Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie SSO Magdalena Chudy

SSO Remigiusz Chmielewski

Protokolant st.sekr.sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015r.

sprawy oskarżonego M. W.

o przestępstwo z art. 158§1 kk

oskarżonego B. W.

o przestępstwo z art. 158§1 kk

oskarżonego M. M.

o przestępstwo z art. 158§1 kk

oskarżonego A. P. o przestępstwo z art. 158§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie II Wydziału Karnego

z dnia 3 lipca 2014r. sygn. akt II K 174/13

zaskarżony wyrok uchyla i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Szczytnie do ponownego jej rozpoznania.

UZASADNIENIE

M. W. oskarżony został o to, że:

I. w nocy z 01 stycznia 2013 roku, w rejonie ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną nieletnią dokonał pobicia M. P. i C. S. w ten sposób, M. W. zadawał pokrzywdzonym ciosy rękoma w okolice głowy, zaś ustalona nieletnia uniemożliwiała podejmowane przez pokrzywdzonych działania obronne chwytając za tułów i uderzając od tyłu w okolice pleców oraz głowy, narażając tym samym pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1kk lub art. 157 § 1 kk,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk,

II. w nocy z 01 stycznia 2013 roku w rejonie ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. W., M. M. i A. P., dokonał pobicia M. P. i C. S. w ten sposób, że B. W. używał gazu obezwładniającego rozpylając go w kierunku twarzy obydwu pokrzywdzonych oraz wspólnie z pozostałymi mężczyznami, zamiennie każdy z nich zadawał ciosy M. P. i C. S., uderzając rękoma i kopiąc ich po rękach oraz uderzając pięściami w okolice głowy, kończy i tułowia, jak też używając przedmiotu w postaci plastikowej łopaty do śniegu, następnie M. W. i B. W. zadawał leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu C. S. uderzenia nogami w okolice głowy i tułowia, narażając tym samym pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, powodując jednocześnie u C. S. obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej powłok głowy w okolicy ciemieniowej prawej, rozległego stłuczenia powłok twarzy z podbiegnięciami krwawymi w obrębie oczodołów i otarciami naskórka, laksacji (zwichnięcia) przegrody nosa z ograniczeniem drożności nosa oraz stłuczenia stawu łokciowego prawego i dłoni prawej skutkujące naruszeniem czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś u M. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy potylicznej skroniowej prawej, otarć naskórka na plecach w okolicach łopatkowych, obrzęku okolicy talerza biodrowego prawego, podbiegnięć krwawych w okolicy stawu barkowo-obojczykowego prawego, ramienia prawego i przedramienia lewego ora stłuczenia stawów międzypaliczkowych bliższych palców II-V obu rąk skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk.

B. W. został oskarżony o to, że:

III. w nocy z 01 stycznia 2013 roku w rejonie ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W., M. M. i A. P., dokonał pobicia M. P. i C. S. w ten sposób, że B. W. używał gazu obezwładniającego rozpylając go w kierunku twarzy obydwu pokrzywdzonych oraz wspólnie z pozostałymi mężczyznami, zamiennie każdy z nich zadawał ciosy M. P. i C. S., uderzając rękoma i kopiąc ich po rękach oraz uderzając pięściami w okolice głowy, kończy i tułowia, jak też używając przedmiotu w postaci plastikowej łopaty do śniegu, następnie M. W. i B. W. zadawał leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu C. S. uderzenia nogami w okolice głowy i tułowia, narażając tym samym pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, powodując jednocześnie u C. S. obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej powłok głowy w okolicy ciemieniowej prawej, rozległego stłuczenia powłok twarzy z podbiegnięciami krwawymi w obrębie oczodołów i otarciami naskórka, laksacji (zwichnięcia) przegrody nosa z ograniczeniem drożności nosa oraz stłuczenia stawu łokciowego prawego i dłoni prawej skutkujące naruszeniem czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś u M. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy potylicznej skroniowej prawej, otarć naskórka na plecach w okolicach łopatkowych, obrzęku okolicy talerza biodrowego prawego, podbiegnięć krwawych w okolicy stawu barkowo-obojczykowego prawego, ramienia prawego i przedramienia lewego ora stłuczenia stawów międzypaliczkowych bliższych palców II-V obu rąk skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk.

