Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 114/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Krystyna Święcicka (spr.)

Sędziowie:

SO Mariola Krajewska - Sińczuk

SO Teresa Zawiślak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

przy udziale prokuratora Piotra Galanta

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 r.

sprawy G. B., Z. B. (1), P. B., A. D., P. G.,

A. H., K. J., P. K., A. K. (1), A. K. (2), P. M. (1), W. M., P. M. (2), K. M., A. N., M. N. (1), B. N. (1), K. N., M. N. (2), Ł. O., M. O., T. P., S. P.,

P. S. (1), J. S., T. T. (1),

G. W., P. W., I. Z. i P. Z.

oskarżonych o przestępstwo z art. 56 §2 kks i inne

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, obrońców oskarżonego T. P. adw. Z. W. i oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1) adw. Z. B. (2)

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 24 listopada 2014 r. sygn. akt II K 527/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  ustala, iż oskarżeni: K. J., A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2), T. P. i T. T. (1) przypisane im czyny zakwalifikowane z art. 272 kk popełnili w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;

2.  na podstawie art. 45§1 kk w zakresie przypisanych czynów zakwalifikowanych z art. 272 kk na podstawie art. 45 §1 kk orzeka przepadek równowartości uzyskanych korzyści wobec:

- G. B. w kwocie 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych,

- A. D. w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- P. G. w kwocie 200 (dwieście) złotych,

- P. K. w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- A. K. (1) w kwocie 200 (dwieście) złotych,

- P. M. (1) w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- W. M. w kwocie 200 (dwieście) złotych,

- P. M. (2) w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- A. N. w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- M. O. w kwocie 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych,

- P. S. (1) w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- J. S. w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- G. W. w kwocie 300 (trzysta) złotych,

- I. Z. w kwocie 300 (trzysta) złotych;

II. w pozostałej części utrzymuje wyrok w mocy uznając apelacje obrońców za oczywiście bezzasadne;

II.  ustala, iż wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 114/15

UZASADNIENIE

1. G. B. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 14 stycznia 2008 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 19112 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

II.  w dniu 18 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

2. Z. B. (1) oskarżony został o to, że:

III.  w okresie od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 4 marca 2008 r. w G. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki M. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie zł 13771,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

3. P. B. oskarżony został o to że:

IV.  w okresie od dnia 30 sierpnia 2007 r. do dnia 18 marca 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 8657 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

4. A. D. oskarżony został o to, że:

V.  w dniu 26 listopada 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20252 zł oraz należność celną w kwocie 4 771 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

VI.  w dniu 11 grudnia 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby ,

tj. o czyn z art. 272 kk;

5. P. G. został oskarżony o to, że:

VII.  w dniu 29 listopada 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...) podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 23036 zł oraz należność celną w kwocie 5427 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

VIII.  w dniu 6 grudnia 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

6. A. H. oskarżony został o to, że:

IX.  w dniu 18 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki M. nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 13037 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

7. K. J. został oskarżony o to, że:

X.  w dniu 31 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20712 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XI.  w dniu 16 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

8)P. K. został oskarżony o to, że:

XII.  w dniu 18 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki B. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 25820 zł oraz należność celną w kwocie 6082 zł, tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

XIII.  w dniu 18 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela, samochodu osobowego marki B. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby ,

tj. o czyn z art. 272 kk;

9) A. K. (1) został oskarżony o to, że :

XIV.  w dniu 18 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20136,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XV.  w dniu 21 grudnia 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela, samochodu osobowego marki V. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby ;

tj. o czyn z art. 272 kk;

10) A. K. (2) został oskarżony o to, że:

XVI.  w dniu 20 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...), czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 15315 zł –

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XVII.  w dniu 21 grudnia 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela, samochodu osobowego marki A. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

11) P. M. (1) oskarżony został o to, że:

XVIII.  w dniu 7 stycznia 2008 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...), czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 22530 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XIX.  w dniu 18 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...)
a następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

XX.  w dniu 18 lutego 2008 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...), czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 21518 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

12) W. M. oskarżony został o to, że:

XXI.  w dniu 20 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...), czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 22783 zł oraz należność celną w kwocie 5367 zł;

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

XXII.  w dniu 18 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...)
a następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

13) P. M. (2) oskarżony został o to, że:

XXIII.  w dniu 3 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 17778 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXIV.  w dniu 18 grudnia 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

14) K. M. oskarżony został o to, że:

XXV.  w okresie od dnia 30 lipca 2007 r. do dnia 26 lutego 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki M. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 15632 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXVI.  w dniu 22 kwietnia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki M. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

15) A. N. oskarżony został o to, że:

XXVII.  w okresie od dnia 3 stycznia do dnia 4 stycznia 2008 r. w G. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 19 176 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXVIII.  w dniu 10 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

16) M. N. (1) oskarżony został o to, że:

XXIX.  w okresie od dnia 25 lipca 2007 r. do dnia 13 lutego 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 18796 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXX.  w dniu 3 czerwca 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

17. B. N. (1) oskarżony został o to, że:

XXXI.  w dniu 11 września 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą
w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 19158 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXXII.  w dniu 17 września 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela, samochodu osobowego marki V. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokument w postaci pozwolenia czasowego nr (...) poświadczający prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

18) K. N. oskarżony został o to, że:

XXXIII.  w okresie od dnia 25 lipca 2007 r. do dnia 13 lutego 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 12392 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

19) M. N. (2) oskarżony został o to, że:

XXXIV.  w dniu 12 listopada 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20942 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXXV.  w dniu 22 listopada 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokument w postaci pozwolenia czasowego nr (...) poświadczający prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby;

tj. o czyn z art. 272 kk;

20) Ł. O. oskarżony został o to, że:

XXXVI.  w okresie od dnia 30 czerwca 2007 r. do dnia 11 stycznia 2008 r. w G. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki B. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 24808 zł oraz należność celną w kwocie 5844 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

21) M. O. oskarżony został o to, że:

XXXVII.  w okresie od dnia 30 czerwca 2007 r. do dnia 21 stycznia 2008 r. w G. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki M. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 17656 zł, tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XXXVIII.  w dniu 7 lutego 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki M. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

22) T. P. oskarżony został o to, że:

XXXIX. w dniu 31 stycznia 2008 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 19176 zł ,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XL. w dniu 13 lutego 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

23) S. P. oskarżony został o to, że:

XLI. w okresie od dnia 25 sierpnia 2007 r. do dnia 11 marca 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 27011 zł oraz należność celną w kwocie 6363 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

24. P. S. (2) oskarżony został o to, że:

XLII. w dniu 1 października 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20442 zł oraz należność celną w kwocie 4815 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

XLIII. w dniu 26 października 2007 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby

tj. o czyn z art. 272 kk;

25) J. S. oskarżony został o to, że:

XLIV. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki A. (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 20712 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XLV. w dniu 11 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego
w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki A. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

26. T. T. (1) oskarżony został o to, że:

XLVI. w dniu 18 grudnia 2007 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki B. (...) nr (...), czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 18164 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

XLVII. w dniu 14 stycznia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela, samochodu osobowego marki B. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

27) G. W. oskarżony został o to, że:

XLVIII. w dniu 18 lutego 2008 r. w Oddziale Celnym w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki B. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 26606 zł oraz należność celną w kwocie 6267 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zb. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks;

XLIX .w dniu 14 kwietnia 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego
w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki B. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr (...) następnie dowodu rejestracyjnego nr (...) poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 272 kk;

28) P. W. oskarżony został o to, że:

L. w okresie od dnia 20 września 2007 r. do dnia 1 kwietnia 2008 r. w G. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając zgłoszenie celne w Oddziale Celnym w B. nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki B. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 22973 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

29. I. Z. oskarżony został o to, że:

LI. w okresie od dnia 1 stycznia do 13 lutego 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 19619 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks;

LII. w dniu 22 lutego 2008 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji polegające na podaniu się za właściciela samochodu osobowego marki V. (...) nr (...), wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż uzyskał dokumenty w postaci pozwolenia czasowego nr a następnie dowodu rejestracyjnego nr poświadczające prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej ustalonej osoby .

tj. o czyn z art. 272 kk;

30) P. Z. oskarżony został o to, że:

LIII. w okresie od dnia 30 lipca 2007 r. do dnia 14 lutego 2008 r. w G. i w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach ustalonego podziału ról polegającego na udostępnieniu swoich danych osobowych, składając w Oddziale Celnym w B. zgłoszenie celne nr (...), podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu osobowego marki V. (...) nr (...) przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej kwocie 17897 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks.

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2014 roku, sygn. akt II K 527/13, Sąd Rejonowy
w Garwolinie:

I. oskarżonych: G. B. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt I, Z. B. (1) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt III, P. B. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt IV, A. D. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt V, P. G. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt VII, A. H. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt IX, K. J. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt X, P. K. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XII, A. K. (1) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XIV, A. K. (2) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XVI, P. M. (1) uniewinnił od popełnienia czynów z pkt XVIII i XX, W. M. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXI, P. M. (2) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXIII, K. M. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXV, A. N. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXVII, M. N. (1) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXIX, B. N. (1) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXI, K. N. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXIII, M. N. (2) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXIV, Ł. O. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXVI, M. O. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXVII, T. P. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XXXIX, S. P. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XLI, P. S. (2) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XLII, J. S. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XLIV, T. T. (1) uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XLVI, G. W. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt XLVIII, P. W. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt L, I. Z. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt LI, P. Z. uniewinnił od popełnienia czynu z pkt LIII,

kosztami procesu dotyczącymi postępowania wobec Z. B. (1), P. B., A. H., K. N., Ł. O., S. P., P. W., P. Z. obciążył Skarb Państwa;

II. oskarżonego G. B. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt II z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

III. oskarżonego A. D. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt VI z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

IV. oskarżonego P. G. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt VIII z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazuje go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich ;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

V. oskarżonego K. J. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XI z art. 272 kk z tym, że z opisu czynu wyeliminował zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich ;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

VI. oskarżonego P. K. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XIII z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 482,10 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

VII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XV z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych,

VIII. eliminując z opisu czynu z pkt XVII wypełniającego znamiona występku z art. 272 kk zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na mocy art. 66§1i2 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego A. K. (2) warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

IX. oskarżonego P. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XIX z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk w zw z art. 33§2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich,

na mocy art. 69§1i2 kk i art. 70§1pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 602,10 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

X. oskarżonego W. M. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XXII z art. 272 kk z tym, że ustalił datę czynu na dzień 21 grudnia 2007r. i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych ;

XI. oskarżonego P. M. (2) uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XXIV z art. 272kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk w zw z art. 33§2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich,

na mocy art. 69§1i2 kk i art. 70§1pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2( dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XII. eliminując z opisu czynu z pkt XXVI wypełniającego znamiona występku z art. 272 kk zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na mocy art. 66§1i2 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego K. M. warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XIII. oskarżonego A. N. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XXVIII z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk w zw z art. 33§2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich, na mocy art. 69§1i2 kk i art. 70§1pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2( dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XIV. oskarżonego M. N. (1) uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XXX z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XV. eliminując z opisu czynu z pkt XXXII wypełniającego znamiona występku z art. 272 kk zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na mocy art. 66§1i2 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego B. N. (1) warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 482,10 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XVI. eliminując z opisu czynu z pkt XXXV wypełniającego znamiona występku z art. 272 kk zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i ustalając, że nr pozwolenia czasowego to (...) na mocy art. 66§1i2 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego M. N. (2) warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 482,10 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych,

XVII. oskarżonego M. O. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XXXVIII z art. 272 kk z tym, że ustalił datę czynu na dzień 8 lutego 2008r. i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych,

XVIII. oskarżonego T. P. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XL z art. 272 kk z tym, że z opisu czynu wyeliminował zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i za ten czyn na mocy art. 272 kk skazał go stosując dyspozycje art. 58§3 kk na karę grzywny w wysokości 30 ( trzydzieści ) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich,

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XIX. oskarżonego P. S. (2) uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XLIII z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk stosując dyspozycję art. 58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XX. oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XLV z art. 272 kk i za ten czyn na mocy art. 272 kk w zw z art. 33§2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich,

na mocy art. 69§1i2 kk i art. 70§1pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XXI. eliminując z opisu czynu z pkt XLVII wypełniającego znamiona występku z art. 272 kk zapis w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na mocy art. 66§1i2 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego T. T. (1) warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 482,10 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych,

XXII. oskarżonego G. W. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt XLIX z art. 272kk z tym, że ustalił datę czynu na dzień 13 marca 2008r. i za ten czyn na mocy art. 272 kk w zw. z art. 33§2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich; na mocy art. 69§1i2 kk i art. 70§1pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat;

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

XXIII. oskarżonego I. Z. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt LII z art. 272 kk z tym, że ustalił iż czyn został popełniony w dniu 21 lutego 2008r. a nr pozwolenia czasowego to (...) zaś dowodu rejestracyjnego to (...) i za ten czyn na mocy art. 272 kk przy zastosowaniu dyspozycji art.58§3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich,

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli Prokurator Apelacyjny w Lublinie i obrońcy oskarżonych T. P., K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1).

