Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 631/13

1 Ds. 1247/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Karolina Raszowska

przy udziale prokuratora ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 czerwca 2014r., 21 sierpnia 2014r., 28 października 2014r., 16 grudnia 2014r., 10 lutego 2015r., 19 marca 2015r., 28 kwietnia 2015r., 12 maja 2015 r., 16 czerwca 2015r.

sprawy K. I. (I.)

s. T. i K. z d. W.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 02 września 2013r. w S., gm. K., po drodze publicznej na ul. (...) kierował samochodem m-ki M. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając 1,8 promila alkoholu we krwi, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej sygn. akt. II K 580/12 w którym orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego K. I. za winnego tego, że w dniu 02 września 2013r., na drodze publicznej – ulicy (...) w S., gm. K., kierował samochodem m-ki M. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości - około 1,8 promila alkoholu we krwi, tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

III.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

IV.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. I. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 2000 zł (dwóch tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami procesu, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1004,17 zł tytułem zwrotu wydatków sądowych poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 180 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony K. I. zamieszkuje w S. przy ul. (...), jest współwłaścicielem samochodu m-ki M. (...) nr. rej. (...), użytkuje telefon komórkowy o numerze (...). K. I. miał od 05 października 2012r. zatrzymane prawo jazdy, w związku z prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem karnym o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 stycznia 2013r., sygn. akt II K 580/12 wraz z odpisem wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18 marca 2015r., sygn. akt IV Ka 79/15, k. 384 – 385.

W dniu 02 września 2013r. znajomy oskarżonego - A. N. pożyczył od niego w godzinach porannych samochód m-ki M. (...) nr rej. (...), gdyż musiał przewieźć ładunek do O.. A. N. odwiózł auto na posesję K. I. około godz. 14.00 – 15.00, pozostawiając dokumenty i kluczyki w aucie. W związku z tym, że oskarżony nie przebywał wówczas w swoim miejscu zamieszkania A. N. zawiadomił go telefonicznie o zwrocie samochodu.

Dowód:

zeznania świadka A. N., k. 298v – 299,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299.

K. I. w dniu 02 września 2013r., około godz. 15.00 spożywał alkohol w postaci wódki. Oskarżony o godz. 15:15:36 i 15:30:07 wykonał dwa połączenia telefoniczne do znajomego M. O. na jego numer (...). Następnie K. I. o godz. 15:32:58 zadzwonił do mieszkańca S. - D. R., nr (...).

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299.

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, k. 3

informacja (...) sp. z o.o. z wykazem połączeń telefonicznych, k. 234 – 246,

informacja T-M. wraz z wykazem połączeń telefonicznych, k. 198 – 200.

Około godz. 17.00 K. I. jechał ulicą (...) w kierunku ulicy (...) w S.. Oskarżony prowadził samochód M. (...) nr rej. (...). Towarzyszył mu znajomy D. R., który zajmował miejsce pasażera z przodu pojazdu. K. I. znajdował się pod wpływem wypitej wcześniej wódki, mając we krwi alkohol w stężeniu około 1,8 promila.

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka A. C., k. 53 – 54, 171v – 172, 173,

częściowo zeznania świadka D. R., k. 74, 258v – 259,

opinia sądowo – lekarska, k. 55 – 56,

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 332 – 334.

W tym czasie za samochodem oskarżonego jechał własnym autem mieszkaniec S. P. C. wraz z żoną A. i synem. P. C. zwrócił uwagę na nieregularny tor jazdy samochodu m-ki M. (...), który jechał bez świateł w okolicy środka jezdni.

Dowód:

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka A. C., k. 53 – 54, 171v – 172, 173.

K. I. dojeżdżając do ulicy (...) zatrzymał swój samochód około 10 metrów przed skrzyżowaniem na wysokości sklepu spożywczego. P. C. nie wiedząc jaki manewr zamierzał dalej wykonać kierujący M., postanowił go ominąć. W czasie gdy jego samochód zrównał się z pojazdem oskarżonego, ten gwałtownie ruszył do przodu, wjeżdżając z drogi podporządkowanej na skrzyżowanie.