M. M. został oskarżony o to, że:

IV. w nocy z 01 stycznia 2013 roku w rejonie ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. W., M. W. i A. P., dokonał pobicia M. P. i C. S. w ten sposób, że B. W. używał gazu obezwładniającego rozpylając go w kierunku twarzy obydwu pokrzywdzonych oraz wspólnie z pozostałymi mężczyznami, zamiennie każdy z nich zadawał ciosy M. P. i C. S., uderzając rękoma i kopiąc ich po rękach oraz uderzając pięściami w okolice głowy, kończy i tułowia, jak też używając przedmiotu w postaci plastikowej łopaty do śniegu, następnie M. W. i B. W. zadawał leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu C. S. uderzenia nogami w okolice głowy i tułowia, narażając tym samym pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, powodując jednocześnie u C. S. obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej powłok głowy w okolicy ciemieniowej prawej, rozległego stłuczenia powłok twarzy z podbiegnięciami krwawymi w obrębie oczodołów i otarciami naskórka, laksacji (zwichnięcia) przegrody nosa z ograniczeniem drożności nosa oraz stłuczenia stawu łokciowego prawego i dłoni prawej skutkujące naruszeniem czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś u M. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy potylicznej skroniowej prawej, otarć naskórka na plecach w okolicach łopatkowych, obrzęku okolicy talerza biodrowego prawego, podbiegnięć krwawych w okolicy stawu barkowo-obojczykowego prawego, ramienia prawego i przedramienia lewego ora stłuczenia stawów międzypaliczkowych bliższych palców II-V obu rąk skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk.

A. P. został oskarżony o to, że:

V. w nocy z 01 stycznia 2013 roku w rejonie ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. W., M. W. i M. M., dokonał pobicia M. P. i C. S. w ten sposób, że B. W. używał gazu obezwładniającego rozpylając go w kierunku twarzy obydwu pokrzywdzonych oraz wspólnie z pozostałymi mężczyznami, zamiennie każdy z nich zadawał ciosy M. P. i C. S., uderzając rękoma i kopiąc ich po rękach oraz uderzając pięściami w okolice głowy, kończy i tułowia, jak też używając przedmiotu w postaci plastikowej łopaty do śniegu, następnie M. W. i B. W. zadawał leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu C. S. uderzenia nogami w okolice głowy i tułowia, narażając tym samym pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, powodując jednocześnie u C. S. obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej powłok głowy w okolicy ciemieniowej prawej, rozległego stłuczenia powłok twarzy z podbiegnięciami krwawymi w obrębie oczodołów i otarciami naskórka, laksacji (zwichnięcia) przegrody nosa z ograniczeniem drożności nosa oraz stłuczenia stawu łokciowego prawego i dłoni prawej skutkujące naruszeniem czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś u M. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy potylicznej skroniowej prawej, otarć naskórka na plecach w okolicach łopatkowych, obrzęku okolicy talerza biodrowego prawego, podbiegnięć krwawych w okolicy stawu barkowo-obojczykowego prawego, ramienia prawego i przedramienia lewego ora stłuczenia stawów międzypaliczkowych bliższych palców II-V obu rąk skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Szczytnie wyrokiem z dnia 3 lipca 2014 r. w sprawie IIK 174/13 orzekł:

I. oskarżonego M. W. uniewinnił od zarzucanego mu w pkt I czynu;

II. oskarżonego M. W. uznał za winnego zarzuconego mu w pkt II czynu, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;

IV. na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i § 3 kk orzekł wobec oskarżonego M. W. grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

V. oskarżonego B. W. uznał za winnego zarzuconego mu w pkt III czynu, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;

VII. na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i § 3 kk orzekł wobec oskarżonego B. W. grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

VIII. oskarżonego M. M. uznał za winnego zarzuconego mu w pkt IV czynu, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

IX. oskarżonego A. P. uznał za winnego zarzuconego mu w pkt V czynu, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;