Prokurator Apelacyjny w Lublinie na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w zakresie pkt I, VIII, XII, XV, XVI, XXI w całości, zaś w zakresie pkt II, III, IV, V, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XIV, XVII, XVIII, XIX, XX, XXII, XXIII – w części dotyczącej orzeczenia o karze, a w zakresie pkt II, III, IV, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XVII, XIX, XX, XXII, XXIII – w części dotyczącej orzeczenia o środkach karnych, na niekorzyść wszystkich oskarżonych i na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 kpk zarzucił:

1.  Odnośnie czynów z pkt I wyroku:

- obrazę prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 56 § 2 kks w zw. z art. 56 § 1 kks oraz art. 87 § 3 kks poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonych nie wypełnia znamion tych przestępstw, tylko z tego powodu, że oskarżeni nie byli informowani przez osoby tworzące zorganizowaną grupę przestępczą o współpracy
z celnikami oraz o faktycznej wartości sprowadzanych pojazdów co – zdaniem Sądu – prowadzi do wniosku, iż działali nieumyślnie, w sytuacji gdy prawidłowa ocena ustalonego w tym zakresie przez Sąd stanu faktycznego prowadzi do logicznego wniosku, iż skoro oskarżeni G. B., Z. B. (1), P. B., A. D., P. G., A. H., K. J., P. K., A. K. (1), A. K. (2), P. M. (1), W. M., P. M. (2), K. M., A. N., M. N. (1), B. N. (2), K., N., M. N. (2), Ł. O., M. O., T. P., S. P., P. S. (2), J. S., T. T. (1), G. W., P. W., I. Z. i P. Z. nie znając wartości pojazdów akceptowali wpisywanie przez swojego pełnomocnika dowolnych kwot oraz podpisywali dokumenty z wpisaną wartością samochodu, to co najmniej działali z zamiarem ewentualnym, godząc się na to, że narażają podatek na uszczuplenie, tym bardziej, że mieli pełną świadomość wprowadzenia przez siebie w błąd uprawnionego do kontroli celnej organu podatkowego poprzez złożenie nieprawdziwych deklaracji i oświadczeń;

- obrazę prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i oparciu ustaleń faktycznych jedynie na części przeprowadzonych i ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodów, ocenionych wbrew regułom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, bez dostatecznego uwzględnienia okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych, w szczególności poprzez nieuwzględnienie treści odczytanych i potwierdzonych przez świadków G. T., K. T., K. G., W. P. zeznań oraz wyjaśnień oskarżonych, w których wskazują oni, że za sprowadzenie i zarejestrowanie samochodów oskarżeni przyjęli korzyści majątkowe, a członkowie zorganizowanej grupy przestępczej tłumaczyli im, iż nie mogą sami sprowadzić samochodów na swoje nazwiska ze względów podatkowych, co w zestawieniu z pozostałymi okolicznościami sprawy prowadzi do logicznego wniosku, że działanie oskarżonych nakierowane było na oszukanie organów podatkowych, nawet jeśli nie mieli świadomości konkretnych wartości uszczupleń celno podatkowych;

2.  Odnośnie czynów z pkt V, VIII, XII, XV, XVI, XVIII, XXI wyroku:

- obrazę prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 115 § 4 kk poprzez uznanie, że korzyścią majątkową w rozumieniu k.k. jest wyłącznie korzyść dla siebie, podczas gdy z treści tego przepisu jasno wynika, że korzyścią majątkową jest również korzyść, którą uzyskuje lub może uzyskać inna osoba, co w konsekwencji doprowadziło Sąd do wyeliminowania z opisu czynów zarzuconych K. J., A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2), T. P. i T. T. (1) zapisu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”;

3.  Odnośnie czynów z pkt II, III, IV, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XVII, XIX, XX, XXII, XXIII wyroku:

- obrazę prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 45 § 1 kk poprzez niezastosowanie tego przepisu w sytuacji, gdy z przeprowadzonych dowodów jasno wynika, że oskarżeni G. B., A. D., P. G., P. K., A. K. (1), P. M. (1), W. M., P. M. (2), A. N., M. O., P. S. (2), J. S., G. W. i I. Z. za sprowadzenie i osobiste zarejestrowanie pojazdów na swoje nazwiska otrzymali od członków zorganizowanej grupy przestępczej pieniądze, a kwoty uzyskanych korzyści majątkowych zostały
w postępowaniu ustalone:

4.  Odnośnie czynów z pkt VIII, XII, XV, XVI, XXI wyroku:

- obrazę prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 115 § 2 kk poprzez oparcie oceny stopnia społecznej szkodliwości zarzuconych A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (1) czynów na okolicznościach niewymienionych w tym przepisie tj. dotychczasowej niekaralności oskarżonych i nie osiągnięciu przez nich korzyści majątkowych oraz na nieuwzględnieniu przy ocenie tej szkodliwości rodzaju i charakteru naruszonego dobra, jakim jest wiarygodność dokumentów oraz na nieuwzględnieniu motywacji oskarżonych przejawiającej się w zamiarze wprowadzenia w błąd funkcjonariusza publicznego w celu uzyskania korzyści majątkowej, niezależnie od tego czy korzyść tę uzyskał oskarżony czy inna osoba, należąca do zorganizowanej grupy przestępczej;

5.  Odnośnie czynów z pkt II, III, IV, V, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XIV, XVII, XVIII, XIX, XX, XXII, XXIII wyroku:

- rażącą niewspółmierną łagodność kar wymierzonych za przypisane oskarżonym G. B., A. D., P. G., K. J., P. K., A. K. (1), P. M. (1), W. M., P. M. (2), A. N., M. N. (1), M. O., T. P., P. S. (2), J. S., G. W. i I. Z. czyny, w stosunku do bardzo wysokiej szkodliwości przypisanych im przestępstw, stopnia zawinienia, niskich pobudek, którymi się kierowali, wskutek czego tak orzeczone kary nie zapewniają spełnienia celów w zakresie ich społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych;

6.  Odnośnie czynów z pkt V, XX i XXII wyroku:

- obrazę prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 413 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 kpk poprzez nieprawidłowe wskazanie zastosowanych przepisów karnych w kwestii rozstrzygnięcia o karze poprzez wskazanie jako podstawy wymiaru kary pozbawienia wolności „art. 272 kk w zw. z art. 33 § 2 kk
w sytuacji, gdy kara pozbawienia wolności winna być wymierzona na podstawie art. 272 kk, a kara grzywny na podstawie art. 33 § 2 kk.

Stawiając powyższe zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o:

- uchylenie wyroku w pkt I, VIII, XII, XV, XVI, XXI i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania;

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt V i XVIII poprzez wskazanie w opisach czynów przypisanych, iż zostały one popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II, III, IV, V, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XIV, XVII, XVIII, XIX, XX, XXII, XXIII poprzez wymierzenie oskarżonym następujących kar:

1. G. B. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz 70 § 1pkt 1 kk na okres 2 lat;

2. A. D. na podstawie art. 272 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk na okres 2 lat;

3. P. G. na podstawie art. 272 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

4. K. J. na podstawie art. 272 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 3 lat;

5. P. K. na podstawie art. 272 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

6. A. K. (1) na podstawie art. 272 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

7. P. M. (1) na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

8. W. M. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

9. P. M. (2) na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

10. A. N. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

11. M. N. (1) na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

12. M. O. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

13. T. P. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

14. P. S. (2) na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

15. J. S. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

16. G. W. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

17. I. Z. na podstawie art. 272 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk na okres 2 lat;

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II, III, IV, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XVII, XIX, XX, XXII, XXIII poprzez orzeczenie na podstawie art. 45 § 1 kk przepadku równowartości uzyskanej korzyści majątkowej wobec:

1. G. B. w kwocie 250 zł,

2. A. D. w kwocie 300 zł,

3. P. G. w kwocie 200 zł,

4. P. K. w kwocie 300 zł,

5. A. K. (1) w kwocie 200 zł,

6. P. M. (1) w kwocie 300 zł,

7. W. M. w kwocie 200 zł,

8. P. M. (2) w kwocie 300 zł,

9. A. N. w kwocie 300 zł,

10. M. O. w kwocie 250 zł,

11. P. S. (2) w kwocie 300 zł,

12. J. S. w kwocie 300 zł,

13. G. W. w kwocie 300 zł,

14. I. Z. w kwocie 300 zł.

Obrońca oskarżonego T. P. na podstawie art. 425 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej ww. oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 kpk wyrokowi temu zarzucił:

- naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 272 kk, polegające na jego błędnym zastosowaniu i przyjęciu, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona określone w tym przepisie, chociaż z ustalonego stanu faktycznego wynika, że oskarżonemu nie można przypisać zamiaru bezpośredniego, oraz że nie znał szczegółów dotyczących przeznaczenia dokumentów które podpisał, więc nie wiedział, że mają one służyć wprowadzeniu w błąd urzędnika.

Wobec powyższego, na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich stawianych zarzutów.

Obrońca oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej ww. oskarżonych, zarzucając mu na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk:

- obrazę przepisów postępowania oraz błąd w ustaleniach faktycznych, które mogły mieć wpływ na jego treść, a w szczególności art. 5 § 2, art. 7 i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez błędne – w stosunku do wszystkich oskarżonych – przyjęcie, że w zakresie zarzutów z art. 56 § 2 kks podstawę uniewinnienia stanowi brak znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 kpk) w sytuacji gdy z uzasadnienia wyroku oraz poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych jednoznacznie wynika, że podstawę tę stanowi fakt niepopełnienia przez oskarżonych tego przestępstwa (art. 17 § 1 pkt 1 kpk), co w konsekwencji oznacza zaskarżenie w tej części samego tylko uzasadnienia orzeczenia, a nadto w całości, w zakresie przypisanych oskarżonym czynów z art. 272 kk poprzez niezasadne ustalenie, z naruszeniem zasad: zakazu tłumaczenia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz obiektywizmu, że oskarżeni wyczerpali swoim działaniem znamiona tegoż przestępstwa, podczas gdy w rzeczywistości żaden z oskarżonych nie zanosił do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego
w G. jakichkolwiek dokumentów, nie składał oświadczeń na piśmie lub ustnie i nie podejmował jakichkolwiek podstępnych zabiegów wprowadzających w błąd funkcjonariusza publicznego w celu wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, co nie zostało przez Sąd dostatecznie dostrzeżone i wskazane w uzasadnieniu wyroku.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca ww. oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz jego uzasadnienia poprzez uniewinnienie oskarżonych: K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1) od dokonania zarzucanych im czynów z art. 272 kk oraz zmianę uzasadnienia orzeczenia w zakresie podstaw prawnych przyjętych w części uniewinniającej wyroku poprzez przyjęcie, że podstawę tę stanowi art. 17 § 1 pkt 1 kpk wobec tego, że oskarżeni nie dokonali zarzucanego im przestępstwa określonego w art. 56 § 2 kks, a ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy odwoławczej prokurator poparł apelację i wnioski w niej zawarte, wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońców oskarżonych jako oczywiście bezzasadne. Obrońca oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1)
i T. T. (1) poparł apelację i zawarte w niej zarzuty wnosząc o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych, nadto wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Obrońca oskarżonego T. P. poparł apelację i wnioski w niej zawarte, nadto wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Oskarżony P. G. wniósł o oddalenie apelacji prokuratora. Oskarżony A. K. (2) przyłączył się do wniosku obrońcy. Oskarżony P. M. (1) przyłączył się do wniosku obrońcy. Oskarżony A. H. wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez prokuratora okazała się zasadna w części, a mianowicie
w zakresie podniesionej obrazy przepisów prawa karnego materialnego, tj. art. 115 § 4 kk w odniesieniu do czynów opisanych w pkt V, VIII, XII, XV, XVI, XVIII i XXI wyroku, oraz art. 45 § 1 kk w odniesieniu do czynów opisanych w pkt II, III, IV, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XVII, XIX, XX, XXII, XXIII wyroku. W pozostałej części, apelacja oskarżyciela publicznego była niezasadna i jako taka, na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacje wywiedzione przez obrońców oskarżonych T. P., K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), okazały się bezzasadne i to w stopniu oczywistym.

Wobec tego, że apelacja obrońcy oskarżonego T. P. uznana została za oczywiście bezzasadną i brak jest ze strony w/w skarżącego wniosku o sporządzenie uzasadnienia, Sąd Okręgowy nie odnosił się szczegółowo do zarzutów wskazanych w tej apelacji przy sporządzaniu przedmiotowego uzasadnienia, na co zezwala art. 457 § 2 kpk.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy uznał za konieczne odniesienie się do apelacji oskarżyciela publicznego w zakresie najdalej idących zarzutów odwoławczych, tj. skierowanych przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w pkt I wyroku, polegającemu na uniewinnieniu oskarżonych od czynów zarzuconych im w pkt I, III, IV, V, VII, IX, X, XII, XIV, XVI, XVIII, XX, XXI, XXIII, XXV, XXVII, XXIX, XXXI, XXXIII, XXXIV, XXXVI, XXXVII, XXXIX, XLI, XLIV, XLVI, XLII, XLVIII L, LI, LIII aktu oskarżenia. W tym zakresie, wbrew zarzutom skarżącego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji zasługiwało na akceptację. Przed przystąpieniem jednak do szczegółowej merytorycznej oceny wywiedzionych zarzutów, konieczne jest zwrócenie uwagi na niedoskonałość wniesionego w tym zakresie środka odwoławczego.

