Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie
z powództwa G. K. przeciwko A. P. o zapłatę kwoty 27.242,13 zł:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 27.233,33 zł wraz
z odsetkami ustawowymi od dnia 15 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.780 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Jako podstawę prawną powyższego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał przepis art. 471 k.c. uznając, że w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy działanie pozwanego, polegające na wprowadzeniu powoda w błąd co do okresu obowiązywania ubezpieczenia OC samochodu osobowego marki S. nr rej. (...), stanowiło nienależyte wykonanie zawartej z powodem w dniu 7 stycznia 2012 r. umowy sprzedaży tego pojazdu. W ocenie Sądu Rejonowego za szkodę poniesioną przez powoda wskutek wprowadzenia go przez pozwanego w błąd co do korzystania z ubezpieczenia oc uznać należy uszczerbek w majątku powoda wywołany koniecznością uiszczenia na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego opłaty za niespełnienie ustawowego obowiązku ubezpieczenia OC (3.000 zł.) oraz zaspokojenia roszczeń regresowych Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (1.200 zł) oraz (...) Company (23.033,33 zł). Nie ma przy tym znaczenia – zdaniem Sądu Rejonowego - czy powód zaspokoił wskazane roszczenia, a jedynie to, że ma obowiązek ich zaspokojenia ponieważ szkoda majątkowa, mająca postać straty w rozumieniu art. 361 §2 k.c., może polegać także na powstaniu wymagalnej wierzytelności w stosunku do osoby trzeciej, czyli pasywów majątkowych. W takim przypadku wyrównanie szkody polegać będzie na uzyskaniu od bezpośredniego sprawcy szkody środków pozwalających na zlikwidowanie powstałego pasywa i zbilansowanie w ten sposób majątku. Zdaniem Sądu I instancji wystarczające dla uwzględnienia powództwa jest to, aby powód wykazał fakt dochodzenia od niego wymagalnej wierzytelności. Wykazanie, że powód nie jest zobowiązany wobec osoby trzeciej lub, że nie jest zobowiązany w takim rozmiarze obciążą pozwanego. Sąd Rejonowy oddalił powództwo jedynie w zakresie kwoty 8,80 zł stanowiącej koszty upomnienia w związku z opóźnieniem powoda uiszczenia opłaty na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego uznając, że brak jest podstaw do obciążenia pozwanego skutkami opóźnienia powoda. O odsetkach za opóźnienie
w zapłacie odszkodowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 §1 i §2 k.c., zaś na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu powodowi kosztów procesu, na które składają się: opłata od pozwu - 1.363 zł, wynagrodzenie pełnomocnika - 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w zakresie punku 1. sentencji. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób:

a) dowolny przez przyjęcie, że wezwanie do zapłaty skierowane do powoda przez (...) oraz (...) Company są dowodem na istnienie wymagalnych wierzytelności, podczas gdy wezwanie do zapłaty jednego podmiotu przez inny podmiot nie powoduje powstania zobowiązania ani nie jest dowodem jego istnienia,

b) sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego przez stwierdzenie, że przekazanie przez pozwanego wraz z innymi dokumentami pojazdu poprzedniej polisy ubezpieczeniowej uwiarygodnia, że powodowi nie została przekazana polisa obowiązująca w chwili nabycia pojazdu, podczas gdy przekazywanie przez sprzedającego dokumentów związanych z historią pojazdu i dotychczasowym przebiegiem ubezpieczenia jest powszechną praktyką rynkową mającą na celu wykazanie, że sprzedawany pojazd uczestniczył dotychczas legalnie w ruchu drogowym,

c) dowolny przez uznanie za niewiarygodne zeznań pozwanego ze względu na to, że pozwanemu „można postawić zarzut naruszenia obowiązku zachowania ciągłości ochrony ubezpieczeniowej”, podczas gdy okoliczności wypowiedzenia poprzedniej umowy nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy,

d) niewszechstronny przez nieprzydanie jakiejkolwiek wagi temu, że powód
w uzasadnieniu pozwu zataił okoliczność, że w chwili nabycia pojazdu był on objęty ochroną ubezpieczeniową, pomimo tego, że pozwany udzielił szczegółowych informacji na ten temat, co najmniej w dniu 31 lipca 2013 r.,
w piśmie stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zapłaty,

e) dowolny poprzez odmowę wiary zeznaniom świadka M. P. pomimo niewskazania w uzasadnieniu wyroku jakiegokolwiek argumentu, który miałby podważać wiarygodność tego świadka,

f) sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego poprzez niedostrzeżenie, że

pozwany nie miał żadnego interesu aby wprowadzać powoda w błąd co do czasu ubezpieczenia samochodu,

2. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 6 k.c. w zw. art. 361 § 2 k.c. poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwie zastosowanie wyrażające się w nietrafnym poglądzie prawnym, że „na pozwanym ciąży ewentualne wykazanie, że powód nie jest zobowiązany wobec osoby trzeciej lub że nie jest zobowiązany w takim rozmiarze'’’, podczas gdy zgodnie
z zasadami rozkładu ciężaru dowodów to na powodzie ciążył obowiązek wykazania istnienia jego zobowiązania wobec osoby trzeciej oraz wysokości tego zobowiązania skoro w tym zobowiązaniu upatrywał swojej szkody,

b) art. 471 k.c. poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegającą na przyjęciu, że:

- szkoda powoda jest następstwem okoliczności, za które pozwany ponosi odpowiedzialność, podczas gdy obowiązek ubezpieczenia pojazdu spoczywał
w dniu wypadku wyłącznie na powodzie,

- istnieje adekwatny związek pomiędzy szkodą poniesioną przez powoda

a rzekomym niewydaniem mu aktualnej polisy ubezpieczeniowej przez pozwanego,

c) art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez niezastosowanie tego przepisu i przez to niedostrzeżenie, że obowiązek posiadania obowiązkowego ubezpieczenia OC jest wyłącznym obowiązkiem posiadacza pojazdu, który nie jest uzależniony od zakresu informacji udzielonych mu przez zbywcę pojazdu,

d) art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez niezastosowanie tego przepisu pomimo, że stanowi on, iż skutki wyrządzenia szkody po dniu przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego nie obciążają posiadacza pojazdu, który dokonał przeniesienia tego prawa,

e) art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędną jego wykładnię nieuwzględniającą, że przepis ten jest podstawą do nałożenia sankcji administracyjnej za niedopełnienie przez posiadacza pojazdu konkretnego ustawowego obowiązkowego i ze względu na to zwrot tej kary nie może być dochodzony w ramach roszczenia regresowego.

W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz
o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Nadto skarżący wniósł
o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie
w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 12 marca 2015 r. strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe wyrażone w apelacji i odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w dalszej części uzasadnienia.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania, co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie pozbawione błędu ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Skarżący w apelacji zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. W myśl tego przepisu ustawy sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że – wbrew twierdzeniom apelującego – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył przy tym dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna
z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie
w apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę
z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Sąd ten poczynił swoje ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu zgromadzonych w toku postępowania dowodów, tj. przedłożonych dokumentów, zeznań świadków oraz zeznań stron, których wiarygodność, rzetelność
i prawdziwość została przez Sąd pierwszej instancji oceniona w sposób prawidłowy.

W szczególności Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej (negatywnej) oceny wiarygodności i mocy dowodowej zeznań pozwanego A. P. oraz świadka M. P.. Ponieważ zeznania pozwanego i świadka M. P. co do okoliczności udzielenia powodowi informacji na temat dokonanego przez pozwanego wypowiedzenia polisy ubezpieczenia OC przedmiotowego samochodu osobowego oraz okresu obowiązywania tego ubezpieczenia były przeciwstawne zeznaniom powoda oraz świadka D. K. dla dokonania oceny wiarygodności i mocy dowodowej ww. dowodów konieczne było skonfrontowanie treści ww. zeznań z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym (tj. z dokumentami) oraz poczynionymi ustaleniami faktycznymi. Przywołane
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumenty dotyczące niezachowania przez pozwanego ciągłości ubezpieczenia OC ww. pojazdu (umowa ubezpieczenia OC
z (...) wypowiedziana w dniu 3 grudnia 2011 r. a umowa krótkotrwałego ubezpieczenia OC z (...) S.A. zawarta w dniu 10 grudnia 2011 r.) oraz sprzeczności treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia OC z (...) ze stanem rzeczywistym (w zakresie stwierdzenia, że w dacie wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC z (...), tj. w dniu 3 grudnia 2011 r. pozwany zawarł już polisę ubezpieczenia OC z (...) S.A.) w ocenie Sądu Okręgowego mogły stanowić uzasadnioną podstawę do odmowy przydania waloru wiarygodności zeznaniom pozwanego i świadka D. K. co do ww. okoliczności. W konsekwencji powyższego negatywną ocenę mocy dowodowej dowodu z zeznań pozwanego
i świadka D. K. uznać należy za dokonaną bez naruszenia dyspozycji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Mimo, iż Sąd Rejonowy nie dał temu expressis verbis wyrazu w treści uzasadnienia oczywistym jest, że negatywna ocena mocy dowodowej zeznań świadka D. K. wynika z faktu, że pozostają one w sprzeczności z treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie i pozytywnie ocenionego materiału dowodowego.

