Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 461/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Anna Zdziarska

Sędziowie: SA - Marzanna A. Piekarska-Drążek

SO(del.) - Małgorzata Janicz (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2015 r.

sprawy:

1.  A. M. oskarżonego z art.53ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii

2.  J. M. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

z dnia 18 lipca 2014 r. sygn. akt V K 162/13

1.  uchyla orzeczenie o karze łącznej z pkt. III w stosunku do A. M.;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, iż uznaje oskarżonych A. M. i J. M. za winnych przestępstwa określonego w przepisie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005roku o przeciwdziałaniu narkomanii polegającego na tym , że w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 30 listopada 2012roku w C., gm. S., województwo (...), wspólnie i w porozumieniu, wykorzystując kompletną linię produkcyjną zawierającą m. in. urządzenia techniczne o dużej wydajności, zlewki plastikowe i szklane, reduktory, czasze grzewcze, substancje chemiczne: b. (...) ( (...)), a. (...), D. (...), e. (...), (...), usiłowali wytworzyć substancję psychotropową w postaci amfetaminy metodą L., w znacznej ilości, nie mniejszej niż 2,4 kg, wbrew przepisom ustawy, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji, i za to na podstawie art. 14§ 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu A. M. karę 4 ( czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonemu J. M. karę 3 (trzech ) lat pozbawienia wolności, ponadto każdemu z oskarżonych wymierza na podstawie art. 33§ 1 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

3.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§ 1 k.k. wymierza oskarżonemu A. M. karę łączną 4 ( czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  na podstawie art. 63§ 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza A. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 listopada 2012r do dnia 27 kwietnia 2015r, zaś oskarżonemu J. M. od dnia 30 listopada 2012roku do dnia 18 lipca 2014roku;

6.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze , obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. M. i J. M. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 30 listopada 2012 r. w C., gm. S., województwo (...), wspólnie i w porozumieniu, wykorzystując kompletną linię produkcyjną zawierającą m.in. urządzenia techniczne o dużej wydajności, zlewki plastikowe i szklane, reduktory, czasze grzewcze, substancje chemiczne: b. (...) ( (...)), a. (...), D. (...), e. (...), (...), wytwarzali substancje psychotropowe w postaci amfetaminy metodą L. w znacznej ilości, tj. od 2,4 do 3,2kg, wbrew przepisom ustawy,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

a nadto A. M. o to, że:

II. w dniu 30 listopada 2012r., w P., w samochodzie marki V. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środki odurzające w postaci marihuany w trzech torebkach foliowych, o łącznej wadze 4,84 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 18 lipca 2014 r. sygn. akt V K 162/13 orzekł w ten sposób, że:

I. oskarżonych A. M. i J. M. w ramach czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia uznał za winnych tego, iż w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 30 listopada 2012r. w C., gm. S., województwo (...), wspólnie i w porozumieniu, wykorzystując kompletną linię produkcyjną zawierającą m.in. urządzenia techniczne o dużej wydajności, zlewki plastikowe i szklane, reduktory, czasze grzewcze, substancje chemiczne: b. (...) ( (...)), a. (...), D. (...), e. (...),(...), wytwarzali substancję psychotropową w postaci amfetaminy metodą L., w znacznej ilości, nie mniejszej niż 2,4 kg, wbrew przepisom ustawy, i tak opisany czyn zakwalifikował na mocy art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na tej podstawie skazał obu oskarżonych oraz wymierzył im kary:

- oskarżonemu A. M. karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu J. M. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz ponadto, na podstawie art. 33 § 1 i 3 kk, wymierzył każdemu z oskarżonych karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na 20,-zł (dwadzieścia),

II. oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia, i za to, na podstawie art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności:

III. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu A. M. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył obu oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 listopada 2012r. do dnia 18 lipca 2014r.;

V. na podstawie art. 70 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycjami od 4 do 53 wykazu dowodów rzeczowych Drz (...)- (...), na k. 120-123 akt sprawy oraz dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycjami 6, 19 i 20 wykazu dowodów rzeczowych Drz (...) i (...), na k. 126-127 akt sprawy;

VI. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje do tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego A. M. adw. A. G. (1) na podstawie art. 438 pkt 1,2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

• mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia rażącą obrazę prawa materialnego, w szczególności:

- treści art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu opisanego w tym przepisie, poprzez wytwarzanie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy metodą L. przy użyciu substancji chemicznych w postaci: b. (...), a. (...), d. (...), n. (...), a także (...), podczas gdy przestępstwo opisane w art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jest przestępstwem skutkowym, a więc do jego popełnienia doszłoby dopiero w sytuacji, gdyby oskarżony osiągnął produkt końcowy, to jest amfetaminę - w realiach niniejszego postępowania nie nastąpił zaś ten skutek;

- treści art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się podstawowego typu przestępstwa - posiadania środka odurzającego - w sytuacji gdy materiał dowodowy wskazuje na popełnienie czynu stypizowanego jako typ uprzywilejowany - tj. posiadania nieznacznej ilości środka odurzającego, wykorzystywanego wyłącznie na własny użytek;

• mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

- art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 1 i 2 k.k. , a także art. 424 § 1 i 2 k.p.k.,

poprzez:

- dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego A. M., a jednocześnie przyjęcie, iż zeznania świadków oraz opinia fizykochemiczna wywołana w sprawie, stanowią wartościowy i niebudzący wątpliwości materiał dowodowy, pozwalający na uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu,

- nie dającą się pogodzić z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności nie uwzględnienie istniejących w sprawie wątpliwości na korzyść oskarżonego;

- art. 201 kpk poprzez przyjęcie, iż opinia (...) (...) jest wiarygodna, logiczna i spójna, w sytuacji, gdy zarówno sposób jej powstania , terminy i okoliczności badań chemicznych, każą odnieść się do tej opinii nie tylko z dużą ostrożnością, ale wręcz należałoby podjąć kroki w celu wywołania opinii uzupełniającej, wyjaśniającej szereg wątpliwości i nieścisłości jakie zawiera.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wnosił na podstawie art. 437 §2 k.p.k. o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, zaś w wypadku czynu z punktu II aktu oskarżenia wnosił o zmianę kwalifikacji zarzucanego czynu, poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary grzywny.

Jako wniosek ewentualny, wnosił o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w skarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy.