Zmierzając do podważenia rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku, prokurator sformułował dwa zarzuty, z których literalnego brzmienia wynika, że oparte są one na podstawach odwoławczych wskazanych w art. 438 pkt 1 i 2 kpk.

W pierwszej kolejności skarżący zarzucił obrazę prawa materialnego, tj. art. 56 § 2 kks w zw. z art. 56 § 1 kks oraz art. 87 § 3 kks poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonych nie wypełnia znamion tych przestępstw, w wyniku niesłusznego ustalenia przez Sąd I instancji, że oskarżeni działali nieumyślnie.

Wyjaśnienia wymaga, iż zarówno w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie prezentowany jest od dawna jednolity pogląd, że obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (por. m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 r., V KKN 319/99, LEX nr 53010; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1996 r., V KKN 116/96, OSNKW 1997, z. 3-4, poz. 34; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2014 r., IV KK 288/14, LEX nr 15412664).

Tymczasem apelacja prokuratora, w omawianym zakresie, uwzględniając również drugi zarzut zwrócony przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w pkt I wyroku, tj. naruszenia przepisów postępowania, bazuje na kwestionowaniu ustaleń faktycznych, bowiem sens wniesionej przez prokuratora apelacji sprowadza się do twierdzenia, iż Sąd Rejonowy, uniewinniając oskarżonych, błędnie ustalił stronę podmiotową czynów zarzuconych oskarżonym, nieprawidłowo przyjmując, że działali nieumyślnie, co było rezultatem naruszenia przepisów postępowania. Sąd Okręgowy w Siedlcach w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 29 marca 2007 roku (IV KK 32/07, OSNwSK 2007/1/751), zgodnie z którym zamiar sprawcy jest elementem faktycznym, zatem podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego w związku z kwestionowaniem zamiaru, czy jego postaci, jawi się jako całkowicie bezzasadne (podobnie: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r., III KK 96/10, OSNwSK 2010/1/838).

Nieprawidłowo zatem skarżący nazwał "naruszeniem prawa materialnego", faktycznie podnoszoną wadliwość wyroku, polegającą na przyjęciu za podstawę wyroku, błędnych ustaleń faktycznych.

W rzeczywistości zatem należało przyjąć, że skarżący w pkt 1 apelacji, w pierwszej kolejności wywiódł zarzut oparty na podstawie odwoławczej wskazanej w art. 438 pkt 3 kpk, tj. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w zakresie strony podmiotowej czynów zarzuconych oskarżonym, określany mianem tzw. błędu dowolności, tj. będącego wynikiem braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk).

Po wyjaśnieniu wątpliwości dotyczących treści zarzutów zawartych w pkt 1 apelacji, Sąd Okręgowy przejdzie do oceny procedowania Sądu Rejonowego w zakresie czynów objętych pkt I zaskarżonego wyroku, w świetle uchybień podniesionych przez oskarżyciela publicznego.

Sąd Rejonowy w pkt I zaskarżonego wyroku uniewinnił oskarżonych A. D., P. G., P. K., W. M., Ł. O., S. P., P. S. (2) i G. W. od popełnienia czynów z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 87 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks (opisanych w pkt V, VII, XII, XXI, XXXVI, XLI, XLII, XLVIII aktu oskarżenia), a pozostałych oskarżonych, Sąd Rejonowy uniewinnił od popełnienia czynów z art. 56 § 2 kks (opisanych w pkt I, III, IV, IX, X, XIV, XVI, XVIII, XX, XXIII, XXV, XXVII, XXIX, XXXI, XXXIII, XXXIV, XXXVII, XXXIX, XLIV, XLVI, L, LI, LIII aktu oskarżenia).

Na wstępie podkreślić należy, iż podstawa prawna uniewinnienia wobec wszystkich oskarżonych nie była tożsama. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, za podstawę uniewinnienia oskarżonego A. H. od popełnienia czynu z art. 56 § 2 kks zarzuconego mu w pkt IX aktu oskarżenia oraz oskarżonego P. M. (1) od popełnienia czynu z art. 56 § 2 kks zarzuconego mu w pkt XX aktu oskarżenia, Sąd Rejonowy przyjął przepis art. 17 § 1 pkt 1 kpk wobec uznania, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez nich zarzuconych im czynów, a w odniesieniu do pozostałych czynów objętych pkt I wyroku, podstawą uniewinnienia oskarżonych był przepis art. 17 § 1 pkt 2 kpk, wobec uznania przez Sąd Rejonowy braku realizacji przez oskarżonych znamion strony podmiotowej zarzuconych im czynów.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż treść zarzutów sformułowanych przez oskarżyciela publicznego zwróconych przeciwko całości rozstrzygnięcia zawartego w pkt I zaskarżonego wyroku, nie wskazuje na to, że skarżący miał na uwadze, iż Sąd Rejonowy zastosował różne podstawy uniewinnienia oskarżonych, co było rezultatem poczynienia wobec nich różnych ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności istotnych z punktu widzenia ich odpowiedzialności za zarzucane im czyny.

Mimo, że z treści zarzutu wywiedzionego w pierwszej kolejności, tj. naruszenia prawa materialnego, odczytanego przez Sąd Okręgowy jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wynika, że dotyczy on również czynów z pkt IX i XX aktu oskarżenia, to faktycznie, w żadnej mierze czynów tych nie dotyczy. Prokurator stawiając powyższy zarzut i uzasadniając go, posłużył się jednolitą argumentacją odnoszącą się do wszystkich czynów objętych pkt I wyroku, skupiając się jednak na kwestionowaniu ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie strony podmiotowej czynów. Skarżący chcąc za pomocą tego zarzutu podważyć rozstrzygnięcie Sądu w zakresie czynów z pkt IX i XX aktu oskarżenia, zdaje się nie zauważać, że A. H. uniewinniony został od czynu z pkt IX aktu oskarżenia, a P. M. (1) od czynu z w pkt XX aktu oskarżenia, na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 kpk wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przez nich tych czynów, a nie z powodu ustalenia, że działali oni nieumyślnie. W związku z tym wszelkie wywody skarżącego, zawarte w tym zarzucie i jego uzasadnieniu, nie mogą mieć żadnego odniesienia do omawianych czynów, skoro skupiają się jedynie na wykazaniu, że oskarżeni działali umyślnie, a nie odnoszą się w żaden sposób do ustaleń faktycznych stanowiących rzeczywistą podstawę ich uniewinnienia. W tym zakresie wskazać chociażby należy, że do omawianych czynów nie ma żadnego zastosowania zasadniczy argument prokuratora, że: „jak wynika
z przeprowadzonych dowodów – co Sąd I instancji przyznaje w uzasadnieniu wyroku (str. 68 uzasadnienia) – oskarżeni godzili się na sprowadzenie pojazdów na ich nazwiska, gdyż m.in. K. G. i K. T. tłumaczyli im, że nie mogą sprowadzić samochodów na siebie ze względów podatkowych” (k. 6684). Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku wyraźnie podkreślił, że: „wszyscy oskarżeni poza A. H. i P. M. (1) (co do drugiego z czynów z art. 56§2 kks) godzili się na sprowadzenie pojazdu na swoje nazwisko” (k. 6659v). Do tego ustalenia dotyczącego czynów z pkt IX i XX aktu oskarżenia, prokurator nie odniósł się w żaden sposób w złożonym środku odwoławczym.

Do rozstrzygnięcia obejmującego uniewinnienie oskarżonych od czynów opisanych
w pkt IX i XX aktu oskarżenia, ma z kolei odniesienie wywiedziony przez prokuratora zarzut obrazy prawa karnego procesowego, w części kwestionującej ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonych A. H. i P. M. (1). Jednakże z uwagi na to, że zarzut ten w istocie nie zawiera żadnego uzasadnienia, bowiem jego uzasadnienie stanowi jedynie powielenie treści zarzutu, ograniczającego się do stwierdzenia, że w ocenie skarżącego, dowody te zostały ocenione w sposób dowolny, wbrew regułom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, bez dostatecznego uwzględnienia okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych, zarzut ten nie mógł odnieść oczekiwanego przez skarżącego skutku. Zdaniem Sądu II instancji, ocena dowodów z wyjaśnień A. H. i P. M. (1) przeprowadzona została w sposób pozostający pod ochroną art. 7 kpk, a poczynione przez Sąd I instancji na ich podstawie ustalenia faktyczne są prawidłowe. Zauważyć w tym miejscu należy, że prokurator w żadnej mierze nie zakwestionował ustaleń faktycznych stanowiących podstawę uniewinnienia oskarżonych A. H. i P. M. (1) od popełnienia czynów z pkt IX i XX aktu oskarżenia, wskazujących na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez nich ww. czynów.

Przypomnieć należy, iż w odniesieniu do czynu z pkt IX aktu oskarżenia, Sąd Rejonowy ustalił, iż: „A. H. kiedy był w domu E. J. w G. w grudniu 2007r. dał mu swój dowód osobisty. Podpisał też kilka czystych kartek. Nie wiedział w jakim celu to robi, E. J. nie informował go o tym. Oskarżony spotykał się z siostrą E. J.. Dokumenty te zostały następnie wykorzystane do sprowadzenia samochodu M. ze Szwajcarii” (k. 6629v). Jak wynika z treści uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy za podstawę powyższych ustaleń przyjął wyjaśnienia oskarżonego A. H. złożone na rozprawie, uznając je w tym zakresie za wiarygodne, jednocześnie zauważając, że innej treści wyjaśnienia oskarżony złożył w toku postępowania przygotowawczego. W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i logiczny uzasadnił tę ocenę, dlatego zasługuje ona na aprobatę.

W odniesieniu do czynu z pkt XX aktu oskarżenia Sąd Rejonowy ustalił, że: „P. M. (1) użyczył swoich danych osobowych za namową K. T. za kwotę 300 zł (k. 2283, t. XII). Oskarżony wiedział, że na jego nazwisko zostanie sprowadzony jeden samochód szczegółów nie znał. K. T. powiedział mu, że sam nie może sprowadzić pojazdu na swoje nazwisko ze względów podatkowych (…) P. M. (1) nie wiedział, iż przy wykorzystaniu jego danych został sprowadzony drugi pojazd przez W. P., który w dniu 18 lutego 2008r dokonał zgłoszenia celnego w Oddziale Celnym w B. nr (...), dotyczącego samochodu osobowego marki A. (...) nr (...)” (k.6632-6632v). Sąd Rejonowy poczynił powyższe ustalenia uznając za wiarygodne w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego P. M. (1), a kryteria tej oceny zastosowane przez Sąd orzekający powodują, że Sąd II instancji w pełni podziela tę ocenę.

Z tych wszystkich względów apelacja prokuratora w zakresie w jakim kwestionuje wyrok Sądu Rejonowego w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego A. H. od popełnienia czynu z pkt IX aktu oskarżenia i oskarżonego P. M. (1) od popełnienia czynu z pkt XX aktu oskarżenia, nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu II instancji, procedowanie Sądu I instancji w tym zakresie nie budzi żadnych zastrzeżeń. Sąd Rejonowy w jego toku nie naruszył wskazywanych przez skarżącego przepisów art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk. Ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o prawidłowo dokonaną ocenę dowodów, nie dały dostatecznych podstaw do ustalenia, że oskarżeni popełnili powyższe czyny.

W tym miejscu Sąd II instancji przejdzie do oceny zarzutów oskarżyciela publicznego wywiedzionych w odniesieniu do objętych pkt I wyroku czynów, przy których za podstawę uniewinnienia oskarżonych Sąd Rejonowy przyjął art. 17 § 1 pkt 2 kpk.

Mając na uwadze, że uchybienia natury procesowej w zakresie postępowania dowodowego mogą być i zazwyczaj są przyczyną popełnienia przez sąd uchybienia w postaci błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, przeto Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odniesie się do wskazywanych w apelacji uchybień stanowiących naruszenie przepisów postępowania.

Nie można zgodzić się z poglądem skarżącego, iż w toku rozpoznawania niniejszej sprawy Sąd I instancji, procedując w zakresie czynów, od których popełnienia oskarżeni zostali uniewinnieni na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk, naruszył przepisy art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk i to w sposób mogący rzutować na treść wyroku.

W ocenie Sądu II instancji, postępowanie dowodowe w zakresie istotnym z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych, których dotyczy rozstrzygniecie zawarte w pkt I wyroku - zostało przeprowadzone w niewadliwy i kompleksowy sposób, zaś dokonana w tym zakresie przez sąd ocena dowodów nie nosi cech dowolności i nie wykracza poza ramy określone w art. 7 kpk. Analiza pisemnych motywów orzeczenia prowadzi do przekonania, że proces decyzyjny sądu nie pozostaje w opozycji do zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z zebranego materiału dowodowego nie uchybiają powyższym regułom. Treść uzasadnienia wyroku dowodzi także, że respektując zasadę obiektywizmu (art. 4 kpk) - Sąd I instancji uwzględnił przy wyrokowaniu tak okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonych, jak i na ich korzyść, orzeczenie zostało zaś oparte na całokształcie materiału ujawnionego na rozprawie (art. 410 kpk.).

Mimo szerokiej gamy powołanych przepisów postępowania, których naruszenia
w opinii skarżącego miał dopuścić się Sąd I instancji - analiza treści stanowiących uzasadnienie poszczególnych zarzutów prowadzi do przekonania, że autor apelacji przede wszystkim kontestuje sposób przeprowadzenia przez Sąd oceny dowodów z zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych. Z kwestionowaną przez niego oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy, skarżący łączy zarzuty naruszenia przepisów art. 4 kpk i art. 410 kpk. W ocenie Sądu II instancji. zarzuty te nie mogły być inaczej potraktowane, niż jako bezzasadne.

Co do kwestii związanych z obrazą art. 4 kpk, to skarżący nie wskazał jakie to konkretne okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonych zostały przez Sąd Rejonowy rzeczywiście pominięte w procesie decyzyjnym poprzedzającym wydanie wyroku - a taka właśnie jest istota zarzutu naruszenia zasady obiektywizmu.

Nie sposób także podzielić zarzutu obrazy art. 410 kpk. Naruszenie wskazanej wyżej normy zachodzi jedynie wówczas, gdy sąd przy wyrokowaniu nie uwzględni całokształtu ujawnionego materiału dowodowego albo oprze się na materiale nie ujawnionym na rozprawie.

Z treści zarzutu można wywieść, że prokurator upatruje naruszenia art. 410 kpk
w tym, że Sąd I instancji nie uwzględnił treści odczytanych i potwierdzonych przez świadków G. T., K. T., K. G., W. P., zeznań oraz wyjaśnień oskarżonych. Zauważyć jednak należy, iż w uzasadnieniu środka odwoławczego apelujący słusznie wskazał, że Sąd wziął jednak pod uwagę zeznania i wyjaśnienia powyższych osób i przedstawił je w uzasadnieniu, ale, w ocenie skarżącego, „nie wziął tych dowodów w sposób dostateczny pod uwagę”. Twierdzenie to jednoznacznie wskazuje na fakt, iż prokurator w ramach zarzutu naruszenia art. 410 kpk w zasadzie podważa ocenę dowodów dokonaną w sprawie, a nie wskazuje na to, że Sąd Rejonowy oparł się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej lub oparł się na części materiału ujawnionego. Nie stanowi jednak naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie, w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2015 r., sygn. III KK 70/15, Prok. i Pr. 2015 Nr 6).

Nie sposób również podzielić stanowiska autora apelacji dotyczącego obrazy art. 2 § 2 kpk. Przepis art. 2 kpk, mający charakter ogólny, określa jedynie cele postępowania karnego i kilka obowiązujących w tym postępowaniu zasad w tym m.in. zasadę prawdy materialnej wyrażoną w art. 2 § 2 kpk. Skoro przepis ten nie reguluje przebiegu procesu karnego, nie może być mowy o jego naruszeniu w sposób poddający się kontroli instancyjnej. Przedmiotem naruszenia mogą być bowiem tylko normy konkretyzujące ogólne zasady procesowe, a zwłaszcza normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w odpowiedniej sytuacji procesowej (tak: Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 marca 2007 r., III KK 461/06, OSNwSK 2007/1/711).

W odpowiedzi na zarzut obrazy art. 7 kpk godzi się wskazać na wstępie, że
w orzecznictwie Sądu Najwyższego wypracowano wymogi, którym podlegać musi ocena dowodów, aby nie przekształciła się w "dowolną". Tak więc przekonanie sądu
o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk).

Jak już wskazano wyżej, zdaniem Sądu II instancji, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów, które stały się podstawą rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku, odpowiada wszystkim wskazanym wyżej kryteriom, także w zakresie wniosków wywiedzionych z przeprowadzonych w sprawie dowodów uznanych za wiarygodne.

Odnosząc się szczegółowo do kwestionowanej przez skarżącego, dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków (art. 7 kpk) podnieść należy, iż porównanie zastrzeżeń postawionych przez skarżącego z treścią rozważań Sądu I instancji poświęconych ocenie podważanych dowodów, wskazuje jednoznacznie na to, iż argumentacja autora apelacji, nie mogła odnieść oczekiwanego rezultatu, bowiem sposób prowadzenia przez skarżącego polemiki z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną dowodów i wnioskami z nich wyprowadzonymi, nie polega na analizie i ocenie argumentacji Sądu meriti, lecz ogranicza się do zanegowania trafności tejże argumentacji i przedstawienia własnych ocen materiału dowodowego i wynikających z niego podstaw do ustaleń faktycznych. Skarżący, poza wyartykułowaniem ogólnikowej tezy, że zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonych nie zostały wzięte pod uwagę w dostateczny sposób i ocenione zostały wbrew regułom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, bez dostatecznego uwzględnienia okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych - nie wskazał w sposób precyzyjny i konkretny w czym owe uchybienia upatruje. Jedyne konkretne odniesienie się do realiów niniejszej sprawy stanowi bezpodstawne stwierdzenie skarżącego, że Sąd Rejonowy pominął okoliczności wynikające
z materiału dowodowego, że niektórzy oskarżeni przyjęli korzyści majątkowe za udostępnienie swoich danych osobowych i podjęcie czynności zmierzających do zarejestrowania pojazdów, oraz że zgłaszające się do nich osoby tłumaczyły im, że nie mogą sami sprowadzić samochodów na swoje nazwiska ze względów podatkowych. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje jednoznacznie na to, że okoliczności powyższe Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił i miał je na uwadze wyprowadzając wnioski w zakresie strony podmiotowej czynów oskarżonych.

Tezy skarżącego mające uzasadnić naruszenie art. 7 kpk, nie zostały zatem poparte jakąkolwiek argumentacją. Tego rodzaju próba dowiedzenia naruszenia powyższego przepisu eliminuje podjęcie jakiejkolwiek polemiki w omawianym przedmiocie.

Podkreślić należy, iż uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, a nadto wykazania jakich konkretnych błędów logicznych dopuścił się sąd orzekający oceniając dowody, w jaki sposób rozminął się ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741).

Brak takiej argumentacji w apelacji oskarżyciela publicznego, uniemożliwia szczegółowe odniesienie się do wywiedzionego przez prokuratora zarzutu naruszenia art. 7 kpk i wyłącza uznanie takiego zarzutu za trafny.

Reasumując powyższe rozważania, zdaniem Sądu II instancji, treść uzasadnienia wyroku, jak również treść zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych wskazują na to, że wbrew twierdzeniom skarżącego, ocena dowodów jakiej dokonał Sąd Rejonowy jest oceną pełną, odzwierciedlającą zasady wyrażone w treści art. 7 kpk. Sąd Rejonowy w żadnej mierze nie pominął podczas ustalania stanu faktycznego, w zakresie omawianych czynów, żadnego z istotnych dowodów, jak również okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonych, a sam przebieg procesu oceny tych dowodów został szczegółowo odzwierciedlony w treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Równocześnie z uwagi na wyczerpujące omówienie dowodów zgromadzonych w sprawie przez Sąd I instancji, którą to argumentację Sąd odwoławczy podziela w pełnym zakresie, ponowne jej przytaczanie jest zbędne.

Za całkowicie nieuzasadnione Sąd II instancji uznał również kwestionowanie przez oskarżyciela publicznego ustaleń faktycznych, poczynionych przez Sąd I instancji, polegających na przyjęciu, że oskarżeni uniewinnieni w pkt I wyroku w oparciu
o przepis art. 17 § 1 pkt 2 kpk, zarzucone im czyny popełnili nieumyślnie. Zarzut ten jest immanentnie związany z zarzutem naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny i analizy dowodów, dokonanej przez skarżącego. Jak wskazano wyżej, Sąd Okręgowy nie podziela krytycznych uwag apelującego pod adresem oceny dowodów dokonanej przez Sąd orzekający. W przekonaniu Sądu II instancji, dowody obdarzone przez Sąd Rejonowy wiarą dawały w pełni podstawę do poczynienia przez tenże Sąd zaprezentowanych w pisemnych motywach wyroku ustaleń faktycznych w zakresie znamion strony przedmiotowej, jak i podmiotowej zarzuconych oskarżonym czynów. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania. Mógłby być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się Sąd orzekający w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja oskarżyciela publicznego takich wymogów nie spełnia, a ich istota sprowadza się do lansowania odmiennej, opartej jedynie na wywodach apelującego wersji zdarzeń, z pominięciem całości przeprowadzonych dowodów i okoliczności z nich wynikających, do których odniósł się Sąd Rejonowy.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż z uwagi na to, że ustalenia dotyczące strony przedmiotowej omawianych czynów, nie budzą wątpliwości i nie są one podważane przez skarżącego, a wadliwość wyroku apelujący upatruje w błędnym ustaleniu faktów dotyczących znamion strony podmiotowej czynów, na wstępie koniecznym jest poczynienie uwag ogólnych na temat strony podmiotowej przestępstw określonych w art. 56 § 2 kks i art. 87 § 3 kks.

Analiza art. 56 kks wskazuje, że przestępstwo skarbowe oszustwa podatkowego można popełnić wyłącznie umyślnie (zob. postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 267/05, LEX nr 180799). Z uwagi na konstrukcję znamion strony przedmiotowej typów przewidzianych w art. 56 § 1-3 kks, w tym w szczególności brak znamienia intencjonalnego przesądzającego stosunek wolitywny sprawcy do realizowanego przez niego zachowania, przyjąć należy, że oszustwo skarbowe można popełnić, działając w obu odmianach umyślności, a więc zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i zamiarem wynikowym (Piotr Kardas, Komentarz do art. 56 Kodeksu karnego skarbowego). Oszustwo celne z art. 87 kks również jest karalne w razie umyślnej realizacji jego znamion w obu postaciach zamiaru - bezpośrednim i ewentualnym (Grzegorz Łabuda w: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, WKP, 2012)

Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy przyjął, a prokurator słusznie nie zakwestionował, że aby przypisać oskarżonym powyższe przestępstwa, konieczne było udowodnienie im, iż zarzucone im zachowania podejmowali oni umyślnie w zamiarze ewentualnym lub bezpośrednim.

Sąd Rejonowy uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwolił na przypisanie oskarżonym umyślności w ich działaniu. Zdaniem Sądu II instancji, ocena ta jest prawidłowa, a w toku postępowania oskarżyciel publiczny nie dostarczył dowodów wystarczających do czynienia odmiennych ustaleń w tym zakresie. Podkreślić należy, iż zamiar jako element sfery faktów, nie może być domniemywany. Jego zaistnienie, jak też rodzaj, musi zostać udowodniony i to udowodniony tak, jak każdy inny fakt istotny dla rozstrzygnięcia w kwestii winy, w sposób całkowicie pewny, usuwający wszelkie istotne racjonalnie nasuwające się wątpliwości.

Ustalenia dotyczące zamiaru oskarżonych, jak tego oczekuje skarżący, nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowo - podmiotowych okoliczności zdarzeń.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił stronę podmiotową czynów zarzuconych oskarżonym. W trakcie tej oceny zestawiając przedmiotowe i podmiotowe okoliczności zdarzeń, odniósł się rzeczowo do tego, z jakich powodów nie przyjął umyślnego działania oskarżonych chociażby w zamiarze ewentualnym.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie strony podmiotowej omawianych czynów, których dotyczy rozstrzygnięcie zawarte w pkt I wyroku, wziął pod uwagę następujące okoliczności:

- oskarżeni udostępniając swoje dane osobowe wiedzieli, że czynią to po to aby osoba, której swoje dane powierzają, sprowadziła na te dane samochód ze Szwajcarii do Polski, ponieważ nie może ona tego zrobić na swoje nazwisko ze względów podatkowych,

- część z oskarżonych przyjęła w związku z tym korzyści majątkowe,

- oskarżeni nie mieli wiedzy na temat działania zorganizowanej grupy przestępczej
i wszystkich podejmowanych przez jej członków czynności,

- oskarżeni nie byli informowani o faktycznej wartości sprowadzonych pojazdów,

- członkowie grupy przestępczej nie informowali oskarżonych o tym, że wartość pojazdu będzie zaniżana w zgłoszeniu celnym,

- oskarżeni nie wiedzieli o tym, że eksporter tych pojazdów, tj. firma należąca do (...), nie istnieje – a na dokumencie z tej firmy widniała cena pojazdu, która była ujawniana w zgłoszeniu celnym,

Podkreślić należy, iż powyższe ustalenia faktyczne nie są kwestionowane przez skarżącego, zatem należy przyjąć, że w pełni je podziela. Jednak wniosek jaki wyprowadza oskarżyciel publiczny z ustalonych w sprawie okoliczności, w zakresie znamion strony podmiotowej czynów oskarżonych, należy uznać za dowolny i nie zasługujący na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż nie ma żadnych merytorycznych podstaw do twierdzenia, że oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim, tj. że mieli zamiar popełnienia przestępstwa, tj. chcieli go popełnić. W ocenie Sądu II instancji, zupełnie nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, że fakt, iż oskarżeni godzili się na sprowadzenie pojazdów na ich nazwiska, gdyż m.in. K. G. i K. T. tłumaczyli im, że nie mogą sprowadzić samochodów na siebie ze względów podatkowych – prowadzą do bezspornego wniosku, że oskarżeni działali w zamiarze bezpośrednim oszukania organów podatkowych – chyba, że formułując taki wniosek, prokurator ma na myśli jedynie wprowadzenie w błąd co do danych osobowych właściciela pojazdu.

