Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 31 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący :SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Luiza Zborowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2013 r. we W.

sprawy z powództwa B. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda B. T. kwotę 7.691,66 zł (siedem tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:

-.

-

od kwoty 3.552,31 zł od dnia 15 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 4.139,35 zł od dnia 28 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1950,91 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę 90,50 zł (dziewięćdziesiąt złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

V.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę 385,80 zł (trzysta osiemdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód B. T. domagał się w zasądzenia od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 9.531,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 15 lipca 2010 r., należący do niego samochód został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Sprawcę szkody był kierujący pojazdem o numerze rejestracyjnym (...), posiadający wykupioną polisę OC u pozwanego. W dniu 11 sierpnia 2010 r. pozwany poinformował powoda o stwierdzeniu szkody całkowej. Wskazał, że w jego ocenie przed szkodą pojazd powoda był wart ok. 16.300 zł brutto, w stanie uszkodzonym 7.049,18 zł, a należne powodowi odszkodowanie wynosi 6.311,48 zł, którą przekazał powodowi. Następnie, w dniu 18 września 2009 r. pozwany uznał roszczenie powoda z tytułu holowania w kwocie 400 zł. Ponieważ powód prowadził działalność gospodarczą, do której wykorzystywał uszkodzony pojazd, zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego, z którego to tytułu poniósł koszt w wysokości 3.811,48 zł netto. Powód nie zgadzając się z zakwalifikowaniem szkody jako całkowitej, zlecił prywatnemu rzeczoznawcy ustalenie rzeczywistej wysokości szkody. Z tego tytułu poniósł wydatek w wysokości 327,87 zł netto. Na dochodzoną kwotę 9.531,62 zł składa się kwota 3.811,48 zł netto z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, 5.392,27 zł tytułem różnicy między rzeczywistą szkodą a wypłaconym odszkodowaniem, 327,87 zł z tytułu kosztów opinii prywatnej. Termin początkowy naliczania odsetek ustawowych wynika z faktu, że powód poinformował pozwanego o szkodzie w dniu jej wystąpienia, tj. 15 lipca 2009 r. (k. 8).

W dniu 13 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od tego nakazu, wnoszą o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, że roszczenie powoda jest bezzasadne. (...) rzeczoznawca sporządził błędnie wycenę, tymczasem w sprawie wystąpiła szkoda całkowita.

Odnośnie kwoty 3.811,48 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego pozwana spółka uznała roszczenie za zasadne, gdyż pojazd był wykorzystywany do działalności gospodarczej. Wskazała jednak, że związana z tym dokumentacja wpłynęła dopiero w pozwie. Strona pozwana uznała za zasadny czas najmu od dnia 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r., ale w jej ocenie stawka 122,95 zł netto za wynajem V. (...) jest zawyżona. Niezasadna jest również kwota 327,87 zł z tytułu kosztów sporządzenia opinii, skoro kalkulacja została sporządzona błędnie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. T. prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiot są m.in. roboty budowlane. W skład jego przedsiębiorstwa wchodzi samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 1998 r.

(dowód: - zaświadczenie o wpisie do (...), k. 14;

- zaświadczenie o numerze REGON, k. 14v;

- lista środków trwałych, k. 15;

- przesłuchanie powoda, k. 80)

W dniu 15 lipca 2009 r. B. T., prowadząc samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uczestniczył w kolizji drogowej.

Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem V. (...), którego właściciel zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego z (...) Towarzystwem (...) S.A.

Powstałą szkodę B. T. w tym samym dniu zgłosił (...) S.A.

(bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 55, a w tym:

polisa nr (...), str. 98-100 akt szkodowych;

dokumentacja fotograficzna, str. 89-97 akt szkodowych;

- przesłuchanie powoda, k. 80)

Z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą, konieczność dojazdów na place budów, B. T. w dniu 16 lipca 2009 r. zawarł z Ł. K. umowę najmu samochodu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Umowa została zawarta na okres od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 16 sierpnia 2009 r. Strony umowy ustaliły czynsz na kwotę 150 zł brutto. W sumie za okres od 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r. czynsz został ustalony na kwotę 4.650 zł brutto (3.811,48 zł netto).

