Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Cyran

Sędziowie: SSA Marta Sawińska (spr.)

del. SSO Izabela Halik

Protokolant: insp.ds.biurowości Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2015 r. w Poznaniu

sprawy W. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji W. H.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt VIII U 1484/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od wnioskodawcy W. H. na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 listopada 2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227), po rozpatrzeniu wniosku złożonego w dniu 22 października 2013 r., odmówił W. H. ponownego ustalenia stażu pracy polegającego na uznaniu za składkowy okres odbywania asystenckich studiów przygotowawczych od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r.

W. H., w formie i terminie przewidzianym prawem, złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o zaliczenie okresu od 1 maja 1971r. do 31 marca 1972r. jako okresu zatrudnienia w charakterze asystenta stażysty na Politechnice (...). W treści uzasadnienia podał, iż w okresie od 1 maja 1971 r. do 15 maja 1991 r. był zatrudniony na Politechnice (...) na stanowiskach: asystenta stażysty, asystenta, starszego asystenta oraz adiunkta. Pomimo rozwiązania stosunku pracy świadectwo nie zostało wystawione. Dopiero w październiku 1998 r. odwołujący otrzymał świadectwo pracy z dnia 21 października 1998 r. Natomiast w dniu 8 maja 2007 r. i w dniu 6 czerwca 2007 r. pracodawca wystawił kolejne świadectwa nieuwzględniające okresu od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r., albowiem nie odprowadzono wówczas składek na ubezpieczenie społeczne.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, VIII Wydział Ubezpieczeń w sprawie VIII U 1484/14 oddalił wniesione odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W. H. urodził się w dniu (...) Odwołujący od 1 marca 2000 r. do 30 kwietnia 2003r. i następnie od 1 sierpnia 2007r. do 31 stycznia 2009r. otrzymywał okresowo prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 18 września 2007 r. odwołujący zwrócił się do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Do wniosku dołączył m.in. świadectwo pracy z dnia 6 czerwca 2007 r. wystawione przez Politechnikę (...) w P. stwierdzające, że W. H. był zatrudniony w okresie od 1 kwietnia 1972 r. do 15 maja 1991 r., jako asystent, starszy asystent, adiunkt – nauczyciel akademicki. W świadectwie pracy znajdowała się również adnotacja o anulowaniu treści świadectwa pracy z dnia 15 maja 1991 r.

W dniu 28 grudnia 2007 r. odwołujący przedłożył również świadectwo pracy wystawione przez Politechnikę (...) w P. w dniu 15 maja 1991 r., w którym wskazano, iż W. H. był zatrudniony w okresie od 1 maja 1971 r. do 15 maja 1991 r., jako asystent-stażysta, asystent, starszy asystent, adiunkt.

Po rozpoznaniu wniosku z dnia 18 września 2007 r., organ rentowy decyzją z dnia 20 lutego 2008 r. odmówił odwołującemu prawa do emerytury, stwierdzając, że okres od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r. jest okresem nieskładkowym, a zatem nie może zostać uwzględniony do okresu zaliczanego do pracy w charakterze nauczyciela akademickiego. W konsekwencji odwołujący nie udowodnił okresu co najmniej 20 lat pracy w szkolnictwie wyższym w charakterze nauczyciela akademickiego.

W dniu 18 sierpnia 2008 r. odwołujący ponownie zwrócił się do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury.

Po rozpoznaniu powyższego wniosku Zakład decyzją z dnia 30 października 2008 r. przyznał odwołującemu prawa do emerytury od dnia 1 sierpnia 2008 r.

W związku z wniesionym przez W. H. odwołaniem od decyzji z dnia 20 lutego 2008 r. sprawę rozpoznawał Sąd Okręgowy w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 18 grudnia 2009 r. zmienił zaskarżoną decyzję, ustalając, że odwołujący w okresie od dnia 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r. był zatrudniony w charakterze asystenta stażysty w Politechnice (...), a w pkt 2 sentencji wyroku w pozostałej części dotyczącej rozstrzygnięcia decyzji w przedmiocie przyznania prawa do emerytury umorzył postępowanie.

