Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jolanta Węs

Protokolant – starszy sekretarz sąd. Alicja Machnio

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy W. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 11 czerwca 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala W. O. prawo do emerytury od 1 maja 2014 roku.

Sygn. akt VIII U 1278/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił W. O. ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 – letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych (k. 50 a.e.).

W odwołaniu od tej decyzji W. O. zakwestionował jej trafność i zarzucił naruszenie przepisów § 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji wadliwe zastosowanie. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do emerytury (odwołanie k. 2-2v a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W. O. urodził się (...) W dniu 5 maja 2014 r. złożył wniosek o emeryturę. W jego aktach dotyczących świadczenia przedemerytalnego znajdowała się dokumentacja zatrudnienia, między innymi:

- świadectwo pracy wystawione przez (...) Zakładu (...) w Ł. w dniu 14 lipca 1983 r., z którego wynikało, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy w okresie od 24 sierpnia 1973 r. do 31 marca 1976 r. na stanowisku pracownika fizycznego (świadectwo k. 21 akt SP5),

- zaświadczenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez (...) Spółkę z o.o. w Ł. w dniu 10 marca 2010 r., z którego wynikało, że wnioskodawca był zatrudniony od 16 sierpnia 1983 r. do 10 marca 2010 r. w PP (...) i w (...) Sp. z o.o. i w tym okresie, od dnia 26 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 2007 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na wydziale krajalni polegające na cięciu metali na gilotynie, piłą taśmową oraz prasą na stanowisku krajacz - wykaz A, dział III, poz. 78 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., na stanowisku krajacz wymienionym w wykazie A, dziale III, poz. 78, pkt 4 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 M.B. i P.M.B. z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty (Dz.Urz. MB i PM nr 3, poz. 6) – k. 41 akt SP5.

W dniu 3 czerwca 2014 r. ZUS wydał decyzję odmowną w przedmiocie prawa do emerytury wskazując, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych. Do pracy w takich warunkach nie uwzględniono mu zatrudnienia od 26 stycznia 1984 r. do 31 grudnia 1998 r. (14 lat 11 miesięcy i 6 dni) w (...) w Ł. wskazując, iż podany w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 10 marca 2010 r. charakter pracy (cięcie metali na gilotynie, piłą taśmową oraz prasą) nie jest zgodny z charakterem pracy wymienionym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne). ZUS wskazał nadto, że podane stanowisko pracy (krajacz) nie jest zgodne z podanym w akcie resortowym stanowiskiem – krajacz metali tarczą ścierną), podanym w zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r., na które powołuje się pracodawca w powołanym wyżej świadectwie (decyzja k. 48 a.e.).

W dniu 9 czerwca 2014 r. skarżący złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z uwzględnieniem do pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w (...) od 24 sierpnia 1973 r. do 31 marca 1976 r. na podstawie dokumentów znajdujących się w dyspozycji organu rentowego (wniosek k. 49 a.e.).

W dniu 11 czerwca 2014 r. ZUS wydał zaskarżoną w przedmiotowej sprawie decyzję również odmawiającą prawa do emerytury z powodu braku udowodnienia przez wnioskodawcę 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Odnośnie zatrudnienia w (...) ZUS podniósł tę samą argumentację, co w decyzji z dnia 3 czerwca 2014 r. Odnośnie zaś zatrudnienia w (...) organ rentowy wskazał, że W. O. nie przedłożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionego według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze; nadto w archiwum brak było jakiejkolwiek dokumentów mówiących o pracy w szczególnych warunkach (decyzja k. 50 a.e.).

Sąd ustalił, że skarżący ma wykształcenie podstawowe. Szkołę Podstawową ukończył w 1968 r. (kwestionariusz osobowy – a.o. k. 33 a.s. i k. 30 a.s., życiorys – a.o. k. 30 a.s.). Z dniem 24 sierpnia 1973 r. został przyjęty do pracy w (...) Zakładach (...) (następnie: (...)), początkowo na 7-dniowy okres próbny, a po jego upływie na czas nieokreślony na stanowisko pracownika fizycznego (przy ćwiekowaniu ręcznym obuwia). Od dnia 1 października 1973 r. przydzielono mu stanowisko obuwnika montażysty, na którym pracował do dnia 5 maja 1974 r., bowiem z dniem 6 maja 1974 r. wnioskodawca został przeniesiony na stanowisko robotnika transportu. Do końca zatrudnienia w tym zakładzie pracy stanowiska jego pracy w aktach osobowych miały różne nazewnictwo, między innymi: pracownika akordowego, brygadzisty manipulanta, robotnika transportowego, przygotowywacza opakowań i dodatków obuwniczych, jednakże nazewnictwo stanowisk pracy w angażach nie do końca odzwierciedlało faktycznie wykonywaną przez niego pracę (angaże, pisma dot. wynagrodzenia – a.o. k. 33 a.s.).