Za przekonujący i niepozostający w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego uznać należy również przywołany przez Sąd Rejonowy argument, zgodnie z którym za wiarygodnością zeznań powoda i świadka M. P. przemawia to, iż mało prawdopodobne jest by powód, wiedząc o tym, że umowa ubezpieczenia OC z (...) została wypowiedziana przez pozwanego w dniu
3 grudnia 2011 r., a umowa krótkotrwałego ubezpieczenia OC z (...) S.A. zawarta przez pozwanego w dniu 10 grudnia 2011 r. ekspiruje w dniu 8 stycznia 2012 r., przeoczył konieczność zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC
i poruszał się tym pojazdem bez takiego ubezpieczenia narażając się na odpowiedzialność z tego tytułu (zarówno odszkodowawczą, jak i administracyjną).

Dodatkowo na niekorzyść skarżącego przy ocenie wątpliwości przemawia okoliczność, iż działalność polegająca na sprzedaży samochodów wykonuje on jako podmiot profesjonalny. W konsekwencji powyższego należy oczekiwać, że jako profesjonalista w tym zakresie przy wykonywaniu ww. działalności powód dołoży najwyższej staranności (art. 355 §2 k.c.) w zakresie wypełnienia wynikających
z przepisów prawa obowiązków związanych ze sprzedażą pojazdów samochodowych (w szczególności co do udzielenia kupującemu informacji na temat aktualnego ubezpieczenia obowiązkowego OC i przekazania niezbędnych związanych z tym dokumentów), w tym także w zakresie udowodnienia wywiązania się z tego obowiązku. Pozwany w przedmiotowej sprawie takiej staranności nie dołożył.

W dalszej kolejności konieczne jest odniesienie się do podniesionych
w apelacji zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że
w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy podstawą prawną oceny zasadności powództwa winien być przepis art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Okolicznością mającą zatem kluczowe znaczenie dla zastosowania w konkretnym stanie faktycznym dyspozycji art. 471 k.c. jest ustalenie czy spełnione są łącznie wszystkie przesłanki jego zastosowania, którymi są:

1) niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązaniem przez dłużnika;

2) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego;

3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.

Ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek, faktu aktualizującego odpowiedzialność z art. 471 k.c., istnienia związku przyczynowego oraz powstania szkody, także w postaci utraconych korzyści, w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że działanie pozwanego, polegające na wprowadzeniu powoda w błąd co do okresu obowiązkowego ubezpieczenia OC przedmiotowego samochodu poprzez wydanie mu polisy (...) zamiast polisy (...) S.A., stanowi nienależyte wykonanie zawartej pomiędzy stronami w dniu 7 stycznia 2012 r. umowy sprzedaży samochodu. Zgodnie bowiem z art. 3, obowiązującej w dacie zawierania pomiędzy stronami przedmiotowej umowy sprzedaży, ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z dnia
5 września 2002 r.) pozwany jako sprzedawca zawierający umowę sprzedaży
z powodem, będącym konsumentem, zobowiązany był udzielić kupującemu jasnych, zrozumiałych i niewprowadzających w błąd informacji, wystarczających do prawidłowego i pełnego korzystania ze sprzedanego towaru konsumpcyjnego (ust. 1) oraz wydać kupującemu wraz z towarem konsumpcyjnym wszystkie elementy jego wyposażenia oraz instrukcje obsługi, konserwacji i inne dokumenty wymagane przez odrębne przepisy (ust. 5). Do dokumentów wymaganych dla ruchu pojazdów mechanicznych należy w szczególności dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC, a obowiązek ich przekazania przez zbywcę nabywcy wynika z treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w brzmieniu obowiązującym
w dacie zawarcia przedmiotowej umowy sprzedaży.