Na skutek wniesionej przez organ rentowy apelacji od w/w wyroku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 1 czerwca 2010 r. uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1 i umorzył postępowanie, stwierdzając w uzasadnieniu, że niedopuszczalne było rozstrzygnięcie zawarte w pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego, w którym Sąd ustalił okres zatrudnienia odwołującego w Politechnice (...). Sąd Apelacyjny wskazał, że przedmiotem sporu była ocena wszystkich przesłanek prawa do emerytury, a w związku z tym ustalenie, czy odwołujący ma prawo do emerytury, a nie dokonywanie cząstkowego rozstrzygnięcia w zakresie jednego elementu, przy jednoczesnym umorzeniu postępowania w przedmiocie przyznania prawa do emerytury. Postępowanie należało umorzyć w całości, skoro organ rentowy w dniu 30 października 2008 r. wydał decyzję zaspokajającą żądanie odwołującego w zakresie przyznania prawa do emerytury.

Wnioskiem z dnia 4 czerwca 2010 r. odwołujący zwrócił się o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej przyznania prawa do emerytury nauczycielskiej, w oparciu o świadectwo pracy wystawione w dniu 15 maja 1991 r.

Decyzją z dnia 27 stycznia 2011 r. organ rentowy odmówił odwołującemu ponownego ustalenia uprawnień do emerytury dla nauczyciela akademickiego z uwagi na brak nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które miałyby wpływ na prawo lub wysokość świadczenia.

Rozpoznając odwołanie od powyższej decyzji, Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 7 czerwca 2011 r. oddalił odwołanie. W uzasadnieniu wskazano, iż kwestia prawa do świadczenia była już przez pozwanego rozpatrywana i stanowiła przedmiot wcześniejszych decyzji, a także była oceniana przez Sąd. Ponadto odwołujący składając w dniu 4 czerwca 2010 r. wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczenia nie przedstawił żadnych nowych dowodów, ani nie ujawnił istnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji odmawiającej mu prawa do świadczenia, mających wpływ na to prawo. Sąd wyjaśnił również, iż wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2009 r. w zakresie zaliczenia odwołującemu spornego okresu do stażu pracy został wyeliminowany z obrotu prawnego, a powoływanie się na jego treść nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu podtrzymał argumentację zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy i wyrokiem z dnia 29 lutego 2012 r. oddalił apelację.

W dniu 22 października 2013 r. odwołujący ponownie zwrócił się o uwzględnienie do stażu pracy okresu zatrudnienia od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r. jako okresu składkowego. W. H. nie przedłożył żadnych dodatkowych dokumentów ani nie ujawnił nowych okoliczności.

Rozpoznając powyższy wniosek, organ rentowy decyzją z dnia 8 listopada 2013 r. odmówił ponownego ustalenia stażu pracy polegającego na uznaniu za okres składkowy okresu odbywania asystenckich studiów przygotowawczych od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r., stwierdzając brak nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które miałyby wpływ na prawo lub wysokość świadczenia.

Świadectwa pracy z dnia 15 maja 1991 r. i 21 października 1998 r. były dołączone do wniosku o emeryturę z dnia 19 sierpnia 2008 r. Świadectwo pracy z dnia 6 czerwca 2006 r. zostało złożone do organu rentowego w dniu 18 września 2007 r. Świadectwa pracy z dnia 26 lutego 1999 r. i z dnia 8 maja 2007 r. były także wcześniej dołączone do akt rentowych.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie W. H. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotem sporu w przedmiotowym postępowaniu było to, czy zaistniały przesłanki do ponownego ustalenia prawa do emerytury odwołującego poprzez uwzględnienie jako okresu składkowego okresu odbywania asystenckich studiów przygotowawczych od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r.

Wskazując na przesłanki wynikające z treści art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 poz. 1440) Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołujący nie przedstawił żadnych nowych dowodów, ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji odmawiającej prawa do emerytury nauczycielskiej, które miałyby wpływ na to prawo. Kwestia dotycząca prawa odwołującego do świadczenia była już przedmiotem rozpoznania przez organ rentowy i stanowiła przedmiot wcześniejszych decyzji. Była również oceniana przez Sąd. Po raz pierwszy organ rentowy decyzją z dnia 20 lutego 2008 r. odmówił W. H. przyznania prawa do emerytury nauczyciela akademickiego, albowiem nie został udowodniony wymagany okres do przyznania tego świadczenia. Przedmiotem sporu w tym postępowaniu była również kwestia dotycząca uwzględnienia okresu od 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r. jako okresu składkowego. W związku z wniesionym odwołaniem od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Poznaniu w wyroku wydanym w sprawie VIII 16/12/08 z dnia 18 grudnia 2009 r. zmienił decyzję i ustalił w pkt 1 sentencji, że odwołujący w okresie od dnia 1 maja 1971 r. do 31 marca 1972 r. był zatrudniony w charakterze asystenta stażysty w Politechnice (...), a w pkt 2 umorzył postępowanie w pozostałej części dotyczącej rozstrzygnięcia decyzji w przedmiocie przyznania prawa do emerytury. Jednakże wyrok ten został uchylony postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2010 r. wydanym w sprawie III AUa 239/10. Natomiast kolejny raz w/w kwestia była przedmiotem rozpoznania w decyzji z dnia 27 stycznia 2011 r. Również i w tym przypadku Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 7 czerwca 2011 r. wydanym w sprawie prowadzonej pod sygnaturą VIII U 985/11, a następnie Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie prowadzonej pod sygnatura III AUa 1062/11, stwierdzili brak podstaw do uwzględnienia spornego okresu z uwagi na brak nowych dowodów i okoliczności.