XI. na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i § 3 kk orzekł wobec oskarżonego A. P. grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

XII. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec wszystkich oskarżonych solidarny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem pokrzywdzonemu C. S. poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 5.990 złotych oraz orzeka wobec nich solidarny obowiązek zadośćuczynienia pokrzywdzonym M. P. i C. S. za doznane przez nich krzywdy poprzez zapłatę na ich rzecz kwot po 3.000 złotych;

XIII. na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci pojemnika z atomizerem koloru zielonego zapisanego pod nr (...) księgi przechowywania przedmiotów Sądu Rejonowego w S.;

XIV. na podstawie art. 627 kpk zasądził solidarnie od wszystkich oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych M. P. (1) i C. S. kwoty po 4.500 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nich wydatków;

XV. na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych M. W., B. W. i A. P. opłaty w wysokości po 260 złotych, zaś na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego M. M. opłatę w wysokości 180 złotych oraz na podstawie art. 624 kpk obciążył wszystkich oskarżonych pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w częściach równych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonych .

Obrońca oskarżonych zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w części dotyczącej pkt II, V, VIII i IX wyroku na korzyść wszystkich oskarżonych. Wyrokowi temu skarżący zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezkrytycznym, dowolnym uznaniu, wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczeniu życiowemu, że M. W., B. W., M. M. oraz A. P. wspólnie i w porozumieniu dopuścili się popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 158 § 1 kk, podczas gdy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonana z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów, w tym przede wszystkim zeznań Ł. Ś., D. K. oraz wyjaśnień oskarżonych nie pozwala na uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych, prowadzi do odmiennego wniosku, przy czym błędne ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania zakwestionowanego w części wyroku stanowią konsekwencję obrazy przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez wydanie zaskarżonego wyroku bez dokonania kompleksowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym poprzez pominięcie części zeznań Ł. Ś. oraz D. K.;

2. obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 424 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez niezawarcie w uzasadnieniu wyroku wymaganych prawem elementów w postaci wskazania na jakich oparto się dowodach, a jakim odmówiono wiary, w tym poprzez całkowite pominięcie zeznań niektórych świadków, w tym przede wszystkim Ł. Ś. oraz D. K., co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, stanowi naruszenie prawa do obrony, prawa do sądu oraz prawa do rzetelnego procesu karnego.

Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonych wniósł o wydanie wyroku uniewinniającego wobec oskarżonych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim wskazuje na konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania tej sprawy do ponownego jej rozpoznania. Pomimo tego, iż zdarzenie, które było istotą przedmiotowego postępowania miało miejsce na przełomie 2012/2013r. a więc ponad 3 lata temu, sprawa nie została wyjaśniona w sposób pełny oraz nie budzący żadnych wątpliwości a tym samym nie dojrzała do merytorycznego i ostatecznego jej rozstrzygnięcia.

Wątpliwości, które w tej sprawie istnieją dotyczą trzech zasadniczych kwestii :

- czy występek, który został przypisany oskarżonym faktycznie był pobiciem-jak przyjął to Sąd Rejonowy w ślad za aktem oskarżenia- czy też bójką;

- czy wszystkie obrażenia, które zostały stwierdzone u pokrzywdzonych powstały wyłącznie w drugiej fazie zajścia tj. w tym zdarzeniu, w którym uczestniczyli wszyscy oskarżeni a tym samym, czy wysokość zasądzonego odszkodowania jest ustalona właściwie

- oraz czy wymierzona oskarżonym kara jest adekwatna do wszystkich okoliczności sprawy, w tym do roli, jaką w zdarzeniu tym odegrali sami pokrzywdzeni.