Dowód:

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka A. C., k. 53 – 54, 171v – 172, 173,

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296.

W tym czasie z lewej strony od K. w kierunku P. jechał P. P. (1), który prowadził samochód m-ki T. nr rej. (...) w wersji angielskiej – z kierownicą po prawej stronie. M. (...) nie ustępując pierwszeństwa przejazdu, przeciął kierunek jazdy T., w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdów. M. uderzył przodem z prawej strony w lewy bok T. a następnie przemieścił się na drugą stronę jezdni i wjeżdżając w żywopłot i znak drogowy.

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka A. C., k. 53 – 54, 171v – 172, 173,

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

zeznania świadka G. W., k. 326v – 327,

wydruki z programu google.maps, k. 164 – 166.

Po kolizji z M. (...) wysiadł D. R., zaś K. I. siedział cały czas za kierownicą. P. P. (1) podszedł do samochodu oskarżonego i przez drzwi którymi wysiadł D. R. spytał go „I co?”. K. I. odpowiedział mu na to (...).

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka A. C., k. 53 – 54, 171v – 172, 173.

W związku z tym, że P. P. (1) mieszka na stałe w Anglii zadzwonił do znajomego G. W., pytając go jak ma się zachować w związku z kolizją i prosząc aby przyjechał na miejsce zdarzenia. Zauważył również po zachowaniu oskarżonego, że jest on pod wpływem alkoholu.

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka G. W., k. 326v – 327.

P. C. o godz. 17:09 zadzwonił ze swojego telefonu komórkowego na Policję, łącząc się z dyspozytorem T. D.. W przeprowadzonej rozmowie poinformował go o zaistniałej kolizji. P. P. (1) wskazał, że sprawcą jest kierujący M. (...) o początkowych numerach (...) K. I., który jest kompletnie pijany. Po zakończeniu rozmowy P. C. odjechał do S., zawieźć syna na trening piłkarski.

Dowód:

zeznania świadka P. C., k. 22 – 23, 83 – 84, 170 – 171, 173,

zeznania świadka T. D., k. 298v,

protokół oględzin rzeczy i odtworzenia nagrań, k. 67 – 72.

K. I. o godz. 17:09:56 i 17:12:04 wykonał ze swojego telefonu o nr (...) dwa skuteczne połączenia do swojego syna F. I. na jego numer (...).

Dowód:

informacja (...) sp. z o.o. z wykazem połączeń telefonicznych, k. 234 – 246.

Niedługi czas od telefonu oskarżonego na miejsce kolizji przyjechał czerwonym ciągnikiem F. I.. Mężczyzna zaparkował pojazd na ulicy (...) w odległości około 30m do skrzyżowania i podszedł do P. P. (1) mówiąc mu „Nie martw się wszystko załatwimy”. Następnie F. I. powiedział oskarżonemu aby szedł do domu i ten oddalił się z miejsca zdarzenia.

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176.

Po krótkim czasie do P. P. (1) przyjechał G. W. i jego kolega, którzy doradzili mu aby wezwać na miejsce Policję. P. P. (1) który początkowo przystał na propozycję F. I. aby się „dogadać” zmienił zdanie i poprosił znajomego aby zadzwonił na Policję. G. W. wykonał ze swojego telefonu o nr (...) połączenie na numer alarmowy 112. Powiadomił on dyspozytora o zaistniałej kolizji w S., uzyskując informację, że został już wysłany patrol Policji.

Dowód:

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296,

zeznania świadka G. W., k. 326v – 327,

protokół oględzin rzeczy i odtworzenia nagrań, k. 67 – 72.

Po tym jak na miejsce przybyli funkcjonariusze Komisariatu Policji w K. A. W. (1) i M. S.. F. I. poinformował ich, że to on kierował samochodem m-ki M. i spowodował kolizję.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

częściowo zeznania świadka F. I., k. 39, 173v – 174.

W związku z uzyskaną od dyżurnego informacją o tym, że kierowcą M. był nietrzeźwy K. I., policjanci rozpytali w radiowozie na tę okoliczność P. P. (1).

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296.

P. P. (1) po oświadczeniu funkcjonariusza M. S., że jest świadek kolizji, który wskazał kto kierował M. (...), potwierdził że nie był to F. I., lecz starszy mężczyzna ubrany w spodnie typu ogrodniczki, który przed przyjazdem policjantów oddalił się z miejsca zdarzenia.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

zeznania świadka P. P. (1), k. 295 – 296.

Po przekazaniu tych informacji F. I. przez funkcjonariuszy Policji, ten w dalszym ciągu utrzymywał że to on prowadził samochód m-ki M. (...).

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

częściowo zeznania świadka F. I., k. 39, 173v – 174.

W międzyczasie, pomiędzy godz. 17:28:52 a 17:32:44, K. I. pięciokrotnie próbował się skontaktować telefonicznie z F. I., lecz za każdym razem połączenie było przekazywane na pocztę głosową (nr (...)).

Dowód:

informacja (...) sp. z o.o. z wykazem połączeń telefonicznych, k. 234 – 246.

Po zakończeniu czynności na miejscu zdarzenia F. I. przetransportował uszkodzony samochód m-ki M. (...) na posesję przy ul. (...) w S. i pozostawił go pod wiatą. Poinformował zamieszkałego na terenie posesji S. J., że spowodował kolizję z innym samochodem.

Dowód:

częściowo zeznania świadka F. I., k. 39, 173v – 174,

zeznania świadka S. J., k. 36, 297v – 298.

Funkcjonariusze Policji M. S. i A. W. (1) pojechali za F. I. do jego miejsca zamieszkania w celu zatrzymania K. I., podejrzewanego o kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości. Drzwi od mieszkania otworzyła im żona oskarżonego M. I., która oświadczyła, że jej męża nie ma w domu i nie wie gdzie jest, i o której wróci.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176.

W związku z dyspozycją oficera dyżurnego, M. S. i A. W. (2) po odjechaniu z posesji rodziny I. rozpoczęli penetrację terenu w miejscowości S., w celu ujawnienia oskarżonego. Po godz. 19:00 gdy policjanci ponownie udali się w pobliże posesji przy ul. (...) w S., zauważyli na jej terenie w pobliżu M. (...) postać mężczyzny. W związku z tym podeszli do tego auta i świecąc latarkami ujawnili K. I., który leżał na ziemi w pobliżu tego pojazdu.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299.

Oskarżony na pytanie policjantów oświadczył im, że nie kierował samochodem m-ki M. (...) a jedynie sprawdza jego uszkodzenia. Funkcjonariusze którzy wyczuli od K. I. woń alkoholu, dokonali o godz. 19:29 jego zatrzymania, informując go, że jest on podejrzany o kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299.

Po przewiezieniu do Komisariatu Policji w K. oskarżony został on poddany badaniu przy pomocy elektronicznego urządzenia kontrolno – pomiarowego. Badanie wykazało u K. I. wynik wynoszący 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu – o godz. 20.02. W czasie przeprowadzonego badania K. I. oświadczył policjantom, że ok godz. 15.00 spożył 0,5 litra wódki.

Dowód:

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, k. 3

zeznania świadka M. S., k. 44 – 45, 296v – 297,

zeznania świadka A. W. (1), k. 86 – 87, 174v – 176.

W związku ze stwierdzonym alkoholem w organizmie K. I. został on przewieziony do W., gdzie została pobrana mu dwukrotnie krew do badania. W próbce krwi oskarżonego z godz. 22.10 stwierdzono stężenie 1,3 promila alkoholu, zaś w kolejnej z godz. 23.10 – 1,2 promila alkoholu.

Dowód:

opinie z przeprowadzonych badań zawartości alkoholu etylowego w próbce krwi wraz z protokołami pobrania krwi, k. 30 – 31, 33 – 34.

