Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 56/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie ze skargi A. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 25 lipca 2012 r.,
w sprawie z powództwa A. B.
przeciwko S. F. i E. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Prawomocnym wyrokiem z dnia 25 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 25 stycznia 2012 r., którym zasądzono na
rzecz powoda solidarnie od pozwanych kwotę 12 800,41 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 27 stycznia 2009 r. oraz zwrot kosztów procesu, w ten sposób,
że oddalił powództwo.
W skardze o stwierdzenie niezgodności tego orzeczenia z prawem powód
powołał obie podstawy przewidziane w art. 4244
k.p.c. Naruszenie prawa
materialnego połączył z: niewłaściwym zastosowaniem i błędnym przyjęciem art. 8
ust. 4 u.sp.k., że wady towaru mają charakter nieistotny i nie uprawniały do
odstąpienia od umowy oraz niezastosowaniem w części stanowiącej o możliwości
żądania obniżenia ceny, w sytuacji stwierdzenia nieistotnej wadliwości towaru;
niewłaściwym zastosowaniem art. 8 ust. 3 u.sp.k. przez nieprzyjęcie, iż wraz
z upływem terminu w nim wskazanego pozwane zaakceptowały żądanie powoda,
które powinno być uwzględnione. Z uchybieniem art. 187 § 1 w związku z art. 371
§1 k.p.c. nie doszło do rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu, w sytuacji gdy
z okoliczności faktycznych wynikało, iż pomimo niewskazania przez powoda innej
podstawy prawnej żądania, to zgłoszone zasługiwało na częściowe uwzględnienie.
Skarżący domagał się stwierdzenia niezgodności z prawem wyroku Sądu
Okręgowego w K. z dnia 25 lipca 2012 r. w całości, ewentualnie w części, do kwoty
10 000 zł. Podał, że wydanie tego orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody w
postaci utraty możliwości dochodzenia kwoty 12 800,41 zł z tytułu żądania zwrotu
całości lub części zapłaconej ceny wraz z odsetkami i kosztami postępowania, w
sytuacji uznania zasadności roszczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Jej celem jest uzyskanie prejudykatu,
umożliwiającego dochodzenie roszczeń odszkodowawczych od Skarbu Państwa,
za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej
3
(art. 4171
§ 2 k.c.). Wyjątkowy charakter tego środka determinuje szczególne
wymagania, przewidziane w przepisie art. 4245
§ 1 k.p.c., które traktowane są jako
wymagania konstrukcyjne, a zatem takie, co do których nie istnieje możliwość
sanowania. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany został pogląd,
że każde z sześciu wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. jest
indywidualne i niezależne, a zatem każde powinno być wyraźnie wyodrębnione
i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest dotknięta
istotną wadą, nienaprawialną w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych
i podlega odrzuceniu a limie (por. postanowienia z dnia 7 lutego 2008 r., IV CNP
223/07, niepubl.; z dnia 17 czerwca 2008 r., I BU 18/07, niepubl.; z dnia
16 października 2009 r., IV CNP 56/09, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 2010 r., IV CNP
44/10, niepubl.; z dnia 17 sierpnia 2010 r.).
Skarga oprócz przytoczenia podstaw, o których mowa w art. 4245
§ 1 pkt 2
k.p.c., oraz ich uzasadnienia powinna zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c., wyraźnie
wskazywać przepis prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny. Wymaganie
to jest odrębne i niezależne od powinności przytoczenia w skardze jej podstaw oraz
ich uzasadnienia. Wskazanie przez skarżącą przepisów prawa materialnego lub
przepisów postępowania, które zostały naruszone przez sąd, w ramach
przytoczenia podstaw skargi, nie spełnia zatem jednocześnie wymogu określonego
w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia
2006 r., III CNP 57/06, z dnia 24 lipca 2008 r., I CNP 51/08, z dnia 29 czerwca
2012 r., IV CNP 18/12 oraz z dnia 7 sierpnia 2013 r., II CNP 32/13; z dnia
9 października 2014 r., II CNP 23/14, niepublikowane). Podstaw skargi nie można
bowiem utożsamiać z przepisami prawa, z którymi niezgodne jest zaskarżone
orzeczenie. Skarżący sformułował zarzuty stanowiące podstawy skargi, nie wskazał
natomiast przepisu, z którym orzeczenie jest niezgodne. Nie spełnia tego
wymagania twierdzenie skarżącego, zawarte w uzasadnieniu podstaw skargi, co do
naruszenia art. 8 ust. 4 u.sp.k., że „omawiane orzeczenie w tym zakresie jest
niezgodne z obowiązującym prawem". Wskazanie na przepisy, które sąd naruszył
wydając zaskarżone orzeczenie, może być potraktowane jedynie jako zarzut
4
odnośnie do orzeczenia, a więc element podstaw skargi, nie zaś wskazanie
przepisu prawa, z którym orzeczenie jest niezgodne.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy odrzucił skargę na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.

V CNP 56/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia