Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: Anna Szwed

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwam. (...)

przeciwko K. P.

powództwo oddala.

Sygn. akt: I C 1694/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 marca 2014 roku powód M. (...) – zastępowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. P. –(pełnomocnictwo – k. 3) – wystąpił przeciwko pozwanemu B. P. (1) o zapłatę kwoty 304,10 zł z tytułu zaległych opłat za użytkowanie wieczyste gruntu za rok 2010 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania oraz kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwany jest następcą prawnym – synem i spadkobiercą użytkownika wieczystego ułamkowej części działki gruntu nr (...) z obrębu (...), położonej w W. przy Al. (...) (lok. 7) – B. P. (2), która zmarła 18 czerwca 2009 r. Pełnomocnik podniósł, iż ustawowe następstwo prawne pozwanego wynika z treści aktu notarialnego Repertorium A Nr (...) z dnia 08 kwietnia 2009 r., w którym, jako syn, był pełnomocnikiem matki B. P. (2). Pełnomocnik strony powodowej wskazał, że zgodnie z przepisami art. 238 k.c. i ustawy o gospodarce nieruchomościami użytkownik wieczysty zobowiązany jest do uiszczania opłaty rocznej przez cały czas trwania prawa użytkowania wieczystego i wnoszenia jej w terminie do 31 marca każdego roku z góry za dany rok. Pełnomocnik powoda argumentował, iż pozwany mimo ciążącego na nim obowiązku nie uiszcza opłaty rocznej. Zaś jej wysokość jest zgodna z wypowiedzeniem dotychczasowej opłaty rocznej z dnia 14 lipca 2009 roku. ( pozew z załącznikami – k. 1 – 17).

Na rozprawie w dniu 29 października 2014 roku pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko oraz powołał się na pismo złożone w biurze podawczym, z którego wynika, iż prawidłowe imię pozwanego to K. (nie B.) nazwisko P. . ( protokół rozprawy – k. 36)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Aktem notarialnym z dnia 08 kwietnia 2009 r. M. (...) ustanowiło odrębną własność lokalu położonego przy Al. (...) ((...)) w W., dokonało jego sprzedaży i oddania działki gruntu w użytkowanie wieczyste na rzecz B. P. (2). (akt notarialny – Rep. A nr (...) – k. 7-12).

Pismem datowanym na dzień 06 lutego 2013 roku, które uznano za doręczone w dniu 26 lutego 2013 r., M. (...) skierowało do K. P. ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 417,07 zł, na którą składała się kwota 304,10 zł z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu za rok 2010 oraz kwota 112,97 z tytułu odsetek za zwłokę. ( okoliczność bezsporna, potwierdzona pismem – k. 15).

Zgodnie z wydrukiem Centralnej Bazy Danych Ksiąg Wieczystych oraz wypisem z księgi wieczystej współwłaścicielem lokalu położonego przy Al. (...) ((...)) w W. jest K. Z.. (wyciąg z księgi wieczystej nr (...) z dnia 05 maja 2013 r. – k. 4-6, k. 62).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał znajdujący się w aktach sprawy. Sąd dał wiarę załączonym do akt dokumentom jedynie częściowo, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nasuwa wątpliwości, chociaż nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny. W myśl zaś § 2 powyższego przepisu w wypadku wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że art. 233 kodeksu cywilnego określa granice i treść prawa użytkowania wieczystego. W świetle powyższego przepisu, użytkownik wieczysty, będąc we władaniu własności Skarbu Państwa lub gminy musi liczyć się z ograniczeniami wynikającymi z ustawy, zasad współżycia społecznego oraz z umowy. W szczególności należy mieć na względzie obowiązek wieczystego użytkownika w postaci uiszczania opłaty rocznej (art. 238 k.c.).

Opłata za użytkowanie wieczyste ma charakter cywilnoprawny i znajduje podstawę w treści umowy, natomiast prawo do jej aktualizacji wynika z treści art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21.08.1997r. o gospodarce nieruchomościami. Stosownie do treści art. 71 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 roku, Nr 46, poz. 543, z późn. zm.) opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, poczynając od roku następnego po roku, w którym ustanowiono wieczyste użytkowanie. Zgodnie natomiast z wyżej powołanym art. 77 ust. 1 wspomnianej ustawy, wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Wypowiedzenie dotychczasowej opłaty rocznej musi spełniać warunki określone w ustawie, a zatem winno zostać dokonane pisemnie najpóźniej do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego nową opłatę.

Podkreślenia wymaga, że opłata roczna z góry za dany rok do dnia 31 marca powinna być uiszczana bez wzywania do dokonania tej zapłaty. Zgodnie bowiem z treścią art. 238 k.c. w zw. z art. 71 ust. 1 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami użytkownik wieczysty nieruchomości jest zobowiązany do uiszczania opłaty rocznej przez cały czas użytkowania wieczystego i do wnoszenia jej do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok - z wyjątkiem roku, którym zostało to prawo ustanowione.

W tym świetle, odnosząc stan prawny do ustalonego stanu faktycznego wskazać należy, że powód w żaden sposób nie udowodnił by pozwany K. P. był następcą prawnym po zmarłej B. P. (1).

N. od powyższego podkreślić należy, że pełnomocnik powoda przedłożył odpis zupełny księgi wieczystej prowadzonej dla ww. nieruchomości, z którego nie wynika, że pozwany w roku 2010 był właścicielem lokalu mieszkalnego przy Al. (...) ((...)) w W., a tym samym nie można stwierdzić, że był użytkownikiem wieczystym ułamkowej części wyżej wymienionej nieruchomości. W w/w odpisie jako współwłaściciel nieruchomości wpisany jest K. Z., a nie K. P.. Wynika stąd, że pozwany nie był zobowiązany do uiszczania opłaty za użytkowanie wieczyste, a zatem roszczenie nie zostało przez stronę powodową udowodnione i w ocenie Sądu podlegało oddaleniu.

Podkreślić przy tym należało, że jak zauważono w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2010 r. I BU 8/10, wykrycie prawdy przez Sąd ogranicza się w zasadzie do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu i ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Działanie Sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 k.p.c. dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia.

Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt IV CSK 71/09, przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest jej prawem czy obowiązkiem procesowym, lecz ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach; strony nie można zmusić do ich podjęcia. O tym, co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decydują przede wszystkim przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne i prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego.

Przepis art. 232 k.p.c. stanowi zaś, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem, ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, a także że sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662). Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 27 listopada 1996 r., III Aua 26/96, OSNC 1997/1/4). Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do prowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

W związku z powyższym, Sąd uznał, że na stronę pozwaną nie można przerzucać ciężaru dowodu okoliczności obciążających powoda.

Wobec faktu, że strona powodowa nie wykazała się stosowną inicjatywą dowodową Sąd uznał , że powództwo nie zostało udowodnione co do zasady jak i co do wysokości.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

Dnia 06.07.2015 r.