Analiza treści apelacji prowadzi do wniosku, że prokurator umyślność działania oskarżonych wyprowadza jedynie z ich świadomości, że na ich dane osobowe zostaną sprowadzone samochody. Prokurator nie rozróżnia zatem świadomości oskarżonych wprowadzenia w błąd organów podatkowych co do danych osobowych właściciela pojazdu, od świadomości oskarżonych wprowadzenia w błąd co do wartości celnej pojazdu. W niniejszej sprawie, wiedza oskarżonych co do oszukania organów podatkowych w zakresie danych osobowych właściciela pojazdu – jest bezsporna. Niewątpliwie oskarżeni mieli pełną świadomość, że swoim działaniem, wprowadzą w błąd organy podatkowe w zakresie tych danych. Podkreślić jednak trzeba, że nie jest penalizowane przez art. 56 kks, przekazanie informacji nieistotnych dla czynienia ustaleń podatkowych – a do takich należą dane osobowe podatnika. Nie ma zatem znaczenia argumentacja prokuratora, że: „oskarżeni mieli przecież pełną świadomość, iż nie są właścicielami sprowadzonych na ich nazwiska samochodów,
że nie zapłacili żadnych pieniędzy, że nie wiedzą w jakim stanie technicznym został sprowadzony pojazd, a jednak przedkładali przez swojego pełnomocnika organowi celnemu niezgodne co najmniej w tym zakresie ze stanem rzeczywistym deklaracje i oświadczenia”

Powyższe rozważania skarżącego, mające dotyczyć zamiaru oskarżonych, nie odnoszą się w istocie do zasadniczego zarzuconego im zachowania, tj. tego, że: każdy z oskarżonych podał nieprawdę co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu, przez co wprowadził w błąd organ uprawniony do kontroli celnej, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT, a niektórzy oskarżeni, także należność celną.

W ocenie Sądu II instancji, w realiach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę wyżej opisane zachowania zarzucone oskarżonym oraz ustalone okoliczności w zakresie strony przedmiotowej tych czynów, analizując ich stronę podmiotową, możliwe było rozpatrywanie zachowania oskarżonych jedynie pod kontem możliwości przypisania im działania w zamiarze ewentualnym.

Jak już wskazano, Sąd Okręgowy podobnie jak Sąd Rejonowy, nie dopatrzył się jednak w zachowaniu oskarżonych tempore criminis działania umyślnego w zamiarze ewentualnym. Istota zamiaru ewentualnego zgodnie z art. 9 § 1 k.k. in fine polega na tym, że sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to.

Dla przyjęcia umyślności, także w postaci zamiaru ewentualnego, konieczne jest posiadanie przez sprawcę pełnej świadomości tego, że podjęte przez niego zachowanie łączy się co najmniej z wysokim prawdopodobieństwem wystąpienia skutku na drodze, na której ten skutek faktycznie się zrealizował (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 października 2013 r. II KK 130/13, LEX nr 1396511). Przyjęcie takiej postaci zamiaru musi opierać się na pewnym ustaleniu, że określony skutek był rzeczywiście wyobrażony przez sprawcę, a także iż był przez niego akceptowany (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 września 2012 r., II AKa 241/12, LEX nr 1238638).

Innymi słowy dla przypisania oskarżonym działania w zamiarze ewentualnym konieczne było pewne ustalenie, że tempore criminis w świadomości każdego z oskarżonych, zaistniało wyobrażenie, że jego działanie prowadzi do wprowadzenia w błąd organu uprawnionego do kontroli celnej, co do wartości celnej importowanego ze Szwajcarii samochodu i narażenia przez to na uszczuplenie podatku akcyzowego i VAT, a w niektórych przypadkach, także należności celnej.

W ocenie Sądu II instancji, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, brak podstaw do pewnego przyjęcia, aby w świadomości oskarżonych tempore criminis zaistniało takie wyobrażenie i aby godzili się z tym wykazując wówczas całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia owego skutku. Prokurator nie wykazał w żaden sposób, że oskarżeni obejmowali swoim zamiarem choćby ewentualnym, podanie nieprawdy w zakresie istotnego dla wysokości podatku elementu, jakim była wartość pojazdu.

W świetle powyżej wskazanych, nie kwestionowanych przez skarżącego okoliczności, w tym w szczególności, że oskarżeni nie znali faktycznej wartości pojazdów i nie byli informowani o zaniżaniu ich wartości w zgłoszeniu celnym, nie sposób zaakceptować wniosku prokuratora, że oskarżeni wiedzieli o zaniżaniu wartości pojazdów, po to żeby ich faktyczni właściciele zapłacili podatek w niższej wysokości.

W ocenie Sądu II instancji, o świadomości oskarżonych, że ich dane osobowe wykorzystywane są w takim procederze, nie może świadczyć, tak akcentowana przez apelującego okoliczność, że byli oni informowani przez ustalone osoby o tym, że to ze „względów podatkowych”, nie mogą oni sprowadzić samochodu na własne nazwisko. Owe „względy podatkowe”, nie były bliżej precyzowane oskarżonym, a były im znane tylko jako bliżej nieokreślona, przeciwność do sprowadzenia pojazdu przez osobę, której powierzali swoje dane osobowe. Uzyskana przez nich informacja była na tyle nieprecyzyjna, że nie sposób wydedukować z niej, jak tego chce skarżący, że oskarżeni od chwil jej otrzymania mieli pełną świadomość dalszego przebiegu zdarzeń, polegającego na zaniżeniu wartości sprowadzonego samochodu, a w rezultacie zaniżenia wysokości obciążeń podatkowych i celnych. Nie zostało udowodnione w niniejszym postępowaniu, że oskarżeni weszli w zakresie powyższych działań w porozumienie z osobami, którym powierzyli swoje dane osobowe i świadomie wspólnie z nimi realizowali przestępstwo skarbowe. Oskarżeni nie mając wiedzy na temat działania zorganizowanej grupy przestępczej, nie mieli podstaw do oceny, że sprowadzenie samochodów na ich dane osobowe, ma na celu uniknięcie ujawnienia procederu przestępczego tej grupy, podejmowanego na szeroką skalę.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem prokuratora, iż o tym, że oskarżeni działali co najmniej w zamiarze ewentualnym, godząc się na to, że narażają podatek na uszczuplenie, świadczą okoliczności, że nie znając wartości pojazdów, akceptowali wpisywanie przez swojego pełnomocnika W. P. dowolnych kwot oraz podpisywali dokumenty z wpisaną wartością samochodu.

W ocenie Sądu II instancji, okoliczność powyższa, w powiązaniu z innymi ustalonymi w sprawie faktami, świadczyć może jedynie o tym, że oskarżeni nie zachowali wymaganej w danych okolicznościach ostrożności, mimo że możliwość popełnienia czynu mogli przewidzieć. Natomiast z całą pewnością nie sposób przypisać oskarżonym tego, że mieli pełną świadomość istnienia takiej możliwości i zarazem godzili się z góry z tym stanem rzeczy. Można im zatem przypisać jedynie działanie nieumyślne w rozumieniu art. 4 § 3 kks, podczas gdy, jak wskazano wyżej, przestępstwa z art. 56 § 2 kks i z art. 87 § 3 kks, można popełnić jedynie umyślnie (art. 4 § 1 i 2 kks).

Z powyższych względów, zarzuty apelacyjne oskarżyciela publicznego skierowane przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w pkt I zaskarżonego wyroku oraz wynikający z nich wniosek o uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zostały uznane za całkowicie niezasadne.

Aby zakończyć rozważania poświęcone ocenie procedowania Sądu Rejonowego
w zakresie odnoszącym się do rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku, koniecznym jest w tym miejscu odniesienie się do apelacji obrońcy oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), w zakresie jakim zaskarżył on uzasadnienie wyroku w tym zakresie, wywodząc, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że w zakresie zarzutów z art. 56 § 2 kks podstawę uniewinnienia stanowi brak znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 kpk), w sytuacji gdy z uzasadnienia wyroku oraz poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych jednoznacznie wynika, że podstawę tę stanowi fakt niepopełnienia przez oskarżonych tego przestępstwa (art. 17 § 1 pkt 1 kpk).

Zarzut powyższy jest bezzasadny w stopniu oczywistym.

Sąd Rejonowy w wywodach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, po stwierdzeniu, że podstawą do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia czynów z art. 56 § 2 kks, jest art. 17 § 1 pkt 2 kpk – czyn bowiem nie zawiera znamion czynu zabronionego, stwierdził, iż: „ocena zachowania każdego z oskarżonych w kontekście oceny zaistnienia znamion czynu z art. 56 § 2 kks prowadzi do wniosku, że nie popełnili oni tego czynu”, po czym wyjaśnił, że w zachowaniu oskarżonych brak jest znamion strony podmiotowej czynu w postaci działania umyślnego.

W ocenie Sądu II instancji, jednoznacznie zatem z uzasadnienia wyroku wynika, że
w ocenie Sądu Rejonowego, zachowanie oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), nie wypełniło znamion strony podmiotowej czynów im zarzucanych, i z tej przyczyny należało ich uniewinnić, a nie dlatego, że tych czynów nie popełnili. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w tym zakresie są prawidłowe, na co wskazano już w pierwszej części niniejszego uzasadnienia. Zawarte w uzasadnieniu wyroku sformułowanie o treści „nie popełnili oni tego czynu”, na które powołał się skarżący, można traktować jedynie jako nieścisłość językową i brak precyzji w formułowaniu ocen, a nie w kategoriach wadliwości uzasadnienia, która powinna zostać skorygowana przez Sąd odwoławczy.

Z tych względów zarzut obrońcy oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), skierowany przeciwko treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie mógł zostać uwzględniony.

W dalszej kolejności przedstawione zostaną rozważania poświęcone zarzutom odwoławczym zawartym w obu omawianych apelacjach, które zostały skierowane przeciwko rozstrzygnięciom dotyczącym skazania oskarżonych za czyny wyczerpujące dyspozycję przepisu art. 272 kk.

W tym zakresie apelacja oskarżyciela publicznego dotyczy kwestionowania,
w różnym zakresie, rozstrzygnięć zawartych w pkt II-XXIII wyroku, obejmujących wszystkich oskarżonych. Z kolei apelacja obrońcy dotyczy rozstrzygnięć zapadłych wobec każdego z reprezentowanych przez niego oskarżonego, tj. K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), zawartych w pkt V, VIII, IX i XXI wyroku.

Aby zachować pełną przejrzystość i logikę wywodów oraz ze względu na dalej idące wnioski zawarte w apelacji obrońcy, zmierzające do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów z art. 272 kk, w pierwszej kolejności analizie poddana zostanie apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonych.

Obrońca formułując zarzuty w omawianym zakresie, zmierzał do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie przypisał oskarżonym sprawstwo i winę w zakresie przypisanych im czynów z art. 272 kk.

W tym zakresie Sąd II instancji, w toku kontroli odwoławczej, nie stwierdził aby Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień podniesionych przez obrońcę oskarżonych, które to, zgodnie z wolą skarżącego, powinny skutkować uniewinnieniem oskarżonych lub uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w tej części. Uchybienia, które z kolei Sąd Rejonowy popełnił w odniesieniu do oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), wytknięte zostały przez oskarżyciela publicznego, co skutkowało niekorzystną dla nich zmianą zaskarżonego wyroku, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Nie można zgodzić się z poglądem obrońcy oskarżonych, iż w toku rozpoznawania niniejszej sprawy Sąd I instancji prowadząc postępowanie dowodowe dotyczące zarzuconych im czynów, naruszył przepisy prawa procesowego, w tym art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, jak również, że Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne stanowiące podstawą zaskarżonego wyroku, które skutkowały niekorzystnymi dla oskarżonych rozstrzygnięciami.

W ocenie Sądu odwoławczego, wbrew wywodom apelacji, orzekając w niniejszej sprawie, Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy
i wnikliwy. Sąd Rejonowy przeprowadził dostępne dowody w celu ustalenia czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonym K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1), przestępstw zarzuconych im w pkt XI, XVII, XIX i XLVII aktu oskarżenia, respektując przy tym zasady procesowe, w tym zasady: zakazu rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (art. 5 § 2 kpk), bezstronności (art. 4 kpk) oraz swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk).

Stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy procedując w taki sposób wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, stąd też zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk sformułowany w apelacji obrońcy oskarżonych nie może podlegać aprobacie Sądu odwoławczego.

Stanowczo podkreślić należy, że zasada wyrażona w powołanym przepisie ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości, ale te muszą mieć obiektywne uwarunkowania i muszą być stwierdzone przez sąd sprawę rozstrzygający. Naruszenie wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art. 5 § 2 kpk zasada w żadnej mierze nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonych, lecz zakazuje czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Tego rodzaju sytuacja natomiast nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie, a zatem brak jest podstaw do wysuwania zarzutu obrazy powołanego przepisu.

Nie znajduje potwierdzenia w okolicznościach niniejszej sprawy stwierdzenie skarżącego obrońcy, że Sąd Rejonowy procedował z naruszeniem zasady obiektywizmu. Skarżący w żaden sposób nie sprecyzował w czym upatruje tego uchybienia. W ocenie Sądu II instancji, sposób procedowania przyjęty przez Sąd orzekający wskazuje, iż analizie i ocenie poddane zostały wszystkie okoliczności, zarówno te, które przemawiały na korzyść, jak też na niekorzyść oskarżonych. Jak już wyżej nadmieniono, każdy z przeprowadzonych dowodów został oceniony zgodnie z kanonami określonymi przepisem art. 7 kpk. Zatem każda okoliczność, która wynikała z poszczególnych dowodów, także została oceniona w aspekcie jej wiarygodności. To natomiast, że nie każda z nich stanowiła podstawę ustaleń faktycznych, nie może spotykać się ze zarzutem naruszenia art. 4 kpk, skoro - co oczywiste - jedynie dowody i okoliczności, które zyskały przymiot wiarygodności mogą stanowić ich podstawę.

Podstawę do ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonym w pkt pkt V, VIII, IX i XXI wyroku, dawał Sądowi Rejonowemu całokształt zebranego materiału dowodowego, w ramach którego na pierwszy plan wysuwały się wyjaśnienia samych oskarżonych. Wprawdzie każdy z oskarżonych oświadczył, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 272 kk, to jednak w złożonych wyjaśnieniach oskarżeni potwierdzili okoliczności istotne z punktu widzenia ich odpowiedzialności za przypisane im czyny.

W ocenie Sądu II instancji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym
w szczególności wyjaśnienia oskarżonych, Sąd orzekający poddał wszechstronnej analizie i ocenie, które czynią zadość regułom wynikającym z przepisu art. 7 kpk. Wniosek tego rodzaju uprawnia konfrontacja przeprowadzonych w sprawie dowodów z pisemnymi motywami skarżonego wyroku, w których Sąd orzekający przedstawił wyczerpująco tok swojego rozumowania zawierający analizę, a następnie ocenę poszczególnych zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd w uzasadnieniu wskazał, którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego przydał przymiot wiarygodności, a którym w jakiej części oraz z jakiego powodu cechy tej odmówił.

Podkreślenia wymaga, że analizę i ocenę wszystkich dowodów, Sąd Rejonowy dokonywał nie tylko pod względem ich wewnętrznej spójności, ale także w konfrontacji
z pozostałymi, pozyskanymi w sprawie dowodami. To czyni dokonaną analizę, a w konsekwencji także ocenę wszechstronną oraz kompleksową. Sposobowi rozumowania
i wnioskowania Sądu I instancji nie można odmówić logiki, konsekwencji, czy też zarzucić jakąkolwiek sprzeczność. Ocena ta mieści się w granicach swobody przyznanej prawem i w żadnym fragmencie nie jest dotknięta dowolnością.

Apelujący zarzucając Sądowi I instancji naruszenie przepisu art. 7 kpk, nie przybliżył w jakikolwiek sposób powziętych przez siebie w tym zakresie zastrzeżeń. Wobec tego, że Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w analizie i ocenie materiału dowodowego, bliższe, bardziej wyczerpujące odniesienie się do tak sformułowanego zarzutu, nie jest możliwe. Jest wszak oczywistym, że z samego faktu przyznania jednym dowodom przymiotu wiarygodności i jednoczesnego odmówienia tej cechy innym, nie można wywodzić zrzutu obrazy art. 7 kpk.

Sąd odwoławczy nie stwierdzając zatem w toku rozumowania i wywodach Sądu Rejonowego niekonsekwencji, braku logiki, czy też niespójności, w całej rozciągłości zaaprobował tak wyprowadzone wnioski, jak też towarzyszącą im argumentację. Powielanie i powtarzanie wszystkich argumentów celnie podniesionych przez Sąd orzekający wydaje się w tym miejscu być zbędne.

Dysponując kompletnie zgromadzonym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, Sąd Rejonowy dokonał na jego podstawie trafnych ustaleń faktycznych,
w zakresie przebiegu zdarzeń stanowiących przedmiot rozstrzygnięć zawartych w pkt V, VIII, IX i XXI wyroku, w szczególności, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił rolę każdego z oskarżonych w przebiegu poszczególnych zdarzeń.

W ocenie Sądu II instancji, obrońca oskarżonych bezpodstawnie wysuwa pod adresem zaskarżonego wyroku, we wskazanej wyżej części, zarzut niesłusznego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że każdy z oskarżonych wprowadził w błąd pracownika Wydziału Komunikacji poprzez podstępne zabiegi, w celu wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumentach dotyczących sprowadzonych do Polski samochodów, działając przy tym wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą.

Już na samym wstępie trzeba podkreślić, że skarżący nie kwestionował w środku odwoławczym ustaleń faktycznych odnoszących się do ustalonego przebiegu zdarzeń
z udziałem każdego z oskarżonych, który opierał się w odniesieniu do każdego z nich na tym samym mechanizmie działania. W pierwszej kolejności każdy z oskarżonych udostępnił swoje dane osobowe K. T. w celu sprowadzenia do Polski, samochodu ze Szwajcarii, udzielając stosownego pełnomocnictwa w tym zakresie. Po tym jak już samochód został sprowadzony do Polski, w celu zarejestrowania pojazdu, każdy z oskarżonych, wiedząc o tym, że rzeczywistym właścicielem pojazdu jest inna osoba, podpisywał, jako właściciel pojazdu, wniosek o rejestrację pojazdu skierowany do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w G.. Wniosek ten przekazywany był innej osobie, która następnie składała go w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G.. Następnie, aby faktyczny właściciel pojazdu, mógł dysponować dokumentami dotyczącymi samochodu, każdy z oskarżonych udawał się do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego i podając się za faktycznego właściciela pojazdu, odbierał od pracownika ww. instytucji dokumenty w postaci czasowego pozwolenia, a następnie dowodu rejestracyjnego, które poświadczały jego prawo własności pojazdu będącego faktycznie własnością innej osoby.

Każdy z oskarżonych zarejestrował pojazd na polecenie innej osoby nie dlatego, iż był jego właścicielem i działał jak właściciel, ale dlatego, że tylko takie działanie gwarantowało osiągnięcie głównego celu przestępczego procederu, jakim było zalegalizowanie pojazdu w Polsce. Oskarżeni byli tylko i wyłącznie tzw. "słupami" i wykonywali polecenia innej osoby, z którą współdziałali, przy czym mieli pełną świadomość przestępczego procederu w zakresie ich dotyczącym. Każdy z oskarżonych niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że jest tzw. "słupem", dlatego nie rościł sobie żadnych praw do nabytego pojazdu i nie interesował się nim w żaden sposób.

Podkreślić należy, iż powyższe okoliczności, wynikają z wyjaśnień oskarżonych. Jedynie oskarżony T. T. (1) zaprzeczył aby chodził on do Wydziału Komunikacji, jednak po weryfikacji tego twierdzenia przez biegłego M. D. okazało się ono nieprawdziwe, gdyż jest pewne, że podpisy na wniosku o rejestrację i przy odbiorze pozwolenia czasowego należą do oskarżonego. Żaden z pozostałych oskarżonych, poza formalnym nieprzyznaniem się do winy, nie przeczył opisanym wyżej okolicznościom.

W ocenie Sądu II instancji, ustalony w sprawie przebieg zdarzeń, ponad wszelką wątpliwość czyni uzasadnionym wnioskowanie, że każdy z oskarżonych, swoim świadomym podstępnym działaniem wprowadził w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego co do prawa własności pojazdu, wyłudzając w ten sposób poświadczenie nieprawdy. Słusznie zatem Sąd I instancji uznał zachowanie oskarżonych za podstępne w rozumieniu art. 272 kk i podejmowane wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w ramach ustalonego podziału ról.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonych, w pierwszej kolejności należy szczególną uwagę zwrócić na ten ostatni element przypisanego każdemu z oskarżonych czynu, tj. działanie wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w ramach podziału ról, bowiem rozważania zawarte w treści apelacji wskazują na to, że obrońca kwestionuje to ustalenie, w zasadzie zupełnie oddzielając zachowania oskarżonych, od osoby z którą każdy z nich współdziałał w popełnieniu przestępstwa.

Obrońca cytując fragmenty pisemnego uzasadnienia wyroku, w których Sąd I instancji wywiódł, że działania związane z rejestracją pojazdów były zaplanowane i zorganizowane przez członków grupy przestępczej, którzy wykonywali też niektóre czynności w ramach tego procederu, jak składanie wniosków o rejestrację pojazdów, twierdzi, że okoliczności te świadczą o tym, że oskarżeni byli ofiarami tych zorganizowanych przedsięwzięć i nie można obciążać tymi działaniami oskarżonych, którzy nie mieli w tym przedmiocie ani świadomości ani możliwości wpływania na te sprawy, ponadto nie składali oni wobec urzędnika Wydziału Komunikacji żadnych oświadczeń, a więc nie mogli tym samym wprowadzić nikogo w błąd.

Bezzasadność powyższych twierdzeń jest oczywista, w sytuacji gdy każdy
z oskarżonych świadomy był tego, że właścicielem pojazdu jest inna osoba, a mimo to podejmował, wolne od jakiegokolwiek przymusu, działania, które doprowadziły do zarejestrowania pojazdu na jego dane osobowe. Ponadto, wyżej zaprezentowana argumentacja, wyraźnie sprzeczna jest z konstrukcją współsprawstwa jako formą zjawiskową przestępstwa.

Przypomnieć zatem należy, iż współsprawstwo, oznacza oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich określonych przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna realizacja znamion tzw. czynności czasownikowej, lecz także sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez sprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Subiektywnym elementem współsprawstwa jest natomiast porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie w akcji przestępnej co najmniej dwóch osób. Porozumienie to pozwala przypisać każdej z tych osób i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego
z 24 maja 1976 r., Rw 189/76, LEX nr 19170).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego, nie ulega wątpliwości, że oskarżeni współdziałali z ustaloną osobą w ramach z góry uzgodnionego podziału ról. Okoliczność, że to nie oskarżeni byli pomysłodawcami i organizatorami przypisanych im czynów, nie ma tutaj żadnego znaczenia, bowiem ich rola nie polegała na organizowaniu przestępstwa lecz na udostępnieniu swoich danych osobowych, a następnie podaniu się w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. za właściciela pojazdu, podczas gdy faktycznie nimi nie byli, po to aby wszcząć procedurę wydania dowodu rejestracyjnego pojazdu, a następnie odebrać dokumenty w postaci czasowego pozwolenia i dowodu rejestracyjnego.

Podjęte przez nich zachowania, wbrew twierdzeniom obrońcy, niewątpliwie należało uznać za podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniu art. 272 kk. Na te zachowania składały się przede wszystkim podpisanie przez nich wniosków o rejestracje pojazdów oraz osobiste odebranie dokumentów dotyczących samochodu. Podkreślić należy, iż każdy z oskarżonych podpisując wniosek o rejestrację pojazdu, jako jego właściciel, miał pełną świadomością, że zostanie on złożony w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego i na jego podstawie sporządzone zostaną dokumenty wskazujące na jego prawo własności, faktycznie mu nie przysługujące. W tym zakresie rola każdego z oskarżonych polegała na podpisaniu wniosku, a rolą współsprawcy było jego złożenie w ww. instytucji. Drugim zasadniczym zachowaniem każdego z oskarżonych było udanie się do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. i podanie się za właściciela pojazdu, zgodnie ze złożonym wnioskiem i odebranie na tej podstawie dokumentów poświadczających nieprawdę w zakresie prawa własności pojazdu. Nie była to, nic nieznacząca „mechaniczna czynność”, jak to opisuje obrońca, ale ważny punkt przestępczego planu, bez którego dokonanie przestępstwa nie byłoby możliwe. Gdyby bowiem oskarżony nie stawił się w ww. instytucji, celem odebrania dokumentów pojazdu, którego dotyczył podpisany przez niego wniosek o jego rejestrację pojazdu albo gdyby oświadczył wobec urzędnika, że nie jest jego faktycznym właścicielem, wydanie przedmiotowych dokumentów nie doszłoby do skutku.

W ustalonych okolicznościach istniał zatem szeroki wachlarz działań towarzyszących złożeniu podpisanych przez oskarżonych wniosków o rejestrację pojazdów, świadczących o tym, że występowanie przez oskarżonych w charakterze właściciela pojazdów było tylko i wyłącznie fikcją, pozorem oraz jednym z kilku elementów przemyślanych działań, mających na celu doprowadzenie do wyłudzenia rejestracji pojazdów. W rzeczywistości więc podstępne zabiegi w celu uzyskania dowodu rejestracji pojazdów zostały podjęte już na etapie podejmowania decyzji o udostępnieniu danych osobowych celem sprowadzenia pojazdu ze Szwajcarii, połączonej z udzieleniem stosownego pełnomocnictwa w tym celu. Od samego początku faktycznymi właścicielami sprowadzonych pojazdów były inne osoby, zaś oskarżeni byli tylko z pozoru ich właścicielami.