(dowód: - umowa najmu, k. 15v;

- umowy o roboty budowlane, k. 16-17;

- umowa najmu kiosku, k. 18;

- faktury VAT, k. 19;

- zeznania Ł. K., k. 165;

- przesłuchanie powoda, k. 80)

Decyzją z dnia 11 sierpnia 2009 r. (...) S.A. zawiadomił B. T., że przyznano mu odszkodowanie w wysokości 6.311,48 zł netto wobec stwierdzenia szkody całkowitej.

(dowód: - decyzja z dnia 11.08.2009 r., k. 10;

- wycena szkody, k. 11-12)

W dniu 18 września 2009 r. (...) S.A. przyznało B. T. dopłatę do odszkodowania w wysokości 400 zł z tytułu poniesionych przez niego kosztów holowania.

(dowód: - faktura VAT nr (...), k. 13;

- pismo strony pozwanej z dnia 18.09.2009 r., k. 13v)

B. T., nie zgadzając się z klasyfikacją szkody i wysokością przyznanego odszkodowania, zlecił D. R. sporządzenie opinii w celu ustalenia rzeczywistej wartości szkody w pojeździe.

W opinii rzeczoznawca ten ustalił wartość brutto samochodu B. T. na kwotę 16.800 zł, a wysokość kosztów naprawy na kwotę 11.703,75 zł netto (14.278,58 zł brutto).

Za sporządzenie opinii B. T. zapłacił kwotę 327,87 zł netto (400 zł brutto).

(dowód: - opinia prywatna D. R., k. 20-28;

- faktura VAT z 23.11.2009 r., k. 29)

Pismem z dnia 1 czerwca 2010 r. B. T. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 9.532 zł.

(dowód: - wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 29v)

Wartość rynkowa pojazdu V. (...) B. T. w dniu powstania szkody wynosiła 16.100 zł brutto (13.196,72 zł netto).

Drzwi przednie i tylne prawe tego samochodu były wcześniej naprawiane ze znacznym wykorzystaniem masy szpachlowej, co spowodowało utratę ich wartości w 50%.

Koszt naprawy tego samochodu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych o oznaczeniu O wynosił:

1.  wg średnich stawek roboczogodzin dla warsztatów nieautoryzowanych – 11.703,75 zł netto;

2.  wg stawek roboczogodzin dla (...) 13.879,35 zł netto.

Ze względów technicznych naprawa pojazdu w (...) była możliwa, ale ekonomicznie nieuzasadniona.

Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 5.163,93 zł netto (6.300 zł brutto).

Różnica między wartością pojazdu przed i po wypadku (wartość szkody) wynosi 7.991,80 zł netto (9.800 zł brutto).

Ze względów technicznych naprawa pojazdu poza siecią (...) była możliwa i ekonomicznie uzasadniona.

W przypadku naprawy samochodu poza siecią (...) koszt naprawy, uwzględniający 50% ubytku wartości wcześniej naprawianych elementów, wynosi 9.863,79 zł netto (12.033,82 zł brutto).

(dowód: - dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 55, a w tym

dokumentacja fotograficzna, str. 89-97 akt szkodowych;

- opinia biegłego sądowego z 15.02.2012 r., k. 93-127;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z 16.09.2012 r., k. 93-127;

