Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 650/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z wniosku T. J.
przy uczestnictwie Gminy Miasta G., G.J. i innych, o stwierdzenie
zasiedzenia,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 maja 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 września 2013 r.,
odrzuca skargę kasacyjną oraz nie obciąża wnioskodawcy
kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 24 września 2013 r. Sąd Okręgowy w G. oddalił
apelację wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w G. z dnia 2
października 2012 r.
W skardze kasacyjnej wnioskodawca zarzucił naruszenie art. 233 § 1 w zw.
z art. 391 oraz art. 378 § 1 i art. 382 k.p.c. i wnosił o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76).
Jak trafnie podniesiono w odpowiedzi na skargę kasacyjną podnoszony
przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 § 1 w zw. z art. 39 oraz art. 378 § 1
i art. 382 k.p.c. przez przyjęcie przez Sąd Okręgowy za własne ustaleń Sądu
Rejonowego w sytuacji, gdy zarzuty apelacji obejmowały sprzeczność ustaleń Sądu
pierwszej instancji ze zgromadzonym materiałem dowodowym (co skutkowało
zdaniem skarżącego nierozpoznaniem zarzutów apelacji), stanowi polemikę
z oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego przez Sądy obu instancji
oraz oceną prawidłowości przeprowadzenia postępowania dowodowego przed
Sądem I instancji dokonaną przez Sąd II instancji. Warto również wskazać,
że uzasadnienie zarzutu jest powtórzeniem argumentacji zawartej w apelacji
skarżącego, która opierała się na zarzucie naruszenia art. 233 k.p.c. Sąd
Najwyższy wielokrotnie wskazywał na niedopuszczalność oparcia skargi kasacyjnej
na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyroki Sądu Najwyższego z dnia
16 listopada 2012 r., III CSK 73/12, nie publ. i z dnia 19 kwietnia 2011 r., I UK
368/10, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2012 r., II PK 278/11,)
oraz na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 w zw. z art. 382 k.p.c. (wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 21 marca 2013 r., III CSK 216/12, nie publ. i z dnia 13 stycznia
2010 r., II CSK 372/09, nie publ.).
Wskazane przez skarżącego naruszenie art. 378 k.p.c. również sprowadza
się kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy. Nie można
3
bowiem uznać, że w zaskarżonym postanowieniu Sąd drugiej instancji
nie ustosunkował się merytorycznie do zarzutów apelującego lub je pominął.
Odmienna, od prezentowanej przez skarżącego, ocena prawidłowości
przeprowadzenia postępowania dowodowego przez Sąd pierwszej instancji, która
doprowadziła do przyjęcia przez Sąd Okręgowy tych samych co Sąd pierwszej
instancji ustaleń faktycznych, nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 378 k.p.c.
przez nierozpoznanie wszystkich zarzutów apelacji.
Mając na względzie powyższe argumenty należy uznać, że zarzuty
podniesione w skardze kasacyjnej mają na celu podważenie ustaleń faktycznych
i zakwestionowanie oceny dowodów, a tym samym nie mogą stanowić podstawy
skargi kasacyjnej zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu (art. 3986
§ 3
k.p.c.).

IV CSK 650/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia