Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 61/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński

Sędziowie: SA – Adam Wrzosek (spr.)

SO (del.) – Marek Celej

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 r.

sprawy

1. P. S.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

2. A. C.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

3. J. R.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 26 listopada 2014 r. sygn. akt XVIII K 386/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  ustala, iż w ramach czynów przypisanych P. S. i czynu przypisanego oskarżonemu J. R. uczestniczyli oni w obrocie środkami narkotycznymi w rozumieniu art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

b)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności:

- oskarżonemu P. S. od dnia 11 maja 2010 r. do dnia 12 listopada 2012 r.,

- oskarżonemu A. C. od dnia 28 grudnia 2010 r. do dnia 12 listopada 2012 r.;

II. utrzymuje w mocy tenże wyrok w pozostałej części;

III.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, zawierającą 23% VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym oskarżonego J. R..

UZASADNIENIE

W sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XVIII K 386/12 oskarżono:

1.  P. S. o to, że:

I.  od 2000 r. do 2001 r. w P. woj. (...) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że trzykrotnie nabył odpłatnie, płacąc po około 5.000 PLN przy każdej transakcji, od M. W. (1) po 2 kg amfetaminy podczas jednorazowej transakcji, w ilości co najmniej 6 kg amfetaminy łącznie, za pośrednictwem uczestniczącego w transakcjach A. C. ps. (...), przy czym zarzuconego mu przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

II.  w przedziale czasowym od 2000 r. do połowy 2007 r. w W. i P. woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził do obrotu znaczną ilość środka odurzającego w postaci kokainy w ten sposób, iż co najmniej kilkakrotnie nabył odpłatnie od M. W. (1), w porcjach od 10 do 50 g kokainy, łącznie nie mniej niż 0,5 kg kokainy, które po porcjowaniu wprowadził do dalszego obrotu, zbywając odpłatnie nieustalonym osobom przy czym zarzuconego mu przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

2. A. C. o to, że:

III.  w okresie od połowy 2000 r. do 2001 r. w P. woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pośredniczył w transakcjach pomiędzy M. W. (1) i P. S. w toku których doszło do trzykrotnego zbycia P. S. przez M. W. (1) amfetaminy w ilości po 2 kg podczas jednorazowej transakcji, a tym samym do wprowadzenia do obrotu co najmniej 6 kg amfetaminy łącznie, przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

IV.  w nieustalonej bliżej dacie około 2004 r. pod (...) w W. wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną nabył od M. W. (1) za kwotę około 150.000 PLN do dalszej dystrybucji znaczną ilość środka odurzającego w postaci 10 kg marihuany, zakupionej uprzednio od G. L., przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

3. J. R. o to, że:

V.  w okresie od 2000 r. do lipca 2007 r. w W. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził do obrotu znaczną ilość środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, heroiny i marihuany w ten sposób, że wielokrotnie nabył odpłatnie od M. W. (1) w porcjach jednorazowych od 1,5 kg do 2 kg amfetaminy, łącznie nie mniej niż 100 kg, w tym 80 kg amfetaminy nabył od działających wspólnie i w porozumieniu M. W. (1), D. P. (1) ps. (...), B. B. ps. (...), oraz w porcjach od 100 g do 400 g heroiny łącznie nie mniej niż 20 kg heroiny i marihuany w porcjach od 0,5 do 1 kg łącznie nie mniej niż 50 kg marihuany, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie po ponownym rozpoznaniu sprawy (poprzedni wyrok skazujący został uchylony, a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania) wyrokiem z dnia 26 listopada 2014 r.:

I.  oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie I, z tym że, z jego opisu wyeliminował stwierdzenie, że przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) wymierzył karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II.  oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt. II, z tym że, z jego opisu wyeliminował stwierdzenie, że przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone w punktach I i II kary i wymierzył oskarżonemu P. S. łączną karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz łączną karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. S. okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 11 maja 2010 roku do dnia 15 maja 2012 roku;

V.  oskarżonego A. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie III, z tym że, z jego opisu wyeliminował stwierdzenie, że przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) wymierzył karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VI.  oskarżonego A. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie IV, z tym że, z jego opisu wyeliminował stwierdzenie, że przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) skazał go a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) wymierzył karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone w punktach V i VI kary i wymierzył A. C. łączną karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz łączną karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. C. okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 28 grudnia 2010 roku do dnia 15 maja 2012 roku;

IX.  oskarżonego J. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie V i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 r.) wymierzył karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

X.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. R. okres zatrzymania w dniu 11 maja 2010 roku;

XI.  na podstawie § 14 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT - tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

XII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem części kosztów sądowych: od oskarżonego P. S. kwotę 2.800 (dwa tysiące osiemset) złotych, w tym 1000 (tysiąc) złotych tytułem opłat, od oskarżonego A. C. kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych, w tym 1000 (tysiąc) złotych tytułem opłat, od oskarżonego J. R. kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych, w tym 1400 (tysiąc czterysta) złotych tytułem opłat; w pozostałej części na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych z ponoszenia kosztów.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obrońców oskarżonych P. S., A. C. i J. R..

Obrońca oskarżonego P. S. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w pkt. I wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że oskarżony P. S. w okresie od 2000 do 2001r. trzykrotnie przyjął od M. W. (1), za pośrednictwem oskarżonego A. C. paczki zawierające po 2 kg narkotyku w postaci amfetaminy, przekazując przy każdej takiej transakcji M. W. (1), również za pośrednictwem tegoż A. C. pieniądze, które to zachowanie oskarżonego P. S. miało wynikać z częściowo wiarygodnych zeznań świadka M. W. (1) mających jakoby potwierdzenie w zeznaniach świadka B. B. („w pewnej mierze”) - podczas gdy świadek M. W. (1) zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak też zeznając przed Sądem – w postępowaniu sygn. XVIII K 366/12 - nie podawał aby przy którejkolwiek z tychże niedozwolonych transakcji widział jak oskarżony P. S. przyjmował od pośrednika paczki z narkotykami lub przekazywał wskazanemu pośrednikowi pieniądze a przeciwnie stwierdzał, że takiego zachowania oskarżonego P. S. nie widział, wprowadzając przy tym przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, w tej kwestii, wersję sprzeczną z poprzednią oraz gdy świadek B. B. nie wskazał na żadne okoliczności mogące być, w jakimkolwiek sensie potwierdzeniem udziału oskarżonego P. S. w owych trzech nielegalnych transakcjach albo w ogóle w dokonywaniu przez tego oskarżonego przestępstw, a nadto gdy oskarżony A. C. zaprzeczył aby podawane przez świadka M. W. (1) zdarzenia opisane w pkt. l wyroku miału miejsce, zaś świadek B. B. zeznał, że nie znał nigdy oskarżonego P. S. i nie wie aby ten oskarżony miał popełniać jakiekolwiek czyny zabronione, przez co ustalenia Sądu odnośnie stanu faktycznego ujętego w pkt. I wyroku mają charakter dowolny, nie mają oparcia w materiale dowodowym sprawy i poczynione zostały z naruszeniem przepisów postępowania,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w pkt. II wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że oskarżony P. S. w okresie od 2000 do połowy 2007r. nielegalnie nabył od M. W. (1) nie mniej niż 0,5 kg kokainy w kilku transakcjach, biorąc każdorazowo porcje od 10 do 50 g tego narkotyku, które to zachowanie oskarżonego P. S. miało wynikać z zeznań świadka M. W. (1) jakoby bezpośrednio przekazującego owe narkotyki oskarżonemu P. S. a zeznania tegoż M. W. (1) miały mieć potwierdzenie w zeznaniach świadka B. B. - podczas gdy oskarżony P. S. konsekwentnie w swych wyjaśnieniach nie przyznawał się do zachowań przypisywanych mu przez świadka M. W. (1), który nie wskazywał na konkretne okoliczności dokonywanych jakoby z oskarżonym P. S. transakcji a szczególnie nie potrafił uściślić ilości rzekomo przekazanych oskarżonemu narkotyków, a nadto gdy zeznania M. W. (1) nie mają wsparcia w pozostałym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach świadka B. B. a przez to nie mogą być uznane za podstawę ustalenia stanu faktycznego opisanego w pkt. II wyroku,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art.442 §3 k.p.k. wyrażającą się w pominięciu w istocie w ocenie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd meriti zapatrywań i wskazań, co do oceny dowodu z zeznań świadka koronnego, zawartych w wyroku Sądu II instancji uchylającego wyrok m.in. wobec oskarżonego P. S., który zapadł w postępowaniu sygn. akt: XVIII 365/11 i przekazywał sprawę do ponownego rozpoznania.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez uniewinnienie oskarżonego P. S..