K. I. choruje na cukrzycę insulino-zależną, nadciśnienie tętnicze, nefropatię cukrzycową, białkomocz subnerczowy, retinopatię cukrzycową, hiperlipidemię, w związku z czym stale przyjmuje leki.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299,

dokumentacja lekarska oskarżonego, k. 142 – 148.

W dniu 02 września 2013r. K. I. w godzinach porannych zażył insulinę (...) – 40 jednostek, tabletkę D. 1,5 mg, tabletkę L., oraz tabletkę G. 850 mg.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299.

Schorzenia występujące u oskarżonego ani zażyte przez niego w dniu 02 września 2013r. leki, nie miały wpływu na wysokość stężenia alkoholu w jego organizmie. Powodowały jednakże silniejsze oddziaływania alkoholu na organizm K. I..

Dowód:

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 332 – 334.

Oskarżony K. I. ma 55 lat, jest żonaty, uzyskuje rentę w wysokości 900 zł. Oskarżony jest współwłaściciel samochodu m-ki M. (...) rok. prod. 2003. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. I., k. 17 – 18, 93, 168 – 169, 173, 299,

notatka urzędowa na podstawie art. 213 § 1 k.p.k., k. 95.

K. I. był karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 stycznia 2013r., sygn. akt II K 580/12, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18 marca 2015r. sygn. akt IV Ka 79/15, został on skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Dowód:

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 391 – 393,

odpis postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 02.06.2014r., sygn. akt IV Kz 371/14, k. 150 – 153,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 stycznia 2013r., sygn. akt II K 580/12 wraz z odpisem wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18 marca 2015r., sygn. akt IV Ka 79/15, k. 384 – 385.

Oskarżony K. I. będąc przesłuchany w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie kierował samochodem m-ki M. w czasie kolizji w dniu 02 września 2013r., gdyż przebywał wówczas we W. u znajomego M. O.. Tam też pomiędzy godz. 15 a 18 wypił wraz ze znajomym i jego kolegą butelkę wódki o pojemności 0,7 l a ponadto dwa piwa Harnaś. Oskarżony dodał, że po tym jak M. O. przywiózł go z powrotem do miejsca zamieszkania dowiedział się, że jego syn F. I. spowodował kolizję M. (...), a on sam został zatrzymany przez policjantów, gdy sprawdzał stan auta.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody o charakterze osobowym oraz materialnym.

W ramach pierwszej grupy przeprowadzonych dowodów sąd uwzględnił przede wszystkim zeznania złożone przez świadków P. P. (1), P. C., A. C., M. S., A. W. (1) i G. W.. Sąd uznał, że świadkowie ci w sposób zgodny z prawdą opisali fakty, które były ich udziałem, bądź o których posiedli informację z innych źródeł, zaś ich relacje wzajemnie ze sobą korespondują tworząc spójny opis zaistniałej sytuacji. Analizując zeznania świadków, sąd nie dopatrzył się okoliczności, które podważałyby ich wiarygodność. Zdaniem sądu żaden z przesłuchanych świadków nie ma jakiegokolwiek powodu aby w sposób nieprawdziwy przedstawiać udział K. I. w zdarzeniu z dnia 02 września 2013r. Powyższe dotyczy w szczególności P. P. (1), będącego uczestnikiem kolizji, który nie zna w ogóle oskarżonego i nie ma żadnych podstaw aby pomawiać go o zachowanie, które nie było jego udziałem. Taka sama sytuacji dotyczy również świadków P. i A. C., którzy zaprzeczyli aby pozostawali w jakimkolwiek konflikcie z K. I.. Odnosząc się do relacji wskazanych świadków wskazać należy również, że ich wiarygodności nie osłabiały sprzeczności co do miejsca z którego zaobserwowali oni kierującego samochodem m-ki M.. Całokształt relacji świadków P. i A. C. nie daje bowiem podstaw do tego aby kwestionować ich prawdomówność w opisie zdarzenie, zaś przytoczone nieścisłości mają charakter drugorzędny i wynikać mogą z błędnego odpamiętania szczegółów zdarzenia. W tym zakresie wskazać należy, że jak wynika z protokołu odtworzenia telefonicznego zgłoszenia zdarzenia przez P. C. od początku wskazywał on K. I. jako kierującego samochodem m-ki M. (...).