Odwołujący składając w dniu 22 października 2013 r. wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczenia nie przedstawił żadnych nowych dowodów, ani nie ujawnił istnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji odmawiającej mu prawa do świadczenia, mających wpływ na to prawo. Przedstawione przez odwołującego świadectwa pracy pozostawały już w dyspozycji organu rentowego i było analizowane zarówno przy wydawaniu decyzji z dnia 20 lutego 2008 r., jak i z dnia 27 stycznia 2011 r. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika również, że pracodawca wystawił w dniu 6 czerwca 2007 r. kolejne świadectwo, w którym znajduje się adnotacja o anulowaniu treści świadectwa pracy z dnia 15 maja 1991 r. Ponadto świadek wskazywany przez odwołującego był już przesłuchiwany w toku postępowania sądowego zarejestrowanego pod sygnaturą VIII U 1612/08. Powyższe oznacza, iż brak jest podstaw do uwzględnienia spornego okresu, a tym samym uznania oświadczenia zawartego w tymże dokumencie za prawdziwe i poczynienia na tej podstawie ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia okresów składkowych.

Z uwagi na poczynione rozważania Sąd Okręgowy stwierdził, ze brak jest jakichkolwiek podstaw do wznowienia postępowania w zakresie ponownego ustalenia prawa do świadczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz powołanych przepisów prawa materialnego, oddalił odwołanie jako bezzasadne.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł osobiście W. H., który zaskarżając wyrok w całości wniósł: „o ustalenie, że w spornym okresie od 1 maja 1971 roku do 31 marca 1972 roku był zatrudniony w charakterze asystenta stażysty na Politechnice (...).”

W piśmie stanowiącym uzupełnienie apelacji odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, tak aby postępowanie dotyczyło jedynie ustalenia, iż w spornym okresie od 1.05.1971r. do 31.03.1972r. był zatrudniony na Politechnice (...) w charakterze asystenta stażysty. Z kolei w piśmie z dnia 02.07.2015 r. odwołujący ponownie wskazał, iż treść jego żądania sprowadza się do ustalenia, że w w/w okresie był zatrudniony na Politechnice (...).

Obecny na rozprawie pełnomocnik pozwanego organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja odwołującego W. H. okazała się być pozbawiona usprawiedliwionych podstaw i jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny wskazuje, mając na uwadze podnoszone na rozprawie przed Sądem przez odwołującego argumenty, że zarówno organ rentowy, jak i Sąd Okręgowy prowadzili postępowanie w sposób właściwy i zasadnie przedmiotowa sprawa rozpatrywana jest jako sprawa o wysokość emerytury. Prowadzone przez organ rentowy postępowanie zainicjowane wnioskiem odwołującego z dnia 22.10.2013 r., a zakończone zaskarżoną decyzją z dnia 8.11.2013 r. i postępowanie odwoławcze prowadzone przez Sąd, zainicjowane odwołaniem od decyzji z dnia 8.11.2013 r., z uwagi na obowiązujące przepisy prawa nie mogło być postępowaniem ustalającym, czy okres od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. jest okresem zatrudnienia (okresem pracy) na Politechnice (...), a zatem czy może być on traktowany jako okres składkowy, a nie jako okres nieskładkowy. Zważyć bowiem należy, że postępowanie przed organem rentowym a następnie przed Sądem odwoławczym przebiega według określonych przez ustawodawcę procedur. Do kompetencji organu rentowego należy przede wszystkim wyliczenie wysokości świadczeń emerytalnych, rentowych czy też świadczeń krótkoterminowych na podstawie przedłożonych mu do wglądu dokumentów z których wynikać powinna między innymi wysokość uzyskiwanych dochodów, wysokość składek odprowadzonych od tych dochodów, okresy składkowe i nieskładkowe. Z kolei Sąd bada, czy organ rentowy dokonał obliczeń w sposób prawidłowy i czy uwzględnił wszystkie okazane mu dokumenty. Organ rentowy, jak i Sąd odwoławczy nie mają natomiast kompetencji do stwierdzenia, czy też do określania w wydawanych przez siebie sentencjach (decyzjach i wyrokach) tego czy dany okres był w rzeczywistości okresem pracy.