Obrońca oskarżonego A. C. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błędy w ustaleniach faktycznych, polegające na przyjęciu, że oskarżony:

a)  uczestniczył w transakcjach narkotykowych z udziałem M. W. (1), przewożąc w swojej taksówce ukryte narkotyki i pobierając - w ocenie Sądu - wysokie jak na zwykły kurs taksówki opłaty, przy czym Sąd nie wyjaśnił skąd oskarżony A. C. miał wiedzieć zarówno o ilości narkotyku jak i o tym, że substancja którą przewoził w ogóle była narkotykiem;

b)  zakupił wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną od M. W. (1) 10 kg marihuany w 2004 roku pod (...) (...)w czasie gdy sytuacja taka - z punktu widzenia zasad zdrowego rozsądku i logiki - nie mogłaby mieć miejsca z uwagi na brak podstaw do stwierdzenia, że oskarżony A. C. miałby interes samemu „poprawiać” świadka M. W. (1) po ich konfrontacji wypominając mu, że nie wspominał o tej transakcji. Dodatkowo, Sąd nie ustalił kim miałby być nieustalony mężczyzna, jaka miałaby być jego rola w rzekomej transakcji oraz na czym miały polegać ustalenia między tym mężczyzną a oskarżonym A. C.;

c)  rażące naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegające na zupełnie dowolnej ocenie materiału dowodowego - zeznań świadka koronnego M. W. (1) w sytuacji gdy świadek w trakcie postępowania zmieniał swoje zeznania lub zeznawał odmiennie co do znamion czasu, miejsca oraz ilości dotyczących transakcji narkotykowych a Sąd nie wyjaśnił dlaczego mimo to dał wiarę tym zeznaniom a wyjaśnieniom oskarżonego A. C. odmówił, przy czym naruszenia te miały wpływ na treść orzeczenia;

d)  rażące naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 105 § 3 k.p.k. przez błędne sprostowanie wyroku za pomocą przypisu zawartego na stronie 3 uzasadnienia zaskarżanego wyroku a nie ewentualnie za pomocą postanowienia;

e)  rażące naruszenie prawa materialnego - art. 63 § 1 k.k. przez błędne zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego A. C. w czasie gdy oskarżony A. C. był rzeczywiście pozbawiony wolności od dnia 28 grudnia 2010 roku do dnia 12 listopada 2012 roku a nie jak błędnie zaliczył ten okres Sąd Okręgowy - do dnia 15 maja 2012 roku.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o:

- zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego A. C. od obydwu przypisanych mu czynów, ewentualnie:

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego J. R. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o świadku koronnym z dnia 25 czerwca 1997 roku (t. j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1801) w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 191 §2 k.p.k. w zw. z art. 182 §3 k.p.k. w zw. z art. 183 1 k.p.k. poprzez zastosowanie do przesłuchania M. W. (1) przepisów wyżej wymienionej ustawy o świadku koronnym, która to ustawa ma zastosowanie jedynie w przypadku spraw o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego lub spraw o przestępstwa enumeratywnie wymienione w art. 1 ust. 2 ustawy o świadku koronnym, a w niniejszym postępowaniu prawomocnie orzeczono, iż przestępstwo zarzucane oskarżonym i popełnione przy udziale M. W. (1) nie zostało popełnione w zorganizowanej grupie przestępczej albo związku mającym na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, XVIII K 365/11, z dnia 15 maja 2012 roku), a ponadto niniejsza sprawa nie dotyczy przestępstw wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy o świadku koronnym, co w konsekwencji prowadzi do tego, że M. W. (1) powinien zeznawać jako świadek w trybie przepisów kodeksu postępowania karnego oraz zostać pouczony o treści art. 182 k.p.k. i 183 k.p.k. i mieć możliwość odmowy zeznań lub uchylenia się od odpowiedzi na pytania;