Jako zasługujące na uwzględnienie, lecz nie wnoszące do sprawy żadnych istotnych okoliczności sąd wziął pod uwagę zeznania świadków A. N., S. J., T. D. i M. O.. Odnosząc do relacji ostatniego z tych świadków, sad uznał że przedstawione przez M. O. zdarzenie nie dotyczyło dnia 02 wrześnie 2013r. Dochodząc do powyższej konstatacji sąd miał na uwadze to, że świadek nie wskazał konkretnej daty, kiedy to odwiedził go oskarżony, podając jedynie że było to „z półtora roku temu na koniec sezonu letniego”. Również inne okoliczności ustalone w toku postępowania nie pozwalają uznać, aby oskarżony przebywał w krytycznym czasie u M. O. we W.. Z dołączonych wykazów połączeń telefonicznych K. I. wynika bowiem, że podczas krytycznego zdarzenia, jak też bezpośrednio przed i po nim, użytkowany przez niego telefon komórkowy podczas połączeń telefonicznych logował się do stacji przekaźnikowych ( (...)) zamontowanych w miejscowościach położonych wokół S., w jego bliskiej odległości, tj. K., S., B.. Powyższe wskazuje na to, że oskarżony nie przebywał feralnego dnia u M. O. we W., przy ul. (...), które to miejsce jest oddalone od S. w linii prostej o około (...) km. W takiej sytuacji bowiem rozmowy telefoniczne K. I. byłyby przekazywane za pośrednictwem innych stacji przekaźnikowych, zlokalizowanych w obrębie W.. Ponadto, jak wynika z billingów telefonicznych oskarżonego kontaktował się on telefonicznie z M. O. o godz. 15:15 i 15:30 w dniu 02 września 2013r., gdzie wg zeznań tego ostatniego mieli oni wspólnie wykonywać prace przy motorówce przez 2 – 3 godziny, po czym około godz. 16.00 – 17.00 M. O. odwiózł K. I. do S.. Mając na uwadze wskazane okoliczności, nie dają one podstaw do stwierdzenia aby podana przez M. O. pomoc jakiej udzielił mu oskarżony w wyciąganiu silnika motorówki miała miejsce w dniu 02 września 2013r.

Odnosząc się z kolei do wyjaśnień oskarżonego K. I., sąd wziął je pod uwagę jedynie w takim zakresie, w jakim pokrywały się one z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że zaprzeczanie przez oskarżonego zarzutowi aktu oskarżenia, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze nie tylko to, że wersji oskarżonego, odnośnie osoby kierującego samochodem m-ki M. (...) oraz jego pobytu w tym czasie we W., nie potwierdzili naoczni świadkowie zdarzenia P. P. (1), A. C. i P. C.. Pozostaje ona sprzeczna również z uzyskanymi wykazami połączeń telefonicznych oskarżonego i F. I.. Ze wskazanych dokumentów wynika jednoznacznie, że oskarżony w czasie kiedy doszło do kolizji nie przebywał we W., gdyż jego telefon logował się do stacji przekaźnikowych usytuowanych wokół S.. Uzyskane informacje przeczą także stwierdzeniom K. I., jakoby nie kontaktował się w tym okresie z F. I.. Wynika z nich bowiem, że oskarżony łączył się z synem bezpośrednio po kolizji o godz. 17:09:56 i 17:12:04, a następnie pomiędzy godz. 17:28:52 a 17:32:44 pięciokrotnie próbował się do niego dodzwonić, lecz za każdym razem połączenia były przekazywane na pocztę głosową (nr (...)). Odmawiając waloru wiarygodności oskarżonemu odnośnie podawanego przez niego alibi, tj. pobytu w czasie zdarzenia u znajomego we W. sąd poza wskazanymi powyżej okolicznościami miał na uwadze również relację złożoną przez samego M. O.. Świadek ten odnosząc się do powyższej sytuacji, przedstawił ją w sposób diametralnie różny od K. I.. Zeznał on m.in. że nie spożywał z oskarżonym żadnego alkoholu, jak też iż K. I. nie pił niczego w jego obecności.