W ocenie Sądu Odwoławczego za spełnioną w okolicznościach przedmiotowej sprawy uznać należy również drugą z wymienionych przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy faktem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego a poniesioną szkodą. Na skutek nienależytego wykonania umowy sprzedaży przez pozwanego (wprowadzenie powoda w błąd co do okresu obowiązkowego ubezpieczenia OC przedmiotowego samochodu) powód, będąc przekonanym o istnieniu ochrony ubezpieczeniowej stwierdzonej polisą (...), poruszał się przedmiotowym samochodem po drogach publicznych. W dniu 17 stycznia 2012 r. powód, kierując ww. samochodem, spowodował kolizję drogową, w wyniku której poszkodowana została osoba trzecia. Wobec jednak ustalenia po stronie powoda faktycznego braku ochrony ubezpieczeniowej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC, odpowiedzialność za skutki spowodowanej kolizji obciążają powoda w ramach regresowej odpowiedzialności wynikającej z art. 110 ust. 1. powołanej wyżej ustawy. Ustalone
w toku postępowania okoliczności faktyczne dają podstawę do stwierdzenia, że gdyby powód miał świadomość tego, że pozwany wypowiedział umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą z (...) (polisa pierwotnie ważna do maja 2012 r.), co jest równoznaczne z brakiem ochrony ubezpieczeniowej, to zawarłby nową umowę ubezpieczenia. Powyższe w sposób jednoznaczny wskazuje na istnienie pomiędzy odpowiedzialnością odszkodowawczą powoda a nienależytym wykonaniem umowy sprzedaży przez pozwanego adekwatnego związku przyczynowego, o którym mowa w art. 361 k.c.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia zapadłego w przedmiotowej sprawie miało jednak ustalenie dotyczące trzeciej z wymienionych wyżej przesłanek koniecznych odpowiedzialności kontraktowej pozwanego – doznania przez powoda (wierzyciela) szkody w postaci uszczerbku majątkowego.

Podzielając wyrażone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowisko, zgodnie z którym pojęcie strat, jakie poszkodowany poniósł, w rozumieniu art. 361 §2 k.c., obejmuje także niezaspokojone przez poszkodowanego, wymagalne zobowiązanie na rzecz osoby trzeciej, w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy doszedł jednak do odmiennych od Sądu I instancji wniosków, a mianowicie, że powód - pomimo ciążącej na nim z mocy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. powinności – nie wykazał w toku postępowania ani faktu poniesienia szkody na skutek działania pozwanego, ani jej wysokości.

Na dochodzoną pozwem kwotę (mającą odpowiadać poniesionej przez niego szkodzie) składają się trzy roszczenia obciążające powoda: 1) opłata na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego za niespełnienie ustawowego obowiązku ubezpieczenia OC (3.000 zł), 2) roszczenie regresowe Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (1.200 zł) oraz 3) roszczenie regresowe (...) Company (23.033,33 zł) –
z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej osobie trzeciej na skutek wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez powoda w dniu 17 stycznia 2012 r.

Powód nie zgłosił wniosku o dopuszczenie dowodu z konkretnych dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego oraz (...) Company (bądź też działającej w jego imieniu (...) sp. z o.o. w W.), które do dokumenty pozwalałyby na stwierdzenie faktu zaspokojenia przez ww. podmioty roszczeń osoby trzeciej poszkodowanej w ww. wypadku komunikacyjnym, ich wysokości oraz skuteczności i wymagalności roszczenia regresowego w stosunku do powoda. Podobnie rzecz ma się w odniesieniu do dochodzonej od powoda przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny opłaty za niespełnienie ustawowego obowiązku ubezpieczenia OC. Jak wskazał powód przed Sądem Rejonowym (co potwierdził pełnomocnik powoda podczas rozprawy apelacyjnej) opłata ta jest dochodzona od powoda w trybie egzekucji administracyjnej. Dowodem potwierdzającym wysokość i wymagalność zobowiązania powoda z tego tytułu mógłby być, stanowiący podstawę egzekucji i znajdujący się w aktach egzekucyjnych, tytuł wykonawczy wystawiony przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny. Dowodu takiego powód jednak nie przedstawił.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo jako nieudowodnione.

Zmiana wyroku w zakresie roszczenia głównego skutkować musiała również zmianą rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Z uwagi na to, iż stroną ostatecznie wygrywającą sprawę okazał się być pozwany G. K. Sąd - zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu - na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądził na jego rzecz od powoda A. P. kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na kwotę tę złożyły się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w osobie adwokata w kwocie 2.400 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 5 i w zw. z § 2 ust 1 i 2, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powoda G. K. na rzecz pozwanego A. P. kwotę 2.562 zł. Na kwotę tę złożyły się uiszczona przez pozwanego opłata sądowa od apelacji w wysokości 1.362 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w osobie adwokata w kwocie 1.200 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust 1 i 2 i w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.