2.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych P. S., A. C. i J. R. tylko ze względu na sprzeczność z zeznaniami świadka koronnego M. W. (1) i jednocześnie uznanie zeznań świadka koronnego M. W. (1) za wiarygodne pomimo, iż informacje uzyskane od świadka koronnego dotyczące zarzutów stawianych oskarżonemu J. R. nie zostały potwierdzone w pozostałym materiale dowodowym, zeznania te - składane na różnych etapach postępowania - nie są zgodne, spójne i konsekwentne, a także są za mało szczegółowe, aby stanowić materiał dowodowy wystarczający dla przypisania odpowiedzialności karnej oskarżonemu, a ponadto sam świadek koronny M. W. (1) oświadczał w trakcie postępowania, że zeznania składane na obecnym etapie postępowania są prawdziwe, pomimo tego że wcześniej, zeznawał inaczej, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i uznania, że:

a.  oskarżony popełnił zarzucane mu czyny w okresie od 2000 roku do lipca 2007 roku podczas gdy z zeznań świadka koronnego M. W. (1) nie wynika, aby oskarżony nabywał od M. W. (1) jakiekolwiek środki odurzające i substancje psychotropowe przed 2002 rokiem, a ponadto z zeznań M. W. (1) wynika, iż oskarżony zaczął od niego nabywać marihuanę, amfetaminę i heroinę w różnych okresach czasu, zaś na podstawie zeznań nie można ustalić, kiedy oskarżony zaczął nabywać od M. W. (1) poszczególne rodzaje środków odurzających i substancji psychotropowych,

b.  oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w W., podczas gdy na podstawie zeznań świadka koronnego można ustalić jedynie przykładowe miejsca, w których oskarżony miał nabywać środki odurzające i substancje psychotropowe od M. W. (1), nie można zaś ustalić, gdzie dochodziło do popełnienia czynów, w szczególności, gdzie dochodziło do dalszego przekazywania środków odurzających i substancji psychotropowych przez oskarżonego osobom trzecim,

c.  oskarżony nabył od M. W. (1) i sprzedał odbiorcom na terenie całej Polski znaczącą ilość środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, heroiny i marihuany, podczas gdy na podstawie zeznań świadka koronnego M. W. (1) nie można ustalić okoliczności zakupu przez oskarżonego od M. W. (1) w/w środków odurzających i substancji psychotropowych oraz komu oskarżony miał je sprzedawać, w szczególności czy osoby te były konsumentami czy osobami mającymi na celu dalsze przekazanie w/w środków odurzających i substancji psychotropowych;

d.  oskarżony nabył od M. W. (1) amfetaminę w porcjach jednorazowych od 1,5 do 2 kg, łącznie nie mniej niż 100 kg, w tym 80 kg od działających wspólnie i w porozumieniu M. W. (1), D. P. (1), ps. (...), B. B., ps. (...), heroinę w porcjach jednorazowych od 100 g do 400 g, łącznie nie mniej niż 20 kg, marihuanę w porcjach jednorazowych od 0,5 kg do 1 kg, łącznie nie mniej niż 50 kg, podczas gdy świadek koronny M. W. (1) szacował ilość sprzedanych oskarżonemu środków odurzających i substancji psychotropowych na podstawie długości czasu przeprowadzanych z nim transakcji, która była różnie definiowana w czasie zeznań składanych w toku postępowania, a także na podstawie szacunków własnych, których podstawy nie zostały wyjaśnione przez świadka koronnego M. W. (1) w jakikolwiek sposób;

e.  oskarżony był jedną z osób wyznaczonych przez D. P. (2), ps. (...) do kontaktu dla M. W. (1), podczas gdy świadek koronny kilkakrotnie wskazywał, że osobą wyznaczoną dla niego do kontaktu był oskarżony P. S..

3.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez uznanie, iż oskarżony popełnił czyn polegający na wprowadzeniu wbrew przepisom ustawy do obrotu znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, że wielokrotnie nabył odpłatnie od M. W. (1) amfetaminę, heroinę i marihuanę, podczas gdy dla przypisania odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa określonego w art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polegającego na wprowadzeniu do obrotu znaczącej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych niezbędne jest zaistnienie skutku w postaci przekazania znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych osobom trzecim, a osoby te nie mogą być konsumentami.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania bądź o zmianę tegoż wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje okazały się zasadne jedynie w zakresie zmian, o których mowa w wyroku Sądu Apelacyjnego.

Zasadniczym dowodem w przedmiotowej sprawie są zeznania świadka koronnego M. W. (1). Zeznania te są typowym dowodem z pomówienia. Tego rodzaju dowód wymaga ze strony sądu orzekającego szczególnej ostrożności i wnikliwości oraz rozważenia, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio owo pomówienie (vide: teza 9 do art. 7 w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998 i cyt. tam orzeczenia, str. 172-173 tom I).