Obrońca osk. A. M. adwokat M. C. na podstawie przepisów art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

- art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu polegającego na wytwarzaniu substancji psychotropowej w postaci amfetaminy metodą L. przy użyciu substancji chemicznych w postaci: b. (...) ( (...)), a. (...),D. (...), e. (...) oraz (...) w sytuacji, gdy przestępstwo stypizowane w ww. przepisie jest przestępstwem skutkowym, do dokonania którego dochodzi z chwilą wytworzenia, przetworzenia albo przerobienia środków odurzających lub substancji psychotropowych, a tym samym - do jego zaistnienia konieczne jest zaistnienie określonego skutku, w sytuacji, gdy oskarżony tego skutku nie osiągnął, a mianowicie nie wytworzył substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w jakiejkolwiek ilości;

- art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego błędne zastosowanie i nieuprawnione przyjęcie, że oskarżony A. M. dopuścił się czynu określonego w tymże przepisie ustawy, jako typu podstawowego przestępstwa, podczas gdy oskarżony A. M. swoim zachowaniem zrealizował przesłanki czynu określonego w art. 62 ust. 3 u.p.n., to jest typu uprzywilejowanego zarzucanego przestępstwa z uwagi na nieznaczną ilość posiadanego środka odurzającego w postaci marihuany, która wykorzystywana była przez niego na własny użytek.

- art. 53 § 1 i § 2 kodeksu karnego poprzez przyjęcie jako okoliczności obciążającej przy wymiarze kary faktu popełnienia przestępstwa godzącego w dobro ogółu, jakim jest ochrona społeczeństwa przed narkomanią w sytuacji, gdy już z samej istoty przestępstwa stypizowane w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii zwrócone są przeciwko dobru ogółu i w założeniu ściganie tych przestępstw chronić ma społeczeństwo przed narkomanią, co tym samym logikę rozumowania Sądu w toku stosowania sędziowskich dyrektyw wymiaru kary sprowadza do traktowania już samego faktu popełnienia przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jako okoliczności obciążającej.

2) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

- art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk i art. 5 § 1 i 2 kpk oraz art. 424 § 1 i 2 kpk wyrażające się w:

a) dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującej z jednej strony odmówieniem wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego A. M. oraz J. M., z drugiej zaś uznaniem, iż zeznania świadków - funkcjonariuszy Policji oraz świadka I. O., uzupełnione dodatkowo o dowód w postaci wyników ekspertyzy z zakresu chemii są wystarczające do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego, podczas gdy tenże materiał dowodowy z uwagi na cechujące go ułomności nie pozwala na taki osąd, a rodzące się w trakcie jego analizy wątpliwości winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego, czego Sąd nie uczynił;

b) niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niego korzystnych i to bez należytego uzasadnienia takiego stanu rzeczy, mające swój wyraz w wyselekcjonowaniu z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz opinii biegłej tylko tych fragmentów, które pozostawały w korelacji z powziętą przez Sąd tezą o winie oskarżonego;

- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, wybiórcze ich analizowanie, pomijanie okoliczności korzystnych dla oskarżonego, brak należytego krytycyzmu przy analizie dowodów w ich fragmentach niekorzystnych dla tego oskarżonego, a także pomijanie istotnych okoliczności mających wpływ na ocenę dowodów, w szczególności przez bezzasadne i sprzeczne z innymi dowodami przyjęcie, iż oskarżony dysponował substancją w postaci b. (...) ( (...)) w ilości 4-5 litrów, przy czym ustalenie to poczynione zostało przez Sąd jedynie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas posiedzenia w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania, w których wskazane zostało, iż w przypadku produkcji amfetaminy powinno być obecne (...), tymczasem oskarżony dysponował jedynie pojemnikiem z napisem na nakrętce o treści B., w sytuacji, gdy podczas oględzin pomieszczeń w miejscowości C. przy ul. (...), gdzie rzekomo miało dojść do produkcji amfetaminy przy użyciu prekursora w postaci (...), w ogóle nie został odnaleziony jakikolwiek pojemnik o jakiejkolwiek pojemności, którym znajdowałoby się (...) lub mogłoby się uprzednio znajdować, jak również w sytuacji, gdy oskarżony przesłuchany przed Sądem wyjaśnił szczegółowo swoje wcześniejsze wyjaśnienia w powyższym zakresie wskazując, iż miał na myśli jedynie pojemnik najprawdopodobniej po oleju silnikowym do pojazdu marki B., nie zaś zakamuflowaną nazwę prekursora (...), którego to odczynnika nigdy w miejscu zdarzenia nie było.

- art. 201 k.p.k. poprzez przyjęcie, że opinia Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji w W. (Opinia NR (...)), jest jasna i stanowi wiarygodne źródło materiału dowodowego w sytuacji, gdy wątpliwości budzi:

a) sposób przeprowadzenia badań substancji przekazanych do analizy, tj. odstąpienie od badań ilościowych, które pozwoliłyby na określenie ich faktycznego składu, a przeprowadzenie jedynie badań jakościowych wskazujących, jedynie jakie związki chemiczne w tychże substancjach się znajdują bez określenia ich procentowej zawartości, co z kolei nie pozwala na wykluczenie założenia zgodnie z którym substancje zidentyfikowane, jako powstające podczas syntezy amfetaminy metodą L. stanowiły jedynie zabrudzenie naczyń, z których pobrane zostały próbki,

b) sprzeczność wyników tejże opinii z opinią wstępną wykonaną dnia 1.12.2012 roku,

c) bezpodstawne stwierdzenie, iż oskarżeni dysponowali odczynnikami umożliwiającymi przeprowadzenie wszystkich trzech etapów syntezy podczas, gdy szereg próbek z substancjami określonymi, jako niezbędne do ich przeprowadzenia w ogóle nie został przebadany,

d) zatajenie przez biegłą w opinii faktu znalezienia na miejscu czynu substancji w postacia. (...), służącego do produkcji f. (...) ( (...)) metodą L.,

e) sprzeczność opinii z dokumentacją z badań przeprowadzonych na próbkach dostarczonych do (...) (wyniki analiz: chromatografy, wykresy, spektra mas).

