Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt.

VIII Ga 94/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2015r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący

Sędzia

Sędzia

SSO Barbara Jamiołkowska (spr.)

SO Elżbieta Kala

SO Marek Tauer

Protokolant

Izabela Rogińska

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2015r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa: A. Z.

przeciwko : (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 30 stycznia 2015r. sygn. akt VIII GC 1490/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt VIII Ga 94/15

UZASADNIENIE

Powód - A. Z., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) domagał się zasądzenia od pozwanego - (...) S.A. kwoty 3.707 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest nabywcą wierzytelności przysługującej A. C. od pozwanego z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 31 października 2011 r. w pojeździe marki M. (...) numer rejestracyjny (...), powstałej z winy kierowcy ubezpieczonego w firmie pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 2 listopada 2011 r., domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz tytułem holowania i wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 17.934,97 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu, kwotę 1.400 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego i zwrócił w całości koszty holowania. Poszkodowany nie zgodził się z decyzją pozwanego, bowiem koszty naprawy pojazdu wyniosły 20.521,97 zł brutto, a koszt wynajmu pojazdu zastępczego 2.520 zł. Wobec braku dopłaty odszkodowania przez pozwanego poszkodowany zbył swoją wierzytelność powodowi. Powód nie podzielił stanowiska pozwanego w zakresie potrącenia części kosztów naprawy pojazdu, ani potrącenia części kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwany zaniżył stawki za roboczogodzinę a także policzył niektóre części zamienne w kwocie netto. Nadto powód wskazał, że okres najmu pojazdu, tj. 14 dni był uzasadniony przebiegiem likwidacji szkody i technologicznym czasem naprawy pojazdu.

Pozwany w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że co do zasady przyjął odpowiedzialność za szkodę w samochodzie poszkodowanego A. C. marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonym w wypadku komunikacyjnym w dniu 31 października 2011 r. Potwierdził, że w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie w łącznej kwocie 17.934,97 zł. Wypłata nastąpiła na podstawie kalkulacji kosztów naprawy. Przy wyliczeniu odszkodowania uznano stawki roboczogodzin 80/90 zł netto oraz zakwestionowano użycie i koszt chłodnicy, jak i sondy. W ocenie skarżącego, żądanie dopłaty odszkodowania jest nieuzasadnione. Pozwany

argumentował, że zobowiązany jest do świadczenia średniej jakości, zaś maksymalne wyliczenie kosztów naprawy pojazdu nie oznacza, że takie koszty zostały poniesione w wysokości przez powoda dochodzonej. Ponadto, pozwany podniósł, że zapłacił na rzecz powoda kwotę 1.400 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego. Kwota ta pokryła 14 dni wynajmu uwzględniając dni od dnia zgłoszenia szkody do dnia oględzin, dni organizacyjne i dni technologicznej naprawy. Pozwany zakwestionował powództwo co do wysokości w zakresie zastosowanej stawki dziennej najmu. Pozwany zakwestionował również żądanie pozwu co do zasady, zarzucając, że nie wykazano poniesienia kosztów wynajmu. Z umowy najmu § 3 wynika, że najemca nie płaci kosztów czynszu za pojazd, gdyż pokrywa je ubezpieczalnia.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.362,56 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty, w pozostałej części powództwo oddalając. Ponadto, Sąd Rejonowy obciążył pozwanego kosztami procesu w kwocie 757 zł. Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 31 października 2011 r. pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. C., został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego. Wobec uszkodzenia pojazdu został on odholowany do zakładu naprawczego. Koszty holowania wyniosły 698,64 zł. W dniu 31 października 2011 r. poszkodowany A. C. zawarł z powodem umowę najmu, na podstawie której powód wynajął poszkodowanemu samochód zastępczy marki O. (...) na okres od dnia 31 października 2011 r. do dnia 14 listopada 2011 r. W § 3 umowy wskazano, że najemca nie płaci kosztów czynszu za auto, gdyż pokrywa je ubezpieczyciel. W dniu 2 listopada 2011 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz wynajem pojazdu i holowanie. Pozwany po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i wyliczeniu kosztów naprawy wypłacił ostatecznie poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 17.934,97 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu oraz kwotę 1.400 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego i zwrócił w całości koszty holowania, tj. 698,64 zł. Koszty naprawy przedmiotowego pojazdu wyniosły 20.521,97 zł., a koszty wynajmu pojazdu zastępczego 2.520 zł. W dniu 24 września 2012 r. powód nabył wierzytelność przysługującą A. C. od pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody komunikacyjnej. Uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 31 października 2011 r., przywracające pojazd do stanu sprzed szkody, według cen rynkowych na rynku lokalnymi przy użyciu do naprawy oryginalnych części zamiennych wynoszą 20.297,53 zł brutto. Do kalkulacji naprawy przyjęto średnie stawki roboczogodzin netto stosowane w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych branży motoryzacyjnej na lokalnym

2

rynku na dzień powstania uszkodzeń za czynności naprawcze. Naprawa w/w pojazdu przywracająca go do stanu sprzed kolizji z dnia 2 listopada 2012 r. w sposób zgodny z technologią producenta pojazdu oraz przywracająca sprawność techniczną i walory estetyczne pojazdu powinna zostać wykonana przy użyciu oryginalnych części zamiennych. Dokumentacja szkody sporządzona przez pozwanego nie zawiera informacji, że pojazd był wcześniej naprawiany niezgodnie z technologią oraz przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych. Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, przedstawionych przez strony dokumentów prywatnych, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego J. M., którą Sąd ocenił jako jasną i logiczną. Sąd I instancji zważył, że powód na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 24 września 2012 r. wszedł w ogół praw poszkodowanego A. C. związanych ze szkodą dotyczącą uszkodzenia w dniu 31 października 2011 r. pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 17.934,97 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu, kwoty 1.400 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, jak i kwoty 698,64 zł z tytułu poniesionych kosztów za holowanie. Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania wypłaconą poszkodowanemu przez pozwanego, jak i zwrot kosztów za wynajem pojazdu zastępczego ponad wypłaconą kwotę. Mając na względzie, że rozstrzygnięcie sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych Sąd postanowieniem z dnia 21 listopada 2014 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej J. M. na okoliczność ustalenia uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki F. (...) nr rejestracyjny (...) uszkodzonego w dniu 31 października 2011 r., przywracających pojazd do stanu sprzed szkody. W/w biegły sądowy ustalił, że koszty naprawy pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 31 października 2011 r. dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych według cen rynkowych na lokalnym rynku wynoszą 20.297,53 zł. Sąd I instancji odwołał się do treści art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 w/w ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), art. 363 § 1 k.c. Sąd Rejonowy podkreślił, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za

3

szkodę. Sąd I instancji podkreślił, że przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano. Sąd Rejonowy powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, w której podkreślono, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadza art. 824 1 § 1 k.c, który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. W świetle cytowanej wyżej opinii biegłego sądowego J. M. z dnia 8 grudnia 2014 r. nie ulega, w ocenie Sądu I instancji, wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu przez pozwanego odszkodowanie, nie stanowi pełnego naprawienia szkody. Podkreślono, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrostu wartości pojazdu (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. III CZP 80/11). W ocenie Sądu Rejonowego, pozwany nie wykazał, aby naprawa pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu do naprawy oryginalnych części zamiennych i przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę na lokalnym rynku doprowadziła do ewentualnego wzrostu wartości tego pojazdu. Podkreślono, że biegły jednoznacznie wskazał w opinii, że naprawa w/w pojazdu przywracająca go do stanu sprzed kolizji z dnia 31 października 2011 r. w sposób zgodny z technologią producenta pojazdu oraz przywracająca sprawność techniczną i walory estetyczne pojazdu powinna zostać wykonana przy użyciu oryginalnych części zamiennych. Ponadto, dokumentacja szkody sporządzona przez pozwanego nie zawiera informacji, że pojazd był wcześniej naprawiany niezgodnie z technologią oraz przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych. Przechodząc do rozważań dotyczących wynajmu pojazdu zastępczego Sąd Rejonowy podkreślił, że roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego ma inny charakter niż roszczenie o zwrot kosztów naprawy pojazdu. W tym drugim przypadku poszkodowany ponosi szkodę już w momencie zaistnienia zdarzenia i powstania

4

uszkodzeń, w tym bowiem momencie powstaje uszczerbek w jego majątku. W przypadku zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego sprawa ma się o tyle inaczej, że szkoda powstaje nie w momencie zaistnienia szkody, lecz dopiero wówczas, gdy poszkodowany koszty te już poniesie. Szkodę w tym wypadku można wiązać jedynie z wydatkami poniesionymi przez poszkodowanego na najem, a nie z samym faktem, że jest on pozbawiony możliwości korzystania z rzeczy. Wynagrodzenie za przejściową utratę możliwości korzystania z rzeczy oznaczałoby w istocie nieprzewidywane prawem zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w postaci odczucia przykrości i dyskomfortu. Ta dolegliwość nie stanowi szkody majątkowej albowiem nie prowadzi do zmniejszenia majątku właściciela uszkodzonego pojazdu. W konsekwencji, z chwilą dokonania cesji wierzytelności przyszłej, nie następuje więc przejście wierzytelności na cesjonariusza, wierzytelność ta bowiem jeszcze nie istnieje w chwili zbycia. Wynikająca z takiej umowy oznaczona wierzytelność zostaje przeniesiona na cesjonariusza dopiero z chwilą jej powstania, zatem skutek rozporządzający nie następuje w chwili zawarcia umowy cesji (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 września 1997 r., sygn. III CZP 45/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2002 r., sygn. III CKN 346/01, niepubl. i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 r., sygn. IV CK 157/05, Lex nr 346081). Sąd Rejonowy odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r,. sygn. III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, w której Sąd ten zważył, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego przysługuje zatem poszkodowanemu jedynie w przypadku, gdy poniesie on wydatki związane z tym wynajmem. Wydatki tego rodzaju należy uznać za wydatki poniesione w następstwie zdarzenia szkodowego, które by nie powstały bez tego zdarzenia, prowadzące do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. (tak również uzasadnienie wyżej cytowanej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 5/11). Sąd Rejonowy podkreślił, że Sąd Najwyższy konsekwentnie wyklucza, by szkodę majątkową stanowiła sama utrata możliwości korzystania z pojazdu. Fakt braku możliwości korzystania z pojazdu mechanicznego może być źródłem szkody o charakterze majątkowym wówczas, gdy spowoduje po stronie poszkodowanego poniesienie kosztów najmu pojazdu zastępczego, (zob. uchwałę wraz z uzasadnieniem Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. III CZP 76/13). Sąd I instancji powołał się ponadto na stanowisko zaprezentowane w monografii „Odszkodowanie za niemożność korzystania z pojazdu

5

uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym (najem pojazdu zastępczego)" pod redakcją naukową E. K. wydaną w 2014 r. przez (...). We wskazanej monografii podniesiono, że wierzyciel dochodzący naprawienia szkody w związku z najmem pojazdu zastępczego powinien wykazać, że poniesienie kosztów najmu było celowe, koszty najmu zostały rzeczywiści poniesione, a wysokość poniesionych kosztów była w danej sytuacji uzasadniona ekonomicznie. W przedmiotowej sprawie natomiast, co podkreślono, poszkodowany A. C. nie zapłacił powodowi czynszu za najem pojazdu zastępczego, więc w jego majątku nie powstał, w ocenie Sądu Rejonowego, uszczerbek z tytułu poniesienia kosztów najmu pojazdu zastępczego, co stanowiłoby normalny skutek szkody (por. wyrok i uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 8 września 2004 r., sygn. IV CK 672/03). W konsekwencji, w ocenie Sądu Rejonowego, po stronie poszkodowanego nie powstała wierzytelność, którą poszkodowany mógłby zbyć na rzecz powoda lub innej osoby trzeciej. Wobec tego nie można oczywiście mówić również o skutecznym nabyciu przez powoda wierzytelności od poszkodowanego na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 24 września 2012 r. Zatem powód nie posiadał legitymacji procesowej do wystąpienia przeciwko pozwanemu z przedmiotowym roszczeniem w zakresie odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego. Mając to na uwadze Sąd Rejonowy pominął dowód z przesłuchania świadka A. C. zawnioskowany wyłącznie na okoliczności związane z wynajęciem pojazdu zastępczego, jak i zgłoszony przez powoda dowód z opinii biegłego na okoliczności dotyczące ustalenia kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Sąd Rejonowy pominął także dowód z uzupełniającej opinii biegłego zgłoszony przez pozwanego, gdyż w aktach sprawy, w tym w aktach szkody przedłożonych przez pozwanego, brak miarodajnej informacji o rzekomym niewymienieniu sondy lambda i zamontowaniu niepełnowartościowej chłodnicy powietrza. Nie zlecano także biegłemu przeprowadzenia oględzin przedmiotowego pojazdu, gdyż powód nie jest jego właścicielem, a jedynie nabywcą wierzytelności, a pozwany nie wnosił o przesłuchanie poszkodowanego w tym zakresie i nie wiadomo nawet, czy jest on jeszcze właścicielem tego pojazdu. W tym stanie sprawy Sąd Rejonowy, uwzględniając opinię biegłego J. M. i wcześniej wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 17934,97 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2362,56 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. i mając na uwadze treść art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zasądzając je od dnia 3 grudnia 2011 r. wobec ustalenia, że szkoda została zgłoszona w dniu 2 listopada 2011 r. W pozostałej części powództwo jako niezasadne zostało oddalone. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.