Sąd Okręgowy trafnie zwrócił uwagę, że:

- w interesie świadka koronnego jest składanie prawdziwych zeznań, zarówno co do swojej roli w przestępstwie, jak też co do innych sprawców, gdyż w przeciwnym wypadku nie może on skutecznie liczyć na swoją bezkarność;

- świadek koronny, tak jak każdy świadek, podlega tym samym procesom zapamiętywania zdarzeń i ich zapominania, a zważywszy na upływ czasu od relacjonowanych zdarzeń, ich zakres i obszerność składanych relacji, zrozumiałym i usprawiedliwionym jest występowanie w nich pewnych nieścisłości związanych z ilością przekazywanych środków narkotycznych i czasem, kiedy proceder ten miał miejsce (str. 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Potrzeba weryfikowania zeznań świadka koronnego w oparciu o inne dowody bezpośrednio lub chociażby pośrednio potwierdzające jego relacje nie oznacza, że dowody te są niezbędne w odniesieniu zarówno co do każdego z oskarżonych, jak i każdego z zarzuconych mu czynów. Pozytywne zweryfikowanie zeznań w zakresie jednego z czynów może – przy zachowaniu reguł, o których mowa w art. 7 k.p.k. – stanowić podstawę do uznania ich za wiarygodne w odniesieniu do innych czynów zarzuconych temu sprawcy, a także czynu lub czynów zarzuconych innym oskarżonym.

Stwierdzenie Sądu Okręgowego, że zeznania M. W. (2) dotyczące jego przestępnej działalności, w tym udziału w nielegalnym obrocie narkotykami, znajdują potwierdzenie w zeznaniach G. L. i B. B. (str. 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) nie oznacza, że G. L. i B. B. potwierdzili zeznania świadka koronnego co do przestępnych zachowań oskarżonych P. S., A. C. i J. R.. Zawierając tego rodzaju stwierdzenie Sąd Okręgowy zauważył jedynie, że w świetle relacji G. L. i B. B. nie ulega wątpliwości, iż M. W. (1) mówił prawdę zeznając o swoim udziale w obrocie środkami narkotycznymi i obracaniu się w środowisku zajmującym się procederem związanym z wytwarzaniem i dystrybucją narkotyków. Sąd Okręgowy podniósł natomiast, że wyjaśnienia oskarżonych, w których zaprzeczyli oni dokonywaniu transakcji narkotycznych z M. W. (1) są niewiarygodne z uwagi na to, że są one sprzeczne z zeznaniami M. W. (1) i potwierdzającymi je w pewnej mierze zeznaniami B. B. (str. 5-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). To stanowisko Sądu I instancji faktycznie znajduje oparcie w relacjach B. B.. Świadek B. B., zajmujący się produkcją narkotyków wiedział od M. W. (1), że wśród osób, którym zbywano narkotyki były osoby o pseudonimach, którymi M. W. (1) określił oskarżonych. Nadto B. B. widział jak M. W. (1) przekazywał P. S. próbkę heroiny.

Sąd Okręgowy dostrzegł nieścisłości w zeznaniach M. W. (1) dotyczące m.in. ilości kokainy sprzedawanej P. S., marihuany i amfetaminy sprzedawanej J. R., okresów przestępnej działalności oskarżonych i kwestię tę drobiazgowo omówił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz uzasadnił, które z relacji M. W. (1) stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w zakresie czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym. Szczegółowe rozważania zawarte są w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie ma potrzeby ich przytaczania w niniejszym uzasadnieniu.

Jednocześnie Sąd Okręgowy stwierdził, że nieścisłości w zeznaniach świadka M. W. (1) nie dają podstaw do zdyskredytowania w całości jego relacji zważywszy właśnie na okres i zakres przestępczej działalności będącej przedmiotem tych relacji. Sąd Okręgowy nie uznał za miarodajne złożonych przez niego na rozprawie zeznań, w których wskazał, że obserwował przekazanie przez A. C. amfetaminy P. S. i dokonanie przez tego ostatniego zapłaty - z uwagi na jednoznaczną i konsekwentną treść wcześniejszych depozycji świadka w tej mierze i znaczny upływ czasu od opisywanych zdarzeń (str. 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena zeznań M. W. (1) jest pełna, kompleksowa i w żadnej mierze nie wykracza poza ramy określonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów. Zasadnie też Sąd Okręgowy podniósł, że w pośredni sposób zeznania M. W. (1) znajdują potwierdzenie w relacjach B. B.. Tym samym zachodziły podstawy do odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonym w zakresie, w którym pozostają one w sprzeczności z zeznaniami M. W. (1). Jednocześnie Sąd Okręgowy dokonując oceny zeznań świadka koronnego M. W. (1) nie naruszył wskazań zawartych w wyroku Sądu Apelacyjnego uchylającego poprzedni wyrok skazujący.