Wskazane wątpliwości w głównej mierze wynikają z faktu, iż Sąd Rejonowy mimo, iż trafnie (i w części już prawomocnie) ustalił, iż zdarzenie, do którego doszło w noc sylwestrową w S. składało się z dwóch zajść, przy czym w pierwszej z nich to pokrzywdzeni byli agresorami a M. W. i towarzysząca mu koleżanka pokrzywdzonymi, okoliczność tę całkowicie stracił z pola widzenia ferując wyrok w odniesieniu do drugiego ze zdarzeń. Tymczasem, w ocenie Sądu Okręgowego, drugiego z incydentów nie można oceniać w całkowitym oderwaniu od tego, które wywołało całą awanturę i stało się zarzewiem dalszego rozwoju wydarzeń. W niniejszej sprawie nie było bowiem tak, że to czwórka oskarżonych nagle i bez przyczyny w pewnym momencie owej sylwestrowej nocy postanowiła pobić przypadkowych dwóch przechodniów lecz to pokrzywdzeni najpierw zaczepili przechodzącą parę młodych ludzi (M. W. i A. M.) a następnie dotkliwie ich pobili. O skali agresji pokrzywdzonych wymownie świadczy fakt, iż ( co wynika z prawomocnych ustaleń Sądu Rejonowego) po tym, jak dogonili oni odchodzącą parę, obaj pokrzywdzeni zaatakowali M. W. a następnie, gdy upadł, skopali leżącego. C.S. nie miał też skrupułów aby uderzyć pięścią w twarz i skopać również A. M. i to tak, że zachodziło podejrzenie, iż doznała ona m.in. złamania kości nosa.

Uwadze Sądu Rejonowego umknął także fakt, iż agresja pokrzywdzonych nie ustała po pierwszym ataku. Wymienieni ponownie dogonili i pobili M. W. wówczas, gdy ten zdołał im się wyrwać i dobiec w pobliże sklepu (...).

Nie sposób nie odnotować i tego, że pozostali oskarżeni pojawili się w pobliżu ul. (...) dlatego, że zostali zaalarmowani przez M. W. i A. M. a na ulicę wyszli z zamiarem udzielenia pomocy napadniętym. Ojciec M. W., B. W., wybiegł z domu po tym, jak pobita A. M. przybiegła i krzyczała, by ratował on syna ”bo go zabiją” a pozostali oskarżeni – gdy otrzymali telefoniczną informację od M. W., że ten jest w pobliżu klubu (...) i że jest pobity.

Nawet gdyby przyjąć, że wówczas gdy cała czwórka oskarżonych już spotkała się, atak ze strony pokrzywdzonych nie był kontynuowany w związku z czym wymienieni nie działali w warunkach kontratypu obrony koniecznej, to i tak wskazane motywy włączenia się oskarżonych w drugą części zdarzenia, wydają się stanowić istotną okoliczność łagodzącą. Te motywy są też o tyle istotne, że w sprawie nie wyjaśniono do końca, czy w wyniku pierwszego zdarzenia M. W. utracił łańcuszek i czy udanie się oskarżonych pod sklep (...) (gdzie nadal przebywali pokrzywdzeni) nie miało na celu wyjaśnienia również owej sprawy z łańcuszkiem.

Zważywszy na wskazaną postawę pokrzywdzonych prezentowaną w pierwszej fazie zajścia oraz bliski związek czasowy pomiędzy fazą pierwszą i drugą – w tym także fakt, iż po konfrontacji z M. W. pokrzywdzeni bynajmniej nie wrócili od razu do mieszkania lecz nadal przebywali na ulicy – bliższego wyjaśnienia wymaga to, czy faktycznie byli oni jedynie stroną broniącą się, czy też występowali również w roli tych, którzy zmierzali do siłowej konfrontacji. Pomocne w wyjaśnieniu przedmiotowej kwestii okazać się może ustalenie, czy pokrzywdzeni w trakcie wydarzeń owej sylwestrowej nocy byli w posiadaniu jakiegoś niebezpiecznego narzędzia. Kwestia ta jest o tyle istotna - a jednocześnie i niejasna- że A. P. w trakcie zdarzenia doznał rany policzka (zadanej ostrym narzędziem). Sąd Rejonowy uznał, że ranę tę zadał A. P. M. P. a uczynił to trzymanymi w ręku kluczami. Na czym jednakże przekonanie swoje w tym aspekcie Sąd Rejonowy oparł trudno jednoznacznie ustalić, gdyż kwestii tej Sąd I-szej instancji bliżej nie uzasadnił. Oskarżony A. P. nie był w stanie wskazać, czym został zraniony. Jednakże oskarżony M. M. podał , że widział w dłoni M. P., coś, „coś się zaświeciło” a świadkowie J. K. i P. W. w zeznaniach swoich stwierdzili, że słyszeli dochodzące z ulicy, na której doszło do pobicia słowa: „weź nóż, masz nóż”. Wobec tego rodzaju wątpliwości Sąd Rejonowy winien przeprowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do zweryfikowania tej okoliczności np. poprzez ustalenie, jakie konkretnie klucze miał mieć wówczas M. P. i czy charakter rany wskazuje, iż mogła ona zostać spowodowana poprzez uderzenie właśnie kluczem.