- art. 201 k.p.k. poprzez przyjęcie, że opinia biegłej A. D. z Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji w W. złożona na rozprawach w dniach 5.02.2014 roku, 16.06.2014 roku, 16.07.2014 roku jest jasna i stanowi wiarygodne źródło materiału dowodowego w sytuacji, gdy wątpliwości budzą:

a) trzykrotne badanie próbki oznaczonej, jako l/3a oraz dwukrotne badanie próbki oznaczonej jako l/13a w sytuacji, gdy:

- brak było jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia tzw. przeładowania próbki w pierwszym i drugim badaniu, zaś (...) nie dysponuje wydrukiem chromatogramu, bądź wydrukiem powiększonego jego fragmentu, wskazującym na jakiekolwiek nałożenie się na siebie peaków oraz przeładowanie próbki;

- podczas wykonywania badań wstępnych z dnia 1.12.2012 roku nie było jakichkolwiek problemów ze stężeniem próbki, zaś wszystkie substancje dały się bezproblemowo zidentyfikować już przy pierwszym badaniu;

b) sprzeczności we wnioskach formułowanych przez biegłą na rozprawie w dniu 5 lutego 2014 roku, gdzie biegła wskazała, że: „Jeżeli chodzi o próbki, które dostałam do badań, to w żadnej próbce nie stwierdziłam substancji, które są wymienione w załącznikach do ustawy z dnia 25.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii" z wnioskiem, który biegła sformułowała na rozprawie w dniu 16 lipca 2014 roku, gdzie wskazała, iż substancje przekazane do badań są wymienione w załącznikach do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

c) stwierdzenie biegłej, iż skład chemiczny substancji znajdujących się w kolbach oznaczonych numerami 1/3 i 1/13 był podobny, bowiem substancja z kolby nr 1/13 wcześniej również została doprowadzona do temperatury ponad 180 stopni C., a późnej ostygła, podczas gdy tenże skład chemiczny zależy ściśle od czasu wygrzewania się substancji oraz temperatury w której ono następuje, a tym samym od czasu ich wzajemnej reakcji, tymczasem nie sposób uznać (z uwagi na krótki czas przebywania oskarżonych w garażu), iż substancja znajdująca się w kolbie nr 1/13 zdążyła by się podgrzać do temperatury ponad 180 stopni C. (2-4h), wygrzać (3h) i ostudzić (min.lh) do temperatury 31 stopni C., co po pierwsze świadczy o tym, iż 1 etap syntezy nie został ukończony, po drugie zaś o tym, że z uwagi na inny czas wygrzewania się substancji w kolbach 1/3 i 1/13 oraz inna temperaturę ich wygrzewania, nie sposób jest uznać, że ich skład mógł być w jakikolwiek sposób podobny;

d) stwierdzenie, iż głównym składnikiem w kolbach oznaczonych numerami 1/3 oraz 1/13 była n. (...)i głównie ona znajdowała się w pobranych z tychże kolb próbkach l/3a oraz l/13a podczas, gdy biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżeni przebywali w garażu łącznie nie więcej aniżeli 3,5 godziny uzyskanie takiego związku nie było możliwe, bowiem, jak wskazała biegła na rozprawie w dniu 5 lutego 2014 roku w pierwszym etapie syntezy początkowo przez 2-4h podgrzewa się (...) oraz m. (...) do temperatury 100-108 stopni C., dopiero zaś później podgrzewa do temperatury ponad 180 stopni C. i wygrzewa w tejże temperaturze przez kolejne 3h, co powoduje powolne przechodzenie tych obu substancji w n-formyloamfetaminę.

e) stwierdzenie biegłej odnośnie możliwości powstania wody w kolbie oznaczonej, jako 1/13 na skutek zachodzących reakcji chemicznych, przy jednoczesnym stwierdzeniu obecności n. (...) w tejże substancji, podczas gdy pierwszy etap syntezy amfetaminy bądź (...) w trakcie pierwszych 2-4h podgrzewania tychże substancji do temperatury 100-108 stopni C. służy właśnie pozbyciu się z nich wody, tym samym zatem obecność wody w kolbie 1/13 świadczy, iż substancje w niej się znajdujące nie mogły wejść we właściwą reakcję, podczas której powstaje n. (...) właśnie z uwagi na obecność wody i niewystarczający czas reakcji.

f) stwierdzenie biegłej odnośnie możliwości skraplania się wody w kolbie oznaczonej nr 1/13 w temperaturze 180 stopni C. na skutek błędnego złożenia zestawu, w sytuacji gdy oczywistym jest, iż tego rodzaju sytuacja nie mogła mieć miejsca z uwagi na podstawowe zasady fizyki, które jednoznacznie wskazują, iż w przypadku wrzenia i parowania wody w temperaturze 100-180 stopni C. w zamkniętym obiegu (bez możliwości jej odparowania na zewnątrz z uwagi na błędnie złożony zestaw) nie doszłoby do jej skraplania się, a do wzrostu ciśnienia w kolbie i jej gwałtownego wybuchu.

g) stwierdzenie biegłej odnosnie nałożenia się na siebie peaków (...) oraz n. (...) przy pierwszym badaniu próbki oznaczonej jako l/3a, a tym samym tzw. przeładowanie próbki, w sytuacji gdy nie jest to możliwe chociażby z uwagi na inny czas retencji ww. substancji, nawet zaś w przypadku przyjęcia nałożenia się na siebie tych peaków, a tym samym potraktowania wysokości dla obu tych peaków łącznie, nie sposób przyjąć inaczej aniżeli, że ilość n. (...) w tejże próbce była śladowa - co stoi w sprzeczności z kolejnymi badaniami tejże samej próbki;

h) stwierdzenie biegłej, które padło podczas opiniowania w dniu 16.06.2014 roku zgodnie z którym widmo n. (...) pochodzące z pierwszego badania próbki oznaczonej jako l/3a jest takie samo, jak widmo n. (...) pochodzące z trzeciego badania próbki oznaczonej, jako l/3a oraz porównywalne z widmem bibliotecznym tejże substancji, uwidocznionym na str. 23 wyników analiz, w sytuacji, gdy już na pierwszy rzut i bez konieczności posiadania specjalistycznej wiedzy można stwierdzić, iż powyższe nie polega na prawdzie, a tym samym wyklucza wcześniejsze stwierdzenie biegłej o rzekomym podobieństwie wyników wszystkich trzech analiz próbki l/3a;

i) fakt zidentyfikowania w próbkach oznaczonych jako l/3a i l/13a zarówno (...) i n. (...), jak również a. (...) i f. (...), przy czym w żaden sposób nie zostały oznaczone ilości którejkolwiek z tych substancji - tym samym na podstawie tak sformułowanej opinii nie sposób jest stwierdzić rzeczywistego składu i właściwości zabezpieczonych substancji, a tym bardziej zakwalifikować ich jako substancje regulowane ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii lub związki pośrednie uzyskiwane podczas produkcji tychże substancji;

j) fakt przechowywania próbek już raz wykorzystywanych do badań w sposób nienależycie zabezpieczony w (...), co skutkuje brakiem pełnej wiarygodności odnośnie drugiego i trzeciego badania próbki oznaczonej jako 1/3 a oraz drugiego badania próbki oznaczonej, jako l/13a;

k) niemożność skonfrontowania toku rozumowania biegłej A. D. z materiałami, na podstawie których wydana została opinia, w szczególności w sytuacji, gdy biegła opiniując wskazała, iż materiały nadesłane przez (...) (wyniki analiz: chromatografy, wykresy, spektra mas) są niepełne i nie obrazują w pełni wyników badań, którymi posługiwała się formułując wnioski opinii, stanowią zaś jedynie retrospekcję poglądów i interpretacji biegłej bez możliwości zweryfikowania ich poprawności;