Wnioskodawca, w czasie zatrudnienia w (...) od 24 sierpnia 1973 r. do 5 maja 1974 r. pracował jako obuwnik – montażysta – wówczas zajmował się produkcją pantoletów (drewniaków) i przybijał skórę do drewna ręcznie, z użyciem gwoździ tapicerskich. Pracował wówczas w jednym pomieszczeniu z innymi pracownikami, którzy przy pomocy butaprenu smarowali podeszwy ze styrogumy i przyklejali je do drewniaka, a następnie przekazywali obuwie pracownikom zatrudnionym jak skarżący. Wnioskodawca, po odebraniu buta po klejeniu ćwiekował cholewki do podeszwy – przybijał je gwoździami tapicerskimi. Wówczas dostawał dodatek za pracę w warunkach szczególnych z uwagi na bliski kontakt z butaprenem.

Przez około miesiąc wnioskodawca pracował również jako robotnik magazynowy – w magazynie przejściowym wyrobów gotowych, połączonym bezpośrednio z halą produkcyjną, na której odbywały się pozostałe etapy produkcji obuwia i gdzie używano toksycznych klejów. W tym magazynie były zatrudnione pracownice – banderolowaczki, które również używały toksycznych klejów do zaklejania kartonów z obuwiem. Skarżący przewoził z tego magazynu kartony z obuwiem do magazynu wysyłkowego. Wówczas samodzielnie zajmował się załadowywaniem (i rozładowywaniem) kartonów na wózek ręczny, który mieścił około 20 kilogramów obuwia. W tym okresie również otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych.

Z kolei jako pracownik transportowy wnioskodawca zajmował się przewożeniem kartonów z obuwiem z jednej hali do następnej – załadowywał (i rozładowywał) obuwie w kartonach na przyczepę ciągnika i jechał razem z kierowcą tego ciągnika w miejsce docelowe.

Jako przygotowywacz opakowań wnioskodawca pracował w wydziale produkcji pomocniczej, gdzie zapakowywał wyroby (spody obuwnicze) z poliuretanu w kartony (ważące około 15-20 kg) i również przewoził je na hale produkcyjną.

Przez cały okres zatrudnienia w (...) W. O. miał styczność z oparami toksycznych klejów używanych do produkcji obuwia oraz uciążliwym zapachem gumy i skór (zeznania wnioskodawcy k. 15v, 43v, 74v a.s., zeznania J. S. k. 15v-16 a.s., zeznania W. D. k. 42v-43 a.s.).

Z dniem 16 sierpnia 1983 r. skarżący został przyjęty do pracy w (...) Zakładach (...) w Ł. (następnie: (...)), początkowo na okres próbny do dnia 30 sierpnia 1983 r., następnie zaś na czas nieokreślony – na stanowisko robotnika magazynowego – operatora wózka (umowa o pracę – a.o. k. 30 a.s.).

Z dniem 26 stycznia 1984 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki krajacza (angaż z dnia 26 stycznia 1984 r. – a.o. k. 30 a.s.).

Z dniem 28 maja 1987 r. wnioskodawca został przeniesiony do działu ślusarsko – spawalniczego na okres do 27 czerwca 1987 r. (angaż z dnia 27 maja 1987 r. – a.o. k. 30 a.s.).

W okresie od 7 stycznia 1998 r. do 6 kwietnia 1998 r. oraz od 23 listopada 1998 r. do 15 marca 1999 r. wnioskodawca pracował na stanowisku operatora wózka widłowego w dziale produkcyjnym (angaże z dnia 6 stycznia 1998 r. i z dnia 20 listopada 1998 r. – a.o. k. 30 a.s.).