Podobnie jak wyjaśnienia oskarżonego, sąd negatywnie ocenił również zeznania świadków F. I., D. R. i A. B.. Sąd uznał, że złożona przez nich relacja, nie zasługuje na uwzględnienie i służy wyłącznie do poprawienia sytuacji procesowej K. I.. Podane przez tych świadków okoliczności są sprzeczne nie tylko z wiarygodnymi zeznaniami świadków P. P. (1), A. C. i P. C., ale nie dają się pogodzić z dołączonymi do akt sprawy wykazami połączeń telefonicznych.

Za w pełni wartościową podstawę ustaleń faktycznych sprawie sąd uznał natomiast zgromadzone w toku postępowania dowody o charakterze materialnym, wymienione w pierwszej części uzasadnienia. Sąd opierając się na wskazanych dowodach, dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Odnosząc się do pisemnej opinii biegłego M. B., uzupełnionej następnie w toku postępowania sądowego, sąd stwierdził, że jest ona pełna, jasna i czytelne, zaś jej wnioski końcowe, znajdują oparcie w dokonanej przez biegłego analizie okoliczności sprawy.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego w przedmiocie przypisanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Zachowanie K. I. wypełniało znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. Oskarżony bowiem, znajdując się w stanie nietrzeźwości określonym w art. 115 § 16 k.k., tj. mając około 1,8 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny – samochód m-ki M. o nr. rej. (...), na drodze publicznej – ulicy (...) w S.. Kwestia kierowania samochodem przez oskarżonego pozostawała udowodniona w pełni wiarygodnymi zeznaniami świadków P. P. (1), P. C. i A. C.. Wątpliwości sądu nie budziło również to, że oskarżony jadąc ulicą (...) w S. i doprowadzając do kolizji pojazdów, znajdował się w stanie nietrzeźwości. Punktem wyjścia dla powyższego ustalenia były wyjaśnienia K. I., który wskazywał na spożywanie przez siebie alkoholu około godz. 15.00, co w pełni korespondowało z jego oświadczeniem złożonym do protokołu użycia elektronicznego urządzenia kontrolno – pomiarowego. Nietrzeźwość oskarżonego potwierdziły następnie wyniki jego trzykrotnych badań przeprowadzonych po jego zatrzymaniu przez funkcjonariuszy Policji, oraz opinia wydana przez biegłego z zakresu medycyny sądowej lek. M. B.. Sąd dokonując analizy wydanej opinii uznał, ją za wiarygodną podstawę do dokonania ustaleń faktycznych, odstępując od wysłuchania biegłego na rozprawie, o co nie wnosiły również strony postępowania. Odnosząc się do stwierdzonej nietrzeźwości oskarżonego podczas prowadzenia samochodu m-ki M. (...), wskazać należy iż na powyższe wskazywali również świadkowie P. P. (1) i P. C., którzy po zachowaniu oskarżonego od razu zorientowali się, że jest on pod wpływem alkoholu.

