w odniesieniu do czynów I i II rozważenia wymaga
to, czy tak, jak zostały one opisane we wniosku stanowią one jedno, czy dwa
przestępstwa. Wszak poświadczenie nieprawdy, co do okoliczności, że wyrok w
sprawie IX K …/13 został „ogłoszony 10.02.2014 r.” dokonać może się tylko
10
poprzez zamieszczenie stosownego zapisu w protokole rozprawy lub protokole
ogłoszenia wyroku, nie zaś w treści samego wyroku.
Również i w odniesieniu do tych czynów przedstawienia wymagałoby
stanowisko, czy przekraczają one granice deliktu dyscyplinarnego (postępowanie
dyscyplinarne o nie wszak toczy się równolegle) wyczerpując znamiona
przestępstwa.
W ocenie Sądu Najwyższego, każda z omówionych wyżej okoliczności ma
istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii zezwolenia na pociągnięcie sędziego
A. C. do odpowiedzialności karnej oraz ewentualnego zakresu tego zezwolenia. W
tej sytuacji zaskarżoną uchwałę należało uchylić, a wniosek Prokuratora
Rejonowego przekazać do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny działający jako Sąd
Dyscyplinarny winien bezpośrednio przesłuchać świadków A. M., A.K. i K. S. i w
oparciu o tak uzyskany materiał dowodowy zweryfikować prawidłowość żądania
zawartego we wniosku prokuratora. Znacznie wnikliwszego rozważenia, od tego
Sądu, będą wymagały też omówione wyżej zagadnienia związane z prawidłowością
przyjętych przez prokuraturę w przedmiotowym wniosku opisów zarzucanych
zachowań i ich kwalifikacji prawnych.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.