Kolejną wątpliwością, jak w sprawie tej zachodzi jest to, w oparciu o jakie przesłanki Sąd Rejonowy uznał, że obrażenia, które zostały stwierdzone u M. P. i C.S. powstały w trakcie drugiego zdarzenia tj. tego, w którym wymienieni mają status pokrzywdzonych. Skoro - jak wskazano wyżej- zdarzenia były dwa, przy czym ( jak ustala to sam Sąd Rejonowy) w pierwszym to pokrzywdzeni mieli stosować przemoc a M. W. ( i A. M.) przed ich agresją jedynie bronili się, to wyjaśnienia wymaga czy np. stwierdzone u pokrzywdzonych rany tłuczone powstały w trakcie pierwszego czy też drugiego incydentu. Jeśli w czasie pierwszego zdarzenia między pokrzywdzonymi a oskarżonym M. W. i świadkiem A. M. doszło do wymiany kopnięć i szarpaniny, to nie można przecież wykluczyć ( kierując się chociażby zasadami doświadczenia życiowego), że już wtedy pokrzywdzeni mogli doznać pewnych urazów. Wskazany problem nie jest zapewne łatwy w ocenie, jednakże uznanie, że obrażenia te powstały na pewno dopiero w drugim zajściu - jest ewidentnym uproszczeniem.

Okoliczności wskazane powyżej, których Sąd Rejonowy nie zbadał dostatecznie, bądź których nie wziął pod uwagę prowadzą do wniosku, że wydany w sprawie wyrok nasuwa zastrzeżenia zarówno w zakresie zarówno ustaleń faktycznych jak i ewentualnej kary. Z uwagi na wskazane mankamenty, wątpliwości budzi także kwota w jakiej zasądzono obowiązek naprawienia szkody oraz zadośćuczynienie. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku nie wskazał, czym się kierował orzekając te środki karne w takich wysokościach. Obowiązek naprawienia szkody i zadośćuczynienie zostało orzeczone zgodnie z wnioskami oskarżyciela i oskarżycieli posiłkowych, tymczasem kwoty te mogą nasuwać wątpliwości jeśli przedmiotową sprawę oceni się w całokształcie występujących w niej okoliczności, w tym roli jaką odegrali w niej sami pokrzywdzeni. Wysokości tych świadczeń nie można przyjąć bezkrytycznie jeśli uwzględni się, że orzekając środek karny określony w art. 46 § 1 kk Sąd może zobowiązać oskarżonych do naprawienia szkody i zadośćuczynienia tylko w zakresie szkód i krzywd powstałych w czasie tego zdarzenia, w zakresie którego przypisuje sprawstwo i winę oskarżonych, natomiast nie może przyznawać pokrzywdzonym świadczenia finansowego za skutki powstałe w zdarzeniu, za które to oni ponoszą odpowiedzialność.

Mając zatem powyższe na uwadze i uznając, iż wskazane wątpliwości wymagają poczynienia dodatkowych ustaleń w sprawie, zaskarżony wyrok należało uchylić a sprawę tę przekazać Sądowi Rejonowemu w Szczytnie do ponownego jej rozpoznania (art. 437 § 2 kpk), jednocześnie stwierdzając, że tym stanie dowodów ustosunkowywanie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji byłoby przedwczesne (art. 436 kpk).

Przy powtórnym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe w całości, z uwzględnieniem uwag powyższych.