1) sposób oszacowania przez biegłą produktu przyjętego przez nią jako finalny, tj. amfetaminy, w sytuacji, gdy substancje niezbędne do jej wytworzenia nie zostały w ogóle zidentyfikowane w trakcie badań z uwagi na brak dostarczenia próbek do laboratorium (dot. próbki oznaczonej, jako 2/7 - kwas solny) lub nieprzeprowadzenie badań tychże próbek (dot. próbki 1/26, 3/12, 3/6b - kwasy solny i siarkowy), zaś ilość substancji znajdującej się w kolbach oznaczonych numerami 1/3 i 1/13 została oszacowana jedynie roboczo i „na oko" przez osoby przeprowadzające oględziny garażu w miejscowości C., bez dokonania jakichkolwiek pomiarów, co zostało bezkrytycznie inkorporowane do wniosków opinii, a następnie opisu czynu i uzasadnienia wyroku;

ł) niemożność oszacowania przez biegłą proporcji w jakich w badanych próbkach występowały N. (...) - (...) (pochodzący z a. (...) i będący odpowiednikiem n. (...) przy produkcji z (...)) i n. (...), a tym samym niemożliwość stwierdzenia, jaki byłby skład produktu finalnego przy założeniu przeprowadzenia wszystkich trzech etapów syntezy, oraz wobec stwierdzenia przez biegłą, iż produktem końcowym będzie bez jakiejkolwiek wątpliwości mieszanina amfetaminy i fenyloetyloaminy, nie zaś czysta amfetamina;

- art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 9 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie działania z urzędu przez Sąd I instancji w wyjaśnianiu wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, a zwłaszcza - wobec zgłaszania licznych zastrzeżeń i wątpliwości odnośnie opinii (...)

- nie przeprowadzeniu dowodu z dodatkowej opinii biegłego sądowego z zakresu chemii celem potwierdzenia tychże wątpliwości lub założeń przyjętych przez biegłą w opinii, jak również niezlecenia badań ilościowych substancji zabezpieczonych na miejscu popełnienia czynu, co w konsekwencji uniemożliwiło ich pełną identyfikację, jak również zaniechaniu zlecenia dostarczenia do badań chemicznych próbek wszystkich zabezpieczonych substancji, co doprowadziło do niemożności zidentyfikowania ewentualnego produktu końcowego, w postaci zakładanego siarczanu amfetaminy.

- art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie samodzielnej analizy materiału dowodowego lecz bezkrytyczne przyjęcie wniosków opinii chemicznej biegłej A. D., która to opinia pełna jest błędów merytorycznych, jest niespójna nielogiczna i niepełna, co w konsekwencji spowodowało dokonanie wadliwych ustaleń w zakresie możliwości dokonania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez: a) zbiorcze powołanie dowodów, jako podstawy zrekonstruowanego stanu faktycznego, bez określenia wzajemnej zależności określonych dowodów od poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych,

b) niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku motywów, którymi kierował się Sąd uznając opinię pisemną biegłej D., jak również jej opinię ustną złożoną w toku rozpraw z dnia 5 lutego, 16 czerwca oraz 16 lipca 2014 roku za jasną i wyczerpującą, nie zawierającą sprzeczności, jak również treści i ustaleń mogących budzić wątpliwości co do jej konkluzji, tj. nie tyle nietrafne uzasadnienie powyższej konkluzji, co brak jakiegokolwiek uzasadnienia w tym zakresie;

c) niewyjaśnienie w sposób samodzielny dlaczego ilość środka odurzającego w postaci 2,4 kg uznano, jako znaczną i odwołanie się w tym zakresie jedynie do orzecznictwa sądów, co zgodnie z zasadą samodzielności jurysdykcji sądowej jest niedopuszczalne,

- co w konsekwencji uniemożliwia merytoryczną kontrolę orzeczenia.

- art. 401 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nieprzerwanie rozprawy w dniu 16 lipca 2014r. przez Przewodniczącego pomimo wniosku oskarżonego w tym zakresie, motywowanego złym stanem zdrowia, objawami neurologicznymi w postaci zawrotów głowy oraz niemożności skupienia się z uwagi na zaordynowanie oskarżonemu przez lekarza nowego rodzaju leków kilka dni przed rozprawą, skutkiem czego oskarżony miał ograniczoną możliwość skutecznej obrony swoich praw.

- art.170 § 1 pkt 2 k.p.k., poprzez oddalenie wniosku dowodowego o ponowne wezwanie i przesłuchanie w charakterze świadka I. O., w sytuacji, gdy na tle ustnej opinii biegłej A. D. powstały istotne wątpliwości, co do sposobu przygotowywania próbek do badania, wniosku dowodowego o zwrócenie się do (...) w W. z zapytaniem, czy istnienie pełny zapis komputerowy wyników badania próbek, jeśli tak - o dołączenie go do akt sprawy, celem umożliwienia zbadania toku rozumowania bieglej A. D., wobec niekompletności dokumentacji w formie wydruków wyników badań, jak również wniosku dowodowego o zwrócenie się do (...) w W. z zapytaniem, czy istnienie dokumentacja w postaci wyników analiz z badań wstępnych przeprowadzonych w dniu 1.12.2012 roku, celem ustalenia skąd wzięły się rozbieżności w wynikach badań wstępnych i zasadniczych tych samych próbek.