Stanowiska pracy wnioskodawcy w tym zakładzie, według angaży to: kierowca lub operator wózka widłowego, krajacz, pracownik krajalni, operator krajalni. Faktycznie zaś wnioskodawca w czasie zatrudnienia w (...) w okresach od 26 stycznia 1984 r. do 27 maja 1987 r., od 28 czerwca 1987 r. do 6 stycznia 1998 r., od 7 kwietnia 1998 r. do 22 listopada 1998 r. (łącznie 14 lat, 5 miesięcy i 28 dni) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako krajacz na krajalni i zajmował się obsługą maszyn do cięcia metalu, pił do cięcia rur z metalu i kształtowników. Na początku zatrudnienia w (...) wnioskodawca ukończył kurs obsługi wózków widłowych, lecz w okresach zatrudnienia na krajalni jako krajacz nie pracował jako operator wózka. Zakład pracy zatrudniał pracowników na stanowiskach wózkowych i na każdej zmianie zawsze pracował jeden wózkowy, który zajmował się odwożeniem metalowych detali na hale produkcyjną. Uprawnienia do wywożenia detali spod pracujących maszyn do ogródka posiadali brygadziści i mistrzowie, natomiast pracownicy wózkowi odwozili detale z ogródka do hali produkcyjnej. Większe partie metalu z kolei były wywożone przez pracowników dźwigowych, przy użyciu specjalnych dźwigów. Dźwigowi przywozili również z magazynu blachę i kształtowniki. Sporadycznie zdarzało się aby detale wywoził skarżący – kiedy przeszkadzały w pracy. Były jednak takie sytuacje, że pracownicy zatrudnieni przy cięciu metali używali wózka widłowego, żeby podwieźć duży płat blachy pod prasę lub inną maszynę.

W. O., pracując przy cięciu metali, najczęściej pracował na tzw. gilotynie, która znajdowała się w krajalni. W krajalni były umieszczone również inne urządzenia do cięcia metalu, takie jak: gilotyna tnąca do 15 mm, gilotyna tnąca do 6 mm, giętarka do cięcia blach, 3 piły tarczowe do cięcia blach, 3 prasy mimośrodowe do tłoczenia, gięcia i wycinania kształtów z blachy, zwijarka do blach i zwijarka do stożków, nożyce pneumatyczne. Cięte metale były następnie wykorzystywane do produkcji elementów betoniarek, młynków do rozdrabniaczy zboża, sortowników.

Szkodliwe warunki zatrudnienia przy cięciu metali były związane z pracą w dużym hałasie. Wnioskodawca i inni pracownicy zatrudnieni na takich samych stanowiskach otrzymywali nauszniki, posiłki regeneracyjne oraz dodatek z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych (zeznania wnioskodawcy k. 15v, 43v-44, 65-65v, 74v a.s., zeznania E. W. k. 43, 74v a.s., zeznania Z. W. k. 43-43v a.s., zeznania K. K. k. 70v a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS oraz zeznania wnioskodawcy i świadków.

Przesłuchani w sprawie świadkowie byli współpracownikami skarżącego z okresu jego zatrudnienia w (...) i (...) oraz poprzednikach prawnych tych zakładów pracy.

Świadkowie: K. K., E. W. i Z. W. pracowali ze skarżącym w (...), zaś W. D. pracował razem z nim w (...).

Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, gdyż były spójne ze sobą, zeznaniami skarżącego oraz danymi wynikającymi z dokumentów. Zeznający świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy, nie zainteresowane wynikiem sprawy, które doskonale orientowały się w charakterze i warunkach zatrudnienia W. O.. Świadkowie w swoich zeznaniach potwierdzili, że odwołujący się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych w (...) przy cięciu metali oraz przez okres co najmniej kilku miesięcy w (...) jako obuwnik montażysta przy ćwiekowaniu obuwia.

Nieścisłości w zeznaniach świadka E. W. odnośnie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę oraz faktu, iż jedynie sporadycznie przed końcem 1998 r. obsługiwał on wózek widłowy, zostały wyjaśnione w sposób precyzyjny w toku powtórnego przesłuchania świadka.