W przedmiotowej sprawie odwołujący złożył do protokołu wniosek o uznanie okresów asystenckich studiów przygotowawczych za okres pracy. Sąd Apelacyjny stwierdza, że słusznie organ rentowy wniosek odwołującego z dnia 22.10.2013 r., - w którym to odwołujący wniósł „o uznanie okresu od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. (okresu asystenckich studiów przygotowawczych) za okres pracy a nie studiów” – potraktował jako wniosek o ponowne wyliczenie świadczenia emerytalnego. Zważyć należy, że odwołujący ma przyznane prawo do emerytury decyzją z dnia 30.10.2008 r. Wskazywany przez odwołującego okres od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. został w tej decyzji uwzględniony, jako okres nieskładkowy. Z pewnością korzystniejszym dla odwołującego byłoby traktowanie tego okresu, jako okresu składkowego. Odwołujący składając zatem wniosek o inne zakwalifikowanie tego okresu, tj. zakwalifikowanie go właśnie, jako okresu składkowego, co automatycznie podwyższałoby współczynnik obliczania wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 0,7% do 1,3%, powinien zgodnie z treścią art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., nr 748 t.jedn. – dalej ustawa emerytalna) przedłożyć jakiekolwiek nowe dowody na podstawie, których można by było przyjąć, że wskazywany przez niego okres powinien być traktowany, jako okres składkowy, a nie jak dotychczas, jako okres nieskładkowy. Jeżeli bowiem pojawiają się nowe okoliczności, które w jakikolwiek sposób mają wpływ na wysokość już obliczonego (ustalonego) świadczenia, to organ rentowy ma obowiązek dokonać nowych przeliczeń, uwzględniających ujawnione informacje. Organ rentowy stwierdza wówczas, czy ma nastąpić wzrost wysokości przyznanego świadczenia, czy też nie. Co istotne, jak już wskazywano powyżej, organ rentowy nie może w sentencji wydawanej decyzji stwierdzać, że wskazywany przez ubezpieczonego okres jest, bądź nie jest okresem pracy.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W świetle powołanego przepisu postępowanie w sprawie o świadczenie może być wznawiane przed organem rentowym, w każdym czasie, jeżeli zaistnieją okoliczności przewidziane w art. 114 ust.1 ustawy emerytalnej. Postępowanie w sprawie kończy zawsze wydanie decyzji, od każdej zaś decyzji organu rentowego służy odwołanie do Sądu.

Powyżej cytowany przepis wyraźnie wskazuje, że warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczenia jest wyłącznie przedłożenie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie zostały przez organ rentowy uwzględnione. Nadto ujawnienie okoliczności i dowodów, które istniały przed wydaniem decyzji uprawnia do wszczęcia postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczenia, jeżeli okoliczności te i dowody mają wpływ na prawo do tego świadczenia.

W przedmiotowej sprawie odwołujący W. H., jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy do swojego wniosku nie dołączył jednak żadnych nowych dowodów nieznanych dotychczas organowi rentowemu z których w jakikolwiek sposób wynikałoby, że wskazywany przez niego okres powinien być traktowany jako okres składkowy, a nie tak jak dotychczas, jako okres nieskładkowy. Z uwagi na powyższe organ rentowy zasadnie odmówił odwołującemu prawa do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia i Sąd Okręgowy w zaskarżonym rozstrzygnięciu słusznie poparł decyzję organu rentowego. Odwołujący składając bowiem wniosek o inne zakwalifikowanie okresu od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. powinien przedłożyć nowe dokumenty z których wynikałoby, że okres ten należy traktować jako okres składkowy i zasadnym jest na nowo obliczenie wysokości świadczenia. Konieczności przedłożenia jakichkolwiek dowodów odwołujący nie sprostał, dlatego jak już wskazywano powyżej słusznie Sąd Okręgowy mając na względzie treść art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej oddalił jego odwołanie.