Czyn oskarżonego K. I. był zawiniony, okoliczności wyłączające winę i bezprawność nie zachodziły. Ustalając sprawstwo oskarżonego w zakresie występku z art. 178a § 1 k.k., sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej w stosunku do wskazanej w akcie oskarżenia. Sąd miał w tym wypadku na uwadze to, że wyrok tut. Sądu będący podstawą postawienia oskarżonemu zarzutu z art. 178a § 4 k.k. nie był prawomocny w dacie popełnienia przestępstwa, w związku z przywróceniem oskarżonemu terminu do jego zaskarżenia.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu K. I., baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Jako okoliczność obciążającą K. I. sąd wziął pod uwagę to, że kierował on samochodem w znacznym stanie nietrzeźwości, stwarzając przy tym realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego wyrazem było spowodowanie przez niego kolizji z samochodem P. P. (1). Nie bez znaczenia było również to, że w tym czasie toczyło się wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., zaś on sam miał zatrzymany dokument prawa jazdy. Mając na uwadze powyższe okoliczności, sąd uznał, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, jest karą adekwatną do popełnionego przez K. I. przestępstwa i karę tę mu wymierzył.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres trzech lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W punkcie III wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia sąd miał na uwadze treść przepisu art. 42 § 2 k.k., zgodnie z którym w razie skazania sprawcy za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, popełnione w stanie nietrzeźwości, orzeka się zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Ustalając okres stosowania wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na trzy lata, Sąd Rejonowy uwzględnił szereg okoliczności. Kierując się wskazaniami art. 56 k.k., sąd wziął pod uwagę wyartykułowane w art. 53 k.k. dyrektywy wymiaru kary, a w szczególności cele zapobiegawcze i wychowawcze, które stosowanie środka karnego ma osiągnąć w stosunku do skazanego a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. I tak wyznaczając okres stosowania środka karnego na 3 lata sąd uwzględnił to, że K. I. kierował pojazdem w znacznym stanie nietrzeźwości, mimo że miał zatrzymane prawo jazdy w związku z toczącym się przeciwko niemu w Sądzie Rejonowym w Środzie Śląskiej postępowaniem karnym o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. Jako okoliczność obciążającą oskarżonego, w zakresie wymierzonego środka karnego, sąd wziął pod uwagę wreszcie spowodowanie przez niego zagrożenia dla innych uczestników ruchu, poprzez doprowadzenie do zderzenia z samochodem P. P. (1). Ustalając okres stosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wobec oskarżonego na 3 lata, sąd uwzględnił również to, że występek, którego się on dopuścił, należy do przestępstw nagminnie popełnianych nie tylko na obszarze właściwości Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, ale również na terenie całego kraju. Orzeczony względem K. I. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na trzy lata, uwzględnia skalę naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego. K. I. niewątpliwie naruszył te zasady w takim stopniu, iż wyprowadzić należy z tego wniosek, że prowadzenie przez niego pojazdów mechanicznych w chwili obecnej zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, zaś oskarżony powinna przemyśleć swoje zachowanie, ażeby nie powodować takiego zagrożenia w przyszłości. Stąd niewystarczającym w ocenie sądu byłoby poprzestanie na orzeczeniu tegoż środka w niższym wymiarze niż trzy lata. Rozstrzygnięcie w zakresie okresu obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów przez oskarżonego, zapadło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., tj. w oparciu o przepis art. 43 § 1 k.k. aktualny w dacie popełnienia przestępstwa, jako względniejszy dla oskarżonego, od obowiązującego w dacie wyrokowania. Sąd nie orzekał wobec oskarżonego o obowiązku zwrotu prawa jazdy, gdyż jak wynika z informacji Starostwa Powiatowego we W., znajduje się ono w aktach kierowcy w związku z zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonym przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013r., sygn. akt II K 580/12. K. I. nie ubiegał się dotąd przywrócenie uprawnień do kierowania pojazdami.

W oparciu o art. 49 § 2 k.k., sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. (przepis względniejszy), zasądził od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W ocenie sądu będzie to kolejny, istotny środek o charakterze wychowawczym wobec K. I.. Ustalając wysokość świadczenia pieniężnego sąd miał na uwadze dochody oskarżonego, oraz kwotę zabezpieczenia majątkowego ustanowionego w sprawie.

Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd obciążył K. I. kosztami procesu, a w tym zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa, uzasadnione wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w wysokości 1004,17 zł. Na powyższą kwotę składały się następujące składowe: ryczałt za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – 40 zł, dwukrotne zapytanie do K. – 70 zł, zwrot należności świadków – 504,49 zł (k. 177, 275, 335, 371), zwrot należności za wydanie opinii z zakresu medycyny sądowej – 282,24 zł (k. 57, 375) oraz koszt opinii z zakresu badań krwi - 107,44 zł.. Ponadto sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości przewidzianej ustawą z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

SSR Radosław Gluza