- opinia ustna uzupełniająca, k. 183)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd za rzetelną, logiczną i jasną uznał uzupełniające opinie biegłego sądowego. W pierwszej opinii biegły popełnił oczywistą pomyłkę – układ (...) uznał jednocześnie za element wyposażenia standardowego i dodatkowego, która została to pomyłka została skorygowana w opinii uzupełniającej. W pierwszej opinii wyliczając wartość rynkową pojazdu powoda w systemie E. biegły nie uwzględnił ujemnej korekty z tytułu ogumienia, mimo że taką korektę uwzględnił dokonując obliczeń w systemie (...) E.. W opinii uzupełniającej biegły błąd ten poprawił. Z uwagi na rok produkcji samochodu powoda, fakt jego wcześniejszego uszkodzenia i sposób jego naprawy Sąd za racjonalne przyjął ustalenia biegłego co do zasadności naprawy samochodu powoda poza siecią (...).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Według § 2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W oparciu zaś o § 4 uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela określony jest przez zakres odpowiedzialności ubezpieczonego, w granicach sumy gwarancyjnej (tak m.in.: art. 36 ust. 1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Odpowiedzialność strony pozwanej jest zatem odpowiedzialnością pochodną, zależną od odpowiedzialności posiadacza samoistnego pojazdu, który ubezpieczył się od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Podstawę prawną tej odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

W myśl art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody, prawomocnego orzeczenia sądu lub w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że właściciel samochodu V. (...), którego kierujący był sprawcą kolizji z dnia 15 lipca 2009 r., zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W.. Ponadto, poza sporem było zarówno to, że samochód powoda uległ uszkodzeniu w wyniku tego zdarzenia drogowego, jak i zakres uszkodzeń.

Sporna natomiast była wysokość szkody, a mianowicie czy wypłacone przez stronę pozwaną do tej pory odszkodowanie w kwocie 6.311,48 zł odpowiada wielkości szkody.

Stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 1 k.c. wyraża zasadę przyczynowości, ograniczonej jednak do przypadków normalnego - adekwatnego związku przyczynowego. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego jest determinowane określonymi okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się uwzględniając te okoliczności (por. wyrok SN z dnia 8.12.2005 r. III CK 298/05, Lex 172174). Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. poszkodowany wybiera czy naprawienie szkody ma nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego, czy tez przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nie ma przy tym znaczenia, czy poszkodowany naprawił szkodę. Niezasadne jest zatem uzależnianie wypłaty odszkodowania od przedłożenia oryginalnych faktur, dokumentujących dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu.

W niniejszej sprawie strona pozwana podnosiła, że w sprawie zachodzi tzw. szkoda całkowita. Z pojęciem szkody całkowitej spotykamy się w momencie kolizji, kiedy uszkodzenia pojazdu są znaczne, a naprawa auta przekracza wartość pojazdu. Naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona – to znaczy, że na pokrycie naprawy trzeba przeznaczyć większą kwotę niż ta, na którą oszacowana została rzeczywista wartość pojazdu przed zdarzeniem. Wartość szkody całkowitej szacuje się na podstawie wyceny wartości rynkowej pojazdu, a także wyceny pozostałości (wraku, uszkodzonego auta).

Ze stanowiskiem tym nie sposób się zgodzić. Wskazać należy, że samochód powoda został wyprodukowany w 1998 r. Strona pozwana przy tym nie wykazała, że jest on stale serwisowany w autoryzowanych warsztatach obsługi. Przeciwnie, fakt naprawy drzwi przednich i tylnych prawych tego samochodu ze znacznym wykorzystaniem masy szpachlowej wskazuje, że naprawa miała miejsce poza siecią (...). Nie ma zatem podstaw, aby koszty naprawy pojazdu powoda były ustalane według stawek (...). Ponadto, jak wynika z opinii biegłego sądowego, ze względów technicznych naprawa pojazdu poza siecią (...) jest możliwa i ekonomicznie uzasadniona. Tym samym, należało przyjąć, że naprawa samochodu powoda powinna nastąpić poza siecią (...).

Wartość rynkowa pojazdu V. (...) B. T. w dniu powstania szkody wynosiła 16.100 zł brutto (13.196,72 zł netto). Koszt naprawy tego samochodu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych o oznaczeniu O wynosił wg średnich stawek roboczogodzin dla warsztatów nieautoryzowanych – 11.703,75 zł netto. Ponieważ jednak samochód powoda był już wcześniej naprawiany, co spowodowało 50% ubytek wartości wcześniej naprawionych elementów, w przypadku naprawy samochodu poza siecią (...) koszt naprawy, uwzględniający 50% ubytku wartości wcześniej naprawianych elementów, wynosił 9.863,79 zł netto (12.033,82 zł brutto).