Zrozumiałym jest, że ilość narkotyków będąca przedmiotem obrotu w ramach przypisanego oskarżonemu P. S. czynu z pkt I oraz przypisanego oskarżonemu J. R. czynu z pkt V została ustalona szacunkowo w oparciu o zeznania M. W. (1). Zadaniem Sądu I instancji było ustalenie skali przestępnego procederu i Sąd I instancji temu zadaniu podołał wyjaśniając na jakiej podstawie ustalił konkretne ilości narkotyków będących przedmiotem nie tylko wyżej wymienionych czynów, ale także pozostałych czynów przypisanych oskarżonym.

Nie do zaakceptowania jest stanowisko obrońcy oskarżonego P. S., że temuż oskarżonemu nie można przypisać czynu z pkt I, gdyż M. W. (1) nie był obecny przy wręczaniu A. C. paczki z amfetaminą i regulowaniu przez niego należności za dostarczony narkotyk. M. W. (1) zeznał przecież, że z P. S. umawiał się telefonicznie na dostawę amfetaminy (k. 277). Tym samym fakt, że M. W. (1) osobiście nie przekazywał amfetaminy P. S. i nie odbierał od niego pieniędzy nie oznacza, że P. S. w tych transakcjach nie brał udziału.

Sąd I instancji przeprowadził też szczegółową analizę zeznań M. W. (1) dotyczących ilości kokainy sprzedawanej P. S. (czyn z pkt II) i zauważył, że w szeregu kolejnych relacji M. W. (1) stwierdził, iż kokainę sprzedawał P. S. w ilościach od 10 do 50 g jednorazowo, a dopiero później mówił o mniejszych ilościach, tj. od 5 do 10 g przy jednorazowej transakcji. Zdaniem Sądu Okręgowego podawanie w późniejszych zeznaniach mniejszej ilości kokainy nabywanej jednorazowo przez P. S. spowodowane jest przede wszystkim upływem czasu, a także wynika z ostrożności świadka, który stwierdził, że wskazuje minimalne ilości. Dlatego też mając na uwadze, że wcześniej M. W. (1) konsekwentnie zeznawał, że P. S. nabywał kokainę w ilościach 10-50 g jednorazowo, Sąd Okręgowy oparł się na tych relacjach przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie tego czynu (str. 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i brak jest podstaw do kwestionowania powyższego stanowiska.

Sąd Okręgowy przyjął że A. C. miał świadomość, iż pośredniczy w transakcjach, których przedmiotem były narkotyki. Wywiódł to z faktu, że wedle zeznań świadka koronnego A. C.:

- znał P. S. i wiedział, czym on się zajmuje,

- uczestniczył w planowaniu spotkań P. S. z M. W. (1), gdyż wcześniej znał miejsce tych spotkań,

- chował narkotyki pod koło zapasowe, owijając je w dodatkową torbę,

- za każdym razem otrzymywał kwotę 200-300 zł, co zdecydowanie przekraczało zwyczajową zapłatę za wykonanie usługi transportowej (str. 16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia co do świadomości oskarżonego o rodzaju i charakterze transakcji, w których brał on udział. Zważywszy zaś na to, że A. C. odbierał pieniądze za przekazane narkotyki wiedział też, iż przedmiotem transakcji była znaczna ich ilość.

Mając na uwadze ilość zdarzeń relacjonowanych przez M. W. (1) zrozumiałym jest, że początkowo mógł on nie pamiętać o zbyciu A. C. 10 kg marihuany. Nie podważa to jednakże wiarygodności jego zeznań złożonych w tym zakresie. Wskazał przecież nie tylko ilość i rodzaj narkotyku będącego przedmiotem transakcji, jej czas i miejsce, ale okoliczności zdarzenia, a mianowicie, że oskarżonemu towarzyszył mężczyzna, który poruszał się samochodem marki B. na niemieckich numerach rejestracyjnych. Podanie tych szczegółów świadczy, że świadek potrafił umiejscowić zdarzenie w konkretnych realiach, a tym samym nie mylił go ze zdarzeniami dotyczącymi innych osób. To, czy przypomnienie tego zdarzenia było wynikiem sugestii oskarżonego A. C. w trakcie czynności procesowych z ich udziałem nie podważa wiarygodności relacji świadka koronnego.