Sąd obdarzył również wiarą w całości zeznania wnioskodawcy, gdyż były jasne, pełne, logiczne i spójne z zeznaniami świadków oraz okolicznościami wynikającymi z analizy wiarygodnego materiału dowodowego w postaci dokumentów.

Sąd Okręgowy w toku postępowania dowodowego, na podstawie zeznań wnioskodawcy, świadków oraz akt osobowych ustalił w sposób niebudzący wątpliwości, że w czasie zatrudnienia w (...) od 24 sierpnia 1973 r. do 5 maja 1974 r., tj. przez 8 miesięcy i 12 dni odwołujący się wykonywał prace obuwnika – montażysty przy ćwiekowaniu obuwia, wymienione w wykazie A, dział VII „W przemyśle lekkim” poz. 14 - „Prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego” rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Prace te zostały również wymienione w akcie resortowym - wykazie A, załączniku Nr 1 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie pracy wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego – w dziale VII „W przemyśle lekkim”, pod poz. 14 „Prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego” pkt 4 – obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu i przeszywaniu obuwia – dublowaniu).

Z kolei w okresach od 26 stycznia 1984 r. do 27 maja 1987 r., od 28 czerwca 1987 r. do 6 stycznia 1998 r., od 7 kwietnia 1998 r. do 22 listopada 1998 r. (łącznie 14 lat, 5 miesięcy i 28 dni) skarżący wykonywał prace polegające na cieciu metali jako krajacz, zgodne z wymienionymi w wykazie A dziale III, poz. 78 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. – „Prace różne w hutnictwie i w przemyśle metalowym”, „Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne” oraz poz. 45. „Przeróbka plastyczna metali”, „Obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi.” Prace te zostały również wymienione w aktach resortowych, tj. w zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty (Dz.Urz. MB i PM nr 3, poz. 6) – wykazie A, dziale III „Prace różne w hutnictwie i w przemyśle metalowym”, poz. 78 „Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne” pkt 4 „krajacz metali tarczą ścierną” oraz w zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MH i PM nr 1, poz. 1) w wykazie A, dziale III, poz. 45, pkt 6 „krajacz metali”.

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawcy, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440, ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43, ze zm.). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

- posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

- legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Natomiast, w myśl art. 184 ust. 2 emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Dokonując oceny, czy pracę wnioskodawcy można zakwalifikować jako pracę w szczególnych warunkach należy stwierdzić, iż skarżący, występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia, nie przedłożył wprawdzie dokumentacji potwierdzającej w sposób prawidłowy i wystarczający wykonywanie przez niego pracy w warunkach szczególnych przez okres 15 lat. Niemniej jednak okoliczność ta nie stoi na przeszkodzie w ubieganiu się przez ubezpieczonego o prawo do emerytury. Podobnie, nie stanowią takiej przeszkody braki formalne w postaci błędnego powołania charakteru pracy według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz niezgodność podanego w zaświadczeniu wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowiska z przepisami resortowymi.

Wskazać należy, że świadectwo pracy jest dokumentem szczególnym, ale samo przez się nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie ma też cech wyłączności w zakresie dowodowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2007 r., II PK 33/07 Lex nr 348305). Ponadto Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie bowiem z treścią art. 473 kpc, w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Odnosząc się do stanowiska organu rentowego co do błędu w nazewnictwie stanowiska pracy (niezgodność z aktem resortowym) przypomnieć również należy, iż resortowe wykazy nie stanowią podstawy do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w warunkach szczególnych, bowiem niezbędną przesłanką jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym nie tyle na danym stanowisku lecz w ramach rodzajowo wyodrębnionego wykazu prac szczególnych (załącznik A do wyżej wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze).

W toku postepowania dowodowego w sposób niebudzący wątpliwości ustalono, że skarżący pracował w warunkach szczególnych łącznie przez wymagany okres co najmniej 15 lat (14 lat, 5 miesięcy i 28 dni w (...) oraz co najmniej 8 miesięcy i 12 dni w (...)), a zatem spełnił wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury:

1) ukończył wiek emerytalny 60 lat

2) udowodnił 25 lat zatrudnienia, w tym znacznie 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd Okręgowy, kierując się powyższymi wskazaniami, zmienił zatem zaskarżoną decyzję ustalając wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 maja 2014 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku o prawo do świadczenia.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd orzekł jak w sentencji.