W tym miejscu Sąd Apelacyjny raz jeszcze wskazuje, że ani organ rentowy ani również Sąd odwoławczy nie ma kompetencji do rozpoznania sprawy w sposób w jaki chciałby wnioskodawca. Sformułowany przez odwołującego wniosek o rozpoznanie sprawy w sposób „właściwy” nie mógł być uwzględniony, albowiem nie należy do kompetencji Sądu ustalanie czy okres od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. był okresem zatrudnienia. Z stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu apelacji, jak i z wypowiedzi odwołującego Sąd Apelacyjny wnioskuje, że „właściwym” sposobem rozpoznania jego wniosku byłoby stwierdzenie w sentencji orzeczenia, że „w okresie od 01.05.1971 r. do 31.03.1972 r. W. H. był zatrudniony w charakterze asystenta stażysty w Politechnice (...) w P.”, tak jak uczynił to Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 18.12.2009 r. w sprawie VIII U 1612/08. Zważyć jednak należy, co zdaje się nie zauważa odwołujący, że postępowanie Sądu Okręgowego w tym zakresie spotkało się z miażdżącą krytyką Sądu Apelacyjnego. Sąd Okręgowy w przedmiotowym postępowaniu zwracał już uwagę odwołującemu, że Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1.06.2010 r. wydanym pod sygnaturą III AUa 239/10 uchylił wyrok Sądu Okręgowego z dnia 18.12.2009r. w powyżej wskazanym zakresie. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazywał, iż nie było prawnej możliwości zakwalifikowania wskazywanego przez wnioskodawcę okresu – jako okresu zatrudnienia. Na powyższe zwracał również uwagę odwołującemu Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 29.02.2012 r. wydanym w sprawie III AUa 1062/11.

Sąd Apelacyjny w przedmiotowym postępowaniu również wskazuje, że Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 18.12.2009 r. nie miał prawnej możliwości wydania rozstrzygnięcia ustalającego, że dany okres był okresem zatrudnienia, okresem pracy. Rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Sądu Okręgowego z dnia 18.12.2009 r. było błędne i nie znajdowało ono żadnego uzasadnienia prawnego. Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 18.12.2009 r. został uchylony, co oznacza, iż nie ma on żadnej mocy prawnej i odwołujący nie powinien zarówno w tym postępowaniu, jak i w innych postępowaniach powoływać się na jego treść, gdyż wyrok ten został de facto wyeliminowany z obrotu prawnego.

Sąd Apelacyjny w przedmiotowej sprawie raz jeszcze podkreśla, że nie należy do kompetencji sądów, ani organu rentowego ustalanie czy jakiś określony okres, był okresem zatrudnienia. Z takim powództwem można wystąpić ewentualnie do Sądu pracy, ale tylko wtedy gdy nie ma możliwości realnego ustalenia na podstawie zgromadzonych dokumentów, czy dany wniosek stanowi wniosek o wysokość świadczenia. Odwołujący z kolei taką możliwość ma, gdyż jego wniosek może być wyłącznie rozpoznawany jako wniosek o ponowne naliczenie wysokości emerytury. Jeżeli bowiem pojawiają się nowe okoliczności, wpływające na wysokość świadczenia, organ rentowy dokonuje nowego przeliczenia, a rolą Sądu odwoławczego jest ocena czy przeliczenia te zostały dokonane przez organ rentowy w sposób prawidłowy. Sąd odwoławczy oblicza zatem tylko czy wysokość świadczenia została ustalona w sposób zgodny z stanem faktycznym, nie rozstrzyga zaś czy jakiś okres należy zakwalifikować jako okres składkowy, bądź nieskładkowy.

Reasumując Sąd Apelacyjny wskazuje, że na gruncie niniejszej sprawy odwołujący, jeśli przedstawi nowe dokumenty z których wynikać będzie, iż w spornym wskazywanym przez niego czasie w rzeczywistości były opłacane składki, może na nowo wnioskować o ponowne przeliczenie wysokości przyznanego mu świadczenia emerytalnego, z uwzględnieniem wskazywanego przez niego czasu jako okresu składkowego. Niezbędnym jednak warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest powołanie nowych dowodów lub wskazanie okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji rentowej, które mogą mieć wpływ na istnienie jego prawa.

Wskazując na powyższe Sąd Apelacyjny stwierdza, że wyrok Sądu Okręgowego jest słuszny i odpowiada prawu, dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację W. H., jako bezzasadną.

O kosztach Sąd Apelacyjny orzekł w punkcie 2 wyroku przy uwzględnieniu treści art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r., poz.490). Sąd Apelacyjny zasądzając od strony przegrywającej postępowanie, czyli odwołującego W. H. na rzecz pozwanego organu rentowego tytułem kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej koszty zastępstwa procesowego w minimalnej wysokości, tj. 120,00 zł.