Obrońca oskarżonego A. C. podniósł, że Sąd Okręgowy z obrazą art. 105 § 3 k.p.k. dokonał w przypisie zamieszczonym na trzeciej stronie uzasadnienia sprostowania błędu zawartego w wyroku. W rozstrzygnięciu dotyczącym czynu z pkt V aktu oskarżenia Sąd Okręgowy m.in. przypisał J. R. nabycie około 20 kg heroiny w porcjach od 100 do 400 g. W ustaleniach faktycznych zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji stwierdził z kolei, że J. R. kupił od M. W. (1) nie mniej niż 20 kg heroiny w porcjach po 400 g i w zawartym tam przypisie zauważył, iż w wyroku błędnie wskazano, że jednorazowo nabywał on od 100 do 400 g heroiny (str. 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Tego rodzaju uwaga nie ma istotnego znaczenia, gdyż nie podważa zawartych w wyroku ustaleń co do łącznej ilości heroiny będącej przedmiotem obrotu w ramach wyżej wymienianego czynu przypisanego oskarżonemu J. R.. Tym samym nie ma ona żadnego wpływu na rozstrzygnięcie dotyczące A. C..

Przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym stosuje się w sprawach:

1)  o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego,

2)  o przestępstwo określone w:

- art. 228 § 1 i 3 - 6, art. 229 § 1 i 3-5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 231 § 1 i 2, art. 250a § 1 i 2, art. 258 oraz art. 296a § 1, 2 i 4 k.k.,

- art. 46 ust. 1, 2 i 4, art. 47 oraz art. 48 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (art. 1 ustawy).

W trakcie rozpoznawania sprawy przez Sąd I instancji oskarżonemu J. R. nie zarzucono popełnienia jednego z wyżej wymienionych przestępstw. Kwestia, czy świadek koronny składając zeznania w zakresie dotyczącym J. R. winien być uprzedzony o treści art. 183 § 1 k.p.k. bądź art. 182 § 3 k.p.k. nie może być przedmiotem skutecznego zarzutu odwoławczego albowiem przepisy powyższe zawierają uregulowania o charakterze gwarancyjnym dla osoby składającej zeznania a nie osoby, której zeznania te dotyczą.

Nie jest zrozumiały zarzut zawarty w pkt 2 lit. e apelacji obrońcy oskarżonego J. R. dotyczący błędnego ustalenia, że „oskarżony był jedną z osób wyznaczonych przez D. P. (2) ps. (...) do kontaktu dla M. W. (1), podczas gdy świadek koronny kilkakrotnie wskazywał, że osobą wyznaczoną do kontaktu z nim był P. S.”. Świadek koronny M. W. (1) zeznał, że za pośrednictwem A. C. i P. S. poznał D. P. (2) ps. (...) , który zaproponował mu przejście do jego grupy i handlowanie narkotykami, na co wyraził zgodę. Dalej świadek koronny zeznał, że otrzymał trzy tzw. kontakty, tj. P. S., A. C. i J. R., z którymi handlował narkotykami (k. 126-127, k. 275-276). Fakt, że oskarżony P. S. skontaktował M. W. (1) z D. P. (2) nie oznacza, iż nie mógł być on jednocześnie wskazany przez D. P. (2) jako osoba, z którą miał on handlować narkotykami.

Wbrew twierdzeniom obrońcy świadek M. W. (1) wskazał, że z oskarżonym J. R. zaczął handlować narkotykami od 2000 r. (k. 279). Podczas tego przesłuchania M. W. (1) zeznał, że J. R. sprzedawał początkowo amfetaminę nabywaną uprzednio od mężczyźny o pseudonimie (...). Amfetaminę sprzedawał w ilościach od 1,5 do 2 kg jednorazowo, którą dowoził mu w różne miejsca w W.. W 2005 r. zaczął dostarczać amfetaminę własnej produkcji i trwało to do połowy 2007 r. Łącznie sprzedał oskarżonemu nie mniej niż 100 kg amfetaminy, przy czym nie mniej niż 80 kg pochodziło z własnej produkcji. M. W. (1) zeznał też, że oskarżony ten od 2003 r. kupował od niego heroinę po 400 g jednorazowo i do połowy 2007 r. kupił nie mniej niż 20 kg heroiny. W powyższym okresie sprzedawał mu też marihuanę w ilościach 0,5 – 1 kg jednorazowo i łącznie sprzedał mu nie mniej niż 50 kg (k. 279-281). Do przypisania przestępstwa z art. 56 cytowanej wyżej ustawy nie ma potrzeby ustalenia – o czym mowa niżej – komu i gdzie środki narkotyczne będące jego przedmiotem tego czynu oskarżony sprzedał. Tym samym – zgodnie z zeznaniami świadka M. W. (1) z k. 279-281 – Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że czyn z pkt V został popełniony w W..