Ponieważ powód jest przedsiębiorcą, uprawnionym do obniżenia podatku od towarów i usług o kwotę podatku naliczonego, należne mu odszkodowanie powinno zostać ustalone w kwocie netto. W tym miejscu zaznaczyć należy, że we wnioskach opinii biegły wskazał należną kwotę brutto, ale Sąd dokonał odpowiedniego wyliczenia kwoty netto Tym samym, wysokość należnego powodowi odszkodowania wynosi 9.863,79 zł netto. Skoro pozwana spółka wypłaciła powodowi kwotę 6.311,48 zł, do zapłaty pozostała jeszcze kwota 3.552,31 zł.

Powód poniósł w związku z przedmiotowym zdarzeniem drogowym również szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego. Za okres od 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r. zapłacił on czynsz w kwocie 4.650 zł brutto ( 3.811,48 zł netto). Strona pozwana uznała czas wynajmu za uzasadniony, jak i samą podstawę roszczenia, kwestionowała jednak wysokość czynszu. Odnosząc się do tej kwestii wskazać należy, że w świetle umowy najmu i zeznań Ł. K. nie budzi wątpliwości, że powód zapłacił wskazaną kwotę. Tym samym, poniósł on taką szkodę. Przyznanie mu odszkodowania w tym zakresie w mniejszej wysokości spowodowałoby, że szkoda nie zostałaby naprawiona w całości. Ponadto, żaden przepis nie nakłada na poszkodowanego obowiązku szukania najtańszych ofert czy to co do naprawy samochodu, czy to co do wynajmu pojazdu zastępczego.

Do uwzględnionych wyżej kwot należy – zdaniem Sądu – doliczyć koszt netto sporządzenia prywatnej ekspertyzy w wysokości 327,87 zł. Wprawdzie dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów na zlecenie powoda ekspertyza nie była istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania i nie ułatwiła pozwanemu ustalenie okoliczności wypadku i określenie rozmiarów szkody, umożliwiając mu zapoznanie się z dokumentacją fotograficzną uszkodzonego samochodu, oceną szkody, zakresem jej naprawy oraz kosztorysem dokonanym przez rzeczoznawcę (por. wyrok SN z 2.09.1975 r., I CR 505/75, LEX nr 7747, uchwała SN z 18.05.2004 r., III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), powodowi przysługiwało roszczenie o zasądzenie tej kwoty.

Otóż, koszt wskazanej ekspertyzy należy uznać za szkodę spowodowaną przez nienależyte wykonanie przez stronę pozwaną zobowiązania – art. 471 k.c. Strona pozwana, ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, nie dołączyła do decyzji stosownej kalkulacji, pozbawiając powoda możliwości weryfikacji wyliczonego odszkodowania. Pozwana przyjęła wartość szkody, z którą nie zgodził się powód. W takim stanie rzeczy powód, w celu weryfikacji decyzji pozwanej, zasadnie zlecił sporządzenie prywatnej opinii, która nie potwierdziła stanowiska pozwanego. Stanowisko powoda zostało przy tym częściowo potwierdzone przez biegłego sądowego. Tym samym, przyjąć należało, że powód wskutek nienależytego wykonania zobowiązania przez stronę pozwaną poniósł szkodę w wysokości 327,87 zł netto.

Wobec powyższego Sąd zasądził na jego rzecz sumę wskazanych wyżej kwot.

Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1), zaś wysokość odsetek może wynikać albo z umowy stron, albo – w razie jej braku – należne są odsetki ustawowe (§2). Stosownie zaś do art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 15 lipca 2009 r. Oznacza to, że odszkodowanie powinno zostać wypłacone najpóźniej w terminie 30 dni od tej daty, co znalazło swój wyraz w punkcie I tenoru wyroku. Wprawdzie w petitum pozwu data początkowa, od którego miały być naliczane odsetki została wskazana na dzień 15 sierpnia 2010 r., Sąd uznał, że doszło tu do omyłki pisarskiej. Powyższy wniosek wynika z porównania treści uzasadnienia pozwu z jego petitum. W pozwie (str. 7 – k. 8) powód wyraźnie wskazał, że termin początkowy naliczania odsetek ustawowych wynika z treści art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, przy tym powód poinformował pozwanego o szkodzie w dniu jej wystąpienia, tj. 15 lipca 2009 r. (k. 8).

Odsetki ustawowe od kwoty 4.139,35 zł (tj. od kwoty odszkodowania za najem pojazdu i opinię prywatną) Sąd zasądził od dnia 28 sierpnia 2011 r., gdyż żądanie w tym zakresie wraz z dokumentami niezbędnymi do jego rozpatrzenia zostało doręczone pozwanej spółce dopiero wraz z nakazem zapłaty wydanym w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku, w punkcie II oddalając dalej idące powództwo.

W punkcie III wyroku Sąd w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c. stosunkowo rozdzielił koszty procesowe poniesione przez strony. Stosownie do art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1987 r., sygn. akt I CZ 126/87, obliczenie należności z tytułu stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu polega na ustaleniu stosunku wartości roszczenia uwzględnionego do dochodzonego, a następnie na podziale sumy kosztów obu stron odpowiednio do powyższego ustalenia. Otrzymany wynik stanowi kwotowy udział każdej ze stron w sumie ich kosztów. Jeżeli koszty poniesione przez stronę przewyższają tak obliczony udział - różnica podlega zasądzeniu od strony przeciwnej.

Powód poniósł koszt opłaty sądowej od pozwu w kwocie 477 zł, zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Koszty procesowe poniesione przez pozwanego obejmują natomiast koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł. Łączna suma kosztów wynosi zatem 3.911 zł.

Ponieważ powód przegrał sprawę w 19%, powinien on ponieść 19% tych kosztów, czyli 743,09 zł. Natomiast pozwany, jako przegrywający sprawę w 81%, powinien ponieść 3.167,91 zł. Tym samym, skoro koszty poniesione przez powoda przewyższają o 1.950,91 zł (2.694 zł – 743,09 zł) jego udział w kosztach, a koszty pozwanego są o tę kwotę za niskie w stosunku do jego udziału, różnica podlega zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanego. Wobec powyższego, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punktach IV i V sentencji wyroku Sąd oparł na treści art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 zd. 1 k.p.c. Stosownie do brzmienia pierwszego z tych przepisów kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 113 ust. 1 u.k.s.c.). Natomiast koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie (art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.c.).

W niniejszej sprawie na nierozliczone koszty sądowe składają się koszty wynagrodzenia biegłego sądowego. Za sporządzenie opinii biegłemu przyznane zostało wynagrodzenie w wysokości 1.124,25 zł, na poczet której została zarachowana zaliczka uiszczona przez powoda w wysokości 1.000 zł, za sporządzenie opinii uzupełniającej 224,85 zł, a za udział w rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. – 127,20 zł. Tym samym nieuiszczone koszty sądowe wyniosły w sumie 476,30 zł.

Powód przegrał sprawę w 19%, powinien on zatem stosownie do powołanych wyżej przepisów – ponieść 19% kosztów sądowych, czyli 90,50 zł. Wobec powyższego na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.c. Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku.

Pozwana spółka przegrała sprawę w 81%, obciąża ją zatem 81% wskazanych kosztów sądowych, czyli 385,80 zł. Należało zatem – punkt V wyroku - zasądzić od niej na rzecz Skarbu Państwa brakującą kwotę tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa – art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

Dla tych motywów Sąd orzekł jak w wyroku.

Z:

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron;

3.  kal. 14 dni.