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegający m. in. na:

a) niewłaściwym przyjęciu, iż oskarżony A. M. dopuścił się czynu z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polegającego na wytwarzaniu substancji psychotropowej w postaci amfetaminy metodą L. przy użyciu substancji chemicznych w postaci: b. (...) ( (...)), a. (...), D. (...), e. (...) oraz(...)w sytuacji, gdy:

- a. (...) nie jest używany do produkcji amfetaminy, zaś jego użycie w syntezie metodą L. prowadzi do otrzymania fenyloetyloaminy będącej homologiem amfetaminy, która to substancja nie może zostać uznana za substancję psychotropową w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie tylko z uwagi na brak właściwości podobnych do amfetaminy, ale również z uwagi na fakt, iż ustawodawca nie wymienił jej w wykazie substancji psychoaktywnych dołączonym do wspomnianej ustawy;

- niezbędny do uzyskania amfetaminy metodą L. jest b. (...) ( (...)), który tak w czystej postaci, jak również w postaci zabrudzeń któregokolwiek z pojemników znalezionych na miejscu zdarzenia nie został zabezpieczony, ani zidentyfikowany;

- z ustnej opinii biegłej A. D. wynika, iż przy założeniu, że ukończone zostaną wszystkie 3 etapy syntezy, produktem końcowym reakcji będzie mieszanina amfetaminy i fenyloetyloaminy w nieznanych proporcjach - co z kolei nie pozwala na stwierdzenie, czy będzie ona posiadała wartości psychotropowe - nie zaś czysta amfetamina

b) niewłaściwym uznaniu, iż oskarżony A. M. dopuścił się czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę ilość posiadanego przez niego środka odurzającego, fakt, iż posiadał go na własny użytek, jak również rodzaj posiadanego przez niego narkotyku, ze wszech miar zasadne było uznanie czynu popełnionego przez oskarżonego M., jako wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

III. Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie przepisu art. 437 § 2 k.p.k. wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w punkcie I czynu w przypadku zaś czynu z punktu II wnosiła o zmianę kwalifikacji prawnej tego czynu i zakwalifikowanie go jako czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary grzywny w wysokości wedle uznania Sądu.

Ewentualnie natomiast, wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego A. M. w całości lub w zakresie punktu I wyroku i przekazanie niniejszej sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie, w zakresie zaś czynu z pkt II wydanie orzeczenia zgodnie z wnioskiem powyżej.

Obrońca osk. J. M. adw. D. P. na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1) naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób fragmentaryczny i dowolny, zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, oparcie przedmiotowego wyroku na podstawie niektórych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy w szczególności poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżony J. M. wykorzystując kompletną linię produkcyjną wytwarzał substancje psychotropowe w postaci amfetaminy metodą L. i to w znacznej ilości.

2) naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego J. M. wbrew dyspozycji wskazanego przepisu.

3) naruszenie art. 6 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt. 1 i 2, poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku, uniemożliwiającego obronę i kontrole instancyjną orzeczenia, świadczącego również o braku wszechstronnego rozważenia okoliczności sprawy w ten sposób, że zostały powołane dowody na ustalenie faktów w sposób ogólny odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu J. M. jak choćby opinia z zakresu badań chemicznych, która niewątpliwie stanowi jeden z głównych dowodów uznania winy oskarżonego a nadto poprzez nie określenie indywidualnie roli i faktów związanych bezpośrednio z oskarżonym J. M. a także poprzez brak rzetelnego i wyczerpującego omówienia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, co w dużej mierze rodzi wątpliwość odnośnie prawidłowości subsumowania czynu zarzucanego oskarżonemu jako przestępstwa dokonanego.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treści a polegający na przyjęciu, że oskarżony J. M. dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia podczas gdy dowody ujawnione w toku postępowania i ustalone na ich podstawie okoliczności ocenione we wzajemnym powiązaniu są niewystarczające do uznania winy oskarżonego choćby w kontekście braku wytworzenia produktu finalnego jakim miałaby być amfetamina i istotnych wątpliwości co realnej możliwości jej uzyskania a także samych wyjaśnień złożonych przez oskarżonego J. M., którym Sąd odmówił wiary, co zasady tylko dlatego że w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego stanowiły przyjętą przez niego linie obrony i nie odpowiadały one innym dowodom, którym Sąd dał wiarę.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Złożone apelacje nie zasługują na uwzględnienie, albowiem zarzuty w nich podniesione nie są zasadne. Częściowo jedynie zasadne okazały się wywody obrońców dotyczące kwalifikacji prawnej czynu I, co spowodowało zmianę owej kwalifikacji, a w konsekwencji złagodzenie kary grzywny wymierzonej przez Sąd I instancji za ten czyn.