Końcowo, odnosząc się do wywodów apelacji obrońcy oskarżonych, warto przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 26 listopada 2014 r., (II KK 138/14, OSNKW 2015/4/35), które ma w dużej mierze odniesienie do realiów niniejszej sprawy i z którym to zgodne jest wnioskowanie Sądu Rejonowego w zakresie realizacji przez oskarżonych znamion przestępstwa z art. 272 kk. W wyroku powyższym Sąd Najwyższy wywiódł, iż przestępstwo z art. 272 kk może być popełnione zarówno wtedy, gdy sprawca sam bezpośrednio w prowadza w błąd osobę wystawiającą dokument, jak i wówczas, gdy działa za pośrednictwem lub przy współudziale innych osób. Ponadto zdaniem Sądu Najwyższego: „za "podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego" w rozumieniu art. 272 kk może być uznane takie zachowanie sprawcy, który współdziałając z innymi osobami jako osoba podstawiona, pozoruje zgodność z rzeczywistością okoliczności istotnych dla zarejestrowania w wydziale komunikacji pojazdu, a następnie wyłudza w ten sposób poświadczenie nieprawdy w postaci uzyskania dowodu rejestracji takiego pojazdu, posługując się kłamliwymi oświadczeniami i twierdzeniami oraz przedkładając sfałszowane, także przez inne osoby, dokumenty” .

Mając na uwadze powyższe rozważania - kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie dostarczyła żadnych podstaw do uwzględniania apelacji obrońcy oskarżonych K. J., A. K. (2), P. M. (1) i T. T. (1). Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentację w kwestii wyczerpania przez ww. oskarżonych zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych znamion przestępstwa z art. 272 kk, którego popełnienie zostało im przypisane w pkt V, VIII, IX i XXI zaskarżonego orzeczenia.

Powyższe nie oznacza, że procedowanie Sądu I instancji w zakresie wszystkich powyższych czynów jest wolne od mankamentów. Wadliwości stwierdzone w tym zakresie w toku postępowania, pozostają jednak bez wpływu na kwalifikację prawną czynów przypisanych ww. oskarżonym.

Jak już wyżej zasygnalizowano, uchybienia, które Sąd Rejonowy popełnił
w odniesieniu do oskarżonych K. J., A. K. (2) i T. T. (1) w zakresie ich skazania za czyny z art. 272 kk, wytknięte zostały skutecznie przez oskarżyciela publicznego. Dodać należy, iż ten sam błąd dotyczy również skazanych za czyn z art. 272 kk, oskarżonych K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. P..

Prokurator w wywiedzionym środku odwoławczym zasadnie podniósł, iż w zakresie czynów z pkt V, VIII, XII, XV, XVI, XVIII i XXI Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa karnego materialnego, tj. art. 115 § 4 kk, poprzez uznanie, że korzyścią majątkową w rozumieniu kodeksu karnego jest wyłącznie korzyść dla siebie, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego wyeliminowania z opisu czynów zarzuconych K. J., A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2), T. P. i T. T. (1), zapisu wskazującego na to, iż działali oni „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”.

Bezsporną w niniejszej sprawie okolicznością jest fakt, że żaden z ww. oskarżonych
w zamian za udostępnienie swoich danych osobowych do sprowadzenia samochodu ze Szwajcarii oraz wykonanie czynności zmierzających do legalnego zarejestrowania go
w Polsce, nie uzyskał wynagrodzenia. W tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego nie budzą żadnych wątpliwości.

Błędne jest jednak stanowisko Sądu I instancji, że skoro oskarżeni nie odnieśli żadnej realnej korzyści majątkowej z popełnienia przestępstwa, to nie można przyjąć aby działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wnioskowanie takie nie uwzględnia treści art. 115 § 4 kk, zgodnie z którym korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Zważyć należy, iż w świetle ustalonych okoliczności niewątpliwym jest, że każdy
z ww. oskarżonych wiedział o tym, iż podejmowane przez niego działania zmierzają ostatecznie do uzyskania dokumentów, które będą podstawą do legalnego użytkowania
w Polsce samochodu sprowadzonego ze Szwajcarii, przez osobę której udostępnienia swoje dane osobowe. Nie ma przy tym znaczenia, czy osoba ta zamierzała sama korzystać z tego pojazdu, czy nabywała go w celu dalszej odsprzedaży. Oskarżeni mieli pełną świadomość tego, że pojazd jest sprowadzany z zagranicy, dlatego, że jest to opłacalne dla tej osoby, tzn. że osoba ta uzyskiwała korzyść majątkową wynikającą z różnicy ceny takiego samego samochodu w Polsce i w Szwajcarii. Oczywistym było dla oskarżonych, że samochód zakupiony za granicą będzie tańszy, bowiem tylko na takich warunkach transakcja taka byłaby uzasadniona.

W tej sytuacji stwierdzić należy, iż choć K. J., A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2), T. P. i T. T. (1), sami żadnego przysporzenia majątkowego nie uzyskali w związku z realizacją przestępstwa z art. 272 kk, to ich zachowanie niewątpliwie było działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z tym, że nie przez nich samych, a przez osoby, którym użyczali swoich danych osobowych, a więc z którymi wspólnie i w porozumieniu dopuścili się czynu z art. 272 kk. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy na skutek nie uwzględnienia treści art. 115 § 4 kk, niesłusznie wyeliminował z opisów czynów przypisanych ww. oskarżonych ustalenie, że działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, iż oskarżeni: K. J., A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2), T. P. i T. T. (1), przypisane im czyny zakwalifikowane z art. 272 kk popełnili w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

W tym miejscu należy przystąpić do omówienia wywiedzionych przez oskarżyciela publicznego zarzutów odnoszących się do reakcji karnej jaką zastosował Sąd Rejonowy wobec oskarżonych w pkt II-XXIII wyroku, na ustalone w sprawie ich przestępne zachowania. W tym zakresie prokurator zakwestionował zarówno kary orzeczone wobec skazanych oskarżonych, jak również zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonych, którzy zdaniem Sądu Rejonowego na to dobrodziejstwo zasługiwali, a także podniósł brak orzeczenia wobec niektórych oskarżonych obligatoryjnego środka karnego na podstawie art. 45 § 1 kk.

Przechodząc do wywiedzionego w apelacji prokuratora zarzutu, oznaczonego pkt 5,
a mianowicie rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec oskarżonych za czyny przypisane im w pkt II, III, IV, V, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XIX, XVII, XVIII, XIX, XX, XXII, XXIII, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Żądając zmiany kary grzywny na karę pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonych G. B., A. D., P. G., K. J., P. K., A. K. (1), P. M. (1), W. M., P. M. (2), M. N. (1), M. O., T. P., P. S. (2), I. Z. oraz podwyższenia wymiaru orzeczonych przez Sąd meriti kar pozbawienia wolności wobec A. N., J. S., G. W., prokurator podniósł, iż wymiar kary wobec wszystkich oskarżonych jest rażąco łagodny, w stosunku do bardzo wysokiej szkodliwości przypisanych im przestępstw, stopnia zawinienia, niskich pobudek, którymi się kierowali, wskutek czego tak orzeczone kary nie zapewniają spełnienia celów w zakresie ich społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych
i wychowawczych.

Przypomnieć należy skarżącemu, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 września 2005 r. II Aka 167/05 - KZS 2005/9/28). Nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - ”rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (vide wyrok Sądu Najwyższego, II KRN 189/94, OSN Prok.iPr. 1995, Nr 5, poz. 18).

Uwzględniając powyższe, nie można zaakceptować stanowiska skarżącego, że orzeczona wobec każdego z ww. oskarżonych kara nosi cechy rażącej łagodności. Z tej części pisemnych motywów orzeczenia, które dotyczą kwestii rodzaju i wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych (k. 6663-6664v), wynika, że Sąd Rejonowy orzekając w tym zakresie miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności łagodzące i obciążające, a także w sposób prawidłowy zastosował określone w art. 53 kk dyrektywy dotyczące sądowego wymiaru kary. Nie zmienia tej oceny w odniesieniu do K. J. i T. P., również okoliczność, iż Sąd Okręgowy w odniesieniu do nich zmienił zaskarżony wyrok uznając, że działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bowiem istotny w tym zakresie jest fakt, że nie dążyli oni do własnego wzbogacenia i rzeczywiście na skutek popełnienia przestępstwa, żadnej korzyści majątkowej nie osiągnęli.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti słusznie wskazał, iż stopień winy oskarżonych nie był duży, a także społeczna szkodliwość przypisanych im czynów nie była duża. Uzasadnienie apelacji negujące powyższą ocenę, zawiera wyłącznie argumenty polemiczne z motywacją Sądu i w żadnej mierze jej nie podważa.

Stwierdzić trzeba, iż prokurator nietrafnie powołał na uzasadnienie swej oceny
o bardzo wysokim stopniu winy oraz społecznej szkodliwości czynów, okoliczność, iż proceder całej grupy przestępczej zajmującej się sprowadzaniem samochodów ze Szwajcarii na podstawie znacznie zaniżonych rachunków na tak dużą skalę, był możliwy tylko i wyłącznie dzięki takim osobom jak oskarżeni, gdyby nie takie osoby jak oskarżeni główni sprawcy nie byliby w stanie sprowadzić ponad 2 tys. samochodów i doprowadzić do znacznych strat Skarb Państwa. O ile co do zasady należy zgodzić się z takim wnioskowaniem, to okoliczność ta nie może mieć żadnego znaczenia dla kar orzeczonych wobec oskarżonych z uwagi na niekwestionowany w niniejszej sprawie fakt, że żaden z oskarżonych nie miał świadomości istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, a w rezultacie i tego że ich zachowanie stanowi jeden z elementów podejmowanego przez tę grupę, procederu przestępczego na tak szeroką skalę.

Słusznie Sąd Rejonowy wywiódł w uzasadnieniu wyroku, że oskarżeni odpowiadają
w tym postępowaniu za własne zachowania i choć wiedzieli, że działają wspólnie
i w porozumieniu z innymi osobami w zakresie rejestracji samochodów, to społeczna szkodliwość ich czynów jest o wiele niższa niż pomysłodawców całego procederu, a więc członków zorganizowanej grupy przestępczej, o której istnieniu oskarżeni nie wiedzieli.

Analiza treści apelacji oskarżyciela publicznego, w zakresie omawianego zarzutu, wskazuje również na fakt, iż prokurator nie dostrzegł, że wobec poszczególnych oskarżonych zachodzą różne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, które sprzeciwiają się wymierzeniu wszystkim oskarżonym tożsamych kar, o jakie to rozstrzygnięcie o karze wniósł skarżący w apelacji. W przeciwieństwie do oskarżyciela publicznego, Sąd Rejonowy uwzględnił tę okoliczność i zasadnie zróżnicował orzeczone wobec oskarżonych kary, kierując się przede wszystkim danymi o ich karalności, orzekając wobec A. N., J. S. i G. W. kary po 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 lata oraz kary grzywny w wymiarze
30 stawek dziennych po 20 zł każda z nich, a wobec pozostałych oskarżonych, przy zastosowaniu art. 58 § 3 kk, orzekając kary grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych po 20 zł każda z nich. W ocenie Sądu II instancji, skorzystanie przez Sąd Rejonowy
z możliwości wynikającej z art. 58 § 3 kk (obowiązującego w dniu wydania wyroku), a więc zamiany przewidzianej w ustawowym zagrożeniu za czyn za art. 272 kk kary pozbawienia wolności na karę grzywny, było w pełni uzasadnione ustalonymi w sprawie okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi przypisanych oskarżonym przestępstw.

Mając na uwadze powyższe względy, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w części orzeczenia o karze w zakresie orzeczonych kar zasadniczych, w kierunku postulowanym przez prokuratora, bowiem orzeczonych wobec oskarżonych kar, nie sposób uznać za rażąco łagodne.

Na marginesie Sąd odwoławczy, mając na uwadze treść art. 447 § 1 kpk w kontekście apelacji obrońcy oskarżonych – adw. Z. B. (2), stwierdza, iż kary orzeczone wobec K. J. i P. M. (1) za przypisany każdemu z nich czyn z art. 272 kk, w żadnym wypadku nie mogą być uznane również za noszące cechy rażącej surowości. Orzeczona wobec K. J., przy zastosowaniu art. 58 § 3 kk, kara grzywny, jak również orzeczona wobec P. M. (1) kara 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, wzmocniona dolegliwością wynikającą z kary grzywny, jak już wskazano wyżej, są to kary adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonych i uwzględniają wszystkie dyrektywy określone w art. 53 kk.

W tym miejscu zasadne jest odniesienie się do kolejnego wywiedzionego przez prokuratora zarzutu, a mianowicie do odnoszącego się do czynów z pkt V, XX i XXII wyroku, zarzutu obrazy prawa karnego procesowego, mającej wpływ na treść wyroku,
a mianowicie art. 413 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 kpk, do której miało dojść, zdaniem skarżącego, poprzez nieprawidłowe wskazanie zastosowanych przepisów karnych w kwestii rozstrzygnięcia o karze.