6

100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 i 99 k.p.c. Powodowi zasądzono kwotę 2.362,56 zł z dochodzonej pozwem kwoty 3.707 zł, przyjąć należało zatem, że wygrał on proces w 63,73 %. Koszty jakie poniósł powód to kwota 1.538,31 zł. Na powyższą kwotę składa się: kwota 186 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), kwota 735,31 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Z kolei koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 617 zł i objęły wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 600 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 oraz 2 § 4 ust. 2 w/w rozporządzenia i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Z kwoty 1538,31 zł wyliczenie 63,73 %, a z kwoty 617 zł wyliczenie 36,27 % (stosunek w jakim pozwany wygrał sprawę) daje odpowiednio wyniki 980,36 zł i 223,79 zł, a różnica między nimi w zaokrągleniu do pełnych złotych w górę kwotę 757 zł. W pkt 4 wyroku zasądzono zatem od pozwanego na rzecz powoda, po zaokrągleniu do pełnych złotych w górę, kwotę 757 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto w pkt 3 wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 - tekst jedn. ze zm.) nakazano zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 164,69 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

Pozwany w apelacji zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w części, tj. w zakresie pkt I co do kwoty 1.170,25 zł. Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

I.naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 kc poprzez przyjęcie, że powód udowodnił
fakty, z których wywodzi skutki prawne,

II.naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w
szczególności:

-przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 245 kp.c. - poprzez przekroczenie granic
swobodnej oceny dowodów polegające na dowolnej interpretacji materiału dowodowego, w
szczególności uznanie, iż w aktach szkody przedłożonych do akt spraw sądowej nie znajdował
się protokół z oględzin po naprawie pojazdu z dnia 20 lutego 2012 roku wskazujący na naprawę
niezgodną z protokołem oględzin;

-naruszenie przepisu 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nieuzasadnione pominięcie wniosku pozwanego o uzupełniającą opinię biegłego sądowego w zakresie ustalenia celowego i ekonomicznie uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu;

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powód udowodnił celowego i

7

ekonomicznie uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu;

III. zarzut faktyczny - polegający na niezgodności ustaleń faktycznych Sądu z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez ustalenie, że powód udowodnił podstawę faktyczną swojego roszczenia.

W tych okolicznościach skarżący domagał się: 1/ zmiany wyroku w zakresie punktu 1 w zaskarżonej części - co do kwoty 1.170,25 zł, tj. uwzględnienia apelacji polegającej na zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.192,31 zł tytułem odszkodowania i oddalenia powództwa w pozostałym zakresie, 2/ zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Twierdzenia apelacji sprowadzają się w istocie do zarzutu, że biegły nie uwzględnił ustaleń z oględzin ponaprawczych, tzn. że pomimo zafakturowania przez warsztat kwoty za pełną naprawę nie została wymieniona sonda lambda oraz zamontowano uszkodzoną niepełnowartościową chłodnicę powietrza doładowującego. Skarżący zarzucił przy tym, że Sad Rejonowy pominął zgłoszony przez niego dowód z uzupełniającej opinii biegłego.