Na wstępie stwierdzić należy, iż niemal wszystkie zarzuty sformułowane przez obrońców oskarżonych koncentrują się na kwestionowaniu ich odpowiedzialności karnej za czyn z pkt I wyroku i dotyczą okoliczności związanych z opinią biegłej A. D. ( apelacja adwokata A. G. (1) art. 7, 201 k.p.k. w kontekście obrazy przepisów postępowania – strona 2 , apelacja adwokata M. C. pkt 2 oraz pkt 3 a – obraza wskazanych przepisów postępowania oraz jako ich konsekwencja – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia – pkt3, apelacja adwokata D. P. pkt I -3 , pkt III ) . Z tych właśnie względów zasadnym będzie , w ocenie Sądu odwoławczego, odniesienie się do tej grupy zarzutów apelacyjnych zbiorczo. Przeto przed przystąpieniem do oceny ich zasadności przypomnieć należy, iż zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie poglądem opinia biegłych stanowi wprawdzie dowód w sprawie i z tej przyczyny ulega rozważaniu i ocenie na zasadach ogólnych, jednak nie można zapominać, iż jest to w istocie dowód o cechach szczególnych z tej przyczyny, że - zgodnie z art. 176 § 1 k.p.k. - zostaje on dopuszczony wtedy, gdy sądowi orzekającemu braknie wiadomości specjalnych w pewnej dziedzinie. Niewątpliwie kwestie szczegółowe dotyczące procesu wytwarzania substancji psychotropowej określoną w zarzucie metodą z użyciem wskazanych substancji i odczynników oraz sprzętu stanowią o potrzebie wykorzystania wiedzy specjalnej, czy też specjalistycznej i w konsekwencji sięgnięcia po wiedzę ekspercką. Nie ma przy tym znaczenia, że opinię tę wywołały organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, a nie Sąd na etapie orzekania, skoro wnioski owej opinii stały się istotnym dowodowo elementem sformułowania zarzutów. Zarzut taki jest zwłaszcza niezasadny z tej jeszcze przyczyny, że opinia ta była weryfikowana w sposób niezwykle dokładny właśnie przed Sądem rozpoznającym tę sprawę. Idąc dalej stwierdzić należy, iż ocena opinii biegłej, którą Sąd wezwał do jej wydania, analizowana i oceniona być może jedynie w zakresie jej logiczności i poprawności wnioskowania, zgodnego z zasadami rozumowymi, a nie z pozycji wartościowania pewnych poglądów panujących w dziedzinie wiedzy, którą biegła ta reprezentuje. W tym też kontekście niezasadne są zarzuty dotyczące obrazy art. 201 k.p.k. poprzez wskazane w dalszym ciągu apelacji adwokat M. C. szczegółowe zarzuty sformułowane jako „sprzeczności” i „wątpliwości” ( pkt. a-e, a-ł ), a także obrazy art. 167 k.p.k i art. 366§ 1 k.p.k. ( ta sama apelacja). Nie ulega bowiem wątpliwości, iż Sąd Okręgowy nie tylko rozstrzygał kwestie wynikające z przedstawionych pisemnych i ustnych opinii samodzielnie, to jeszcze dodać należy, iż dokonał tego w kontekście całości zgromadzonego materiału dowodowego, co apelacje złożone w sprawie zdają się całkowicie pomijać. Skarżący pomijają także kolejny logiczny wniosek powyższych wywodów, iż nie może stać się podstawą do stosowania art. 201 k.p.k. okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, a wynika to wprost z treści szczegółowych zarzutów dotyczących w istocie wiedzy stricte eksperckiej, że zawartość merytoryczna opinii, wraz z przedstawionym przez biegłą A. D. sposobem dochodzenia do wniosków o charakterze ściśle fachowym i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy Sądowi i stronom brakuje wiadomości specjalistycznych - są błędne. Zarzuty te są nieuprawnione z tego także powodu, iż opinia pisemna została bardzo szczegółowo zweryfikowana na etapie postępowania sądowego, a strony mogły biegłej zadawać pytania, na które otrzymywały, wbrew twierdzeniom apelujących, wyczerpujące odpowiedzi. Kontynuując ocenę powyżej wskazanych zarzutów przypomnieć należy, iż opinia Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji z przeprowadzonych badań chemicznych przeprowadzona została przez A. D. – eksperta z zakresu badań środków odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów (vide TOM III strona 514 akt). Opinia zawiera niezbędne dane ( zgodne z treścią art. 201§ 1 k.p.k.), wynika z niej co konkretnie przekazano biegłej do badań, zawiera sprawozdanie z przeprowadzenia badań, w tym opis stosowanych metod badawczych, a także wnioski. Wbrew zarzutom zawartym w apelacjach przekazane do badań próbki zostały dokładnie opisane, opisano także wyniki badań, także pod kątem obecności (...) ( w próbce oznaczonej jako przedmiot 1/3 - kolba wypełniona cieczą brunatną wykazuje śladowe ilości (...), przedmiot 1/4- chłodnica szklana spiralna – wynik badań wskazuje na obecność (...), przedmiot 1/5 – kolba okrągłodenna – wynik badań wskazuje na obecność (...), przedmiot badań 1/13 – kolba szklana płaskodenna – wynik badań wskazuje na śladowe ilości (...), , przedmiot 1 /14 – waga elektroniczna - wynik badań wskazuje na (...) i inne substancje). We wnioskach biegła wskazała, iż skład chemiczny i postać cieczy w kolbie nr 1/3 i 1/13 jest bardzo zbliżony i wskazuje na I etap syntezy amfetaminy metodą L., stwierdzono także obecność innych substancji potrzebnych do produkcji amfetaminy jak i w wymazach pobranych ze ściany namiotu oraz z wentylatora stwierdzono obecność produktów powstających podczas syntezy amfetaminy metodą L.. Na miejscu zdarzenia zabezpieczono działającą linię technologiczną, ponadto na stole znajdował się drugi zestaw do produkcji substancji psychotropowej, gdzie chłodnica nie była połączona z kolbą. W pkt 7 opinii wykazano, że nie zabezpieczono gotowego produktu końcowego w postaci amfetaminy, ale biorąc pod uwagę etap syntezy, pojemność kolb i ilość cieczy znajdującej się w kolbie oznaczonej 1/3 ( około 3 litrów) można stwierdzić, iż po zakończeniu wszystkich etapów syntezy można było uzyskać od 2,4 do 3,2 kg siarczanu amfetaminy. Na posesji przy ul (...) w miejscowości C. znajdowały się odczynniki umożliwiające przeprowadzenie kolejnych etapów syntezy. Opinia wskazuje na czym polegały kolejne etapy owej syntezy , do czego niezbędne były kwas siarkowy ( zabezpieczony – ślad 3/6, 3/12 ) i kwas solny (ślady 