Działanie przestępne, o którym stanowi art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polega na dokonywanym wbrew przepisom ustawy wprowadzaniu do obrotu albo uczestniczeniu w obrocie środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub słomą makową. Uczestniczenie w obrocie polega na przyjęciu środków odrzucających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, odpłatnie lub nieodpłatnie, celem późniejszego ich przekazania innej sobie, niebędącej konsumentem (Komentarz do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Katarzyny Łucarz i Anny Muszyńskiej, Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. Warszawa 2008 , teza 6 do art. 56, str. 504, Komentarz do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Tomasza Srogosza, C.H. Beck 2008, 2 wydanie, str. 393 i cyt. tam judykaty). Nie ulega wątpliwości, że w ustaleniach faktycznych i rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wykazał, że narkotyki były nabywane przez oskarżonych w celu ich dalszej odsprzedaży (str. 1-3, 14-17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W przypadku marihuany będącej przedmiotem przestępstw przypisanych A. C. w ramach zarzutów z pkt IV i pkt V stosowny zapis został zamieszczony w opisie czynów przypisanych temu oskarżonemu.

Dla bytu przestępstwa z art. 56 wyżej cytowanej ustawy nie ma zatem potrzeby ustalania czy i komu konkretnie sprawcy przekazali uzyskane narkotyki. Niezbędne jest natomiast wykazanie, że zostały one uzyskane w celu późniejszego ich przekazania kolejnej osobie niebędącej konsumentem. Zważywszy na ilość narkotyków będących przedmiotem poszczególnych przestępstw przypisanych oskarżonym bezspornym jest, że oskarżeni nie nabywali narkotyków na własne potrzeby ale właśnie w celu przekazania ich osobom prowadzącym dalszą ich dystrybucję, a więc nie bezpośrednim konsumentom.

W celu usunięcia jakichkolwiek wątpliwości co do treści wyroku w tym zakresie, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i w ramach czynów przypisanych oskarżonemu P. S. (czyny z pkt I i II) oraz czynu przypisanego oskarżonemu J. R. (czyn z pkt V) ustalił, że uczestniczyli oni w obrocie środkami narkotycznymi w rozumieniu art. 56 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że przedmiotem każdego z przestępstw przypisanych oskarżonemu była znaczna ilość środków narkotycznych. Tym samym w pełni prawidłowa była kwalifikacja tych czynów na podstawie art. 56 ust. 1 i ust. 3 wyżej cytowanej ustawy.

Wymierzone oskarżonym kary jednostkowe oraz orzeczone wobec oskarżonych P. S. i A. C. kary łączne pozbawienia wolności i grzywny nie są rażąco niewspółmierne w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w powyższym przepisie, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, mających zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż wymierzoną karę nazywać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierna w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (wyżej cyt. Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, teza 22 do art. 438, str. 463 tom II). Sąd I instancji zauważył, że wszyscy oskarżeni nie byli uprzednio karani. Mając jednakże na uwadze rozmiar ich przestępczej działalności orzeczone w stosunku do nich kary nie mogą być uznane za rażąco niewspółmierne w rozumieniu, o którym mowa wyżej.

Oskarżony P. S. w przedmiotowej sprawie był tymczasowo aresztowany od dnia 11 maja 2010 r. do dnia 12 listopada
2012 r., a oskarżony A. C. od dnia 28 grudnia 2010 r. do dnia 12 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku na poczet orzeczonych wobec tych oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył zatem błędnie okresy rzeczywistego pozbawienia ich wolności, co musiało skutkować w tym zakresie stosowną zmianą.

Zważywszy na sytuację majątkową oskarżonych oraz wysokość orzeczonych kar pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa (at. 624 § 1, art. 626 § 1, art. 634 k.p.k.).

Na podstawie § 2, § 14 ust. 2 pkt 5, § 19, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądzono na rzecz adw. M. P. wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego J. R. w instancji odwoławczej.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.