Istotnie, w piśmie z dnia 13 stycznia 2015 r. pozwany wniósł o uzupełniającą opinię biegłego na okoliczność ustalenia, dlaczego przy wycenie kosztu naprawy biegły nie uwzględnił ustaleń z oględzin ponaprawczych. Rzecz jednak w tym, że jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy w swym uzasadnieniu, w aktach sprawy, w tym w aktach szkody (płyta cd) przedłożonych przez pozwanego, brak jest informacji na temat nie wymienienia sondy lambda i zamontowania niepełnowartościowej chłodnicy powietrza. W szczególności brak w aktach sprawy protokołu ponaprawczego z oględzin z dnia 20 lutego 2012 r., na który powołał się skarżący, a wskazującego, zdaniem pozwanego, na widoczne uszkodzenia chłodnicy oraz sondy, a w efekcie - na naprawę niezgodną z protokołem oględzin. Skoro zatem informacja na temat protokołu ponaprawczego pojawiła się faktycznie dopiero wraz z pismem z dnia 13 stycznia 2015 r., to oczywistym jest, w ocenie Sądu Okręgowego, że biegły, który sporządził opinię w grudniu 2014 r. nie mógł w niej uwzględnić ustaleń z oględzin ponaprawczych.

Skarżący argumentował, że poszkodowany w trakcie oględzin ponaprawczych nie zgłosił żadnych uwag do protokołu z dnia 20 lutego 2012 r., kwestii tej jednak w żaden sposób nie udowodnił.

8

Pozwany mógł zaś złożyć wniosek o przesłuchanie poszkodowanego A. C. na powyższe okoliczności, czego nie uczynił. Pozwany w odpowiedzi na pozew domagał się przeprowadzenia dowodu z zeznań A. C., jednak wyłącznie na okoliczności związane z wynajęciem pojazdu zastępczego.

Ponadto, przedkładając dopiero na etapie postępowania apelacyjnego protokół z dnia 20 lutego 2012 r. pozwany nawet nie wniósł o dopuszczenie dowodu z tego dokumentu. W trakcie postępowania przed Sądem I instancji wnosił zaś jedynie o uzupełniającą opinię biegłego (k.96). Pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie pełnomocnik pozwanego nie stawił się jednak na posiedzenie, na którym Sad pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego. Nie doszło zatem do złożenia przez stronę pozwaną - w odniesieniu do decyzji Sądu o pominięciu tego dowodu -zastrzeżenia, o którym mowa w art. 162 kpc. Faktycznie zatem pozwany utracił możliwość powoływania się w postępowaniu apelacyjnym na uchybienie procesowe Sądu I instancji, którego upatruje w pominięciu dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (por. art. 162 zd. 2 kpc).

Nawet jednak gdyby przyjąć, że pozwany zgłosił zastrzeżenie, o którym mowa w art. 162 kpc, to i tak decydującym z punktu widzenia rozstrzygnięcia apelacji jest fakt, że pozwany w trakcie przedmiotowego postępowania nie przedłożył dokumentu w postaci protokołu ponaprawczego z oględzin pojazdu z dnia 20 lutego 2012 r. Nie uczynił tego ani w odpowiedzi na pozew, ani na dalszym etapie postępowania przed Sądem I instancji. Pozwany dopiero do apelacji załączył nieczytelny dokument oznaczony jako „Protokół z oględzin po naprawie pojazdu" (k.150), nie wnosząc nawet o dopuszczenie dowodu z niego. Nieczytelna treść dokumentu nie pozwala, w ocenie Sadu, ustalić zakresu naprawy pojazdu, w którym, jak twierdzi skarżący, jest ona niezgodna z protokołem oględzin.

Ponadto, pozwany ani w trakcie weryfikacji kosztorysu, ani w trakcie procesu przed Sądem I instancji, nie zarzucił powodowi, aby naprawa była wykonana niezgodnie z przedłożonym kosztorysem. Pozwany podniósł jedynie, że poszkodowany nie wykazał, aby poniósł koszty naprawy w wysokości żądanej przez powoda.

Mając powyższe uwagi na względzie, Sąd Okręgowy zważył, iż Sąd Rejonowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji nie doszło w sprawie do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Wypada przy tym wskazać, że co do zasady, wykazanie przez stronę, że Sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c. oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189, Biul. SN 2000/6/13, Wokanda 2000/7/10). Oznacza to, że postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów;

9

skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139, Biul. SN 2000/5/11 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263).

Wskazać ponadto trzeba, że Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana jedynie wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). W przedmiotowej sprawie nie mieliśmy zaś do czynienia z tego rodzaju sytuacją.

Reasumując, Sąd Okręgowy zważył, że apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, a w konsekwencji podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc, o czym orzeczono jak w pkt 1 sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy postanowił zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uznając, że apelację w całości wygrał powód (na mocy art. 98 § 1 kpc w związku z § 6 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).