2/7 i 3/14) oraz wodorotlenek sodu ( ślady 1/20, 1/26). (...) (fenyloaceton) wymieniony jest w Rozporządzeniu (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 11 lutego 2004r w sprawie prekursorów narkotykowych w załączniku nr 1 w kategorii 1, jest to prekursor do syntezy amfetaminy lub metamfetaminy, a kwas solny i siarkowy są wymienione w załączniku nr 1 w kategorii 3 Rozporządzenia (WE) nr 273/04 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004r w sprawie prekursorów narkotykowych. Dodać należy, iż na rozprawach sądowych przesłuchano biegłą trzy krotnie , gdzie odpowiadała przez ponad 4 godziny na pytania, formułowane, co należy podkreślić, głównie przez oskarżonego M., jego obrońcy , wreszcie Sądu. W całości podtrzymała swoją pisemną opinię. Stwierdziła, iż wyniki badań w oparciu o ujawnione odczynniki, które były używane w działającej linii technologicznej, pozwoliły łącznie na stwierdzenie , że produkowano amfetaminę. Kategorycznie stwierdziła , że z tego co zabezpieczono można było otrzymać amfetaminę. Według biegłej potrzeba było około 3 godzin na uzyskanie N. (...) w takiej postaci jaka została ujawniona ( co zgodne jest z czasem wejścia policji na posesję, obserwacja od godziny 11.00 do 15. 00). Biegła podkreśliła, iż stwierdzona w obu kolbach N. (...)nie mogła powstać z acetofenonu, a wyłącznie z (...). Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, szczegółowe wyniki badań były stronom znane gdyż w dniu 12 marca 2014 roku nadesłano do akt kopie wyników badań do opinii (łącznie 90 kart) zaś w dniu 2 lipca 2014 roku nadesłano trzy egzemplarze kolorowych kopii wyników badań do opinii. W związku z wątpliwościami wyrażanymi w dalszym ciągu przez oskarżonego M., wezwano biegłą na termin rozprawy 16 czerwca 2014 roku. Biegła wyjaśniła dlaczego niektóre próbki były badane więcej niż raz, wyjaśniła kwestię „przeładowania” „peaków”, dokładnie określiła metodę badawczą, nadto wyjaśniła w jakich warunkach przechowywane są próbki użyte do badań oraz kto ma do nich dostęp, a także, że pomieszczenie gdzie są one przechowywane jest monitorowane, wyjaśniła wreszcie na czym polega i jak przebiega proces przygotowania próbek do badań. Biegła wyjaśniła także, iż przy określaniu ilości amfetaminy, która mogła zostać wyprodukowana przez oskarżonych brała pod uwagę objętość kolb i objętość zabezpieczonych cieczy, w przypadku kolby 1/13 brała pod uwagę tylko objętość dolnej warstwy cieczy, a nie całości. Biegła wyjaśniła, że w próbkach obecny był także a. (...) ( np. próbka 1/14) Biegła podkreśliła, że w żadnej części opinii nie odnosiła się do „czystości” produktu końcowego, podkreśliła także , że o ile nie spotkała się z tym , żeby z czystego a. (...) wyprodukować amfetaminę, to odnosząc się do realiów sprawy, na podstawie zabezpieczonych substancji czyli (...) i a. (...) , można przewidzieć, jaki powstanie produkt końcowy. W dalszym ciągu stwierdziła, że w wyniku zastosowanej metody L., w przypadku konkretnej metody syntezy, wynikającej z zastosowanych przez oskarżonych odczynników i zabezpieczonych przyrządów, powstanie produkt końcowy w postaci amfetaminy. Pamiętać należy, iż proces ten został przerwany na pierwszym etapie. Podkreśliła, że N. (...) na pewno nie jest jedynie zanieczyszczeniem, ale można ją uznać za główny składnik mieszaniny. Na rozprawie w dniu 16 lipca 2014roku biegła wyjaśniała kwestie dotyczące badań wstępnych. Stwierdziła, iż badania wstępne, które nie są dokumentowane tak szeroko jak badania właściwe, muszą później zostać potwierdzone. Z badań wstępnych ( vide notatka) wynika , że została w próbce stwierdzona obecność niewielkiej ilości amfetaminy, co nie potwierdziło się w badaniach szczegółowych w opinii ( jedynie obecność na poziomie szumów- vide strona 1141 akt postępowania) , natomiast znajdowały się tam substancje które świadczą o produkcji amfetaminy. Pierwszy etap syntezy nie został, w pełni zakończony ( vide strona 1142 akt postępowania). Powyższe szczegółowe dane wynikające z treści opinii biegłej w powiązaniu z pozostałymi dowodowymi wskazują na bezzasadność podnoszonych zarzutów. Niezasadny jest także w omawianym kontekście zarzut dotyczący nieuwzględnienia wniosku o ponowne przesłuchanie I. O., która w (...) przygotowywała próbki do dalszych badań. Przypomnieć należy, iż przed Sądem świadek ten, w sposób wyczerpujący odpowiedziała na zadawane jej pytania i opisała metodę pobierania próbek. Wyraźnie podkreśliła, iż nie prowadzała analizy ilościowej ale jakościową która miała na celu identyfikację wykrytych związków chemicznych na zabezpieczonych naczyniach i pojemnikach w miejscu zdarzenia. Podzielić należy, wobec powyższych wywodów, zapatrywania Sądu meriti, iż przedstawione w sprawie niniejszej opinie są kompletne, jasne i spójne. Oceniane zaś w korelacji z pozostałymi dowodami ujawnionymi w sprawie, w tym zeznaniami świadków policjantów podejmujących interwencję na miejscu zdarzenia ( świadkowie T. C., A. B., J. W. i W. S.) ,a także z wynikiem czynności oględzin miejsca przestępstwa oraz zabezpieczonych na miejscu naczyń i środków prowadzić musi do wniosku, że oskarżeni w garażu na posesji przy ul. (...) w miejscowości C. usiłowali produkować amfetaminę metodą L., przy czym proces ten nie został ukończony z uwagi na interwencję policji. Na aprobatę zasługują także wywody Sądu Okręgowego zawarte na stronach 16, 17, 18 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia dotyczące oceny wyjaśnień oskarżonych, które zmierzały do wykazania, iż nie wiedzieli dokładnie co produkują, a także nie znali przeznaczenia konkretnych zgromadzonych w garażu odczynników i substancji. Przeczą temu wyjaśnienia oskarżonego A. M. (vide strona 68 i 78-79 akt postępowania) oceniane w korelacji z zeznaniami świadków policjantów, którzy konsekwentnie zeznawali, iż w chwili zatrzymania obaj oskarżeni mówili, że chcieli wyprodukować amfetaminę. Powyższe czyni zarzuty dotyczące obrazy art. 7 k.p.k. w kontekście oceny wyjaśnień oskarżonych za niezasadne.