Przed merytorycznym odniesieniem się do powyższego zarzutu Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że na krytykę zasługuje sposób zredagowania omawianego zarzutu. Trudno dociec dlaczego, w ocenie prokuratora, nieprawidłowe wskazanie w wyroku zastosowanych przepisów karnych w kwestii rozstrzygnięcia o karze, miałoby stanowić obrazę art. 413 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 kpk, skoro ten pierwszy przepis stanowi, że wyrok powinien zawierać oznaczenie sądu, który go wydał oraz sędziów, ławników, oskarżycieli i protokolanta, a drugi ze wskazanych przepisów stanowi (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania wyroku), że wyrok ponadto powinien zawierać rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych, a w razie potrzeby – co do zaliczenia na ich poczet tymczasowego aresztowania i zatrzymania oraz środków zapobiegawczych wymienionych w art. 276. Niewątpliwie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego zawarte w wyroku, w tym odnośnie pkt V, XX i XXII wyroku, wszystkie powyższe elementy zawierają. Sąd II instancji dokonując kontroli wyroku w świetle omawianego zarzutu, musiał zatem faktyczne intencje skarżącego wywieść z treści brzmienia zarzutu, nie kierując się powołanymi przez skarżącego, jako naruszonymi, przepisami. Treść zarzutu wskazuje na to, że zamiarem prokuratora, formułującego zarzut w pkt 6 apelacji, było wytknięcie Sądowi Rejonowemu, że ten naruszył przepis art. 413 § 1 pkt 6 kpk, który nakazuje Sądowi orzekającemu wskazanie w wyroku zastosowanych przepisów ustawy karnej. W celu uściślenia w jakim zakresie zarzut ten mógł w ogóle podlegać merytorycznemu rozpoznaniu, koniecznym jest niestety zwrócenie uwagi na kolejną wadliwość podniesionego zarzutu. Niezrozumiałe jest objęcie nim przez skarżącego czynu z pkt V wyroku, dotyczącego oskarżonego K. J., przy czym trudno uznać tę okoliczność za oczywistą omyłkę pisarską, skoro wynika to zarówno z brzmienia zarzutu, jak również z treści jego uzasadnienia. Sąd I instancji nie orzekł przecież wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, a jedynie na mocy art. 272 w zw. z art. 58 § 3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych w kwocie po 20 zł każda z nich. W odniesieniu do czynu z pkt V wyroku, należało zatem omawiany zarzut uznać za bezprzedmiotowy. W pozostałym zakresie zarzut ten okazał się bezzasadny. W ocenie Sądu II instancji, zawarte w pkt XX i XXII wyroku rozstrzygnięcia o karze (a także w pkt IX, XI i XIII wyroku, czego skarżący już nie dostrzegł), o tożsamej treści, w brzmieniu: „na mocy art. 272kk w zw. z art. 33 § 2 kk skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich”, w żaden sposób nie narusza art. 413 § 1 pkt 6 kpk, ponieważ niewątpliwie zawiera wskazanie wszystkich zastosowanych przez Sąd orzekający przepisów ustawy karnej. Brak ścisłego przyporządkowania przepisu art. 272 kk do orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz przepisu art. 33 § 2 kk do orzeczonej kary grzywny, można ocenić jedynie jako brak precyzji w podaniu podstawy prawnej poszczególnych orzeczonych kar, a nie jako naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku.

Z tych wszystkich względów, również powyższy zarzut oskarżyciela publicznego nie został uwzględniony.

Przyznać trzeba natomiast rację skarżącemu prokuratorowi, gdy zarzucił wyrokowi
w odniesieniu do czynów z pkt II, III, IV, VI, VII, IX, X, XI, XIII, XVII, XIX, XX, XXII, XXIII wyroku, obrazę art. 45 § 1 kk poprzez niezastosowanie wobec oskarżonych G. B., A. D., P. G., P. K., A. K. (1), P. M. (1), W. M., P. M. (2), A. N., M. O., P. S. (2), J. S., G. W. i I. Z., obligatoryjnego środka karnego przepadku korzyści majątkowych uzyskanych z popełnienia przypisanego każdemu z nich przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 272 kk.

Jak wynika bowiem z poczynionych przez Sąd Rejonowy, niekwestionowanych w tym zakresie ustaleń faktycznych, każdy z ww. oskarżonych w zamian za użyczenie swoich danych osobowych służących do sprowadzenia pojazdu ze Szwajcarii oraz do jego zarejestrowania, otrzymał określoną kwotę pieniężną, wahająca się od 200 zł do 300 zł, przy czym w odniesieniu do każdego z oskarżonych kwota ta została w niniejszej sprawie precyzyjnie ustalona.

Przypisując zatem ww. oskarżonym wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 272 kk, w tym określając w opisie czynu, że czynu tego dopuścili się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd Rejonowy powinien rozstrzygnąć o przepadku stosownie do treści art. 45 § 1 kk. Przepis ten nie pozostawia dowolności w zakresie orzeczenia przepadku korzyści majątkowej bądź jej równowartości, jeśli tylko spełnione są wszystkie ustawowe przesłanki w nim wymienione. Przepis ten, nakazuje sądowi stosowanie tego środka karnego, gdy korzyść nie podlega przepadkowi na podstawie art. 44 § 1 kk, a osiągnięta została z przestępstwa. Jest oczywiste zatem, że skoro pieniądze, stanowiące korzyści majątkowe uzyskane przez oskarżonych, nie były zatrzymane w toku postępowania jako dowody w sprawie, obowiązkiem Sądu orzekającego było rozstrzygnięcie o przepadku równowartości uzyskanych z przestępstwa korzyści. Brak rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowi niewątpliwie obrazę prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 kk.

Z tych względów Sąd Okręgowy, zgodnie z wnioskiem prokuratora, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 45 § 1 kk w zakresie przypisanych czynów zakwalifikowanych z art. 272 kk na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł przepadek równowartości uzyskanych korzyści wobec: G. B. w kwocie 250 zł, A. D. w kwocie 300 zł, P. G. w kwocie 200 zł, P. K. w kwocie 300 zł, A. K. (1) w kwocie 200 zł, P. M. (1) w kwocie 300 zł, W. M. w kwocie 200 zł, P. M. (2) w kwocie 300 zł, A. N. w kwocie 300 zł, M. O. w kwocie 250 zł, P. S. (2) w kwocie 300 zł, J. S. w kwocie 300 zł, G. W. w kwocie 300 zł oraz I. Z. w kwocie 300 zł.

Ostatnią kwestią podlegającą rozważeniu w niniejszym uzasadnieniu jest ocena zasadności zarzutu wywiedzionego przez oskarżyciela publicznego w pkt 4 apelacji. Oskarżyciel publiczny dążąc do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w zakresie czynów z pkt VIII, XII, XV, XVI, XXI wyroku, zakwestionował zasadność warunkowego umorzenia postępowania wobec A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (2), podnosząc, że w tym zakresie Sąd Rejonowy orzekł na podstawie błędnych ustaleń faktycznych, jak i z naruszeniem prawa karnego materialnego, tj. art. 115 § 2 kk.

W ocenie Sądu II instancji, powyższe zastrzeżenia prokuratora nie mają merytorycznych podstaw, dlatego nie mogły odnieść one oczekiwanego przez skarżącego rezultatu.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w części poświęconej umotywowaniu reakcji karnej na ustalone w sprawie przestępne zachowania wszystkich oskarżonych, stwierdził, m.in. że uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu czyli rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wprawdzie jest to sformułowanie ogólne i tylko częściowo Sąd I instancji w dalszych wywodach uzasadnienia szczegółowo odniósł się do ww. elementów, niewątpliwie jednak odnosi się ono do oceny zachowania wszystkich oskarżonych, dlatego twierdzenie prokuratora, że Sąd Rejonowy naruszył art. 115 § 2 kk przez to, że przy ocenie społecznej szkodliwości czynów zarzuconych A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (1), nie uwzględnił rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego oraz motywacji oskarżonych, jest nieuzasadnione, bowiem sprzeczne z jednoznacznym brzmieniem uzasadnienia wyroku wskazującego, że okoliczności te pozostawały w polu widzenia Sądu Rejonowego.

W pisemnych motywach wyroku, po wywodach poświęconych społecznej szkodliwości czynów, Sąd Rejonowy wskazał: „W przypadkach osób, które nie były karane, nie osiągnęły korzyści majątkowych Sąd uznał, że społeczna szkodliwość i wina czynu była nieznaczna. Nie bez znaczenia dla ponoszenia odpowiedzialności są także właściwości i warunki osobiste sprawcy. Osoby, które podczas rozpoczęcia postępowania jak i jego trwania nie popełniły żadnego przestępstwa (karty karne k. 5859, 5856, 5854, 5858, 5862 t. XXX) zdaniem Sądu wykazały, że ta sprawa jest jednorazowym zachowaniem, które wynikało z źle pojętej życzliwości. Takie uwagi odnoszą się do A. K. (2), K. M., M. N. (2) i B. N. (1), T. T. (1)”.

Treść powyższych rozważań Sądu I instancji wskazuje jednoznacznie, że stanowią one analizę wszystkich przesłanek opisanych w art. 66 § 1 kk, od których stwierdzenia zależy zasadność warunkowego umorzenia postępowania. Sąd Rejonowy odniósł się wiec w nich nie tylko do społecznej szkodliwości czynu, ale także do winy sprawców, okoliczności popełnienia czynów, niekaralności sprawców, ich postawy, właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowy sposób życia. Wbrew stanowisku prokuratora, twierdzeń Sądu powołujących się na niekaralność oskarżonych oraz brak odniesienia przez nich samych z popełnienia przestępstwa korzyści majątkowej, nie sposób wiązać zatem z oceną społecznej szkodliwości, lecz z pozostałymi ww. przesłankami z art. 66 § 1 kk. Z tych też względów zarzut naruszenia prawa karnego materialnego, tj. art. 115 § 2 kk, oceniony został jako niezasadny.

Podobnie Sąd II instancji potraktował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, skutkujący warunkowym umorzeniem postępowania przeciwko A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (1), mający polegać na błędnej ocenie stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Z apelacji wynika, że zdaniem skarżącego Sąd I instancji, powyższa błędna ocena, była skutkiem uznania przez Sąd, że wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego i wyłudzenie poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym wynikało ze „źle pojętej życzliwości” oraz że zachowanie oskarżonych stanowiło jedynie „pomoc w rejestrowaniu aut”.

W ocenie Sądu II instancji, skarżący w dość instrumentalny sposób, posłużył się stwierdzeniami, co prawda zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ale nie w takim brzmieniu jak to wskazuje w zarzucie prokurator i nie w takim znaczeniu jak opisał to skarżący. Wbrew sugestii prokuratora, pisemne uzasadnienie wyroku wskazuje na to, że Sąd I instancji, ocenił stopień winy oskarżonych oraz społeczną szkodliwość ich czynów w sposób pozbawiony błędu. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje fakt, iż wobec oskarżonych A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (1), Sąd Rejonowy nie uwzględnił okoliczności, iż działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co wymagało zmiany wyroku w tym zakresie. Istotne jest bowiem, że sami takiej korzyści majątkowej nie uzyskali, gdyż ich zachowanie było ukierunkowane na osiągnięcie takiej korzyści przez kogo innego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego,
w zakresie reakcji karnej, jaka zdaniem Sądu właściwa jest w odniesieniu do oskarżonych A. K. (2), K. M., B. N. (1), M. N. (2) i T. T. (1), za przypisany im czyn realizujący znamiona art. 272 kk. Całokształt okoliczności niniejszej sprawy przekonuje o zasadności wniosku, iż wystarczającym dla zapobieżenia popełnieniu przez ww. oskarżonych ponownie przestępstwa będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył wszystkie przesłanki określone w art. 66 § 1 kk istniejące w stosunku do wszystkich wskazanych oskarżonych i przemawiające za warunkowym umorzeniem postępowania wobec nich. Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny zarówno stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, okoliczności popełnienia przestępstwa, właściwości i warunków osobistych oskarżonych oraz ich dotychczasowy sposób życia w tym uprzednią niekaralność za przestępstwo umyślne. Wobec stwierdzonych w sprawie okoliczności wywiedzenie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonych było zasadne. Okres 2 lat próby jest konieczny do zweryfikowania przyjętej prognozy kryminologicznej.

Reasumując należało uznać, że wskazane przez prokuratora argumenty w ramach podniesionego w pkt 4 apelacji zarzutu nie były uzasadnione, a orzeczenie Sądu I instancji w tej części jest prawidłowe i trafne.

Wobec niestwierdzenia innych, niż opisane wyżej, uchybień powodujących konieczność zmiany lub uchylenia wyroku, w tym też uchybień określonych w art. 439 i 440 kpk podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy zmienił wyrok w opisanym wyżej zakresie, a w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelacje obrońców oskarżonych za oczywiście bezzasadne.

W oparciu o względy słuszności, na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy ustalił, iż wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw.
z art. 456 kpk, orzekł jak w części dyspozytywnej swego wyroku.