Jednocześnie treść opinii wskazuje na potrzebę uwzględnienia tych zarzutów, które kwestionują przyjętą kwalifikację prawną czynu z pkt I wyroku ( apelacja adwokata A. G. (2) – zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego, apelacja adwokat M. C. – zarzuty obrazy prawa materialnego, apelacja adwokata D. P.pkt. I-3, II). Skoro pierwszy etap produkcji amfetaminy nie został ukończony z powodu interwencji policji nie można, w ocenie Sądu odwoławczego, przyjąć koncepcji przestępstwa dokonanego, wyłącznie w oparciu, jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, o analizę językową znaczenia znamion przestępstwa stypizowanego w art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Należy przyjąć, iż czyn taki realizuje znamiona zbrodni określonej w przepisie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Przypomnieć bowiem należy iż usiłowanie jest formą stadialną przestępstwa bezpośrednio poprzedzającą dokonanie. Zgodnie z utrwaloną w prawie polskim formułą usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, do którego sprawca zmierzał. Z taką też sytuacją mamy do czynienia w sprawie niniejszej, dlatego też Sąd odwoławczy zmienił kwalifikację prawną i odmiennie ocenił zachowanie oskarżonych w ramach czynu zarzuconego im w pkt I uznając, iż należy przyjąć konstrukcję usiłowania wytworzenia przez oskarżonych substancji psychotropowej w postaci amfetaminy. Zgodnie z art. 14 § 1k.k., wymiar kary za usiłowanie następuje w granicach zagrożenia przewidzianego za dokonanie przestępstwa, co dotyczy zarówno kar, jak i środków karnych. Wymierzając karę za usiłowanie przestępstwa, Sąd stosuje wszystkie zasady wymiaru kary - w tym ocenia jej współmierność do społecznej szkodliwości czynu (art. 53 § 1k.k.). Z tego względu wymiar kary za usiłowanie jest z reguły niższy niż w wypadku dokonania przestępstwa, gdyż brak zrealizowania wszystkich znamion przestępstwa, a przede wszystkim brak efektywnego skutku (szkody) zmniejsza społeczną szkodliwość popełnionego czynu. W sprawie niniejszej, Sąd odwoławczy uznał jednak, iż orzeczone kary pozbawienia wolności, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, są adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonych i spełniają wymogi prewencji ogólnej i indywidualnej, uwzględniają także uprzednią karalność oskarżonych, w tym skazanie oskarżonego A. M. za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Biorąc jednak pod uwagę powyższe kryteria wymiaru kar zasadniczych, Sąd odwoławczy uznał za zasadne, w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej czynu z pkt I obniżyć wysokość orzeczonych kar grzywny. Przechodząc dalej, uznać należy, iż w świetle opinii biegłej A. D. nie są zasadne także i te zarzuty, które dotyczą ilości potencjalnie wyprodukowanej amfetaminy, albowiem biegła przedstawiła w sposób wystarczający i przekonujący proces wyliczania ilości narkotyku. Pamiętać także należy, iż Sąd Okręgowy przyjął dolne wartości owych wyliczeń zaś przy ustalaniu , czy mamy do czynienia ze zwykłą czy też ze znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych, wziął pod uwagę takie okoliczności jak: rodzaj środka odurzającego ( podział na miękkie i twarde środki odurzające); wagę środka odurzającego, cel przeznaczenia (na użytek własny lub w celach dystrybucyjnych) ( vide strona 20 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia). Rozważania te Sąd odwoławczy w całości aprobuje. Jednocześnie przechodząc do kwestii dotyczących czynu z pkt II wyroku (art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii) przypisanego oskarżonemu A. M. podkreślić należy, iż brak jest podstaw do tego aby poglądy obrońców tego oskarżonego w tej kwestii podzielić ( apelacja adwokata A. G. (1) – obraza prawa materialnego tj. art. 62 ust. 1 ustawy, apelacja adwokat M. C. - pkt 3 b). Istotnie zgodnie bowiem z poglądem utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie ocena, czy czyn polegający na posiadaniu narkotyków stanowi wypadek mniejszej wagi, nie jest determinowana wyłącznie, albo przede wszystkim, ilością posiadanego przez sprawcę narkotyku, jednak okoliczność ta nie może zostać pominięta. O przyjęciu typu uprzywilejowanego przedmiotowego przestępstwa decyduje przecież ocena całości przesłanek dotyczących zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu, które muszą jednoznacznie wskazywać, iż jego społeczna szkodliwość kształtuje się poniżej stopnia, który uzasadnia reakcję prawnokarną w skali zagrożenia przewidzianego w przepisie typu podstawowego. W realiach przedmiotowej sprawy taka sytuacja, wbrew sugestiom obrony jednak nie zachodzi, oskarżony nie tylko posiadał w trzech torebkach środki odurzające w postaci marihuany, które były ukryte w samochodzie, to nadto łączna ich waga wynosiła 4, 84 grama. Dlatego też, nie zapominając, iż oskarżony przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu, uznać należy, iż prawidłowo ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy nie popełnił też błędu nie znajdując w działaniu oskarżonego znamion wypadku mniejszej wagi. Na koniec stwierdzić należy, iż nie są zasadne zrzuty dotyczące obrazy art. 401 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. sformułowane w apelacji adwokat M. C., a dotyczące nie przerwania rozprawy w dniu 16 lipca 2014roku z uwagi na stan zdrowia oskarżonego A. M.. Przypomnieć należy, iż istotnie na rozprawie tej, na której miał być przeprowadzony dowód z ustnej opinii biegłej D. , oskarżony ten wnosił o odroczenie rozprawy z uwagi na złe samopoczucie spowodowane chorobą ucha. Jednocześnie pomija skarżąca całość okoliczności faktycznych związanych z przedmiotową sytuacją procesową, a w szczególności fakt, iż dalsze procedowanie Sądu poprzedzone zostało zarządzeniem przerwy w rozprawie i zwróceniem się do Aresztu Śledczego z zapytaniem o stan zdrowia oskarżonego. W rezultacie uzyskano informację ( vide strona 1134 akt postępowania), że oskarżony nie zgłaszał pogorszenia stanu zdrowia ani dolegliwości uniemożliwiających udział w rozprawie, nadto jest pod opieką lekarza i otrzymuje niezbędne leki, choroba ucha ma nadto charakter przewlekły. Skarżąca pomija zupełnie fakt, iż Przewodniczący może przerwać rozprawę, co oznacza jednak, że musi to zrobić w każdym wypadku, gdy ustali zaistnienie ważnej przyczyny uzasadniającej podjęcie takiej decyzji. W opisanej sytuacji brak jest podstaw do uznania, iż przyczyna taka realnie zaistniała, nie może być także mowy o naruszeniu prawa do obrony, skoro oskarżony w czynności przesłuchania biegłej uczestniczył, nadto na jego wniosek Sąd zarządził przerwę w rozprawie do 18 lipca 2014roku, na którym to terminie strony nie wnosiły o powtórzenie czynności z poprzedniej rozprawy.

Reasumując stwierdzić należy, iż pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia zawierają , wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, szczegółową analizę wszelkich faktów w sprawie istotnych. Sąd meriti poddał wszechstronnej ocenie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie do wiarygodności tych dowodów, które włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Z tych też powodów stanowisko Sądu meriti w zakresie oceny dowodów jest wolne od sugerowanej przez obronę obrazy przepisów art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz 424 § 1 pkt 1 k.p.k., a zatem ma co do zasady walor swobodnego i znajduje w tej płaszczyźnie pełną ochronę prawa procesowego.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, orzekł jak w wyroku.